Επειδή η ιστορία δεν γράφεται μόνο από τους νικητές, αλλά και από τους ηττημένους καμιά φορά, έτσι κι εγώ, ένας από τους απόγονους των ηττημένων, έγραψα για τους πραγματικούς εμπρηστές της Ρώμης.
Το κείμενο είναι επτά σελίδες. Δεν γινόταν αλλιώς. Κάντε τον κόπο να το διαβάσετε. Η αλήθεια σώζει πάντα! Πολύ περισσότερο όταν αποκαλύπτεται κυριολεκτικά αντίστροφη από εκείνη που σας δίδαξαν οι εξουσιαστές…
Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ
Η πυρπόληση της Ρώμης, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, ούτε βέβαια ευθύνεται ο Νέρων γι’ αυτήν, όπως κακοηθέστατα του καταλογίζουν οι χριστιανοί ιστορικοί. Αντιθέτως, αποτελούσε το απαύγασμα μακρόπνοων σχεδιασμών της συγκλητικής ολιγαρχίας, που σε συνεργασία με τα πλέον εγκληματικά στοιχεία της πόλεως, προετοίμαζαν το έδαφος για το πραξικόπημα των Σενέκα-Πείσωνος. Η αντιφεουδαρχική, φιλολαϊκή πολιτική του Νέρωνος τα 14 χρόνια της βασιλείας του, κατέστη άκρως επικίνδυνη για τα ολιγαρχικά συμφέροντα. Πραγματικά, ο Νέρων, μετά την στέψη του ως αυτοκράτορας, μέχρι και την άγρια δολοφονία του, ήταν ένας μόνιμος βραχνάς για την άρχουσα τάξη. Παράλληλα, λατρεύτηκε τόσο πολύ από τις λαϊκές μάζες, όσο κανένας προγενέστερος ή μεταγενέστερος αυτοκράτορας. Μάλιστα, η πολιτική παρακαταθήκη του, τον ακολουθούσε και μετά τον άδικο χαμό του, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διατηρείται για αρκετούς αιώνες ο Νερωνισμός, ως ακμαίο πολιτικό ρεύμα.
Ο Λούκιος Δομίτιος Αχαινοβάρδος Νέρων, εστέφθη αυτοκράτορας το 54 μ.Χ. σε ηλικία μόλις 17 ετών, διαδεχόμενος τον Κλαύδιο. Υπήρξε αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες φιλοσοφικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες της εποχής του και λάτρης του Ελληνικού Πολιτισμού. Η αγάπη του για την Ελλάδα ήταν πραγματικά παροιμιώδης. Δεν έχανε στιγμή από του να διαλαλεί ανοικτά τον απέραντο θαυμασμό του για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα.. Επισκέφθηκε την Ελλάδα τουλάχιστον δύο φορές και έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου κέρδισε και στεφάνι. Το έργο της διανοίξεως του Ισθμού της Κορίνθου, ουσιαστικά εγκαινιάσθηκε από τον Νέρωνα.
Από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε τα ηνία της Ρώμης, έδειξε προς τα που θα έκλεινε η πολιτική του. Ένα από τα πρώτα διατάγματά του, ήταν η καθιέρωση καθημερινών κρατικών συσσιτίων για τους απόρους της Ρώμης. Επί πλέον, θέσπισε ένα Δημόσιο Επικουρικό ...
Ταμείο, για την αποτελεσματικότερη κρατική βοήθεια προς τα λαϊκά στρώματα, συνεισφέροντας και ο ίδιος από την προσωπική του περιουσία, εξήντα εκατομμύρια χρυσά νομίσματα τον χρόνο. Οι επί πλέον πόροι που χρειάζονταν για να χρηματοδοτηθούν εκείνες οι ενέργειες, προέρχονταν βέβαια από την, ειδικά για τον σκοπό αυτόν, φορολόγηση των πλουσίων μεγαλογαιοκτημόνων.
Η καλλιτεχνική φύση του νέου αυτοκράτορα, τον ώθησε από την αρχή σε μια πεισμώδη προσπάθεια να προωθήσει τα γράμματα και τις τέχνες στις λαϊκές τάξεις, κάτι που μέχρι τότε θεωρούνταν αδιανόητο στην ρωμαϊκή πολιτεία. Με αλλεπάλληλα διατάγματα, θεσπίσθηκαν και καθιερώθηκαν δωρεάν καθημερινά θεάματα και πολιτιστικές εκδηλώσεις στις πλατείες και στους δρόμους. Στόχος βεβαίως των ενεργειών αυτών, ήταν η πολιτιστική ανάταση του βασανισμένου λαού. Σε μια εποχή, που η παιδεία και η μόρφωση ήταν αποκλειστικό δικαίωμα της άρχουσας τάξεως, εκείνες οι εκδηλώσεις λειτουργούσαν ως δημοσία εκπαίδευση.
Η ανάταση όμως του πολιτιστικού αισθητηρίου του λαού, επιτεύχθηκε και με χίλια δυο άλλα μέσα. Στις μέρες του, ανεγέρθηκαν περίφημα δημόσια κτίρια, πάρκα, υδραγωγεία, θέατρα, εκπαιδευτήρια. Κάθε σημείο της πόλεως, στολίσθηκε με τα ωραιότερα δημιουργήματα των κυριωτέρων Ελλήνων καλλιτεχνών. Ακόμα και τα ιδιωτικά γυμναστήρια, που μέχρι τότε λειτουργούσαν ως κλειστές λέσχες των αριστοκρατών, με ένα διάταγμα του Νέρωνος άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους στις φτωχές λαϊκές τάξεις. Παράλληλα, κατάργησε τα αιμοχαρή θεάματα του ιπποδρόμου και των μονομαχιών, κάτι που προκάλεσε την εκρηκτική αντίδραση των μεγαλοεπιχειρηματιών, που θησαύριζαν με το αίμα των βαρβαρικών ανθρωποσφαγών.
Η οικονομική ολιγαρχία βέβαια, δεν μπορούσε να παραμένει απαθής μπροστά στην εκθεμελίωση των βασικών κοινωνικών δομών της ταξικής ρωμαϊκής κοινωνίας. Εκείνη η πρωτόφαντη πολιτική του Νέρωνος, προκαλούσε, εκτός από την αναθάρρηση των καταπιεσμένων λαϊκών δυνάμεων, και μια επικίνδυνη αναδιανομή της “πίττας”. Εξ άλλου όλες εκείνες οι “παραξενιές” του Νέρωνος, χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από την φορολόγηση των ευπόρων κοινωνικών τάξεων. Μια άλλη τέτοια “παραξενιά” του, ήταν και η κατάργηση του νόμου περί φοροαπαλλαγής όσων υιοθετούσαν ορφανά παιδιά. Αυτό το διάταγμα του Νέρωνος εξελήφθη από τους αριστοκράτες ως “πισώπλατη μαχαιριά”, μια και καπηλευόμενοι ακριβώς εκείνο τον νόμο, προέβαιναν σωρηδόν σε τέτοιου είδους υιοθεσίες, όχι μόνο για την αναγκαία φοροαπαλλαγή, αλλά επί πλέον και για την χρησιμοποίηση εκείνων των παιδιών ως δούλους.
Το μεγαλύτερο όμως, χαστούκι του Νέρωνος κατά της σάπιας δουλοκτητικής αριστοκρατίας, ήταν η ουσιαστική κατάργηση της δουλείας, με την τμηματική ένταξη των κατεκτημένων περιοχών στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και την παράλληλη απελευθέρωση όλων εκείνων των δούλων, που μέχρι τότε παρέμεναν έρμαια στα χέρια των δολίων καταπιεστών τους. Ο Νέρων, αφουγκραζόμενος τα κελεύσματα των καιρών, ήταν εκείνος που πρωτοεισήγαγε το σύστημα της δουλοπαροικίας, τσακίζοντας έτσι τους απάνθρωπους δουλοκτήτες. Οι αντιδραστικοί αριστοκράτες της συγκλήτου τότε, στην προσπάθειά τους να αντιτάξουν τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στην “δουλόφιλη” πολιτική του Νέρωνος, επεχείρησαν να περάσουν έναν νόμο έκτρωμα, βάσει του οποίου, οι πρώην ιδιοκτήτες των απελεύθερων δούλων έχουν το δικαίωμα να τους αφαιρούν την ελευθερία τους, όποτε κρίνεται σκόπιμο. Ο Νέρων τσάκισε εκείνη την αριστοκρατική “ρεβάνς”, εν τη γενέσει της. Δεν είχε καμία διάθεση να παρεκκλίνει από την βασική προσήλωσή του στην κοινωνική εξελικτική διαδικασία. Η καταδυνάστευση του ανθρώπινου δυναμικού στεκόταν ανασταλτικός παράγων στην εξέλιξη της κοινωνίας που οραματιζόταν ο Νέρων, γι’ αυτό και έπρεπε να χτυπηθεί με κάθε μέσον. Ο Πλίνιος (18.35) αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι ο Νέρων εξόντωσε τους έξι μεγαλύτερους γαιοκτήμονες της Αφρικής για να κρατικοποιήσει τα εδάφη τους.
Μια άλλη καινοτομία του Νέρωνος, ήταν η κατάργηση σχεδόν της ποινής του θανάτου. Ο Τάκιτος μας πληροφορεί, ότι “... όποτε δεν μπορούσε να ακυρώσει μια θανατική καταδίκη, παραχωρούσε μια τόσο μεγάλη αναβολή στην εκτέλεση της ποινής, που ο καταδικασμένος είχε όλο το χρονικό περιθώριο να πεθάνει από γεράματα”.
Ακόμα και ο Σύλλας, που αναλαμβάνοντας να εκτελέσει το πρώτο ολιγαρχικό πραξικόπημα κατά του Νέρωνος και εφόρμησε με δολοφονικές διαθέσεις με μια ομάδα ενόπλων εναντίον του, δεν οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, παρά μόνο εξορίσθηκε στην Μασσαλία. Μόνο μετά την συνέχιση της συνωμοτικής δράσεως του Σύλλα, ο οποίος άρχισε να οργανώνει νέα συνωμοσία από την εξορία με την συνεργασία των στρατηγών των Γαλατικών Λεγεώνων, αναγκάσθηκε ο Νέρων να συγκατατεθεί στην αποστολή εκτελεστών στην Μασσαλία και να δολοφονήσουν τον Σύλλα.
Οι ολιγαρχικοί βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Μόνο μέσα σε μια χρονιά (65-66 μ.Χ.) εκδηλώθηκαν έξι συνωμοσίες (αριστοκρατικά πραξικοπήματα) εναντίον του, όλα υπό την επίβλεψη της συγκλήτου. Ο σιδηρούς βραχίων όμως, της αντιδραστικής ολιγαρχίας, ήταν ίδιος ο παιδαγωγός του Νέρωνος, ο Σενέκας. Ο Σενέκας ήταν πολύ πλούσιος, από αριστοκρατική οικογένεια. Ήταν ένας άνθρωπος ραδιούργος και ύπουλος, ανέντιμος και συνωμοτικός. Αναμείχθηκε από πολύ νωρίς στην πολιτική, γενόμενος πραίτορας και συγκλητικός. Το 59 μ.Χ. ανακηρύχθηκε ύπατος της Ρώμης από τον Νέρωνα. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους της εποχής του. Ο Δίων Κάσιος αναφέρει, ότι ο πόλεμος στην Βρετανία έγινε για να εισπραχθούν οι φόροι από ένα δάνειο του Σενέκα στους Βρετανούς.
Ήδη από το 62 μ.Χ. ο Σενέκας, που ήταν ο ουσιαστικός επικεφαλής της αντιδραστικής ολιγαρχίας, εκπονεί ένα πολυπλόκαμο σχέδιο για την εκπαραθύρωση του Νέρωνος και την άλωση του αυτοκρατορικού θρόνου από τον ίδιο. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την πυρπόληση της Ρώμης και την κατασυκοφάντηση του Νέρωνος, στον οποίο διάφοροι επιτήδειοι θα ανελάμβαναν να χρεώσουν εκείνη την καταστροφή. Η δεύτερη φάση του σχεδίου, θα εκτυλισσόταν στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας με τον ταυτόχρονο ξεσηκωμό των Εβραίων της Ιουδαίας και της Περαίας, ώστε να σταλούν αυτοκρατορικά στρατεύματα στις φλέγουσες περιοχές και να μείνει η Ρώμη απροστάτευτη στα χέρια των συνωμοτών. Τον ρόλο της υποκινήσεως των Εβραίων, ώστε να ξεκινήσουν εκείνη την απερίσκεπτη ενέργεια, ανέλαβαν τα επιφανή στελέχη της χριστιανικής οργανώσεως, Νίγερ και Μαναήν. Το αποκορύφωμα του σχεδίου εκείνου, ήταν η τελική επίθεση των συνωμοτών μέσα στο αυτοκρατορικό ανάκτορο και η δολοφονία του Νέρωνος.
Βέβαια, η τρομοκρατική οργάνωση που ανέλαβε να εκτελέσει εκείνο τον αποτρόπαιο σχεδιασμό, δεν είναι άλλη από την χριστιανική οργάνωση του Παύλου. Την οργάνωση, δηλαδή, που στήθηκε από την ρωμαϊκή ολιγαρχία και την εβραϊκή διασπορά. Το ότι ο Σενέκας ανήκει στην χριστιανική οργάνωση, πιστοποιείται από το σύνολο σχεδόν των “πατέρων” της εκκλησίας. Όσοι αναφέρονται σ’ αυτόν, τον θεωρούν “κρυπτοχριστιανό”. Ο Τερτυλλιανός τον προσφωνεί “Seneca Noster” (Σενέκας ο δικός μας). Το ίδιο και ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος.
Ο Σενέκας όμως σχετίζεται και με τον “απόστολο” Παύλο, ο οποίος προφανώς είναι το δευτεροκλασάτο στέλεχος (μετά τον Σενέκα) της χριστιανικής οργανώσεως. Εντύπωση προκαλεί η καταπληκτική ομοιότητα των επιστολών του Παύλου και του Σενέκα. Πολλοί ερευνητές μάλιστα, είναι πεπεισμένοι ότι πρόκειται για ένα και το αυτό πρόσωπο, εκτίμηση στην οποία εμείς διαφωνούμε ριζικά. Πράγματι, οι δύο αυτοί άνδρες, στις επιστολές τους χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο! Απλώς, οι επιστολές τους πιστοποιούν την ταύτιση ιδεών των δύο ανδρών. Εξ άλλου, ο Σενέκας αυτοκτόνησε το 65 μ.Χ. μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας, ενώ ο Παύλος συνέχισε την υπονομευτική του δράση, μέχρι που συνελήφθη και εκτελέσθηκε δύο χρόνια αργότερα. Ακόμα, η μη ταύτιση των δύο προσώπων, αποδεικνύεται και από την ύπαρξη της αλληλογραφίας μεταξύ των δύο ανδρών. Σώζεται μέχρι σήμερα μια απόκρυφη αλληλογραφία, που περιέχει 8 επιστολές του Σενέκα προς τον Παύλο και 6 επιστολές του Παύλου προς τον Σενέκα, με τον τίτλο “Acta Apostolum Apocrypha”.
Έτσι λοιπόν, με βάση το εκπονηθέν σχέδιο του Σενέκα, στις 20 Ιουλίου του 64 μ.Χ. εκδηλώθηκε η καταστροφικότερη πυρκαγιά που γνώρισε ποτέ η Ρώμη. Οι φλόγες ξεκίνησαν από τον ιππόδρομο, στην μεριά που γειτονεύει με το λόφο του Παλατίνου και απλώθηκε σε όλα τα γύρω σπίτια, που την εποχή εκείνη… “ήσαν χαμόσπιτα, άστατα και ακανόνιστα, χτισμένα κυριολεκτικά στην τύχη κι ανάμεσά τους δεν υπήρχαν δρόμοι, αλλά μικρά στενά και σκιερά και βρώμικα σοκάκια...”, μας λέει ο Τάκιτος στα “Χρονικά” (15.38).
Η καταστροφική πυρκαγιά βέβαια, δεν απείλησε καθόλου τα πέτρινα πολυτελή οικοδομήματα των αριστοκρατών, που ήσαν κτισμένα στις αριστοκρατικές συνοικίες, στα πολυτελή προάστια της Ρώμης, παρά μόνο κατέστρεψε ολοσχερώς τα μικρά ξύλινα χαμόσπιτα και τις φτωχικές παράγκες των πληβείων, που ζούσαν στοιβαγμένοι στην καρδιά της ρωμαϊκής πρωτεύουσας. Όμως, ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της ιστορίας, όπως μας την μεταδίδει ο Τάκιτος:
“...την ημέρα εκείνη ο Νέρων ήταν στο Άντιουμ. Γύρισε αμέσως, μόλις πληροφορήθηκε για την φωτιά κι έφθασε την στιγμή που καιγόταν το κτίριο που έκτισε ο ίδιος, για να ενώσει το Παλατίνο με τους κήπους του Μαικήνα και διέταξε αμέσως να σβηστεί η πυρκαγιά... Για να ανακουφίσει τον κόσμο που τριγύριζε άστεγος και πεινασμένος στους δρόμους, άνοιξε αμέσως το Πεδίο του Άρεως, τα μνημεία του Αγρίππα και τους αυτοκρατορικούς κήπους. Διέταξε να χτιστούν γρήγορα πρόχειρα καταλύματα και παράγκες για να στεγασθούν οι πρόσφυγες και πρόσταξε να φέρουν τρόφιμα από την Όστια και τις γειτονικές πόλεις και να τα μοιράσουν στον λαό...”.
Ο Τάκιτος, όμως, συνεχίζοντας την εξιστόρησή του, αναφέρει και κάτι συγκλονιστικό:
“...κανείς δεν τολμούσε να παλέψει ενάντια στην φωτιά. Υπήρχαν πολλοί, που απαγόρευαν μια τέτοια ενέργεια. Κι ακόμα, υπήρχαν μερικοί άλλοι, που φανερά έριχναν δαυλούς στα σπίτια εκείνα, που δεν είχαν αγγίξει οι φλόγες, λέγοντας πως πρόσωπα υψηλά είχαν διατάξει την καταστροφή”.
Η συγκλονιστική αυτή μαρτυρία του Τακίτου, σαφώς παραπέμπει σε οργανωμένη “προβοκάτσια”, που είχε σκοπό να ενοχοποιήσει υψηλά πρόσωπα, αν όχι τον ίδιο τον Νέρωνα, οπωσδήποτε τον αρχηγό της πραιτωριανής φρουράς του Νέρωνος, Τιγκελίνο. Και πραγματικά, στους επόμενους αιώνες ρίχτηκε ένας πρωτοφανής οχετός λάσπης και κατασυκοφαντήσεως του Νέρωνος και του Τιγκελίνου, στους οποίους προσπάθησαν να επιρρίψουν την ευθύνη της καταστροφικής πυρκαγιάς. Όμως το γεγονός και μόνο, ότι την έβδομη μέρα που αναζωπυρώθηκε η φωτιά, οι φλόγες ξεκίνησαν ακριβώς από το σπίτι του Τιγγελίνου, αποδεικνύει ακριβώς την αθωότητά του. Ποιος σώφρων άνθρωπος θα έκαιγε το σπίτι του; Αλλά, η ίδια ερώτηση ισχύει και αναφορικά με τον κατασυκοφαντημένο Νέρωνα. Ποιος λογικός αυτοκράτορας θα έκαιγε την πρωτεύουσά του; Ειδικά ο Νέρων αποδείχθηκε περισσότερο σώφρων και συνετός, από τον τρόπο που αντιμετώπισε την κατάσταση...
“Μετά την καταστροφή, ο Νέρων έδωσε εντολή να ξαναχτιστεί η πόλη. Ο ίδιος ανέλαβε να ξαναχτίσει τους ναούς και τα μεγάλα κτίρια... Έδωσε περισσότερη προσοχή στους ανοικτούς χώρους, στις πλατείες, στην κυκλοφορία των υδάτων, στα άλση και στην διαμόρφωση της φύσεως... Ο Νέρων ανέλαβε να πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα για την κατασκευή τους. Απέδωσε στους ιδιοκτήτες τα οικόπεδα που είχαν πριν από την καταστροφή και έδωσε δάνεια για την ανακατασκευή... Καθόρισε επακριβώς τον τρόπο κατασκευής των νέων κτιρίων. Οι εξωτερικοί τοίχοι και οι χώροι, όπου οι κάτοικοι άναβαν την φωτιά, έπρεπε να γίνουν με πέτρα για να μην καίγονται... Επί πλέον, απαγορεύθηκε η μεσοτοιχία. Όλα τα σπίτια έπρεπε να είναι ανεξάρτητα και να μεσολαβεί ανάμεσά τους αρκετός χώρος, ώστε να εμποδίζεται η διάδοση της φωτιάς...” (Τακίτου “Χρονικά”, 15.38-44).
Στην πραγματικότητα, η ενοχοποίηση του Νέρωνος έγινε αιώνες αργότερα, όταν οι πραγματικοί εμπρηστές της Ρώμης, ανέλαβαν τα ηνία της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή ήταν πασιφανές, ότι η Ρώμη κάηκε από τους χριστιανούς. Μάλιστα για πολλούς αιώνες οι λέξεις χριστιανός και εμπρηστής ήταν πραγματικά συνώνυμες, ώστε δύο αιώνες αργότερα, ο “πατέρας” της εκκλησίας Τερτυλλιανός απειλεί: “Είμαστε πολλοί, είμαστε παντού... μια μικρή ομάδα από μας, μια μόνο νύχτα με λίγους δαυλούς φτάνει...”. Εξ άλλου, ο ίδιος ο Τερτυλλιανός, όπως και οι Ιερώνυμος και Αυγουστίνος, όχι μόνο δεν καταλογίζουν ευθύνες στον Νέρωνα, αλλά αποσιωπούν παντελώς το γεγονός, πράγμα που ερμηνεύεται ως ένοχη σιωπή. Ακόμα και ο Εβραίος Ιώσηπος, που είχε κάθε λόγο να δυσφημήσει τον Νέρωνα γράφει:
“Είναι πολλοί εκείνοι που έγραψαν την ιστορία του Νέρωνος. Άλλοι έγραψαν την αλήθεια για να τον ευχαριστήσουν, επειδή καλοπερνούσαν κοντά του, κι άλλοι εξ αιτίας του μίσους και της μισαλλοδοξίας τους εναντίον του, κάλυψαν το πρόσωπό του με ξεδιάντροπα και κακόβουλα ψεύδη”.
Καιρός είναι όμως να δούμε τα τεκμήρια της ενοχής των χριστιανών, που υπό την καθοδήγηση του Παύλου, του αρχηγού της οργανώσεώς τους, προέβησαν σ’ εκείνη την αποτρόπαια πράξη. Αμέσως ο Νέρων διέταξε την διενέργεια ανακρίσεων για την αποκάλυψη των εμπρηστών. Οι ανακρίσεις εκείνες λοιπόν, οδήγησαν κατ’ ευθείαν στους χριστιανούς. Έτσι...
“Ο αυτοκράτορας, για να πάρει εκδίκηση για την καταστροφή, διέταξε να τιμωρηθούν εκείνοι, τους οποίους ο λαός μισούσε για την αισχρότητα και τα εγκλήματά τους, τους χριστιανούς, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται. Το όνομά τους το πήραν από κάποιον Χριστό, που σταυρώθηκε στην Ιουδαία την εποχή του Πόντιου Πιλάτου, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος. Η αiρεση αυτή, αν και είχε εξαφανισθεί για κάποιο διάστημα, ύστερα από τον θάνατο του αρχηγού της επανεμφανίσθηκε με εντονότερη μορφή, όχι μόνο στην Ιουδαία, όπου και γεννήθηκε, μα σ’ ολόκληρη την αυτοκρατορία, ακόμα και μέσα στην ίδια την Ρώμη, όπου βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ότι πιο πρόστυχο και άθλιο υπάρχει...” (Τάκιτος “Χρονικά”, 15.38-42).
Η προαναφερομένη πληροφορία του Τακίτου είναι άκρως αποκαλυπτική, όχι μόνο επειδή δείχνει τους πραγματικούς εμπρηστές της Ρώμης, αλλά επί πλέον, επειδή ανάγει την ύπαρξη χριστιανικού κινήματος, ήδη από την εποχή που ο Ιησούς ήταν ζωντανός, πιστοποιώντας έτσι και τις πληροφορίες για επένδυση του τότε αυτοκράτορα Τιβερίου στην δυναμική εκείνου του κινήματος. Ακόμα, η αναφορά του, ότι βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ότι πιο πρόστυχο και άθλιο υπάρχει”, καυτηριάζει ακριβώς την ηθική στάθμη των χριστιανών της εποχής εκείνης. Για να δούμε όμως τι λέει στην συνέχεια:
“Έπιασαν όλους τους φανερούς οπαδούς της αιρέσεως και ύστερα, χάρη στις πληροφορίες τους, συνέλαβαν κι όλους εκείνους που, ως κύριο χαρακτηριστικό τους είχαν το μίσος ενάντια στο ανθρώπινο γένος, χωρίς να εξετασθεί αν είχαν συμμετοχή ή όχι στον εμπρησμό της Ρώμης...”.
Όμως, κι αυτό το απόσπασμα του Τακίτου είναι αποκαλυπτικό, αναφορικά με το ήθος των χριστιανών. Κύριο λοιπόν, χαρακτηριστικό τους “είναι το μίσος τους ενάντια στο ανθρώπινο γένος” . Όμως, ποιος λαός είναι εκείνος, του οποίου οι θρησκευτικές δοξασίες, μπολιάζονται με ένα ανεκδιήγητο μίσος εναντίον των “γόχειμ” (=γήινων); Ποιον λαό απεχθάνονται όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Γης, σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία; Φυσικά, δεν είναι άλλοι από τους Εβραίους, που εκείνη την εποχή φόρεσαν το χριστιανικό προσωπείο, για να επιτύχουν τα μακρόπνοά τους σχέδια εναντίον του ανθρωπίνου πολιτισμού. Όμως, εξ ίσου μισητοί στον λαό, ήσαν και οι αριστοκράτες δυνάστες του, που όπως είδαμε συνεργάσθηκαν με τους λαομίσητους Εβραίους, για να πλήξουν τον αυτοκρατορικό θεσμό και στην προκειμένη περίπτωση, τον λαϊκό ηγέτη, τον Νέρωνα. Συνεχίζει λοιπόν ο Τάκιτος:
“Τους επιφυλάχθηκαν τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια. Τους έντυναν με δέρματα ζώων και τους έριχναν βορά στα σκυλιά. Ακόμα, τους άλειφαν με ρετσίνι και τους έβαζαν φωτιά. Καιγόντουσαν μέσα στην νύχτα σαν λαμπάδες. Ο Νέρων παρακολουθούσε την θανάτωσή τους στον ιππόδρομο, άλλοτε πάνω στο άρμα του κι άλλοτε φορώντας απλά ρούχα, ανακατεμένος με τον λαό, για να μπορεί να ακούει τα σχόλιά του. Παρά το γεγονός, ότι η τιμωρία αυτών των ανθρώπων ήταν αναντίρρητα δίκαιη, διάφορες διαδόσεις έκαναν πολλούς να τους λυπούνται. Οι διαδόσεις εκείνες έλεγαν, ότι οι χριστιανοί πέθαιναν για το δημόσιο συμφέρον, πληρώνοντας έτσι τα εγκλήματα ενός μοναχά ανθρώπου...”.
Το ερώτημα που προκύπτει από την τελευταία παράγραφο του ανωτέρω αποσπάσματος του Τακίτου, είναι: ποιανού τα εγκλήματα πλήρωναν οι χριστιανοί εμπρηστές; Μήπως αυτός ήταν ο Σενέκας; Όπως θα δούμε στην συνέχεια, ο Σενέκας πράγματι ήταν αναμεμειγμένος στην πυρπόληση της Ρώμης. Όμως, η συμμετοχή του στην συνωμοσία, αποκαλύφθηκε ένα χρόνο αργότερα. Οπότε, ο πραγματικός καθοδηγητής εκείνης της χριστιανικής εγκληματικής ενέργειας, πρέπει να αναζητηθεί στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Ποιος λοιπόν είναι εκείνος; Μα φυσικά... ο Παύλος!
Ο Παύλος πήγε στην Ρώμη, σύμφωνα με τις “Πράξεις των Αποστόλων” το 62 μ.Χ. Μάλιστα, από καιρό σχεδίαζε να επισκεφθεί την Ρώμη, κατευθυνόμενος στην Ισπανία, όπως ομολογεί ο ίδιος ο Παύλος “επιποθίαν δέ έχων του ελθείν προς υμάς από πολλών ετών ως εάν πορεύωμαι εις την Ισπανίαν, ελεύσομαι προς υμάς” (“Προς Ρωμαίους” 15.23,24). Το ερώτημα είναι: Αφού, όπως ο ίδιος λέει, είναι περαστικός από την Ρώμη, πηγαίνοντας προς την Ισπανία, τότε γιατί στρογγυλοκάθισε εκεί, δύο ολόκληρα χρόνια; Το ότι ο Παύλος έμεινε στην Ρώμη μέχρι το 64 μ.Χ., το αποκαλύπτει ο συντάκτης των “Πράξεων”: “Έμεινε δε ο Παύλος διετίαν όλην εν ιδίω μισθώματι και απεδέχετο πάντας τους εισπορευομένους προς αυτόν” (“Πράξεις” 28.30). Ποια ήταν η αποστολή που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας; Κι ακόμα, ποιοι ήσαν όλοι εκείνοι, που όπως λέει ο συντάκτης των Πράξεων, τον επισκέπτονταν;
Το σίγουρο είναι ένα. Όλα δείχνουν ότι ο Παύλος, την εποχή που ξέσπασε η φωτιά, βρισκόταν στην Ρώμη. Μάλιστα, αμέσως μετά τον εμπρησμό της πόλεως, εκείνος διέφυγε την σύλληψη, καταφεύγοντας στην Ισπανία. Γιατί στην Ισπανία και όχι οπουδήποτε αλλού; Μα, στην Ισπανία, εκτός από την ακμαιότατη εβραϊκή παρουσία, μπορούσε να βρει καταφύγιο και στην αυλή του μετέπειτα πραξικοπηματία, ο οποίος κατάφερε τελικά να καταβάλει τον Νέρωνα τέσσερα χρόνια αργότερα. Πρόκειται για τον γνωστό και μη εξαιρετέο Γάλβα. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική γωνία. Εκτός από την μαρτυρία του Τακίτου, προστίθεται και μια άλλη αποκαλυπτική μαρτυρία από τον Σουετώνιο. Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει αυτός:
“Πολλοί αξιωματικοί συνέλαβαν στα σπίτια τους ανθρώπους εκείνους, που κρατούσαν στα χέρια τους δαυλούς, αλλά ωστόσο, δεν τόλμησαν να τους πειράξουν, γιατί είδαν πως ήσαν δούλοι του αυτοκράτορα”.
Ποιοι ήσαν εκείνοι οι δούλοι του αυτοκράτορα; Μα, το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Παύλος! Ας θυμηθούμε λίγο την επιστολή του προς τους Φιλιππησίους: “Ασπάζονται υμάς πάντες οι άγιοι, μάλιστα δε οι εκ της Καίσαρος οικίας” (“Προς Φιλιππησίους” 4.22). Πιο κάτω θα δούμε ότι ένας απ’ αυτούς τους “αγίους” θα δολοφονήσει τον Νέρωνα το 68 μ.Χ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Σύμφωνα με τον Τάκιτο, ένοχοι για την πυρκαγιά της Ρώμης αποδείχθηκαν οι χριστιανοί. Σύμφωνα με τον Σουετώνιο, αυτοί ήσαν δούλοι του αυτοκράτορα. Όμως ο Παύλος στην επιστολή του προς Φιλιππησίους χαρακτηρίζει τους “εκ της Καίσαρος οικίας” ως βαμμένους χριστιανούς. Όλα δείχνουν λοιπόν, ότι η πυρπόληση της Ρώμης οργανώθηκε από τον Παύλο. Γι’ αυτό άλλωστε και παρέμεινε στην Ρώμη από το 62 μέχρι και το 64 μ.Χ. οπότε και υλοποιήθηκε το προαποφασισμένο σχέδιο του εμπρησμού.
Βέβαια, δεν είναι δυνατόν ένα τόσο μεγάλο σχέδιο, όπως ο εμπρησμός της Ρώμης, να επιτελέσθηκε αποκλειστικά και μόνο από την μικρή τρομοκρατική ομάδα του Παύλου. Ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο τόλμημα, απαιτεί μακρόπνοους και λεπτομερείς σχεδιασμούς και προπάντων υψηλή καθοδήγηση και προστασία. Οπωσδήποτε, πρέπει να υπάρχει ανάμειξη της αντινερωνικής συγκλήτου και πλήρης κάλυψη από τον ίδιο τον Σενέκα. Και πραγματικά! Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι “πατέρες” της εκκλησίας, αποκαλούν τον Σενέκα “δικό μας άνθρωπο”. Υπάρχει και μια καταλυτική απόδειξη της συμμετοχής του ίδιου του Σενέκα στον εμπρησμό της Ρώμης. Πρόκειται για το περιεχόμενο της αλληλογραφίας μεταξύ Σενέκα και Παύλου, που αναφέραμε πιο πριν. Ας δούμε λοιπόν ένα απόσπασμα από την 12η επιστολή:
“Ο Σενέκας προς τον Παύλο, χαίρε.
Σε χαιρετώ αγαπητέ μου φίλε, Παύλο...
Πως υποφέρω βλέποντας τον λαό, να σας θεωρεί αναίσθητους κι εγκληματίες και να σάς επιρρίπτει ευθύνες για τις δυστυχίες της πόλεως... Χριστιανοί και Ιουδαίοι, οδηγούνται καθημερινά στον δρόμο του μαρτυρίου με την κατηγορία του εμπρηστή...
28 Μαρτίου του χρόνου της υπατίας του Φρύγου και του Βάσου”.
Πράγματι! Ύπατοι της Ρώμης το 64 μ.Χ. ήσαν ο Φρύγος και o Βάσος. Οπότε, εκείνη η επιστολή εγράφη την χρονιά της πυρκαγιάς. Μπορεί στον αναγνώστη να κάνει εντύπωση το γεγονός και μόνο της αλληλογραφίας μεταξύ Σενέκα και Παύλου. Εμάς όμως, μας προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση, η ημερομηνία που εγράφη εκείνη η επιστολή. Φέρει ημερομηνία 28 Μαρτίου του 64 μ.Χ. και αναφέρεται στην πυρκαγιά που ξέσπασε ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!
Όπως είδαμε, σύμφωνα με τον έγκυρο Τάκιτο, εκείνη η πυρκαγιά ξέσπασε στις 20 Ιουλίου!!! Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, ο Σενέκας να ενημερώνει τον Παύλο για τα αποτελέσματα μιας πυρκαγιάς που δεν ξέσπασε ακόμα; Είναι σαφές, ότι η επιστολή εκείνη πλαστογραφήθηκε άγρια από μεταγενέστερους παραχαράκτες, για να αποκρύψουν την τραγική αλήθεια, ότι ο Σενέκας έδινε οδηγίες στον Παύλο, σχετικά με την οργάνωση του εμπρησμού. Έτσι, “ρετουσάρισαν” το αρχικό κείμενο, μετατρέποντας τον προγραμματισμένο εμπρησμό της Ρώμης από τους Σενέκα-Παύλο, σε απολογιστική ενημέρωση του Σενέκα προς τον Παύλο, για τα αποτελέσματα της φωτιάς! Ποιάς φωτιάς όμως; Εκείνης που δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα;
Ευτυχώς όμως, που από βλακεία και μόνο, ξέχασαν οι δόλιοι “διορθωτές” των κειμένων να παραποιήσουν και την ημερομηνία αποστολής. Έτσι, η αποκρουστική αλήθεια, αποκαλύπτεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας. Ναι! Ο Σενέκας προετοίμαζε εκείνη την φοβερή και απάνθρωπη πυρκαγιά και έδινε οδηγίες στον Παύλο, τέσσερεις μήνες πριν ο δεύτερος αναλάβει με την οργάνωσή του να προχωρήσει στο προγραμματισμένο σχέδιο!!!
Από κει και πέρα, τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα γνωρίζουμε. Ο Παύλος διέφυγε στην Ισπανία, όπου συνέχισε την αντινερωνική συνωμοσία με τον Γάλβα. Το δε πραξικόπημα των Σενέκα-Πείσωνος αποσοβήθηκε μετά την αποκάλυψή του, το 65 μ.Χ. και ο Σενέκας υποχρεώθηκε σε αυτοκτονία. Εν τω μεταξύ, ο καταζητούμενος Παύλος συλλαμβάνεται δύο χρόνια αργότερα στην Τροία και μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στην Ρώμη. Εκεί, παραπέμπεται σε δίκη, όπου και κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε αποκεφαλισμό, ποινή που εξετελέσθη μετά από μερικές ημέρες. Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 68 μ.Χ. πραγματοποιείται με επιτυχία το πραξικόπημα των Γάλβα-Γερμανικού. Ο Νέρων συλλαμβάνεται από τους πραξικοπηματίες και ρίχνεται στην φυλακή. Ο αγανακτισμένος λαός τότε, ξεχύνεται στους δρόμους και απαιτεί την αποφυλάκιση του αγαπημένου του αυτοκράτορα. Έτσι, μπροστά στον κίνδυνο ενός τραγικού πισωγυρίσματος για την ολιγαρχία, ορμά με λύσσα μέσα στο κελί του Νέρωνος, ο χριστιανός, σύντροφός του Παύλου, Επαφρόδιτος (βλέπε στην επιστολή “Προς Φιλιππησίους”, 4.18 “Πεπλήρομαι παρά Επαφροδίτου το παρ’ υμών” ) και του κόβει με μίσος τον λαιμό με το σπαθί του. Ένας εκατόνταρχος τότε, τρέχει για να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα λαϊκό ηγέτη, ο οποίος τον κοιτά με μια απέραντη θλίψη ζωγραφισμένη στο βλέμμα του και ψελλίζει με κόπο τα τελευταία του λόγια: “Αργά, φίλε μου... Πολύ αργά...”!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Τώρα αυτός ήταν ελεύθερος μέσα στην «φυλακή».
Λοιπόν πότε κάψανε την Ρώμη; Ασφαλώς τον Μάρτιο του 64.
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Το κείμενο είναι επτά σελίδες. Δεν γινόταν αλλιώς. Κάντε τον κόπο να το διαβάσετε. Η αλήθεια σώζει πάντα! Πολύ περισσότερο όταν αποκαλύπτεται κυριολεκτικά αντίστροφη από εκείνη που σας δίδαξαν οι εξουσιαστές…
Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ
Η πυρπόληση της Ρώμης, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, ούτε βέβαια ευθύνεται ο Νέρων γι’ αυτήν, όπως κακοηθέστατα του καταλογίζουν οι χριστιανοί ιστορικοί. Αντιθέτως, αποτελούσε το απαύγασμα μακρόπνοων σχεδιασμών της συγκλητικής ολιγαρχίας, που σε συνεργασία με τα πλέον εγκληματικά στοιχεία της πόλεως, προετοίμαζαν το έδαφος για το πραξικόπημα των Σενέκα-Πείσωνος. Η αντιφεουδαρχική, φιλολαϊκή πολιτική του Νέρωνος τα 14 χρόνια της βασιλείας του, κατέστη άκρως επικίνδυνη για τα ολιγαρχικά συμφέροντα. Πραγματικά, ο Νέρων, μετά την στέψη του ως αυτοκράτορας, μέχρι και την άγρια δολοφονία του, ήταν ένας μόνιμος βραχνάς για την άρχουσα τάξη. Παράλληλα, λατρεύτηκε τόσο πολύ από τις λαϊκές μάζες, όσο κανένας προγενέστερος ή μεταγενέστερος αυτοκράτορας. Μάλιστα, η πολιτική παρακαταθήκη του, τον ακολουθούσε και μετά τον άδικο χαμό του, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διατηρείται για αρκετούς αιώνες ο Νερωνισμός, ως ακμαίο πολιτικό ρεύμα.
Ο Λούκιος Δομίτιος Αχαινοβάρδος Νέρων, εστέφθη αυτοκράτορας το 54 μ.Χ. σε ηλικία μόλις 17 ετών, διαδεχόμενος τον Κλαύδιο. Υπήρξε αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες φιλοσοφικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες της εποχής του και λάτρης του Ελληνικού Πολιτισμού. Η αγάπη του για την Ελλάδα ήταν πραγματικά παροιμιώδης. Δεν έχανε στιγμή από του να διαλαλεί ανοικτά τον απέραντο θαυμασμό του για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα.. Επισκέφθηκε την Ελλάδα τουλάχιστον δύο φορές και έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, όπου κέρδισε και στεφάνι. Το έργο της διανοίξεως του Ισθμού της Κορίνθου, ουσιαστικά εγκαινιάσθηκε από τον Νέρωνα.
Από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε τα ηνία της Ρώμης, έδειξε προς τα που θα έκλεινε η πολιτική του. Ένα από τα πρώτα διατάγματά του, ήταν η καθιέρωση καθημερινών κρατικών συσσιτίων για τους απόρους της Ρώμης. Επί πλέον, θέσπισε ένα Δημόσιο Επικουρικό ...
Ταμείο, για την αποτελεσματικότερη κρατική βοήθεια προς τα λαϊκά στρώματα, συνεισφέροντας και ο ίδιος από την προσωπική του περιουσία, εξήντα εκατομμύρια χρυσά νομίσματα τον χρόνο. Οι επί πλέον πόροι που χρειάζονταν για να χρηματοδοτηθούν εκείνες οι ενέργειες, προέρχονταν βέβαια από την, ειδικά για τον σκοπό αυτόν, φορολόγηση των πλουσίων μεγαλογαιοκτημόνων.
Η καλλιτεχνική φύση του νέου αυτοκράτορα, τον ώθησε από την αρχή σε μια πεισμώδη προσπάθεια να προωθήσει τα γράμματα και τις τέχνες στις λαϊκές τάξεις, κάτι που μέχρι τότε θεωρούνταν αδιανόητο στην ρωμαϊκή πολιτεία. Με αλλεπάλληλα διατάγματα, θεσπίσθηκαν και καθιερώθηκαν δωρεάν καθημερινά θεάματα και πολιτιστικές εκδηλώσεις στις πλατείες και στους δρόμους. Στόχος βεβαίως των ενεργειών αυτών, ήταν η πολιτιστική ανάταση του βασανισμένου λαού. Σε μια εποχή, που η παιδεία και η μόρφωση ήταν αποκλειστικό δικαίωμα της άρχουσας τάξεως, εκείνες οι εκδηλώσεις λειτουργούσαν ως δημοσία εκπαίδευση.
Η ανάταση όμως του πολιτιστικού αισθητηρίου του λαού, επιτεύχθηκε και με χίλια δυο άλλα μέσα. Στις μέρες του, ανεγέρθηκαν περίφημα δημόσια κτίρια, πάρκα, υδραγωγεία, θέατρα, εκπαιδευτήρια. Κάθε σημείο της πόλεως, στολίσθηκε με τα ωραιότερα δημιουργήματα των κυριωτέρων Ελλήνων καλλιτεχνών. Ακόμα και τα ιδιωτικά γυμναστήρια, που μέχρι τότε λειτουργούσαν ως κλειστές λέσχες των αριστοκρατών, με ένα διάταγμα του Νέρωνος άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους στις φτωχές λαϊκές τάξεις. Παράλληλα, κατάργησε τα αιμοχαρή θεάματα του ιπποδρόμου και των μονομαχιών, κάτι που προκάλεσε την εκρηκτική αντίδραση των μεγαλοεπιχειρηματιών, που θησαύριζαν με το αίμα των βαρβαρικών ανθρωποσφαγών.
Η οικονομική ολιγαρχία βέβαια, δεν μπορούσε να παραμένει απαθής μπροστά στην εκθεμελίωση των βασικών κοινωνικών δομών της ταξικής ρωμαϊκής κοινωνίας. Εκείνη η πρωτόφαντη πολιτική του Νέρωνος, προκαλούσε, εκτός από την αναθάρρηση των καταπιεσμένων λαϊκών δυνάμεων, και μια επικίνδυνη αναδιανομή της “πίττας”. Εξ άλλου όλες εκείνες οι “παραξενιές” του Νέρωνος, χρηματοδοτούνταν αποκλειστικά από την φορολόγηση των ευπόρων κοινωνικών τάξεων. Μια άλλη τέτοια “παραξενιά” του, ήταν και η κατάργηση του νόμου περί φοροαπαλλαγής όσων υιοθετούσαν ορφανά παιδιά. Αυτό το διάταγμα του Νέρωνος εξελήφθη από τους αριστοκράτες ως “πισώπλατη μαχαιριά”, μια και καπηλευόμενοι ακριβώς εκείνο τον νόμο, προέβαιναν σωρηδόν σε τέτοιου είδους υιοθεσίες, όχι μόνο για την αναγκαία φοροαπαλλαγή, αλλά επί πλέον και για την χρησιμοποίηση εκείνων των παιδιών ως δούλους.
Το μεγαλύτερο όμως, χαστούκι του Νέρωνος κατά της σάπιας δουλοκτητικής αριστοκρατίας, ήταν η ουσιαστική κατάργηση της δουλείας, με την τμηματική ένταξη των κατεκτημένων περιοχών στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και την παράλληλη απελευθέρωση όλων εκείνων των δούλων, που μέχρι τότε παρέμεναν έρμαια στα χέρια των δολίων καταπιεστών τους. Ο Νέρων, αφουγκραζόμενος τα κελεύσματα των καιρών, ήταν εκείνος που πρωτοεισήγαγε το σύστημα της δουλοπαροικίας, τσακίζοντας έτσι τους απάνθρωπους δουλοκτήτες. Οι αντιδραστικοί αριστοκράτες της συγκλήτου τότε, στην προσπάθειά τους να αντιτάξουν τα δικά τους συμφέροντα απέναντι στην “δουλόφιλη” πολιτική του Νέρωνος, επεχείρησαν να περάσουν έναν νόμο έκτρωμα, βάσει του οποίου, οι πρώην ιδιοκτήτες των απελεύθερων δούλων έχουν το δικαίωμα να τους αφαιρούν την ελευθερία τους, όποτε κρίνεται σκόπιμο. Ο Νέρων τσάκισε εκείνη την αριστοκρατική “ρεβάνς”, εν τη γενέσει της. Δεν είχε καμία διάθεση να παρεκκλίνει από την βασική προσήλωσή του στην κοινωνική εξελικτική διαδικασία. Η καταδυνάστευση του ανθρώπινου δυναμικού στεκόταν ανασταλτικός παράγων στην εξέλιξη της κοινωνίας που οραματιζόταν ο Νέρων, γι’ αυτό και έπρεπε να χτυπηθεί με κάθε μέσον. Ο Πλίνιος (18.35) αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι ο Νέρων εξόντωσε τους έξι μεγαλύτερους γαιοκτήμονες της Αφρικής για να κρατικοποιήσει τα εδάφη τους.
Μια άλλη καινοτομία του Νέρωνος, ήταν η κατάργηση σχεδόν της ποινής του θανάτου. Ο Τάκιτος μας πληροφορεί, ότι “... όποτε δεν μπορούσε να ακυρώσει μια θανατική καταδίκη, παραχωρούσε μια τόσο μεγάλη αναβολή στην εκτέλεση της ποινής, που ο καταδικασμένος είχε όλο το χρονικό περιθώριο να πεθάνει από γεράματα”.
Ακόμα και ο Σύλλας, που αναλαμβάνοντας να εκτελέσει το πρώτο ολιγαρχικό πραξικόπημα κατά του Νέρωνος και εφόρμησε με δολοφονικές διαθέσεις με μια ομάδα ενόπλων εναντίον του, δεν οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, παρά μόνο εξορίσθηκε στην Μασσαλία. Μόνο μετά την συνέχιση της συνωμοτικής δράσεως του Σύλλα, ο οποίος άρχισε να οργανώνει νέα συνωμοσία από την εξορία με την συνεργασία των στρατηγών των Γαλατικών Λεγεώνων, αναγκάσθηκε ο Νέρων να συγκατατεθεί στην αποστολή εκτελεστών στην Μασσαλία και να δολοφονήσουν τον Σύλλα.
Οι ολιγαρχικοί βεβαίως, όλα αυτά τα χρόνια δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Μόνο μέσα σε μια χρονιά (65-66 μ.Χ.) εκδηλώθηκαν έξι συνωμοσίες (αριστοκρατικά πραξικοπήματα) εναντίον του, όλα υπό την επίβλεψη της συγκλήτου. Ο σιδηρούς βραχίων όμως, της αντιδραστικής ολιγαρχίας, ήταν ίδιος ο παιδαγωγός του Νέρωνος, ο Σενέκας. Ο Σενέκας ήταν πολύ πλούσιος, από αριστοκρατική οικογένεια. Ήταν ένας άνθρωπος ραδιούργος και ύπουλος, ανέντιμος και συνωμοτικός. Αναμείχθηκε από πολύ νωρίς στην πολιτική, γενόμενος πραίτορας και συγκλητικός. Το 59 μ.Χ. ανακηρύχθηκε ύπατος της Ρώμης από τον Νέρωνα. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους της εποχής του. Ο Δίων Κάσιος αναφέρει, ότι ο πόλεμος στην Βρετανία έγινε για να εισπραχθούν οι φόροι από ένα δάνειο του Σενέκα στους Βρετανούς.
Ήδη από το 62 μ.Χ. ο Σενέκας, που ήταν ο ουσιαστικός επικεφαλής της αντιδραστικής ολιγαρχίας, εκπονεί ένα πολυπλόκαμο σχέδιο για την εκπαραθύρωση του Νέρωνος και την άλωση του αυτοκρατορικού θρόνου από τον ίδιο. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την πυρπόληση της Ρώμης και την κατασυκοφάντηση του Νέρωνος, στον οποίο διάφοροι επιτήδειοι θα ανελάμβαναν να χρεώσουν εκείνη την καταστροφή. Η δεύτερη φάση του σχεδίου, θα εκτυλισσόταν στην περιφέρεια της αυτοκρατορίας με τον ταυτόχρονο ξεσηκωμό των Εβραίων της Ιουδαίας και της Περαίας, ώστε να σταλούν αυτοκρατορικά στρατεύματα στις φλέγουσες περιοχές και να μείνει η Ρώμη απροστάτευτη στα χέρια των συνωμοτών. Τον ρόλο της υποκινήσεως των Εβραίων, ώστε να ξεκινήσουν εκείνη την απερίσκεπτη ενέργεια, ανέλαβαν τα επιφανή στελέχη της χριστιανικής οργανώσεως, Νίγερ και Μαναήν. Το αποκορύφωμα του σχεδίου εκείνου, ήταν η τελική επίθεση των συνωμοτών μέσα στο αυτοκρατορικό ανάκτορο και η δολοφονία του Νέρωνος.
Βέβαια, η τρομοκρατική οργάνωση που ανέλαβε να εκτελέσει εκείνο τον αποτρόπαιο σχεδιασμό, δεν είναι άλλη από την χριστιανική οργάνωση του Παύλου. Την οργάνωση, δηλαδή, που στήθηκε από την ρωμαϊκή ολιγαρχία και την εβραϊκή διασπορά. Το ότι ο Σενέκας ανήκει στην χριστιανική οργάνωση, πιστοποιείται από το σύνολο σχεδόν των “πατέρων” της εκκλησίας. Όσοι αναφέρονται σ’ αυτόν, τον θεωρούν “κρυπτοχριστιανό”. Ο Τερτυλλιανός τον προσφωνεί “Seneca Noster” (Σενέκας ο δικός μας). Το ίδιο και ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος.
Ο Σενέκας όμως σχετίζεται και με τον “απόστολο” Παύλο, ο οποίος προφανώς είναι το δευτεροκλασάτο στέλεχος (μετά τον Σενέκα) της χριστιανικής οργανώσεως. Εντύπωση προκαλεί η καταπληκτική ομοιότητα των επιστολών του Παύλου και του Σενέκα. Πολλοί ερευνητές μάλιστα, είναι πεπεισμένοι ότι πρόκειται για ένα και το αυτό πρόσωπο, εκτίμηση στην οποία εμείς διαφωνούμε ριζικά. Πράγματι, οι δύο αυτοί άνδρες, στις επιστολές τους χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο! Απλώς, οι επιστολές τους πιστοποιούν την ταύτιση ιδεών των δύο ανδρών. Εξ άλλου, ο Σενέκας αυτοκτόνησε το 65 μ.Χ. μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας, ενώ ο Παύλος συνέχισε την υπονομευτική του δράση, μέχρι που συνελήφθη και εκτελέσθηκε δύο χρόνια αργότερα. Ακόμα, η μη ταύτιση των δύο προσώπων, αποδεικνύεται και από την ύπαρξη της αλληλογραφίας μεταξύ των δύο ανδρών. Σώζεται μέχρι σήμερα μια απόκρυφη αλληλογραφία, που περιέχει 8 επιστολές του Σενέκα προς τον Παύλο και 6 επιστολές του Παύλου προς τον Σενέκα, με τον τίτλο “Acta Apostolum Apocrypha”.
Έτσι λοιπόν, με βάση το εκπονηθέν σχέδιο του Σενέκα, στις 20 Ιουλίου του 64 μ.Χ. εκδηλώθηκε η καταστροφικότερη πυρκαγιά που γνώρισε ποτέ η Ρώμη. Οι φλόγες ξεκίνησαν από τον ιππόδρομο, στην μεριά που γειτονεύει με το λόφο του Παλατίνου και απλώθηκε σε όλα τα γύρω σπίτια, που την εποχή εκείνη… “ήσαν χαμόσπιτα, άστατα και ακανόνιστα, χτισμένα κυριολεκτικά στην τύχη κι ανάμεσά τους δεν υπήρχαν δρόμοι, αλλά μικρά στενά και σκιερά και βρώμικα σοκάκια...”, μας λέει ο Τάκιτος στα “Χρονικά” (15.38).
Η καταστροφική πυρκαγιά βέβαια, δεν απείλησε καθόλου τα πέτρινα πολυτελή οικοδομήματα των αριστοκρατών, που ήσαν κτισμένα στις αριστοκρατικές συνοικίες, στα πολυτελή προάστια της Ρώμης, παρά μόνο κατέστρεψε ολοσχερώς τα μικρά ξύλινα χαμόσπιτα και τις φτωχικές παράγκες των πληβείων, που ζούσαν στοιβαγμένοι στην καρδιά της ρωμαϊκής πρωτεύουσας. Όμως, ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της ιστορίας, όπως μας την μεταδίδει ο Τάκιτος:
“...την ημέρα εκείνη ο Νέρων ήταν στο Άντιουμ. Γύρισε αμέσως, μόλις πληροφορήθηκε για την φωτιά κι έφθασε την στιγμή που καιγόταν το κτίριο που έκτισε ο ίδιος, για να ενώσει το Παλατίνο με τους κήπους του Μαικήνα και διέταξε αμέσως να σβηστεί η πυρκαγιά... Για να ανακουφίσει τον κόσμο που τριγύριζε άστεγος και πεινασμένος στους δρόμους, άνοιξε αμέσως το Πεδίο του Άρεως, τα μνημεία του Αγρίππα και τους αυτοκρατορικούς κήπους. Διέταξε να χτιστούν γρήγορα πρόχειρα καταλύματα και παράγκες για να στεγασθούν οι πρόσφυγες και πρόσταξε να φέρουν τρόφιμα από την Όστια και τις γειτονικές πόλεις και να τα μοιράσουν στον λαό...”.
Ο Τάκιτος, όμως, συνεχίζοντας την εξιστόρησή του, αναφέρει και κάτι συγκλονιστικό:
“...κανείς δεν τολμούσε να παλέψει ενάντια στην φωτιά. Υπήρχαν πολλοί, που απαγόρευαν μια τέτοια ενέργεια. Κι ακόμα, υπήρχαν μερικοί άλλοι, που φανερά έριχναν δαυλούς στα σπίτια εκείνα, που δεν είχαν αγγίξει οι φλόγες, λέγοντας πως πρόσωπα υψηλά είχαν διατάξει την καταστροφή”.
Η συγκλονιστική αυτή μαρτυρία του Τακίτου, σαφώς παραπέμπει σε οργανωμένη “προβοκάτσια”, που είχε σκοπό να ενοχοποιήσει υψηλά πρόσωπα, αν όχι τον ίδιο τον Νέρωνα, οπωσδήποτε τον αρχηγό της πραιτωριανής φρουράς του Νέρωνος, Τιγκελίνο. Και πραγματικά, στους επόμενους αιώνες ρίχτηκε ένας πρωτοφανής οχετός λάσπης και κατασυκοφαντήσεως του Νέρωνος και του Τιγκελίνου, στους οποίους προσπάθησαν να επιρρίψουν την ευθύνη της καταστροφικής πυρκαγιάς. Όμως το γεγονός και μόνο, ότι την έβδομη μέρα που αναζωπυρώθηκε η φωτιά, οι φλόγες ξεκίνησαν ακριβώς από το σπίτι του Τιγγελίνου, αποδεικνύει ακριβώς την αθωότητά του. Ποιος σώφρων άνθρωπος θα έκαιγε το σπίτι του; Αλλά, η ίδια ερώτηση ισχύει και αναφορικά με τον κατασυκοφαντημένο Νέρωνα. Ποιος λογικός αυτοκράτορας θα έκαιγε την πρωτεύουσά του; Ειδικά ο Νέρων αποδείχθηκε περισσότερο σώφρων και συνετός, από τον τρόπο που αντιμετώπισε την κατάσταση...
“Μετά την καταστροφή, ο Νέρων έδωσε εντολή να ξαναχτιστεί η πόλη. Ο ίδιος ανέλαβε να ξαναχτίσει τους ναούς και τα μεγάλα κτίρια... Έδωσε περισσότερη προσοχή στους ανοικτούς χώρους, στις πλατείες, στην κυκλοφορία των υδάτων, στα άλση και στην διαμόρφωση της φύσεως... Ο Νέρων ανέλαβε να πληρώσει ο ίδιος τα έξοδα για την κατασκευή τους. Απέδωσε στους ιδιοκτήτες τα οικόπεδα που είχαν πριν από την καταστροφή και έδωσε δάνεια για την ανακατασκευή... Καθόρισε επακριβώς τον τρόπο κατασκευής των νέων κτιρίων. Οι εξωτερικοί τοίχοι και οι χώροι, όπου οι κάτοικοι άναβαν την φωτιά, έπρεπε να γίνουν με πέτρα για να μην καίγονται... Επί πλέον, απαγορεύθηκε η μεσοτοιχία. Όλα τα σπίτια έπρεπε να είναι ανεξάρτητα και να μεσολαβεί ανάμεσά τους αρκετός χώρος, ώστε να εμποδίζεται η διάδοση της φωτιάς...” (Τακίτου “Χρονικά”, 15.38-44).
Στην πραγματικότητα, η ενοχοποίηση του Νέρωνος έγινε αιώνες αργότερα, όταν οι πραγματικοί εμπρηστές της Ρώμης, ανέλαβαν τα ηνία της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή ήταν πασιφανές, ότι η Ρώμη κάηκε από τους χριστιανούς. Μάλιστα για πολλούς αιώνες οι λέξεις χριστιανός και εμπρηστής ήταν πραγματικά συνώνυμες, ώστε δύο αιώνες αργότερα, ο “πατέρας” της εκκλησίας Τερτυλλιανός απειλεί: “Είμαστε πολλοί, είμαστε παντού... μια μικρή ομάδα από μας, μια μόνο νύχτα με λίγους δαυλούς φτάνει...”. Εξ άλλου, ο ίδιος ο Τερτυλλιανός, όπως και οι Ιερώνυμος και Αυγουστίνος, όχι μόνο δεν καταλογίζουν ευθύνες στον Νέρωνα, αλλά αποσιωπούν παντελώς το γεγονός, πράγμα που ερμηνεύεται ως ένοχη σιωπή. Ακόμα και ο Εβραίος Ιώσηπος, που είχε κάθε λόγο να δυσφημήσει τον Νέρωνα γράφει:
“Είναι πολλοί εκείνοι που έγραψαν την ιστορία του Νέρωνος. Άλλοι έγραψαν την αλήθεια για να τον ευχαριστήσουν, επειδή καλοπερνούσαν κοντά του, κι άλλοι εξ αιτίας του μίσους και της μισαλλοδοξίας τους εναντίον του, κάλυψαν το πρόσωπό του με ξεδιάντροπα και κακόβουλα ψεύδη”.
Καιρός είναι όμως να δούμε τα τεκμήρια της ενοχής των χριστιανών, που υπό την καθοδήγηση του Παύλου, του αρχηγού της οργανώσεώς τους, προέβησαν σ’ εκείνη την αποτρόπαια πράξη. Αμέσως ο Νέρων διέταξε την διενέργεια ανακρίσεων για την αποκάλυψη των εμπρηστών. Οι ανακρίσεις εκείνες λοιπόν, οδήγησαν κατ’ ευθείαν στους χριστιανούς. Έτσι...
“Ο αυτοκράτορας, για να πάρει εκδίκηση για την καταστροφή, διέταξε να τιμωρηθούν εκείνοι, τους οποίους ο λαός μισούσε για την αισχρότητα και τα εγκλήματά τους, τους χριστιανούς, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται. Το όνομά τους το πήραν από κάποιον Χριστό, που σταυρώθηκε στην Ιουδαία την εποχή του Πόντιου Πιλάτου, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος. Η αiρεση αυτή, αν και είχε εξαφανισθεί για κάποιο διάστημα, ύστερα από τον θάνατο του αρχηγού της επανεμφανίσθηκε με εντονότερη μορφή, όχι μόνο στην Ιουδαία, όπου και γεννήθηκε, μα σ’ ολόκληρη την αυτοκρατορία, ακόμα και μέσα στην ίδια την Ρώμη, όπου βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ότι πιο πρόστυχο και άθλιο υπάρχει...” (Τάκιτος “Χρονικά”, 15.38-42).
Η προαναφερομένη πληροφορία του Τακίτου είναι άκρως αποκαλυπτική, όχι μόνο επειδή δείχνει τους πραγματικούς εμπρηστές της Ρώμης, αλλά επί πλέον, επειδή ανάγει την ύπαρξη χριστιανικού κινήματος, ήδη από την εποχή που ο Ιησούς ήταν ζωντανός, πιστοποιώντας έτσι και τις πληροφορίες για επένδυση του τότε αυτοκράτορα Τιβερίου στην δυναμική εκείνου του κινήματος. Ακόμα, η αναφορά του, ότι βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ότι πιο πρόστυχο και άθλιο υπάρχει”, καυτηριάζει ακριβώς την ηθική στάθμη των χριστιανών της εποχής εκείνης. Για να δούμε όμως τι λέει στην συνέχεια:
“Έπιασαν όλους τους φανερούς οπαδούς της αιρέσεως και ύστερα, χάρη στις πληροφορίες τους, συνέλαβαν κι όλους εκείνους που, ως κύριο χαρακτηριστικό τους είχαν το μίσος ενάντια στο ανθρώπινο γένος, χωρίς να εξετασθεί αν είχαν συμμετοχή ή όχι στον εμπρησμό της Ρώμης...”.
Όμως, κι αυτό το απόσπασμα του Τακίτου είναι αποκαλυπτικό, αναφορικά με το ήθος των χριστιανών. Κύριο λοιπόν, χαρακτηριστικό τους “είναι το μίσος τους ενάντια στο ανθρώπινο γένος” . Όμως, ποιος λαός είναι εκείνος, του οποίου οι θρησκευτικές δοξασίες, μπολιάζονται με ένα ανεκδιήγητο μίσος εναντίον των “γόχειμ” (=γήινων); Ποιον λαό απεχθάνονται όλοι οι υπόλοιποι λαοί της Γης, σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία; Φυσικά, δεν είναι άλλοι από τους Εβραίους, που εκείνη την εποχή φόρεσαν το χριστιανικό προσωπείο, για να επιτύχουν τα μακρόπνοά τους σχέδια εναντίον του ανθρωπίνου πολιτισμού. Όμως, εξ ίσου μισητοί στον λαό, ήσαν και οι αριστοκράτες δυνάστες του, που όπως είδαμε συνεργάσθηκαν με τους λαομίσητους Εβραίους, για να πλήξουν τον αυτοκρατορικό θεσμό και στην προκειμένη περίπτωση, τον λαϊκό ηγέτη, τον Νέρωνα. Συνεχίζει λοιπόν ο Τάκιτος:
“Τους επιφυλάχθηκαν τα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια. Τους έντυναν με δέρματα ζώων και τους έριχναν βορά στα σκυλιά. Ακόμα, τους άλειφαν με ρετσίνι και τους έβαζαν φωτιά. Καιγόντουσαν μέσα στην νύχτα σαν λαμπάδες. Ο Νέρων παρακολουθούσε την θανάτωσή τους στον ιππόδρομο, άλλοτε πάνω στο άρμα του κι άλλοτε φορώντας απλά ρούχα, ανακατεμένος με τον λαό, για να μπορεί να ακούει τα σχόλιά του. Παρά το γεγονός, ότι η τιμωρία αυτών των ανθρώπων ήταν αναντίρρητα δίκαιη, διάφορες διαδόσεις έκαναν πολλούς να τους λυπούνται. Οι διαδόσεις εκείνες έλεγαν, ότι οι χριστιανοί πέθαιναν για το δημόσιο συμφέρον, πληρώνοντας έτσι τα εγκλήματα ενός μοναχά ανθρώπου...”.
Το ερώτημα που προκύπτει από την τελευταία παράγραφο του ανωτέρω αποσπάσματος του Τακίτου, είναι: ποιανού τα εγκλήματα πλήρωναν οι χριστιανοί εμπρηστές; Μήπως αυτός ήταν ο Σενέκας; Όπως θα δούμε στην συνέχεια, ο Σενέκας πράγματι ήταν αναμεμειγμένος στην πυρπόληση της Ρώμης. Όμως, η συμμετοχή του στην συνωμοσία, αποκαλύφθηκε ένα χρόνο αργότερα. Οπότε, ο πραγματικός καθοδηγητής εκείνης της χριστιανικής εγκληματικής ενέργειας, πρέπει να αναζητηθεί στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Ποιος λοιπόν είναι εκείνος; Μα φυσικά... ο Παύλος!
Ο Παύλος πήγε στην Ρώμη, σύμφωνα με τις “Πράξεις των Αποστόλων” το 62 μ.Χ. Μάλιστα, από καιρό σχεδίαζε να επισκεφθεί την Ρώμη, κατευθυνόμενος στην Ισπανία, όπως ομολογεί ο ίδιος ο Παύλος “επιποθίαν δέ έχων του ελθείν προς υμάς από πολλών ετών ως εάν πορεύωμαι εις την Ισπανίαν, ελεύσομαι προς υμάς” (“Προς Ρωμαίους” 15.23,24). Το ερώτημα είναι: Αφού, όπως ο ίδιος λέει, είναι περαστικός από την Ρώμη, πηγαίνοντας προς την Ισπανία, τότε γιατί στρογγυλοκάθισε εκεί, δύο ολόκληρα χρόνια; Το ότι ο Παύλος έμεινε στην Ρώμη μέχρι το 64 μ.Χ., το αποκαλύπτει ο συντάκτης των “Πράξεων”: “Έμεινε δε ο Παύλος διετίαν όλην εν ιδίω μισθώματι και απεδέχετο πάντας τους εισπορευομένους προς αυτόν” (“Πράξεις” 28.30). Ποια ήταν η αποστολή που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας; Κι ακόμα, ποιοι ήσαν όλοι εκείνοι, που όπως λέει ο συντάκτης των Πράξεων, τον επισκέπτονταν;
Το σίγουρο είναι ένα. Όλα δείχνουν ότι ο Παύλος, την εποχή που ξέσπασε η φωτιά, βρισκόταν στην Ρώμη. Μάλιστα, αμέσως μετά τον εμπρησμό της πόλεως, εκείνος διέφυγε την σύλληψη, καταφεύγοντας στην Ισπανία. Γιατί στην Ισπανία και όχι οπουδήποτε αλλού; Μα, στην Ισπανία, εκτός από την ακμαιότατη εβραϊκή παρουσία, μπορούσε να βρει καταφύγιο και στην αυλή του μετέπειτα πραξικοπηματία, ο οποίος κατάφερε τελικά να καταβάλει τον Νέρωνα τέσσερα χρόνια αργότερα. Πρόκειται για τον γνωστό και μη εξαιρετέο Γάλβα. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα κι από μια άλλη οπτική γωνία. Εκτός από την μαρτυρία του Τακίτου, προστίθεται και μια άλλη αποκαλυπτική μαρτυρία από τον Σουετώνιο. Ας δούμε, λοιπόν, τι γράφει αυτός:
“Πολλοί αξιωματικοί συνέλαβαν στα σπίτια τους ανθρώπους εκείνους, που κρατούσαν στα χέρια τους δαυλούς, αλλά ωστόσο, δεν τόλμησαν να τους πειράξουν, γιατί είδαν πως ήσαν δούλοι του αυτοκράτορα”.
Ποιοι ήσαν εκείνοι οι δούλοι του αυτοκράτορα; Μα, το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Παύλος! Ας θυμηθούμε λίγο την επιστολή του προς τους Φιλιππησίους: “Ασπάζονται υμάς πάντες οι άγιοι, μάλιστα δε οι εκ της Καίσαρος οικίας” (“Προς Φιλιππησίους” 4.22). Πιο κάτω θα δούμε ότι ένας απ’ αυτούς τους “αγίους” θα δολοφονήσει τον Νέρωνα το 68 μ.Χ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ : Σύμφωνα με τον Τάκιτο, ένοχοι για την πυρκαγιά της Ρώμης αποδείχθηκαν οι χριστιανοί. Σύμφωνα με τον Σουετώνιο, αυτοί ήσαν δούλοι του αυτοκράτορα. Όμως ο Παύλος στην επιστολή του προς Φιλιππησίους χαρακτηρίζει τους “εκ της Καίσαρος οικίας” ως βαμμένους χριστιανούς. Όλα δείχνουν λοιπόν, ότι η πυρπόληση της Ρώμης οργανώθηκε από τον Παύλο. Γι’ αυτό άλλωστε και παρέμεινε στην Ρώμη από το 62 μέχρι και το 64 μ.Χ. οπότε και υλοποιήθηκε το προαποφασισμένο σχέδιο του εμπρησμού.
Βέβαια, δεν είναι δυνατόν ένα τόσο μεγάλο σχέδιο, όπως ο εμπρησμός της Ρώμης, να επιτελέσθηκε αποκλειστικά και μόνο από την μικρή τρομοκρατική ομάδα του Παύλου. Ένα τέτοιο μεγαλεπήβολο τόλμημα, απαιτεί μακρόπνοους και λεπτομερείς σχεδιασμούς και προπάντων υψηλή καθοδήγηση και προστασία. Οπωσδήποτε, πρέπει να υπάρχει ανάμειξη της αντινερωνικής συγκλήτου και πλήρης κάλυψη από τον ίδιο τον Σενέκα. Και πραγματικά! Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι “πατέρες” της εκκλησίας, αποκαλούν τον Σενέκα “δικό μας άνθρωπο”. Υπάρχει και μια καταλυτική απόδειξη της συμμετοχής του ίδιου του Σενέκα στον εμπρησμό της Ρώμης. Πρόκειται για το περιεχόμενο της αλληλογραφίας μεταξύ Σενέκα και Παύλου, που αναφέραμε πιο πριν. Ας δούμε λοιπόν ένα απόσπασμα από την 12η επιστολή:
“Ο Σενέκας προς τον Παύλο, χαίρε.
Σε χαιρετώ αγαπητέ μου φίλε, Παύλο...
Πως υποφέρω βλέποντας τον λαό, να σας θεωρεί αναίσθητους κι εγκληματίες και να σάς επιρρίπτει ευθύνες για τις δυστυχίες της πόλεως... Χριστιανοί και Ιουδαίοι, οδηγούνται καθημερινά στον δρόμο του μαρτυρίου με την κατηγορία του εμπρηστή...
28 Μαρτίου του χρόνου της υπατίας του Φρύγου και του Βάσου”.
Πράγματι! Ύπατοι της Ρώμης το 64 μ.Χ. ήσαν ο Φρύγος και o Βάσος. Οπότε, εκείνη η επιστολή εγράφη την χρονιά της πυρκαγιάς. Μπορεί στον αναγνώστη να κάνει εντύπωση το γεγονός και μόνο της αλληλογραφίας μεταξύ Σενέκα και Παύλου. Εμάς όμως, μας προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση, η ημερομηνία που εγράφη εκείνη η επιστολή. Φέρει ημερομηνία 28 Μαρτίου του 64 μ.Χ. και αναφέρεται στην πυρκαγιά που ξέσπασε ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!
Όπως είδαμε, σύμφωνα με τον έγκυρο Τάκιτο, εκείνη η πυρκαγιά ξέσπασε στις 20 Ιουλίου!!! Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, ο Σενέκας να ενημερώνει τον Παύλο για τα αποτελέσματα μιας πυρκαγιάς που δεν ξέσπασε ακόμα; Είναι σαφές, ότι η επιστολή εκείνη πλαστογραφήθηκε άγρια από μεταγενέστερους παραχαράκτες, για να αποκρύψουν την τραγική αλήθεια, ότι ο Σενέκας έδινε οδηγίες στον Παύλο, σχετικά με την οργάνωση του εμπρησμού. Έτσι, “ρετουσάρισαν” το αρχικό κείμενο, μετατρέποντας τον προγραμματισμένο εμπρησμό της Ρώμης από τους Σενέκα-Παύλο, σε απολογιστική ενημέρωση του Σενέκα προς τον Παύλο, για τα αποτελέσματα της φωτιάς! Ποιάς φωτιάς όμως; Εκείνης που δεν είχε εκδηλωθεί ακόμα;
Ευτυχώς όμως, που από βλακεία και μόνο, ξέχασαν οι δόλιοι “διορθωτές” των κειμένων να παραποιήσουν και την ημερομηνία αποστολής. Έτσι, η αποκρουστική αλήθεια, αποκαλύπτεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας. Ναι! Ο Σενέκας προετοίμαζε εκείνη την φοβερή και απάνθρωπη πυρκαγιά και έδινε οδηγίες στον Παύλο, τέσσερεις μήνες πριν ο δεύτερος αναλάβει με την οργάνωσή του να προχωρήσει στο προγραμματισμένο σχέδιο!!!
Από κει και πέρα, τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως τα γνωρίζουμε. Ο Παύλος διέφυγε στην Ισπανία, όπου συνέχισε την αντινερωνική συνωμοσία με τον Γάλβα. Το δε πραξικόπημα των Σενέκα-Πείσωνος αποσοβήθηκε μετά την αποκάλυψή του, το 65 μ.Χ. και ο Σενέκας υποχρεώθηκε σε αυτοκτονία. Εν τω μεταξύ, ο καταζητούμενος Παύλος συλλαμβάνεται δύο χρόνια αργότερα στην Τροία και μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στην Ρώμη. Εκεί, παραπέμπεται σε δίκη, όπου και κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε αποκεφαλισμό, ποινή που εξετελέσθη μετά από μερικές ημέρες. Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το 68 μ.Χ. πραγματοποιείται με επιτυχία το πραξικόπημα των Γάλβα-Γερμανικού. Ο Νέρων συλλαμβάνεται από τους πραξικοπηματίες και ρίχνεται στην φυλακή. Ο αγανακτισμένος λαός τότε, ξεχύνεται στους δρόμους και απαιτεί την αποφυλάκιση του αγαπημένου του αυτοκράτορα. Έτσι, μπροστά στον κίνδυνο ενός τραγικού πισωγυρίσματος για την ολιγαρχία, ορμά με λύσσα μέσα στο κελί του Νέρωνος, ο χριστιανός, σύντροφός του Παύλου, Επαφρόδιτος (βλέπε στην επιστολή “Προς Φιλιππησίους”, 4.18 “Πεπλήρομαι παρά Επαφροδίτου το παρ’ υμών” ) και του κόβει με μίσος τον λαιμό με το σπαθί του. Ένας εκατόνταρχος τότε, τρέχει για να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα λαϊκό ηγέτη, ο οποίος τον κοιτά με μια απέραντη θλίψη ζωγραφισμένη στο βλέμμα του και ψελλίζει με κόπο τα τελευταία του λόγια: “Αργά, φίλε μου... Πολύ αργά...”!
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Η πυρπόληση της «αιώνιας πόλης»
– Ποιος έκαψε την Ρώμη; Ο Νέρωνας ή ο Παύλος;
Το σημερινό θέμα είναι από τα πλέον δύσκολα, διότι είναι ταμπού και έχει εδραιωθεί επί 1900 και πλέον χρόνια, με μία παραπληροφόρηση και με έναν θρησκευτικό φανατισμό και μίσος που δύσκολα ανατρέπονται, αλλά θα πρέπει σαν τέκνα του ελληνικού φωτός να μην μας πτοεί τίποτα. Διότι Θείον, Φως και Αλήθεια είναι έννοιες συγκλίνουσες και ταυτόσημες, που μόνον με τον ελληνικό λόγο είναι δυνατόν να τις προσεγγίσουμε και να τις κατανοήσουμε εν μέρει και όχι με την άκρατο, άλογο και στείρα πίστη και την κατ’ αποκάλυψιν αλήθεια, που επινόησαν διάφοροι για τους δικούς τους σκοπούς ανά τους αιώνες, οδηγώντας έτσι την ανθρωπότητα σε ποταμούς αίματος, στον σκοταδισμό και στην σημερινή επάρατο νεοβάρβαρη παγκοσμιοποίηση.
Αλλά ας εισέλθουμε στο θέμα, διότι η κλεψύδρα είναι αμείλικτη, που δεν είναι άλλο από το ερώτημα των σκεπτομένων ανθρώπων για δύο χιλιετίες: «Ποιός έκαψε την Ρώμη και γιατί παραποίησαν την ιστορική αλήθεια;»
Ας εξετάσουμε εν συντομία τον βίο και την πολιτεία του πρωταγωνιστή Σαούλ, που δεν είναι αντίστοιχα Παύλος στα λατινικά, όπως ψέματα μας έχουν μάθει. Το Paulus στα λατινικά σημαίνει ο «κοντός», ο «κουτσός» και ο «δύσμορφος» και δεν έχει καμία σχέση το πραγματικό του όνομα, Saul το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει «κυνηγός». Αυτοί που τον χαρακτήρισαν έτσι, ήταν γιατί τον γνώρισαν από κοντά και τον χρησιμοποίησαν για τους δικούς σκοπούς και επιδιώξεις.
Φέρεται ότι γεννήθηκε στην Ταρσώ της Κιλικίας, άρα ήταν Ιουδαίος της διασποράς, δηλαδή μιλούσε και έγραφε την ελληνική γλώσσα και όπως ο ίδιος δηλώνει κατ’ επανάληψιν ήταν φανατικός Ιουδαίος της αυστηράς πατρώας θρησκείας: «Περιτομή οκταήμερος εκ γένους Ισραήλ πεπαιδευμένος κατ’ ακρίβειαν του πατρώου νόμου, εκ της φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων κατά νόμον Φαρισαίος» (Φιλιπ. γ’ 5).
Από τον πατέρα του είχε κληρονομήσει την ρωμαϊκή ιθαγένεια (Πράξεις κβ΄ 25-28). Η ρωμαϊκή ιθαγένεια πολύ σπάνια, μπορούσε να αποκτηθεί με μεγάλη δωροδοκία ή την απένειμαν για τις εξαιρετικές υπηρεσίες του προς το ρωμαϊκό κράτος. Αλήθεια, τι υπηρεσίες είχε προσφέρει η οικογένειά του; Δεν είναι πουθενά καταχωρημένη, από 3000 σελίδες των συγχρόνων του ιστορικών Σουητόνιου, Φλάβιου Ιώσηπου, Τάκιτου και Πετρώνιου έχουν διασωθεί μόλις 250.
Σε νεαρά ηλικία πήγε στην Ιερουσαλήμ και σπούδασε κοντά στον φανατικό Γαμαλιήλ, έτσι έγινε ορθόδοξος Εβραίος που υπηρετούσε με απόλυτο φανατισμό τον μωσαϊκό νόμο. Έγινε τυφλό όργανο του Σανχεδρίν και με απειλές, διώξεις και φόνους κατά των χριστιανών, πάντοτε επ’ αμοιβή προσπαθούσε να σταματήσει το έργο τους (Πράξεις θ΄1 & κβ΄4-5). Πήγαινε ως κυνηγός κεφαλών στην Δαμασκό για να οδηγήσει μία ομάδα χριστιανών στην Ιερουσαλήμ για να δικαστούν, όπως αναφέρεται τρεις φορές στις Πράξεις (θ΄1 -19, κβ΄ 5-16, κστ΄ 11-20).
Η αφήγηση είναι διαφορετική και στις τρεις αναφορές, γιατί έχει γραφεί σε τρεις διαφορετικές περιόδους και από διαφορετικούς συγγραφείς, όπως όλα σχεδόν τα ιερά κείμενά τους. Άκουσε την φωνή Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις, τυφλώθηκε, σε τρεις μέρες βρήκε το φως του κ.τ.λ. τα γνωστά και από τρομερός διώκτης έγινε ο πλέον θερμός υποστηρικτής των διωκομένων του, κατά τον Λουκά, που όπως γνωρίζεται είναι ο κύριος συντάκτης των Πράξεων που τις έγραψε 40 χρόνια αργότερα, με τις πολυάριθμες αντιφάσεις και επεμβάσεις όπως θα δούμε στην συνέχεια.
Μία λεπτομέρεια που πιθανόν δεν την γνωρίζετε. Έπεσε λιμός, μόλις άρχισε την νέα του καριέρα όταν βρισκόταν στην Αντιόχεια, και ανέλαβε αυτός με τον μαθητή του τον Βαρνάβα να κάνουν έναν μεγάλο έρανο για την ανακούφιση των χριστιανών της Ιερουσαλήμ κι έπειτα επέστρεψε στην Συρία (Πράξεις ι γ΄ 1 & προς Γαλάτ. Α΄ 18-21). Μετά άρχισε να ταξιδεύει πάντοτε με τον Βαρνάβα, (που τον αποκαλούσε Δία και τον εαυτόν του Ερμή [Πράξεις Παύλου και Θέκλης]).
Επισκέφθηκαν με τον Ιωάννη Μάρκο την Κύπρο και την Πέργη της Παμφιλίας όπου κήρυτταν σε συναγωγές, εκεί ο Μάρκος και ο Βαρνάβας διαφώνησαν μαζί του και τον εγκατέλειψαν, επειδή ξεκίνησε να κηρύττει στους εθνικούς, κατά παράβαση των συμφωνιών και των υποσχέσεών του, διότι οι Ιουδαίοι διαφωνούσαν ισχυρά με αυτό το σχέδιό του. Εκεί βρίσκεται η μεγάλη απόκρυψη και συσκότιση, από ποιους πήρε την εντολή να δημιουργήσει την εκκλησία μεταξύ των εθνικών-Ελλήνων;
Μόλις αυτά έγιναν γνωστά στην Ιερουσαλήμ επήλθε μεγάλη αναταραχή μεταξύ των απλών Ιουδαίων, πως ήταν δυνατόν ο εθνικός να αποδεχθεί τον μεσσία και όχι τον Ισραήλ; Άρα οι εξ εθνικών προσήλυτοι έπρεπε να κάνουν την περιτομή και να τηρούν τον Μωσαϊκό νόμο. Πως ο Σαούλ από κυνηγός κεφαλών προσχώρησε πρόσφατα στην μικρή ομάδα των Ιουδαίων οπαδών του Χριστού, να κηρύττει και να πράττει του κεφαλιού του; Έτσι άρχισε μία φαινομενική ψυχρότητα με τους απλούς Ιουδαίους και ακολούθησαν και κάποιες διώξεις γι’ αυτό και τον αποκάλεσαν εξωμότη (Πράξεις κεφ. Θ, ιγ, ιδ, ιζ, ιη, ιθ, κ, & κη).
Διότι πολλοί εύρισκαν την προσωπικότητά του και την ρητορική του απεχθή. Τότε ο Σαούλ αναθεώρησε σε αρκετά σημεία τον μωσαϊκό νόμο και κυρίως εμπνεύσθηκε την μετά θάνατο δικαίωση για τους προσχωρώντας και ας παρέβαιναν τον νόμο, ήταν μία πρωτότυπη πατέντα που είχε μεγάλη ανταπόκριση στο αμαθές πλήθος, «την διακήρυξη της Δικαιώσεως και την μετά θάνατον ανάσταση», όσων συλλήβδην προσχωρούσαν. Εδώ κακογράφει κι αλλοιώνει τα αρχαία μυστήρια, διότι κατ’ αυτόν όποιος είναι εν Χριστώ έχει εκπληρώσει τα πάντα και μετά θάνατον δικαιούται τα πάντα. Επίσης εκείνος επέτρεψε στους εθνικούς να παρευρίσκονται στις συναγωγές, αλλά να μην έχουν επαφή με τους «ειδωλολατρικούς ναούς των» (Προς Γαλάτ. β’ 10).
Ένεκα αυτού διαφώνησε για δεύτερη φορά με τον Βαρνάβα και τον αντικατέστησε με τον Σίλα και άρχισε να περιοδεύει τον ελλαδικό χώρο Τρωάδα, Μακεδονία, Θράκη, Αθήνα και επί 18 μήνες προσπαθούσε να ιδρύσει εκκλησία στην ελευθεριάζουσα Κόρινθο (Πράξεις ιζ΄ 22-31). Τότε τον κατήγγειλαν οι ίδιοι οι Ιουδαίοι στον Ανθύπατο της Αχαΐας (Πελοποννήσου) Γαλλίωνα + 52 και ο Ρωμαίος ανώτατος διοικητής και δικαστής τον απήλλαξε από κάθε κατηγορία, και εκείνος συνέχισε ανενόχλητα το ανθελληνικό του έργο.
Είναι η δεύτερη επίσημη εκδήλωση της ανοχής και της στηρίξεώς του από το επίσημο ρωμαϊκό κράτος η πρώτη ήταν όταν του παραχώρησαν διεθνές ρωμαϊκό διαβατήριο, ακολούθησαν και άλλες πολλές, διότι έπρεπε να ολοκληρώσει το ειδεχθές έργο του, δηλαδή την διάλυση του ανεπανάληπτου ελληνικού οικουμενικού πολιτισμού, και την επικράτηση του διεθνούς Σιωνισμού. Αυτά τα λίγα για τον Σαούλ από τα ίδια τους τα κείμενα, που βρίθουν από ανακρίβειες και αυτοαναιρέσεις, γιατί τονίζω γράφτηκαν από διαφορετικούς, ως επί το πλείστον φανατικούς και αμαθείς ρασοφόρους και σε μεγάλες χρονικές περιόδους, εκτός και των εκατοντάδων επεμβάσεων που υπέστησαν με παπικές και αυτοκρατορικές εντολές.
Τα της ζωής και το έργο του λαμπρού και μεγάλου φιλέλληνα αυτοκράτορα Νέρωνα θα αναφερθούν στο κυρίως θέμα μας. Είναι γνωστό στους αδέσμευτους ερευνητές-μελετητές της ιστορίας, ότι δια μέσου των αιώνων, έχουν επέλθει απαλοιφές, αλλοιώσεις, προσθήκες και επεμβάσεις σε ιστορικά και χριστιανικά κυρίως κείμενα, διότι ενοχλούσαν με τις αποκαλυπτόμενες αλήθειες και τα πραγματικά γεγονότα, που είχαν λάβει χώρα, τις διάφορες ηγεσίες των εκκλησιών και των διαφόρων δογμάτων ανά τους αιώνες.
Είναι καιρός πλέον να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια και η πραγματικότητα, για να μπορέσουμε να πάρουμε την οδόν της αληθείας, που οδηγεί στο φως, την γνώση και την θέωση. Ο μυστηριώδης, ο γνωστός άγνωστος, ο παράξενος ταξιδευτής Σαούλ -κυνηγός- Παύλος πέθανε κατά τας γραφάς το + 64, σαν Ρωμαίος πολίτης με αποκεφαλισμό. Δύο όμως σημαντικοί εκκλησιαστικοί συγγραφείς, ο Ευσέβιος Καισαρείας (άγιος) και ο Ιερώνυμος (άγιος και αυτός), που πρώτος μετέφρασε στα λατινικά από τα ελληνικά την Αγία τους Γραφή, η οποία ονομάσθηκε VULGATA–ΛΑΪΚΗ και που μέχρι σήμερα είναι η επίσημη αναγνωριζομένη μετάφραση από το Βατικανό, μας βεβαιώνουν ότι πέθανε το 67 μ.κ.ε.
Όμως είχε συλληφθεί το 64 μ.κ.ε. λίγες ημέρες μετά τον εμπρησμό της Ρώμης, κατά τον οποίον μεταξύ των τεραστίων καταστροφών, κάηκαν σπουδαία και σημαντικά πολιτιστικά και θρησκευτικά μνημεία των «ειδωλολατρών» στην Ρώμη, όπως ο Ιππόδρομος, το Παλατίνο (από τον ιδρυτή της Ρώμης τον Αρκάδα Πάλλαντα), οι ναοί της Εκάτης, του Διός, του Ηρακλέους, το Πάνθεον και πολλά άλλα. Έντεχνα τότε κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο ίδιος ο Νέρων είχε βάλει την φωτιά, αλλά σε κάθε σοβαρό μελετητή μόνο ένα πικρό χαμόγελο προκαλεί αυτή η επικρατήσασα ψευδής φήμη.
Τουλάχιστον από αυτά που μας αφηγούνται οι αξιόλογοι ιστορικοί εκείνης της περιόδου Τάκιτος και Σουητώνιος, αποκλείεται ο Νέρων να γνώριζε ή να συμμετείχε σε αυτό το μεγάλο έγκλημα. Ο Νέρων ήταν μία λεπτή και καλλιτεχνική προσωπικότητα. Εκτιμούσε τα ιερά όλων των θρησκειών που υπήρχαν στην Ρώμη. Ήταν ο πρώτος μη χριστιανός αυτοκράτωρ που νομοθέτησε υπέρ των πτωχών και των σκλάβων. Είχε απαγορεύσει τις μονομαχίες γιατί απεχθανόταν τις αιματοχυσίες. Ανέβαλλε συνεχώς την υπογραφή της εκτελέσεως των καταδικαστικών αποφάσεων, έτσι έδινε χρόνο στους καταδικασθέντες να πεθαίνουν από φυσικά αίτια.
Είχε σταματήσει όλες τις πολεμικές εχθροπραξίες για να σταματήσει το εμπόριο των σκλάβων που πλούτιζε τους συγκλητικούς. Υπήρξε πάντοτε φιλέλληνας, είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα όπου συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ελευθέρωσε την Πελοπόννησο και απήλλαξε για πέντε χρόνια την Ελλάδα από την φορολογία. Αυτή η φιλολαϊκή και φιλελληνική του πολιτική είχε εξοργίσει την αδίστακτη πλουτοκρατία της Ρώμης και τους φανατικούς οπαδούς της νέας αιρέσεως του Εβραιοχριστιανισμού.
Αυτές οι δύο τάξεις από κοινού προετοίμαζαν την δολοφονία του, με επικεφαλής σύνδεσμό τους, τον προσωπικό του δάσκαλο Σενέκα. Την ημέρα του εμπρησμού της Ρώμης, ο Νέρων την αναγόρευσε σε ημέρα πένθους και έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να ανακουφίση, να βοηθήση τα θύματα και να αποκαταστήση τις τεράστιες ζημιές. Επομένως για έναν σοβαρό ερευνητή της εποχής εκείνης, είναι αδύνατον να δεχθή ότι ο Νέρων διέπραξε ένα τόσο βαρύ έγκλημα, με τέτοια διαγωγή και τόσο ευγενική ψυχή. Ο Τάκιτος μας πληροφορή ότι την ημέρα της μεγάλης συμφοράς, συναντούσες στους δρόμους περίεργους ανθρώπους με αναμμένους δαυλούς στα χέρια, που τους πετούσαν μέσα στα σπίτια για να δυναμώνουν και επεκτείνουν την πυρπόληση.
Ποιοί ήταν όμως αυτοί που έσκαβαν κρυφά και άτιμα τον λάκκο του Νέρωνος;
Πρώτος απ΄ όλους ο δάσκαλός του ο Σενέκας, ο πρώην στωικός φιλόσοφος και κρυπτοχριστιανός που σκεπτόταν με τον ίδιο τρόπο όπως ο Γάλβας και ο Πισόνε και τόσοι άλλοι από τον «οίκο του Καίσαρος» (Φιλιππησίους 4, 22). Ποιός ήταν ο αδελφός του Σενέκα; Ο Γαλλίων, ανθύπατος της Αχαίας που δεν ανέκρινε και δεν πήρε ποτέ απολογία του Παύλου. Δεν είναι όντως παράξενο, που ενώ ο Παύλος είχε συλληφθή στην Κόρινθο, ελευθερώθηκε από τον ίδιο τον Γαλλίωνα (Πράξεις 18, 12-17), δίχως τουλάχιστον να απολογηθή, με την μεσολάβηση του ελληνίζοντος Εβραίου αρχισυνάγου Σωσθένη.
Δεν είναι επίσης παράξενο που ο Παύλος αλληλογραφούσε με τον Σενέκα; Ποιοί ήταν αυτοί από τον «οίκο του Καίσαρος» που από την καρδιά της Ρώμης έστελναν τους αδελφικούς χαιρετισμούς στους αδελφούς των στους Φιλίππους; Είναι οι Σενέκας, Πισόνε και Βούρος και ο Επαφρόδιτος; Δεν είναι παράξενο ο συνεργάτης και συνεταίρος στην εργασία και στον αγώνα με τον Παύλο (Φιλιππησίους 2, 25 και 4, 18) να είναι το ίδιο πρόσωπο που έχωσε το μαχαίρι στον λαιμό του Νέρωνος, γιατί ο ίδιος δεν είχε το κουράγιο να αυτοκτονήσει;
Αλλά υπάρχει ακόμη κάτι παράξενο στην «Αποκάλυψη» του Ιωάννη: Η γυναίκα που είχε δει την μεγάλη πόλη (Ρώμη) η οποία έχει υπό την εξουσίαν της όλους τους Βασιλείς της γης …μία ημέρα θα γεμίση πληγές και θα καή από την φωτιά και κάθε καπετάνιος, οι ναύτες και όσοι εργάζονται στην θάλασσα θα δούνε τον καπνό από μακριά ενώ αυτή θα καίγεται (Κεφ. 17 και 18). Δεν προαναγγέλεται ο εμπρησμός; Δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι η Αποκάλυψη είναι ένα αποκρυφιστικό βιβλίο.
Διαβάζουμε στην αρχή του 13ου των Πράξεων ακόμη ένα παράξενο. «Ήσαν στην κοινότητα της Αντιοχείας προφήτες και διδάσκαλοι δηλαδή ο Βαρνάβας, ο Συμεών ο αποκλεισθείς Νίγερ, ο Λούκιος ο Κυρηναίος, ο Μαναήν παιδικός σύντροφος του Τετράρχη Ηρώδη Αγρίππα και ο Παύλος». Ο Μαναήν ήταν εκείνος που κατά τον εμπρησμό της Ρώμης το 64, ξεσήκωσε τους εθνικιστές-ζηλωτές Εβραίους της Παλαιστίνης σε εξέγερση. Συνδέοντας όλα αυτά τα ονόματα με τα γεγονότα, οδηγούμεθα στο παράξενο συμπέρασμα ότι η σύλληψη του Παύλου και η μεταφορά του στην Ρώμη, ήταν μέρος ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που σκοπό είχε την ανατροπή του φιλέλληνα Νέρωνα δια της πυρπολήσεως της Ρώμης και την ανόρθωση των Εβραίων στην Ιερουσαλήμ.
Τα γεγονότα μιλάνε μόνα τους. Ενώ τον συνέλαβαν στον ναό του Σολομώντος και κινδύνευε η ζωή του (Πράξεις 21, 22-23), ο Ρωμαίος χιλίαρχος δήμαρχος της πόσεως Κλαύδιος Λυσίας με όλη του την στρατιωτική δύναμη, επενέβη για να τον πάρη από τα χέρια των Εβραίων.
Τώρα αυτός ήταν ελεύθερος μέσα στην «φυλακή».
Ενώ απ’ έξω ο λαός κραύγαζε εναντίον του, ο δήμαρχος Λυσίας του επιτρέπει να ομιλή με στρατιωτική προστασία. Τώρα ο Παύλος αν και ήταν φυλακισμένος, αισθάνεται άνετα. Ο ανιψιός του Περσίνος, γιος τής αδελφής του, τον επισκέπτεται δίχως καμία δυσκολία στην φυλακή και τον πληροφορεί ότι οι Ιουδαίοι ορκίσθηκαν να τον σκοτώσουν (Πράξεις 13 – 14). Ο Παύλος κάλεσε τον εκατόνταρχο και του είπε να οδηγήση τον ανιψιό του στον χιλίαρχο για να τον πληροφορήση κάτι σημαντικό. Αφού τον άκουσε ο χιλίαρχος, είπε στον νεαρό να μην πη σε κανέναν άλλον την πληροφορία του.
Κατόπιν κάλεσε δύο εκατόνταρχους και τους διέταξε να σχηματίσουν ένα σώμα από 200 στρατιώτες, 70 ιππείς και 200 τοξότες για να μεταφέρουν τον Παύλο στις εννέα το βράδυ, ώστε να μη το καταλάβουν οι κατήγοροί του, από την Ιερουσαλήμ στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, που απέχουν περίπου200 χιλιόμετρα, και αυτό για να φθάση σώος και ασφαλής και να τεθή υπό την κρίση του Ρωμαίου κρατίστου ηγεμόνα Φήλικα.
Ο Κλαύδιος Λυσίας συνέταξε επιστολή με όλο το ιστορικό του Παύλου προς τον Φήλικα (Πράξεις 13, 23 – 27). Επίσης είναι παράξενο ότι ο φυλακισμένος Παύλος γνώριζε με λεπτομέρειες το περιεχόμενο του εμπιστευτικού φακέλου που μετέφεραν οι εκατόνταρχοι στον ηγεμόνα. Μετά από πέντε ημέρες έφθασε ο αρχιερέας Ανανίας με τους προύχοντες στην Καισάρεια, ο Παύλος εν τω μεταξύ διέμενε στο Πραιτώρειο. Συνάντησαν τον Φήλικα και ο ρήτωρ Τερτύλλος ιστόρησε το κατηγορητήριο παρόντος του Παύλου, ειπών μεταξύ των άλλων ότι «ο άνθρωπος αυτός είναι λοιμός που κινεί σε στάση τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο, αφού προσπάθησε να βεβηλώση και το ιερόν του Ναού, και σύμφωνα με τον νόμο μας τον κρίναμε. Αλλά επενέβη ο Λυσίας με πολύ βία και μας τον πήρε από τα χέρια μας» (Πράξεις 24, 1-9).
Στην απολογία του ο Παύλος, σαν καλός Φαρισαίος, τονίζει ότι λατρεύει τον Θεό των πατέρων του, κατά την κατήχηση που έχει πάρει, που αυτοί ονομάζουν πίστη και ότι αυτή είναι σύμφωνα με τον νόμο και έχει αποκαλυφθεί από τους προφήτες, δηλώνει ότι έχει την ελπίδα του στον Θεό των προφητών και ότι θα υπάρξη μία ανάσταση δικαίων και αδίκων (Πράξεις 24, 14-15). Γιατί στην επίσημη απολογία του δεν κάνει καμία αναφορά ότι είναι οπαδός και κήρυκας της τριαδικότητας του Θεού; Γιατί δεν αναφέρεται στον μονογενή Υιό και στο Άγιο Πνεύμα;
Ο Φήλικας δεν τον ελευθέρωσε αμέσως, λέγοντας ότι ήθελε να μάθη περισσότερα από τον χιλίαρχο όταν αυτός θα πήγαινε στην Καισάρεια. Δίνει όμως εντολή στον εκατόνταρχο να παραμείνη υπό κράτηση ο Παύλος και να τυγχάνη «διευκολύνσεων» για να μπορούν οι φίλοι του να του συμπαρίστανται και να τον συντρέχουν (Πράξεις 24, 23-24). Το πιο παράδοξο είναι ότι ο Φήλικας συνοδευόμενος από την σύζυγό του, τον επισκεπτόταν συχνά.
Ο παράξενος περιορισμός διήρκεσε δύο χρόνια, διέδωσαν ότι τάχα ο Φήλικας ήθελε χρήματα για να τον ελευθερώση. Αλλά από που ο Παύλος μπορούσε να έχη χρήματα; Μήπως από το εμπόριο των σκηνών, που χρόνια το είχε σταματήσει; Ποιοί ήταν αυτοί που τον υπηρετούσαν και με τι χρήματα τους πλήρωνε για δύο και πλέον χρόνια; Εν τω μεταξύ ο Φήλικας αντικαταστάθηκε από τον Πόρκιο Φέστο και οι Ιουδαίοι όμως δεν είχαν ξεχάσει τον Παύλο. Παρά την περίεργη «απολογία» του, δεν είχαν ικανοποιηθεί, παρουσιάσθηκαν στον νέο κράτιστο ηγεμόνα Φέστο και του ζήτησαν να τον στείλη πίσω στην Ιερουσαλήμ για να δικαστή.
Αυτή την φορά επικεφαλής των Ιουδαίων προυχόντων είναι ο αρχιερέας Ανανίας. Τι συμβαίνει όμως εδώ; Μέχρι χθες ο Παύλος, ο φανατικός Φαρισαίος Σαούλ=διώκτης στην εβραϊκή, ήταν το καταδιωκτικό και εκτελεστικό τους όργανο. Η κράτησή του ήταν φαινομενική και ενορχηστρωμένη όπως φαίνεται, γιατί μέχρι χθες ήταν ένα πιόνι τους. Ο νέος ηγεμόνας πληροφορήθηκε και καθοδηγήθηκε από τον απερχόμενο, έτσι απέρριψε το αίτημα των Ιουδαίων και επέτρεψε στον Παύλο να συναντηθή και να μιλήση ελεύθερα με αυτούς.
Το πλέον περίεργο στην υπόθεση αυτή είναι ότι το βασιλικό ζεύγος Ηρώδη Αγρίππα και Βερνίκης, βρέθηκαν τυχαία ίσως, στην Καισάρεια και παρεχώρησαν μία επίσημο ακρόαση στον Παύλο. Την επομένη, ο Αγρίππας και η Βερνίκη με μεγάλη συνοδεία, πήγαν στην αίθουσα ακροάσεων, συνοδευόμενοι από όλες τις αρχές (Πράξεις 25 -23).
Προς τι τέτοια μεγαλοπρέπεια και τιμή για μία «κοινωνική» πληγή που παρακινεί τους Ιουδαίους σε όλον τον κόσμο να εξεγερθούν; Είναι μήπως ο Σενέκας ανακατεμένος σ’ αύτήν την υπόθεση; Δεν είναι παράξενο ένας βασιλιάς να συνδιαλέγεται κατ’ επανάληψη με τον «οικουμενικό ανατροπέα του» και να του λέει «αστειευόμενος», για «λίγο ακόμη και θα με έπειθες να με κάνεις χριστιανό» (Πράξεις 26, 28).
Ενώ η όλη δικαστική ατμόσφαιρα ήταν υπέρ του Παύλου, εκείνος έριξε το γάντι. Ζήτησε να δικασθή από το αυτοκρατορικό δικαστήριο στην Ρώμη γιατί ήταν Ρωμαίος πολίτης. Τίτλος πολύ τιμητικός που τον είχαν απονήμει στον πατέρα του ή σε αυτόν για εξαίρετες υπηρεσίες στην Ρώμη. Το ζήτησε αυτό γιατί είχε καταλάβει ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να ελευθερωθή από ένα ανώτερο δικαστήριο και να βρεθή στην καρδιά της αυτοκρατορίας και να εφαρμόση τα σχέδιά του.
Ο Αγρίππας είπε στον Φαίστο: «Αυτός θα μπορούσε να ελευθερωθή εάν δεν είχε προσφύγει με την έφεσή του στον Καίσαρα» (Πράξεις 26, 32). Δηλαδή η έφεση του απέκλεισε την απελευθέρωσή του. Στην Ρώμη δεν γνώριζε μόνο τους Σενέκα, Πισόνε, Βούρο, Γάλβα, Επαφρόδιτο και τόσους άλλους από τον οίκο του Καίσαρος, ήταν σε επαφή επίσης και με άλλες σημαίνουσες προσωπικότητες που τους μνημονεύει στις επιστολές του: «Χαιρετίστε τους οικείους του Αριστόβουλου, χαιρετίστε τον συγγενή μου Ηρωδίωνα, και εκείνους του οίκου του Ναρκίσσου» (Ρωμαίους 16, 10-12).
Με αυτές τις προϋποθέσεις ο Παύλος μεταφέρθηκε στην Ρώμη.
Το ταξίδι του ήταν μακρύ, περιπετειώδες και ναυάγησε αρκετές φορές (Πράξεις 27-28). Όταν το πλοίο προσάραξε σε μία νησίδα της Μάλτας, η φρουρά του φοβούμενη να μη δραπετεύσουν οι μεταγόμενοι, σκέφθηκε να τους σκοτώσει όλους. Αλλά ο εκατόνταρχος είχε οδηγίες να τον προστατεύη και να τον πάη οπωσδήποτε στην Ρώμη, δεν τους το επέτρεψε. Τρεις μήνες αργότερα ο Παύλος ήταν στην Ρώμη και στην Ρώμη αρχίζει μία νέα σειρά παραδοξοτήτων που αφορούν την εκεί παραμονή του, περιορισμένος και σε αναμονή της κρίσεως του δικαστηρίου, περνάει τρία ολόκληρα χρόνια σε σπίτι που είχε ενοικιάσει, δέχεται όλους όσους ήθελε δίχως καμία απαγόρευση ή περιορισμό (Πράξεις 28, 30).
Μέχρι σήμερα δεν έχει αποκαλυφθεί ποιός πλήρωνε το ενοίκιο και όλες τις δαπάνες διαβιώσεώς του. Με πλήρη ελευθερία προσκαλεί στο σπίτι του τους εξέχοντας Ιουδαίους που κατοικούσαν στην Ρώμη (Πράξεις 28, 17-20). Αλλά οι Ιουδαίοι είχαν μεταφερθεί βιαίως στην Ρώμη, ήσαν μήπως οι σκλάβοι της «οικίας του Καίσαρος »; Ποιός είχε φροντίσει να τοποθετηθούν εκεί και τι εντολές είχαν πάρει; Γιατί ένας υπόδικος να θέλη να συναντά ειδικά αυτούς;
Οι Πράξεις αναφέρουν ότι στούς προσκεκλημένους του είπε ότι εκείνη την περίοδο ήταν αλυσσοδεμένος εξ αιτίας «της ελπίδος του Ισραήλ». Τι ακριβώς σήμαινε αυτή «η ελπίδα» ειδικά για τους συνομιλητές του, μήπως την ανάσταση των νεκρών ή την ανάσταση του λαού και του έθνους από τον ρωμαϊκό ζυγό; Δηλαδή όταν οι ταξιδιώτες προς τους Εμμαούς με επικεφαλής τον Παύλο, ομιλούν για τον Ιησού ότι αυτός ήταν το πεπρωμένο της απελευθερώσεως του Ισραήλ, εννοούσαν ότι θα κληρονομούσαν τον παράδεισο;
Όταν ο Παύλος λέει στους Ιουδαίους ότι πάει να δικαστή εξ αιτίας της «ελπίδος του Ισραήλ» δεν είναι σαν να τους έλεγε ότι είναι ένας Ζηλωτής κρατούμενος; Ένα ακόμη παράξενο στοιχείο, όταν οι προύχοντες των Ιεροσολύμων εξοργισμένοι από όσα τους έλεγε τον καταδίκασαν με την ποινή του θανάτου, γιατί δεν τον λιθοβόλησαν όπως έκαναν με τον Στέφανο; Τι είδους καταδίκη ήταν αυτή που δεν εκτελέστηκε;
Οι Πράξεις αναφέρουν ότι οι Εβραίοι της Ρώμης δεν γνώριζαν τίποτε για την άφιξή του στην πόλη (28, 21) αγνοώντας ότι προηγουμένως αναφέρουν ότι τον περίμεναν στην είσοδο της Ρώμης με τιμές (28, 15). Επίσης αναφέρουν ότι έμεινε «φυλακισμένος» για δύο χρόνια. Η αυτοκρατορική δικαιοσύνη ήταν τόσο αργή; Και γιατί η περιγραφή διακόπτεται τόσο απότομα; Ο κραταιότατος Θεόφιλος δεν είχε την περιέργεια ή και την αγωνία να μάθη τι τέλος είχε ο Παύλος;
Ο Λουκάς ήταν μαθητής του Παύλου και τον ακολούθησε στο ταξίδι του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Ο Θεόφιλος ήταν από την ανωτάτη κοινωνική τάξη και πολύ πλούσιος. Προσηλυτίσθηκε στον Χριστιανισμό από τον Λουκά και χάριν αυτού ο Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιό του και τις Πράξεις των Αποστόλων. Ο Θεόφιλος ήταν προστάτης του Παύλου και του Λουκά. Γιατί όμως απότομα αποσιωπάται από τα κείμενα και δεν ξαναβρίσκομε το όνομά του πουθενά;
Όλες αυτές οι παράξενες συμπτώσεις μας οδηγούν να κάνουμε την «αμαρτωλή» σκέψη ότι ο Παύλος είχε σχέση με τον εμπρησμό της Ρώμης και γι’ αυτό φρόντισε να πάη στην Ρώμη, ενώ μπορούσε όπως είδαμε να ελευθερωθή αφού η διεθνικότητά του ήταν το άλλοθί του. Μπορούμε να πούμε ότι οι άνθρωποί του που κατοικούσαν στην Ρώμη, τον είχαν «ελευθερώσει». Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι υπήρξε ένα προκαθορισμένο σχέδιο και θα ήταν εύκολο να οργανωθή μία «φυγή» του μετά από τον πανικό που θα επακολουθούσε από τον εμπρησμό.
Αλλά οι αλήθειες βγαίνουν δύσκολα και με το σταγονόμετρο, λόγω του γεγονότος ότι τα κείμενα της Καινής Διαθήκης έχουν αλλοιωθεί κατ’ επανάληψη για να εξυπηρετήσουν άνομους και δογματικούς σκοπούς των φανατικών. Ο Παύλος δραπέτευσε και αναχώρησε εσπευσμένα για να κρυφτή στην Τροία, όπου και συνελήφθη σαν συνεργός και συνένοχος των εμπρηστών και μεταφέρθηκε κατεπειγόντως στην Ρώμη.
Ο χρόνος της παρουσίας του Παύλου στην Ρώμη και ο εμπρησμός της συμπίπτουν και με την σιγή -απόκρυψη αυτού του τρομερού συμβάντος εκ μέρους των Πράξεων, είναι τυχαίο ή παράξενο και τι σημαίνει; Διαβάζομε ένα μέρος από την τελευταία επιστολή του, που έστειλε από την Ρώμη στον φίλο του Τιμόθεο που βρισκόταν στην Έφεσο. (Δευτέρα προς Τιμόθεο 1, 3-8):
«Δοξάζω τον Θεό γιατί τον υπηρέτησα πάντοτε με αγνή συνείδηση όπως οι πρόγονοί μου… Δεν ντρέπομαι για το μαρτύριο του Κυρίου μας ούτε και για μένα που είμαι αλυσσοδεμένος για εκείνον». Εδώ διασαφηνίζει ότι η πίστη του στον Θεό είναι αυτή που διδάχτηκε από τους προγόνους του και ότι ο Θεός είναι ο προστάτης και ελευθερωτής του εβραϊκού λαού. Από τον Τιμόθεο ζητεί να μη ντρέπεται για τον Ιησού που καταδικάσθηκε σαν πολιτικός εγκληματίας και να μην ντρέπεται ούτε και για εκείνον που βρίσκεται «αλυσσοδεμένος» στην Ρώμη. Γιατί μπορεί ένας πιστός μαθητής να ντρέπεται για τον δυστυχούντα μεγάλο διδάσκαλό του;
Ποιά υπήρξε η πραγματική κατηγορία που του απαγγέλθηκε κατά την δευτέρα σύλληψή του στην Ρώμη, που έκανε τους μαθητές και τους συνεργάτες του να ντρέπονται; Αποκαλύπτεται δια βραχέων. Πρέπει αυτός να ήταν ο λόγος για τον οποίον τον εγκατέλειψαν ο Φίγγελος, ο Ερμογένης, όλοι της Ασίας, ο Δήμος, ο Κρεσσέντε και άλλοι ενώ ο Αλέξανδρος ο Χαλκουργός, του προξένησε πολλά δεινά (1, 15-4, 9-16).
Όμως ποιά δεινά; Λέει ότι τον εγκατέλειψαν μετά την πρώτη απολογία του. Δηλαδή τα άτομα που τον εγκατέλειψαν ήσαν και οι μάρτυρες υπερασπίσεώς του, που τους είχε πάρει μαζί του από την Καισάρεια στην Ρώμη. Πως λοιπόν δεν αναφέρονται στις πράξεις κατά την περιγραφή του ναυαγίου; Η φράση «η πρώτη μου απολογία» έχει προστεθεί (ως συνήθως) από κάποιον μεταγενέστερα. Όταν για τον Παύλο όλα πήγαιναν καλά, δηλαδή του είχαν επιτρέψει να ενοικιάση σπίτι, να δέχεται ελεύθερα όποιον ήθελε και να απολαμβάνη μία ελευθερία πρωτόγνωρη για έναν υπόδικο, πως και αλλάζουν έτσι απρόοπτα τα πράγματα και σώζεται από το στόμα του λέοντος; (4 – 17).
Εφ’ όσον ήταν Ρωμαίος υπήκοος δεν μπορούσε να γίνη βορά των λεόντων, γιατί όμως κάνει μνεία μία τέτοια ανακρίβεια; Ενώ ο συντάκτης-τες των πράξεων είναι τόσο ακριβολόγοι, για όλες τις συλλήψεις του Παύλου, γιατί το αποσιωπούν αυτό; Μετά τον εμπρησμό εγκατέλειψε τον περιορισμό και έφυγε αμέσως κρυφά για την Τροία, εκεί κρύφτηκε στο σπίτι του Κάρπου. Ότι τις φωτιές τις έβαλαν οι χριστιανοί και ότι αρχηγός τους ήταν ο Παύλος, έγινε δεκτό από την διοίκηση αμέσως. Έτσι ενήργησαν κεραυνοβόλα και με βίαιο τρόπο τον συνέλαβαν και τον μετέφεραν στην Ρώμη. Να γιατί εγκαταλείφτηκε από φίλους και συντρόφους.
Ο Παύλος παρακαλεί να έλθη στην Ρώμη ο Τιμόθεος και να του φέρη και τον χιτώνα του (4 – 13). Κατά τις πράξεις και τις επιστολές του, έχουν περάσει τουλάχιστον δέκα χρόνια από την διαμονήν του στην Έφεσο με τον Τιμόθεο. Πως δικαιολογείται και τι συμβαίνει και μετά τόσα χρόνια θυμάται τα έντυπά του και τον χιτώνα που ήταν παρατημένα τόσον καιρό; Ας θυμηθούμε για λίγο, τον Σουητώνιο που αναφέρει ότι πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι έβλεπαν διάφορα άτομα να κρατούν αναμμένους δαυλούς, δεν επενέβησαν όμως, γιατί όλοι αυτοί ήσαν σκλάβοι του αυτοκράτορος.
Κατά τύχη ίσως ήταν «οι άγιοι του Αυτοκρατορικού οίκου» (Φιλιππησίους 4, 22). Μέχρι σήμερα έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειοψηφία του κόσμου ότι την φωτιά την έβαλε ο «παράφρων» Νέρων που ήταν παθιασμένος με την ποίηση. Διέδωσαν με επιτυχία ότι έκαψε την Ρώμη για να δη πως τάχα καιγόταν η Τροία και να εμπνευσθή και εκείνος ένα ποίημα αριστούργημα, όπως ο Όμηρος την Ιλιάδα. Άρα ο Όμηρος, κατά τους χριστιανούς του 64 μ.κ.ε. είχε παραστεί αυτόπτης μάρτυς του εμπρησμού της Τροίας. Πόση γνώση μας έχουν στερήσει.
Όμως είναι γνωστό ότι οι πρώτοι που έσκαβαν τον λάκκο του Νέρωνος ήταν η ίδια του η μάνα και ο πλέον έμπιστος, ο δάσκαλός του ο Σενέκας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι οι χριστιανοί έκαψαν κατ’ επανάληψη την Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, δύο φορές την Αγία Σοφία, ότι σκότωσαν με τον πλέον βάρβαρο και ειδεχθή τρόπο και έκαψαν το σώμα της μεγάλης Αλεξανδρινής φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας. Και τέλος ότι επί αιώνες, μαυροφορεμένες φιγούρες -στην αρχή ήσαν Εβραίοι, που με την πάροδο του χρόνου είχαν μετεξελιχθεί με τον προσυλητισμό σε όργανά τους οι χριστιανοί, γιατί διατηρούσαν ένα βαθύ μίσος κατά των Ελλήνων, των Ρωμαίων και των έργων του πολιτισμού των- περιφερόταν στον ευρύ ελληνικό χώρο, έχοντας στο ένα χέρι δαυλούς και στο άλλο σφυριά, έκαιγαν και έσπαζαν κάθε τι το ελληνικό, ειδωλολατρικό κατ’ αυτούς.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος αναφέρει ότι ο εμπρησμός της Ρώμης έγινε τον Ιούλιο του 64 και ότι την ημέρα αυτή ο Νέρων απουσίαζε γιατί ήταν στην γενέτειρά του, το Άντζιο. Αλλά από τις μυστικές επιστολές του Σενέκα διαβάζουμε ότι η πυρπόληση ξέσπασε τον Μάρτιο του 64. Το ποιός λέει την αλήθεια άραγε; Γνωρίζομε ότι τον Μάρτιο του 64, ο φίλος και συνεργάτης του Παύλου Μαναήν ο οποίος ήταν σύντροφος του Ηρώδου του Τετράρχου ( Πράξεις 13, 1-2) κήρυξε την επανάσταση κατά των Ρωμαίων.
Λοιπόν πότε κάψανε την Ρώμη; Ασφαλώς τον Μάρτιο του 64.
Μπορούμε να δεχθούμε ότι ο Τάκιτος το λησμόνησε; Όχι μετ’ επιτάσεως, γιατί κάποιο χέρι (όπως τόσες άλλες φορές) διόρθωσε το κείμενο του Τάκιτου, ούτως ώστε η εβραϊκή εξέγερση να μη συμπέση με τον εμπρησμό της Ρώμης. Γιατί αρχηγός της εξέγερσης ήταν ο Μαναήν. Όταν όμως «διόρθωναν» τον Τάκιτο, οι πλαστογράφοι αγνοούσαν τα γραπτά του Σουητώνιου, κατά τα οποία ο Νέρων τον Ιούλιο του 64 βρισκόταν στην Ολυμπία για να συμμετάσχη στους Ολυμπιακούς αγώνες. Είναι γνωστό ότι ετελούντο ανά τετραετία και κατά τον μήνα Ιούλιο. Τέλος δε, από τα πλέον παράδοξα είναι ότι ο φίλος του Παύλου Λουκάς, που τον συνόδευσε από την Καισάρεια έως την Ρώμη και παρέμεινε μαζί του όλον τον χρόνο, δεν αυτοαναφέρεται στις Πράξεις, που είναι δικό του έργο, αλλά ούτε πουθενά αλλού, γιατί όλα αυτά αποσιωπούνται; Η μήπως αφαιρέθηκαν;
Κλείνοντας αυτήν την έρευνα-μελέτη των αναμφισβήτητων στοιχείων, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Παύλος είχε γαλουχηθεί από το «μεσσιανικό κίνημα» δηλαδή αυτό που οι Σικάριοι (μαχαιροβγάλτες-ζηλωτές) δεν κατόρθωσαν πριν κάποια χρόνια να επιτύχουν, ο Παύλος το εκτέλεσε με δογματικό – θρησκευτικό – φιλοσοφικό τρόπο και με αλληγορική μέθοδο και επιτηδειότητα, εμβολιάζοντας την Εβραϊκή χίμαιρα στην ελληνολατινική πραγματικότητα.
Ο Παύλος είναι ο φανατικός μεσσιανικός ζηλωτής που αγωνίστηκε για το εβραϊκό όραμα που συνίστατο στην απελευθέρωση του λαού του και την υποταγή όλου του κόσμου σ’ αυτόν διά του Γιαχβέ. Ο Παύλος σαν καλός Φαρισαίος, ήταν ο εκφραστής, με κάθε μέσον, του καθαρού Εβραϊσμού. Ο Εβραϊσμός με τον Παύλο εκδικείται τον Ελληνισμό, εξ αιτίας της ανωτερότητός του σε όλους τους τομείς. Ο Εβραϊσμός πάντοτε μισούσε και υπολόγιζε σαν μεγαλύτερο εχθρό του τον Ελληνικό πολιτισμό και τις επιτεύξεις του, αυτό αποδεικνύεται από τα επίσημα γραπτά τους, τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.κ.ε.
Γιατί η δύναμη του Ελληνισμού βασίζεται στην γνώση, στην ελευθερία του πνεύματος και της συνειδήσεως και όχι σε μία τυφλή πίστη. Όταν οι Εβραίοι μιλούσαν για παγανιστές και ειδωλολάτρες, εννοούσαν τους Φιλισταίους-Έλληνες, τον πολιτισμό τους και τις φιλοσοφικο-θρησκευτικές αντιλήψεις των.
Ο Παυλισμός δεν είναι ο πρώτος ιδεαλιστικός Χριστιανισμός.
Ο Παύλος πρόδωσε, πλαστογράφησε και αλλοίωσε τον Χριστό και δεν θα είχε επιβληθεί στον ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, εάν οι Ρωμαίοι δεν είχαν υποδουλώσει, μόνον διά των όπλων, τους Έλληνες. Η εβραϊκή επικράτηση ήταν τηλε-εντελόμενη, ο Παύλος έπαιξε τον ρόλο της ωρολογιακής βόμβας στα θεμέλια του Ελληνισμού και του πολιτισμού των. Αυτόν τον ελληνικό πολιτισμό και το αδάμαστο πνεύμα του, που ελεύθερο και άσπιλο θαυμάστηκε, όπως αναφέρουν, από τον Ιησού, ο Παύλος τον ρύπανε. Ο Χριστιανισμός του Ιησού και ο «Χριστιανισμός» του Παύλου είναι δύο λέξεις που ηχούν το ίδιο, αλλά είναι εντελώς διαφορετικού περιεχομένου και ουσίας. Και κάτι σημαντικό, ο Ιησούς δεν εξήγγειλε και ούτε δημιούργησε καμία θρησκεία, ο Παύλος λανσάρισε και δημιούργησε την νέα εβραϊκή αίρεση, η οποία θα έπεπε να ονομάζεται Παυλισμός κι όχι Χριστιανισμός.
@Ελευθέριος Διαμαντάρας
Ερευνητής – Μελετητής Ιστορίας – Φιλοσοφίας
Ερευνητής – Μελετητής Ιστορίας – Φιλοσοφίας
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.