Ελληνική εθνική μειονότητα στην Αλβανία, Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα: στα αζήτητα!

Γράφει ο  Γιώργος Παπαγιαννόπουλος,

Έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου, με αφορμή την δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα, μερικές από τις εκκρεμότητες που αφορούν τις Ελληνο-αλβανικές σχέσεις. Σήμερα, με αφορμή την παράδοση εν635έλει της σορού του νεκρού –δολοφονημένου μετά από δέκα (! )μέρες στην οικογένεια του και την κηδεία του στο χωριό του Βουλιαράτες, θα συνεχίσω με ορισμένες επιπλέον επισημάνσεις (τις οποίες άλλωστε, κάνουν και οι Βορειοηπειρώτικοι σύλλογοι):

Δικαίωμα ανάρτησης σημαίας

Ο πρώην Υπουργός Παιδείας της χώρας μας, αγνοεί (!) ότι στην Αλβανία υπάρχει Ελληνική Εθνική Μειονότητα, αναγνωρισμένη τόσο από το Αλβανικό Σύνταγμα όσο και διεθνώς. Το δικαίωμα να αναρτά ελληνικές σημαίες προστατεύεται από την αλβανική νομοθεσία. Αγνοεί ότι επί χρόνια στους «αναγνωρισμένους» (από το κομμουνιστικό καθεστώς) μειονοτικούς δήμους η ελληνική σημαία αναρτάται ακόμη και σε δημόσια κτήρια. Αλλά ακόμη και αν τα αγνοεί όλα αυτά, ο κύριος Φίλης, θεωρεί ότι σε οποιαδήποτε χώρα μπορεί να απαγορεύεται σε πολίτες να αναρτούν σημαίες άλλης χώρας;


Νότια Αλβανία-Βόρειος Ήπειρος

Όταν πολιτεύεσαι με ιδεοληψίες δεν μπορεί παρά να καταθέτεις ιδεοληπτικές ασυναρτησίες. Ο όρος Βόρειος Ήπειρος είναι απόλυτα δόκιμος, γεωγραφικός προσδιορισμός αποδεκτός στις δύο πλευρές των συνόρων μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Κανένα αλυτρωτικό στοιχείο δεν περιέχει. Το Βορειοηπειρωτικό ΖΗΤΗΜΑ είναι υπαρκτό, δεν έχει κλείσει με καμία ΔΙΕΘΝΗ ή ΔΙΜΕΡΗ Συμφωνία. Μέχρι το 1945 και την τελευταία φορά που το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου τέθηκε σε διεθνές συνέδριο (Παρίσι), η ορολογία αυτή γινόταν αποδεκτή επισήμως από όλες τις πλευρές. ( Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης, υπενθυμίζουν τα Βορειοηπειρώτικα Σωματεία τον Ιούνιο του 1945 είχε δηλώσει πως αν η πλειοψηφία το απεφάσιζε, θα υποστήριζε την «στρατιωτική κατάληψη της Βορείου Ηπείρου» -και όχι της Νότιας Αλβανίας). Η ιδεοληψία σε αυτό το θέμα της παραδοσιακής Αριστεράς είναι αδιανόητη.

Θα αναφερθώ σε μια προσωπική εμπειρία: Το 1989, την εποχή που φαινόταν ότι πλησίαζε το τέλος του καθεστώτος Εμβέρ Χότζα (και πριν έλθει ο Ραμίζ Αλία), σε σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της Ε.ΑΡ. (ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΑΡΙΣΤΕΡΆ) της οποίας ήμουν μέλος, μιλώντας εκ μέρους 6 μελών της Κ.Ε., κατέθεσα κείμενο Συμπαράστασης στους δοκιμαζόμενους Βορειοηπειρώτες. Μόλις αναφέρθηκα σε «Βόρειο Ήπειρο», πέραν της έκδηλης αμηχανίας του συνόλου των παρόντων, έντρομοι οι Σωτήρης Βαλντέν και Θανάσης Γεωργακόπουλος σηκώθηκαν και έλεγαν «Νότιος Αλβανία»(!)- και οι δυo τους. Ουδεμία έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι στη συνέχεια μετεπήδησαν -τότε- από την «ανανεωτική» αριστερά στα πρωτοξάδελφά τους, στον Σημιτικό «εκσυγχρονισμό». Καμία έκπληξη για τα περί Νοτίου Αλβανίας λοιπόν, από τον συνεχιστή τους σήμερα Νίκο Φίλη.

Το Παρόν, 11/11/2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Μετά το τέλος των Γυμνασιακών του σπουδών από το Γυμνάσιο Αρρένων Καλλιθέας, σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας την περίοδο 1971-77. Στη συνέχεια αποφοίτησε από το Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών και την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εργάζεται στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Στα χρόνια της 7χρονης δικτατορίας είχε ενεργό δράση στο φοιτητικό κίνημα καθώς και στον αντιστασιακό αγώνα από τις γραμμές του Π.Α.Κ. Γράφει άρθρα γνώμης, σχόλια, βιβλιοκριτική, επιφυλλίδες σε περιοδικά και εφημερίδες. Είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας Παρόν, των περιοδικών Άρδην, Τετράδια, Λιμπρέτο και άλλων τοπικών εφημερίδων και εντύπων. Εργογραφία:
Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου, εκδ. Οδυσσέας, 1989. Βροχή στη Δαλματία, καφές στο Τίτογκραντ, εκδ. Δελφίνι, 1997. Η Ελληνική ουτοπία, εκδ. Εναλλακτικές εκδόσεις και Αιγαίον, 1993. Η Ευρώπη των σχισμών, εκδ. Ίνδικτος, 2002.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"