Με άλλα λόγια: νυν υπέρ πάντων αγών για τη συνέχιση της κυριαρχίας των διαπλεκόμενων. Και ας πάει και το παλιάμπελο. Το συμφέρον των ολιγαρχών η κενοδοξία της εξουσίας πάνω από το εθνικό συμφέρον. Μια μακρά ελληνική παράδοση συνεχίζεται.

"Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα". (Καρλ Μαρξ)
Αν η ιστορία επαναλαμβάνεται και το απροσδόκητο πάντα συμβαίνει, πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως από την εμπειρία είναι ο άνθρωπος;. - (Μπέρναρ Σω)


Σχετικά: 20 ιστορίες που δείχνουν ότι η ελληνική ιστορία επαναλαμβάνεται
Διαβάζοντας την 'Ιστορία Κωμικοτραγική του Νεοελληνικού Κράτους' του Βασίλη Ραφαηλίδη όλα αποκτούν μια πιο λογική εξήγηση.

Ένα άρθρο Του Γ. Λακόπουλου που έγραψε πριν δύο χρόνια (31 Μαΐου 2017) είχε ως θέμα: 
"Γιατί θα την πατήσει ο Τσίπρας, ή πώς η ιστορία επαναλαμβάνεται: τα κομματικά και οικονομικά συμφέροντα πάνω από την επιβίωση της χώρας"

Νομίζω ότι είναι σαν να γράφτηκε σήμερα και αντικατοπτρίζει τη σημερινή συντριβή του Τσίπρα και ας ελπίσουμε να είναι ένα Μεγάλο μάθημα και στις 7 Ιουλίου 2019. 

Το τέλος ενός ασήμαντου αλαζόνα ηγέτη. 
Δυστυχώς μας εξαπάτησε και ήρθε η ώρα της να πληρώσει τα επίχειρα των πράξεών του.


Διαβάστε το άρθρο χωρίς σχόλια:

Του Γ. Λακόπουλου

Το 2004, νέος και ισχυρός Πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής πήγε να κάνει τη μεγαλύτερη τομή στη μεταπολιτευτική ιστορία διακυβέρνησης της χώρας: να αποσυνδέσει το δημόσιο βίο από τη χειραγώγηση μιας μερίδας επιχειρηματιών. Την είχε επιχειρήσει και ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά με λάθος τρόπο και τον στραπατσάρισαν.

Η πολιτική του Καραμανλή συμπυκνώθηκε χαρακτηριστικά στη φράση «δεν μπορεί να κάνουν κουμάντο στη χώρα 5-6 νταβατζήδες» και αποτυπώθηκε στον νόμο για τον «βασικό μέτοχο». Ή καναλάρχης, ή προμηθευτής του δημοσίου – και τα σκυλιά δεμένα.

Είχε δίκιο σε όλα. Το «νταβατζιλίκι» ήταν πραγματικότητα. Εκμαύλιζε την πολιτική ζωή, περιόριζε τη διακυβέρνηση σε διαχειριστική διαδικασία υπέρ συμφερόντων και αφαιρούσε πόρους από την κοινωνία. Δεν κυβερνούσαν οι εκλεγμένοι πολιτικοί αλλά κάποιοι επιχειρηματίες.

Ο νόμος για τον «βασικό μέτοχο» ήταν σωστός, είχε συνταγματική κάλυψη και ήταν συμβατός με το κοινοτικό δίκαιο. Αλλά ο Καραμανλής έχασε την αναμέτρηση. Γιατί;

Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο Τσίπρας -και θα ηττηθεί όπως ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής από τη διαπλοκή- είναι ότι πρέπει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να ζητήσει ευθέως από την αντιπολίτευση να συμπράξει στο θέμα του χρέους και μετά ας επιδιώξει την εξουσία όπως νομίζει.

Η απάντηση είναι απλή. Εναντίον του συνασπίστηκε ολόκληρο το σύστημα όσων θα έχαναν την πρόσβαση στο δημόσιο πρυτανείο. Ως τότε την εξασφάλιζαν κουνώντας -με την τηλεοπτική ισχύ που σφετερίσθηκαν- σαν μαριονέτες, πρωθυπουργούς, υπουργούς, βουλευτές, κρατικούς αξιωματούχους, δημοσιογράφους και δικαστικούς. Είχαν μιντιακή υπεροπλία, αλλά και προγεφυρώματα μέσα στο κόμματα – και στη Ν.Δ..

Από την πλευρά τους οι υπουργοί του Καραμανλή έκαναν λάθη και κυρίως δεν βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή εκεί που βρέθηκαν οι αντίπαλοι του. Έτσι μια απόφαση της κοινοτικής γραφειοκρατίας σταμάτησε τη εφαρμογή του νομού. Οι «νταβατζήδες» ανάσαναν και το μόνο που τους απέμεινε ήταν να τελειώνουν με την πρωθυπουργία Καραμανλή – και τελείωσαν.

Τρία χρόνια αργότερα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε τον Καραμανλή, όχι την Κομισιόν ή τους εγχώριους πολέμιους της ρύθμισης για τον βασικό μέτοχο. Ήταν όμως αργά. Το παιχνίδι είχε χαθεί στο πεδίο της πολιτικής. Τη συνέχεια την ξέρουμε…

Η ώρα του Tσίπρα

Μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή -που επιχείρησαν να θεραπεύσουν την πολιτική ανωμαλία να ορίζει η οικονομική εξουσία τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας και απέτυχαν- στη θέση τους βρέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας.

Δεν έχει τα εκλογικά ποσοστά, το κύρος ή τα πολιτικά προσόντα των προηγουμένων. Αλλά αντιλαμβάνεται ποιοι και γιατί πήγαν να τον πιάσουν νωρίς από το μανίκι. Και δεν δέχεται να γίνει Πρωθυπουργός στον οποίοι κάποιοι εκτός πολιτικής θα δίνουν «οδηγίες» – όπως έκαναν άλλους. Οι Πρωθυπουργοί λογοδοτούν στη Βουλή και στο εκλογικό σώμα.

Προφανώς έχει υπόψη του ότι ανάμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Καραμανλή, οι «νταβατζήδες» ανέδειξαν πρωθυπουργούς με τους οποίους έκαναν τις δουλειές τους ανεξέλεγκτα – άσχετα αν με τον έναν συγκρούσθηκαν και ο άλλος τους βγήκε λειψός.

Ενδεχομένως ο Τσίπρας δεν υπολόγισε σωστά ότι το κόμμα του βαρύνεται με δραματικές ανεπάρκειες στο επίπεδο του προσωπικού – και ο ίδιος με την ανίερη συμμαχία του με την εθνικιστική Δεξιά, αλλά και με την αντιπολιτευτική ασυδοσία του που βρυκολακιάζει.

Είναι όμως ο νόμιμος Πρωθυπουργός, κέρδισε τρεις εκλογικές μάχες και έχει μια σωστή επιδίωξη: να διακόψει τον έλεγχο του δημοσίου βίου από εξωτερικούς παράγοντες. Από όσους καλλιεργούν τη διαφθορά και χρησιμοποιούν το -σαθρό- πολιτικό σύστημα για να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες που ισοδυναμούν με λεηλασία του δημοσίου χρήματος. Να απελευθερωθούν πόροι υπέρ της κοινωνίας, αντί να πηγαίνει το δημόσιο χρήμα σε τσέπες και από εκεί στο εξωτερικό.

Δεν ανακαλύπτει την πυρίτιδα. Αυτά ισχύουν σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο και πάντως πρέπει να ισχύουν σε μια κοινοτική χώρα της Ευρώπης. Απλώς στην Ελλάδα οποίος επιχειρεί να επιβάλει ευρωπαϊκούς κανόνες βρίσκει απέναντι του πριν από όλα όσους κάνουν τους φιλο-Ευρωπαίους με το αζημίωτο. Κατασκευάζουν μέτωπα αντιπαράθεσης και στρατολογούν τους συνήθεις υποτακτικούς τους στο πολιτικό σύστημα, για να τα εξυπηρετήσουν.

Από τον «αντι Ανδρέα» στον «αντι-Τσίπρα»

Ο Ανδρέας Παπανδρέου στην προσπάθειά του να κρατήσει τα πρωτεία της πολιτικής εξουσίας στην κρατική διαχείριση, βρήκε απέναντι του το «βρόμικο ‘89» -άσχετα αν στη διαμόρφωσή του συνέβαλαν και δικοί του άνθρωποι- ή κάποιοι από το κόμμα του.

Η ουσία ήταν ότι οι -λίγοι- «νταβατζήδες» της εποχής, κατασκεύασαν έναν αντι-Ανδρέα στο πρόσωπο του Κώστα Μητσοτάκη και -βοηθούσης και της ασθένειας του- επικράτησαν. Αφού μεσολάβησε μια περίοδος μετατροπής της πολιτικής σε βούρκο – να μην ξεχνιόμαστε ε;

Ο Κώστας Καραμανλής συνάντησε πιο οργανωμένη αντίδραση, από ένα ευρύτερο μέτωπο παραγόντων, που έστησαν εκ του προχείρου έναν αντι-Καραμανλή, στο πρόσωπο του γιου του Παπανδρέου, ο οποίος προσφέρθηκε -με ακρισία- να συγκρουστεί σε θέματα που θα ήταν υπέρ του σε επόμενο στάδιο. Φυσικά όλοι ξέρουμε την κατάληξη του.

Με τον Τσίπρα τα πράγματα είναι περίπλοκα. Οικονομικά σκάνδαλα δεν υπάρχουν, όπως υπήρχαν επί Παπανδρέου. Να κατασκευαστούν δεν είναι εύκολο, όπως συνέβη επί Καραμανλή. Και ο αντι-Τσίπρας, που ανακάλυψαν στο πρόσωπο του υιού Μητσοτάκη, δεν έχει ηγετική στόφα για να διαχειριστεί υπέρ τους θέματα εσωτερικής πολιτικής. Δεν στέκεται απέναντι στον «εχθρό» στο δημόσιο χώρο και η συνεπικουρία της άλλης κληρονόμου δεν επαρκεί.

Γι αυτό, το μέτωπο της αντιπαράθεσης Τσίπρα – «νταβατζήδων» μετακινείται τυχοδιωκτικά σε θέματα που αφορούν στην επιβίωση της χωράς, δηλαδή τις προσπάθειες εξόδου από την κρίση. Υπονομεύεται ευθέως η προοπτική της χώρας καθώς ο συμψηφισμός της κρατικοδίαιτης διαπλοκής επί δεκαετίες με την «διαπλοκή Τσίπρα», δεν πείθει, κινούμενος μεταξύ του «φτωχοδιάβολου» Καλογρίτσα και του ανταγωνιστή τους Ιβάν Σαββίδη.

Τι κρίνεται σήμερα

Στην τρέχουσα αντικυβερνητική ρητορική ο Τσίπρας είναι ευάλωτος για πολλούς λογούς: Βρίσκει μπροστά του τον αντιπολιτευτικό εαυτό του, δεν έχει στελέχη και συνεργάτες για υψηλού επιπέδου ευρωπαϊκή πολιτική, κάνει συχνά λάθη τακτικής πάνω σε εσφαλμένες παραφορές και εκτιμήσεις.

Αλλά αυτή τη στιγμή είναι πρωθυπουργός και ότι κάνει στο διεθνή χώρο αφορά τη χώρα συνολικά. Ο ίδιος, όπως προκύπτει από την αυτοκριτική του, έχει καλές προθέσεις, υγιέστερη ιδεολογία, εντιμότερες επιδιώξεις από τους προκάτοχους του. Επιπλέον έχει μεγάλο βαθμό χειραφέτησης από το «σύστημα» που τα μετράει όλα με το συμφέρον του. Δεν είναι λίγα.

Αυτό που κρίνεται αυτή τη περίοδο δεν είναι αυτό που προβάλλει το επικοινωνιακό ιμπέριουμ των διαπλεκόμενων: η πρωθυπουργία Τσίπρας. Δεν είναι δηλαδή αν θα τον νικήσουν οι πολιτικοί του αντίπαλοι ή θα τους νικήσει.

Είναι το εάν η υπόθεση του χρέους, είναι το τελευταίο προαπαιτούμενο για να αρχίσει η διαφαίνεται στο βάθος του τούνελ κάποιο φως ανάκαμψης.

Όπως αναγνωρίζουν όλοι την Ευρώπη ο ίδιος εκπλήρωσε τις λοιπές μνημονικές υποχρεώσεις της χωράς πληρέστερα και ταχύτερα από τους προκατόχους του – τα κόμματα των οποίων ευθύνονται τα ίδια για τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Αυτό που απομένει είναι η διευθέτηση του χρέους. Και αυτό μπορεί να κριθεί στη θητεία αυτής της κυβέρνησης.

Αν χαθεί δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία. Το Μνημόνιο που κρατάει ζωντανή τη χώρα με τη δανειοδότηση της Ευρωζώνης λήγει σε ένα χρόνο. Αν ως τότε δεν υπάρχει ανάκαμψη, η χώρα θα ξαναγίνει ανατολίτικη περιφέρεια – με όποια κυβέρνηση και αν ακολουθήσει.

Προς τιμήν του  ο Γιάννης Στουρνάρας ως διοικητής της  ΤτΕ  το διακρίνει και τάσσεται στο πλευρό της κυβέρνησης σ’ αυτό το θεμα.  Η αντιπολίτευση ούτε αυτό δεν αξιολογεί.

Ποιος σκάβει το λάκκο τίνος

Αυτή την κρίσιμη στιγμή, αντί να υπάρχει εσωτερική καταλλαγή της πολιτικής σύγκρουσης και πολιτική σύμπνοια για να διαμορφωθεί εθνική γραμμή -και μετά ας ξεκαθαρίσουν τα κόμματα τις διάφορες τους- οι «νταβατζήδες» σπρώχνουν τα πράγματα στα άκρα, δια των εκπροσώπων τους στο πολιτικό σύστημα.

Προκειμένου να χάσουν τα -άνομα- προνόμια τους και να παραταθεί η ατιμωρησία τους, ωθούν την αντιπολίτευση σε ακραία πόλωση σε ένα θέμα που θα έπρεπε να βρίσκεται σε κοινή γραμμή με την κυβέρνηση. Γι αυτούς το διακύβευμα δεν αφορά τη χώρα. Αφορά την κυριαρχία τους. Και το επιβάλουν και σε πολιτικούς ή κόμματα.

Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνει ο Τσίπρας -και θα ηττηθεί όπως ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής από τη διαπλοκή- είναι ότι πρέπει να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να ζητήσει ευθέως από την αντιπολίτευση να συμπράξει στο θέμα του χρέους και μετά ας επιδιώξει την εξουσία όπως νομίζει.

Να αλλάξει δηλαδή ο ίδιος τους ορούς της πολιτικής σύγκρουσης και ας κάνει ο καθένας αυτό που νομίζει. Δεν έχει βγάλει συμπεράσματα από τα προηγούμενα Παπανδρέου – Καραμανλή; Δεν βλεπει οτι το μιντιακό ιμπεριουμ εναντιον του ενισχύεται;

Αυτή η αμυντική στάση του Πρωθυπουργού, επιτρέπει στον Κυριάκο Μητσοτάκη να κάνει τυφλή αντιπολίτευση, υπό τις διατεταγμένε ιαχές «να πληρώσει μόνος του ο Τσίπρας το λογαριασμό που δημιούργησε». Ποιο λογαριασμό; Ο Τσίπρας δημιούργησε το χρέος και έστειλε τη χώρα στα Μνημόνια;

Στην ουσία ο πρόεδρος της ΝΔ σκάβει το λάκκο στον οποίο θα πέσει -α λα Γ. Παπανδρέου- αν γίνει ποτέ Πρωθυπουργός, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Η Γεννηματά πάλι, δεν βλέπει ότι έρχεται η σειρά της και αντιμετωπίζει το θέμα με ρητορική που υπονομεύσει την εθνική προοπτική αλλά και το μέλλον ελληνικής κεντροαριστεράς α λα Βενιζέλο.

Έτσι βρισκόμαστε μπροστά στην απίστευτη εικόνα: οι ξένοι να προσπαθούν να στηρίξουν την Ελλάδα στην υπόθεση του χρέους και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να επιτίθενται τυφλά στην κυβέρνηση – λες και είναι κομματική υπόθεση η έξοδος από τη κρίση. Προκειμένου να μην ηττηθεί η διαπλοκή οδηγείται σε ήττα η χώρα.

Με άλλα λόγια: νυν υπέρ πάντων αγών για τη συνέχιση της κυριαρχίας των διαπλεκόμενων. Και ας πάει και το παλιάμπελο. Το συμφέρον των ολιγαρχών η κενοδοξία της εξουσίας πάνω από το εθνικό συμφέρον. Μια μακρά ελληνική παράδοση συνεχίζεται.

Δεν ξέρουμε πού θα οδηγηθούν τα πράγματα στο επόμενο διάστημα. Αν όμως η χώρα φτάσει σε αδιέξοδο και η κυβέρνηση οδηγηθεί σε εκλογές, αφήνοντας ανοιχτές αυτές τις εκκρεμότητες, η ενδεχομένη επικράτηση των αντίπαλων της θα είναι η τιμωρία τους.

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης -επιδιώκοντας την εξουσία εδώ και τώρα και αρνούμενος να συμβάλει στις εθνικές προτεραιότητές- καταφέρει να νικήσει τον Αλέξη Tσίπρα, θα διαπιστώσει ότι απλώς κονταίνει σκοινί με το οποίο θα κρεμαστεί: και από τα προβλήματα και από όσους εξυπηρετεί σήμερα…

Αν κοιτάξει λίγο πίσω θα καταλάβει.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"