Οι Δουλέμποροι των Εθνών- οι Πέντε Φάλαγγες της παράτυπης μετανάστευσης

Tου Παναγιώτη (Τάκη) Κ. Μυλωνά,οικονομολόγου.

Καθένας μας νοιώθει απέραντο δέος μπροστά στα δεινά της προσφυγιάς των συνανθρώπων μας σήμερα, που ’ναι ανάλογα μ’ εκείνα που ζήσαμε -κι ως Έλληνες- στην ιστορική μας διαδρομή. Πολύ περισσότερο, όταν αντικρίζει κανείς σήμερα -όλο συχνότερα, σ’ όλο και μεγαλύτερη κλίμακα- το δράμα προσφύγων, που θαλασσοπνίγονται για να «γλυτώσουν». Πρόκειται για πρόσφυγες που πασχίζουν, παλεύοντας -κυριολεκτικά και μεταφορικά, με χίλια – μύρια κύματα- για επιβίωση.

Το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης

Ωστόσο, η κατακλυσμιαία αύξηση της λαθραίας διακίνησης των παράτυπων αυτών μεταναστών, μας υποχρεώνει να σκεφτούμε πάνω στη τραγικότητα του φαινομένου, στις δυνατότητες ανάσχεσής του, αλλά και στην προβολή των επιπτώσεών του στο μέλλον. Η σημειωθείσα, πρόσφατα, ανθρώπινη τραγωδία -με τις εκατόμβες των πνιγμένων μεταναστών, ανοιχτά της Λιβύης, στο υπερκορεσμένο σαπιοκάραβο των δουλεμπόρων- δεν είναι μόνο μια ασύλληπτα τραγική είδηση, αλλά -ταυτόχρονα- μια οιμωγή και μια ομόφωνη ετυμηγορία καταδίκης των υπεύθυνων του ανείπωτου αυτού εγκλήματος, από την πανανθρώπινη συνείδηση. ...

Το σαπιοκάραβο, με τους στοιβαγμένους -στα αμπάρια του- μετανάστες, καταποντίστηκε -όπως μας λέει και το σχετικό ρεπορτάζ- όταν: όσοι βρίσκονταν στο κατάστρωμά του και αντίκρισαν ένα άλλο μεγάλο διερχόμενο πλοίο, μετατοπίσθηκαν προς την πλευρά του, προσδοκώντας την μετεπιβίβασης τους. Τότε και το σαπιοκάραβο, έχασε την «ευστάθειά» του κι ανατράπηκε, παίρνοντας, στον υγρό τάφο του, 850 ψυχούλες. Κι ενώ η ανείπωτη αυτή ανθρώπινη φρικαλεότητα θα έπρεπε -«πάση θυσία»- να μην επαναληφθεί ποτέ στο μέλλον, εξακολουθούν -με τέτοια μέσα και με αυξανόμενους ρυθμούς- να διακινούνται –ακατάπαυστα- συνάνθρωποί μας. Αν όμως -χωρίς τέλος- συνεχιστούν οι μεταναστευτικές αυτές ροές κι απ’ τις ίδιες διαδρομές, τα αποκρουστικά αυτά συμβάντα, θα επαναλαμβάνονται. Και στο προβλεπτό μέλλον, θα επαναληφθούν και γι’ αυτήν, την μικρή -και υπό χρεοκοπία- χώρα μας.

Οφείλουμε, λοιπόν, να κοιτάξουμε πιο κοντά τις παραμέτρους του φαινόμενου, αναγνωρίζοντας, μια – μια, τις «ΦΑΛΑΓΓΕΣ» που εφορμούν για κατάληψη της χώρας και για την μετατροπή της -με υπαγωγή της σε ένα καθεστώς «ειδικών ζωνών»- σε ένα εκτεταμένο στρατόπεδο τύπου «Αμυγδαλέζας». Άλλωστε, αυτό που υπήρξε, ήταν ανεπαρκές κι ατελέσφορο -ως αυστηρός αποκλεισμός της πορείας τους προς τις χώρες της Βόρειας Ε.Ε.- αφού δεν περιλάβανε -«ρητά και πρακτικά»- και τα όρια επικράτειας όλης της χώρας !!!

Οι αιτίες

Έτσι λοιπόν, οι «Φάλαγγες» αυτές, που δημιουργούν και κατευθύνουν τις λεγόμενες «μεταναστευτικές ροές», οφείλονται ή/και αφορούν:

Α) Στα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία σήμερα, δεν προέρχονται -τόσο πολύ- απ’ «τ’ απόνερα» και τις παρενέργειες της «Παγκοσμιοποίησης»… Ωστόσο, αυτά συνιστούν την παράμετρος που συγκροτεί την «ΠΡΩΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ» του ζητήματος της «παράτυπης μετανάστευσης». Μια «ΦΑΛΑΓΓΑ» ακριβώς, η οποία, με τις τεράστιες -γεωπολιτικής κλίμακας- ανακατατάξεις εισοδημάτων που επιφέρει η μονεταριστική Παγκοσμιοποίηση, συνεπιφέρει επίσης και τις αντίστοιχες δραματικές δημογραφικές πιέσεις, με αναγκαστικές εκτοπίσεις κι εξωθήσεις ολόκληρων πληθυσμών, σε έξοδο απ’ τις εστίες τους και την μετατροπή τους σε: «ροές» οικονομικών μεταναστών…

Β) Στις εφιαλτικές αποδράσεις -από τις εστίες πολέμου- των προσφύγων. Εκείνων που κινούνται από το «ένστικτο της αυτοσυντήρησης» και της διάσωσης της ζωής τους, καθώς και των μελών των οικογενειών τους. Η παράτυπη αυτή μετανάστευση, είναι απόρροια -κυρίως- της -χωρίς όρια κι ηθικούς φραγμούς- εγκληματικής πολιτικής ορισμένων άπληστων χωρών της Δύσης, η πολιτική των οποίων συγκροτεί τη «ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΛΑΓΓΑ».

Απόρροια, δηλαδή, της πολιτικής των χωρών εκείνων οι οποίες, συμμαχώντας συχνά και με τον διάβολο (βλέπετε σχετικά, Αφγανιστάν, Σομαλία, Συρία κ.λπ.) και καταχρώμενες τη δεσπόζουσα θέση τους στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή -για επιβολή και επέκταση της παγκόσμιας επικυριαρχίας τους- προξενούν, διαρκώς διαμάχες, αλληλοσπαραγμούς, εμφύλιους πολέμους, εθνικούς διχασμούς, φτώχεια και εξαθλίωση στους λαούς.

Καθώς προκαλούν, επίσης και μια ατέλειωτη ανθρωπιστική κρίση, σε μεγάλη γεωγραφική κλίμακα. Άλλοτε στοχευμένα και δόλια εκεί κι άλλοτε ως «παράπλευρη απώλεια», προκαλούνται τόσες αδιανόητες ανθρωποθυσίες και συντριβές, ακόμα και των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων ζωής κι αξιοπρέπειας, που δεν μπορούν να συμπιεσθούν στις στατιστικές αποτυπώσεις των συγκλονιστικών επιπτώσεών τους: σε νεκρούς και ζωντανούς, σε πρόσφυγες και μη. Και συνεπώς, οι πληθυσμοί των περιοχών αυτών, εξωθούνται -μαζικά κι απεγνωσμένα- από τους τόπους του μαρτυρίου τους, προς άλλη γη κι άλλα μέρη και προς αναζήτηση μιας οποιασδήποτε «σανίδας» ή πατρίδας, για τη σωτηρίας τους.

Οι συνέπειες του φαινομένου αυτού για τη χώρα μας, είναι πως: μόνο η επίσημη πιστοποίηση μας λείπει, προκειμένου να αναγνωριστούμε ως: «η μοναδική “ανθρωπο-χωματερή” του παγκόσμιου καπιταλισμού και η μόνη (εκτός του “Γουαντάναμο”, που κοστίζει ακριβά) δωρεάν “ανοιχτή φυλακή”, για τα θύματα της ανθρωπιστικής καταστροφής που προξενούν οι ιμπεριαλιστικοί τους πόλεμοι». Μια κατάσταση, εξ άλλου, που μας τροχοδρομεί σε πορεία εξόδου μας από τη «Συνθήκη ΣΕΝΓΚΕΝ» (Ενδεχόμενο το οποίο -παρεμπιπτόντως- θα πλήξει καίρια και τον τουρισμό).

Γ) Στην απουσία και μιας επαρκούς μεταναστευτικής πολιτικής της διεθνούς κοινότητας, για την εξασφάλιση συνθηκών ειρήνης κι αξιοπρεπούς διαβίωσης, στο τόπο καταγωγής των -υπό μεταναστευτική πίεση- πληθυσμών, από τους αρμόδιους διεθνείς οργανισμούς, αλλά και τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις (όπως είναι και ορισμένες χώρες της Ε.Ε.). Αυτοί είναι οι συνυπεύθυνοι του φαινομένου της ακραίας μετανάστευσης, για τη σωτηρία των εκριζωμένων απ’ τις εστίες τους. Αφού, απουσιάζουν οι πολιτικές ειρήνευσης και οικονομικής ανάπτυξης των εμπλεκομένων, που θα απαιτούνταν ώστε, να μπορούσαν, οι τωρινοί μετανάστες, να παραμείνουν στις εστίες τους και να μην «εκδιώκονται», από τον υπανάπτυκτο και ταλαιπωρημένο -απ’ τις γεωπολιτικές αναταράξεις κι εμπόλεμους ανταγωνισμούς- Νότο, κατευθυνόμενοι, προς τον οικονομικά ανεπτυγμένο και σταθερότερο, Βορρά. Η απουσία της πολιτικής αυτής, αποτελεί τη «ΤΡΙΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ» των παραμέτρων του προβλήματος. Απαιτείται κι εδώ, η εφαρμογή ενός διεθνούς σχεδίου, με δράσεις που να μην περιορίζονται εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, μόνο, αλλά να επεκτείνονται και σε πολιτικές συγκράτησης -στην πατρίδα τους- των πληθυσμών αυτών, που τώρα εκριζώνονται.

Δ) Στην γεωγραφική μας θέση, για την οποία παρατηρούμε πως: οι πορείες των παράτυπων μεταναστών, χρησιμοποιούν -προσχεδιασμένα- τη χώρα μας, ως μια από τις κύριες πύλες εισόδου τους στις Βόρειες χώρες της Ε.Ε., προς τις οποίες, άλλωστε -οι περισσότεροι απ’ αυτούς- θέλουν να καταφύγουν. Και πάρα πολλοί που καταφθάνουν εδώ γνωρίζουν ότι: θα διευκολυνθούν, παντοιοτρόπως, από τη γειτονική μας Τουρκία. Ενώ εγκλωβίζονται -στη συνέχεια- απ’ τη Συνθήκη «Σένγκεν» ή το Δουλβίνο ΙΙ.

Συνεπώς, η παράμετρος: Τουρκία, αποτελεί την αυτόνομη «ΤΕΤΑΤΡΗ ΦΑΛΑΓΓΑ», ως παράμετρο του ζητήματος αυτού. Κι έτσι, στην μικρή Ελλάδα της μεγάλης οικονομικής κρίσης, αθροίζονται και οι οδύνες, των παράτυπων μεταναστών, με τις δικές μας. Και σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, υλοποιείται το έργο της υπονόμευσης της κοινωνικής μας συνοχής, ώστε, τείνει να πιστέψει κανείς, ότι: «πραγματοποιεί τώρα την απειλή του και μόλις μας “πυροβόλησε”, ο μακαρίτης Τουργκούτ Οζάλ, κατόπιν εκείνης της -αλήστου μνήμης- δήλωσής του, ότι: “…δεν χρειάζεται κανένας πόλεμος κατά της Ελλάδας, για την εξουδετέρωσή της, αλλά, αρκεί μόνο η διοχέτευση, μέσα από τα εκτεταμένα σύνορά της, των απόκληρων του τρίτου κόσμου”».

Άλλωστε, η μεγάλη οικονομική ύφεση που υφιστάμεθα, δεν μας κάνει καθόλου ελκυστικούς πια σε μετανάστες. Αντίθετα μάλιστα, η ύφεση αυτή, μας εξωθεί σε εξαγωγή των δικών μας «οικονομικών μεταναστών», παραμένοντας η μοναδική χώρα στο κόσμο μιας τόσο έντονης μεταναστευτικής πίεσης, συγχρόνως, εισερχόμενης και εξερχόμενης. Η οικονομική δε επιβάρυνσή μας, απ’ τους παράτυπους αυτούς μετανάστες -σύμφωνα με ομιλία στη Βουλή, πρώην Υπουργού- έχει ως εξής: «Η ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, υπερβαίνει τα 7 δισ. ευρώ, ετησίως».

Εξάλλου, εκτιμήσεις αναφέρουν ότι: «η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή, με το παρεμπόριο και την αδήλωτη μαύρη εργασία, στην οποία συμπράττουν οι μετανάστες αυτοί, ανέρχεται στο ποσό των 9 δισ. ευρώ». Ωστόσο, τα μεγάλα αριθμητικά μεγέθη των παράτυπων μεταναστών, επιβαρύνουν και σωρευτικά τη χώρα μας, αφού αδυνατεί να ανταποκριθεί, στοιχειωδώς, στην -ανθρωπιστικά οφειλόμενη- περίθαλψη και την φροντίδα που χρειάζονται οι μετανάστες αυτοί. Ενώ και η οικονομική συνδρομή της Ε.Ε., στην αντιμετώπιση του προβλήματος, περιορίζεται στην ενίσχυση της διασυνοριακής φύλαξης και ισοδυναμεί με ψιχία, που –ουσιαστικά- δεν αγγίζουν το πρόβλημα.

Ε) Στην τελευταία και πιο ακανθώδη πτυχή του προβλήματος, της παράνομης αυτής μετανάστευσης, η οποία αποτελεί -κυριολεκτικά- την «ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ» -κι η οποία συνιστά το εσωτερικό μας μέτωπο- τη συγκροτούν και τα ακόλουθα ζητήματα.

Όπως προκύπτει και απ’ τα σχετικά ρεπορτάζ και κάποιες κοινωνικές έρευνες -όταν υπάρχουν εξιχνιάσεις κυκλωμάτων «δουλεμπορίου»- τότε διαφαίνονται και τα εξής, επί πλέον, στοιχεία:

α) Ότι, «οι εφτά, στους δέκα, δουλέμπορους – λαθροδιακινητές» -με πολυεθνικές διασυνδέσεις- είναι Έλληνες. Και πάρα πολλοί από αυτούς, μέχρι να συλληφθούν, υποδύονται τους ανθρωπιστές και τους αυτόκλητους -μέσω Facebook- «διασώστες χωρίς σύνορα» (που προλειαίνουν το έδαφος, με «διεθνιστικά» ψευδοδιλλήματα και κατάλληλη «ιδεολογική τρομοκρατία»). Έτσι, η παράνομη αυτή διακίνηση ανθρώπων, είναι ένας «καλολαδωμένος» μηχανισμός με εγκληματικές μεθόδους, διεθνείς διασυνδέσεις και ανάλογες αποσκοπήσεις. Μηχανισμός, που εκμεταλλεύεται τον πόνο, την ανέχεια, την άγνοια και την απώλεια στέγης, αξιοπρέπειας και πατρίδας, των δύστυχων ανθρώπων του «τρίτου κόσμου» κι αποσπά έτσι τεράστια κέρδη.

β) Ότι, ενεργοί σύμμαχοι των λαθροδιακινητών αυτών είναι: οι στρατιές των -«στοχοπροσηλωμένων», στη διαρκή αναζήτηση της επόμενης «δόσης», σε χαμηλή τιμή- τοξικοεξαρτώμενων και γι’ αυτό μαχητικά «αλληλέγγυών» τους (αφού, το πλήθος των ατόμων που διακινούν, τους εξασφαλίζει την προμήθεια των «ουσιών» σε χαμηλές τιμές).

γ) Ότι, αρωγοί & συνέταιροι των δουλεμπόρων αυτών είναι: το μέγα πλήθος των πελατών, αλλά και διακινητών, προώθησης και προστασίας -σε προσιτές τιμές- υπηρεσιών του «εμπορίου λευκής και μαύρης σάρκας».

δ) Ότι, άμεσοι συνεργάτες τους είναι: οι λαθρέμποροι κι άλλων κυκλωμάτων, όπως: του «παραεμπορίου» και της λαθραίας εισαγωγής και διακίνησης των «“μαϊμού” – προϊόντων απομίμησης» (που υπονόμευσαν την ελληνική παραγωγή, το υγιές εμπόριο, τα ασφαλιστικά ταμεία και τη δημόσια οικονομία).

ε) Ότι, συμμετέχουν -στους «συνεταιρισμούς» των παραπάνω- ισότιμα: τόσο η ασύδοτη αγορά της «αρπαχτής» του ΦΠΑ, όσο κι οι ακούραστοι «λειτουργοί του δουλεμπορίου», της διακίνησης κι εκμετάλλευσης της «μαύρης εργασίας» (της παράνομα υποαμειβόμενης και πλήρως ή μερικώς, αλλά συστηματικά ανασφάλιστης), σε αγαστή συνεργασία με όλους τους προαναφερόμενους.

στ) Ότι, οι δράσεις των ομάδων αυτών, συμπορεύονται -αποκλειστικά ή/και περιστασιακά- με τους «πιστοποιημένους επαγγελματίες του εγκλήματος», με ειδίκευση στα εγκλήματα κατά ζωής και περιουσίας, οι οποίοι και στελεχώνουν τις «επιχειρήσεις» τους με προσωπικό -εξ ανάγκης διαθέσιμο- για εκτέλεση κάθε είδους εγκληματικής δράσης κι ασύλληπτα πιο φθηνό από πριν και

ζ) Ότι, συνωθούνται εδώ κι αποκτούν πολιτική κάλυψη, υπόσταση και έκφραση κι ορισμένοι αριβίστες πολιτικοί, που «κεφαλαιοποιούν» τη δράση των προαναφερόμενων που λειτουργούν κι ως ομάδες πίεσης. [Οι «επαγγελματίες» του είδους, οι οποίοι, παρά την -συχνά- θανάσιμη, μεταξύ τους, αντιμαχία, αλληλοτροφοδοτούνται κι αποτελούν -στην πραγματικότητα- την «αιτιολογική βάση» για τη δράση του ακραίου -δήθεν- αντιπάλου τους (με δράσεις που εξασκούν μια ακατάσχετη και χωρίς ηθικούς φραγμούς, ψηφοθηρία, εξυπηρέτησης κάθε είδους παράνομων συμφερόντων. Υπονομεύοντας έτσι τη νομιμότητα κι ευθέως, το εθνικό συμφέρον). Κι αυτό γίνεται –συχνά- κάτω από το κάλπικο προκάλυμμα: είτε των -δήθεν- ιδεωδών του «Ανθρωπισμού» ή του «Διεθνισμού», είτε του ωμού σωβινισμού και της «καθαρότητας της φυλής»]…

Συμπέρασμα

Αλλά η μεταναστευτική μας πολιτική, ήταν και παραμένει «Αγνώστου διαμονής». Η ακατάσχετη έλευση όμως, των μεταναστών αυτών, χωρίς υποδομές, μέσα και συγκροτημένη πολιτική υποδοχής, εγκατάστασης και ενσωμάτωσης και -κυρίως- χωρίς την ανάληψη της συνευθύνης και της ουσιαστικής συνδρομής, για την αντιμετώπιση του κολοσσιαίου αυτού προβλήματος, τόσο απ’ τη διεθνή κοινότητα, όσο κι ειδικότερα, απ’ την Ε.Ε., όχι απλώς μας υποβιβάζει -εκθέτοντάς μας- σε μια εφιαλτική καθημερινότητα, η οποία πλήττει έως και τον πολιτισμό και τις συνήθειες της κοινωνίας μας, αλλά αναπτύσσει -ταυτόχρονα- και τις εκρηκτικές εκείνες αντιθέσεις του «κοινωνικού αυτοματισμού» (ένεκα της αδυναμίας ένταξης και συνύπαρξης των παράτυπων αυτών μεταναστών, προς άλλες πληθυσμιακές κατηγορίες κι ομάδες). Αντιθέσεις, δηλαδή, οι οποίες, εκκολάπτουν τα φαινόμενα εκείνα, που ευνοούν τον εκφασισμό της κοινωνίας και τις συνθήκες που καλλιεργούν την ιδεολογία – δηλητήριο, του ρατσισμού, από τους επαγγελματίες του είδους. Συνθήκες, δηλαδή, που φούντωσαν ήδη το φαινόμενο του νεοναζισμού στη χώρα μας.

Η ανεξέλεγκτη αυτή «παράτυπη μετανάστευση» κι η απουσία μιας ικανής ανθρωπιστικής κι αξιόπιστης υγειονομικής υποδοχής και παραγωγικής -λόγω της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης- ενσωμάτωσης για τους ατυχείς συνανθρώπους μας (με τους οποίους, ξαφνικά κι απρογραμμάτιστα, συμβιώνουμε αναγκαστικά), επιταχύνει, ιλιγγιωδώς, τη «διάσπαση του κοινωνικού ιστού». Τα φαινόμενα αυτά, επιβαρύνουν σωρευτικά και ανισοβαρώς τις λαϊκότερες κοινωνικές τάξεις, καθώς δημιουργούν και μια σειρά από άλλα προβλήματα. Σε βαθμό, μάλιστα, που προξενούν -στον καθένα- την επιθυμία της διαφυγής του, από το ατέλειωτο αυτό «θρίλερ» φρίκης κι άγχους. Δημιουργώντας, παράλληλα, ένα ακόμα αρνητικό αποτέλεσμα: τις νέες πρωτόγνωρες συνθήκες, εξώθησης, σε μετανάστευση και σε αποχώρηση από τη χώρα μας, όχι μόνο των γηγενών νέων μας -των πλέον προσοντούχων, σε σπουδές και δεξιότητες- αλλά ακόμα και των νόμιμων και περισσότερο ενσωματωμένων -στην κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα της χώρας μας- μεταναστών. Τότε είναι που σου έρχεται στο νου κι ο στίχος, από το «ρεφρέν» του τραγουδιού του Νίκου Πορτοκάλογγλου: «…από πείσμα και τρέλα θα μείνω σ’ ετούτη τη χώρα! Γιατί ανήκω εδώ»._

Αναδημοσίευση από την ημερήσια τοπική της Ζακύνθου, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», στις 5 Μαίου του 2015.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"