Για εκείνα που δεν λέγονται… Άσε με λοιπόν να ελπίζω!... και ας ξέρω πως είσαι άνθρωπος με αδυναμίες και φόβους

Υπάρχουν λέξεις που δεν χωράνε στο στόμα.

Που  φτάνουν μέχρι το λαιμό, σαν κόμπος αλλά τις καταπίνουμε…

Λέξεις που πονάνε, που πάνε και έρχονται βασανιστικά μέσα στο μυαλό μας, αλητεύουν στη σκέψη μας, αλλά δεν μπορούν να ειπωθούν…

Αυτές οι λέξεις που ακουμπούν πρώτα την καρδιά μας και μετά ο απόηχος τους φαίνεται στα μάτια μας …

Αυτές που δεν τολμάμε να πούμε μα που πονάνε τόσο…

Πόσες φορές ευχηθήκαμε να μπορούσαμε να μοιραστούμε τις πιο απόκρυφες σκέψεις μας αλλά και πόσες άλλες φορές να μπορούσαμε να τρυπώσουμε στο μυαλό κάποιου και με ένα μαγικό τρόπο να μάθουμε τις δικές του;

Δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας δειλοί, βολεμένοι, ψευτόμαγκες που όταν έρθει η ώρα που πρέπει να μιλήσουμε, μας τρώει τη λαλιά ο φόβος και το βάζουμε στα πόδια. Δεν τολμάμε! Κρατάμε για μας όλα αυτά που σαν θεριά παλεύουν να βγουν προς τα έξω και φτιάχνουμε ολόκληρα απομνημονεύματα μέσα μας… Πριν ακόμη πεθάνουμε.

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο κόσμος αν μπορούσαμε να εκφράσουμε ο ένας στον άλλον, όλα αυτά που έχουμε μέσα μας…

Αν μπορούσαν να ρέουν οι σκέψεις μας αβίαστα, χωρίς να μετράμε τα λόγια μας, χωρίς να μας κατατρώει ο φόβος ή ο εγωισμός… με θάρρος και ειλικρίνεια!

Πόσο λυτρωτικό θα ήταν για την ψυχή μας να μπορούσαμε να ανοίξουμε τα χαρτιά μας, να μοιραστούμε τις σκέψεις μας, να έχουμε κάποιον απέναντι μας και να ξέρουμε ότι και εμείς γνωρίζουμε όλα όσα σκέφτεται για μας; Με ειλικρίνεια.

Πιστεύω πως όλα θα ήταν πιο όμορφα, πιο αληθινά, πιο αυθεντικά! 
Η ψυχή μας θα ήταν ήρεμη και η καρδιά μας γαλήνια…

Δεν θα παλεύαμε με το μέσα μας, δεν θα πνίγαμε τα λόγια μας, δεν θα παρερμηνεύονταν οι σιωπές μας…! Στο λέω και ξεπροβάλλει μέσα μου μια ελπίδα πως τούτος ο κόσμος κάποια μέρα θ´ αλλάξει… Και ας ξέρω καλά πως είσαι δειλός! Πολύ δειλός για να κάνεις αυτή την αλλαγή…

Κρατάς τον πόνο και τις σκέψεις σου για σένα. Προχωράς στους τρελούς ρυθμούς της ζωής και τα χρόνια κυλούν γοργά. Και παίρνουν μαζί τους ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ…

Άσε με λοιπόν να ελπίζω!… και ας ξέρω πως είσαι άνθρωπος με αδυναμίες και φόβους… και πάντα θα υπάρχουν ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΓΟΝΤΑΙ… και θα μείνουν ανείπωτα…

«Αυτά που δεν λες, αυτά που δεν ζεις, αυτά που δεν θες να παραδεχθείς ούτε στον εαυτό σου, τα απωθημένα και τα καταπιεσμένα σου ένστικτα είναι αυτά που θα έρθουν μια μέρα και θα σε εκδικηθούν, θα σε πνίξουν. Μην καταπιέζεις τον εαυτό σου, μην δημιουργείς αδιέξοδα εκεί που δεν υπάρχουν. Ζήσε!» Κωνσταντίνος Καβάφης

Στίχοι:Δημήτρης Ζερβουδάκης
Μουσική:Δημήτρης Ζερβουδάκης


Τα περασμένα καίγονται, στη λησμονιά πετάνε
Γίνονται αγιάτρευτες πληγές τις νύχτες και πονάνε
Στη λησμονιά σε πάνε…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Και τα χαράματα σαν ’ρθει.. με μια λαχτάρα η προσμονή
Θα’ναι μι’ αλλόκοτη χαρά, θα γίνει δίψα και φωτιά..
Θα’ναι μι’αλλόκοτη χαρά…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Γλυκιά μου, μη χαθείς…

Στάσου λιγάκι, μη μιλάς, άσε το χτύπο της καρδιάς
να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί..
Για ένα τίποτα, μη φοβηθείς, πώς φτάσαμε στ’ανείπωτα..
Απόψε, μη χαθείς…

Σταυρίνα Κωνσταντίνου

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"