Ο Μάης του '68 στις οθόνες - 20 +1 ταινίες για τον Μάη του ’68

Πεθαίνοντας στην αγάπη: Annie Girardot ή η αληθινή ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης 25

Νοεμβρίου 2009 Με την ευκαιρία της επόμενης μετάδοσης της τηλεοπτικής ταινίας του Josée Dayan, Mourir d'aimer, η Paris Première θα προσφέρει, την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στις 8:35 μ.μ., για να (ξανα) δει την αρχική ταινία με την Annie Girardot. 

Το Dying to love , μια από τιςπιο αμφιλεγόμενες ταινίες των 70 , γίνεται νέα με την αποκατάστασή του φέτος από τον σκηνοθέτη Josée Dayan ( Dying to love ), ο οποίος έχει μετατρέψει τον κωμικό Muriel Robin σε έναν από τους ρόλους που αφιέρωσαν την Annie Girardot στο τα μάτια του ευρύτερου κοινού 

.Η Κυριακή 25 Νοεμβρίου από τις 20:35, την αλυσίδα του καλωδίου και δορυφόρου , Paris Première , θα βυθίσει το ερωτική και ταραχώδης περιπέτεια μεταξύ του δασκάλου Danièle ( Annie Girardot ) και ενός από τους μαθητές του , του Gérard ( François Simon ). Alain Cayatte , διευθυντής του

Πεθαίνοντας για την αγάπη , έχει αγκυροβολημένο της ιστορίας στη Γαλλία από το Μάιο του 68 και θέλησε να τονίσει τη σεξουαλική φιλελευθεροποίηση παρά σχέδια αρχαϊκή .Des Σχέδια υπερασπίστηκε από τους συγγενείς του Gerard ο οποίος αποφάσισε να υποβάλει καταγγελία για υπεξαίρεση ανηλίκου . Ο Ντανιέλ καταδικάζεται σε φυλάκιση ενός έτους με καταδίκη . 

Μετά από μια παραμονή σε ένα γηροκομείο , επέστρεψε στη Ρουέν και επέστρεψε στο σπίτι … 

Αυτή η ιστορία , που εξακολουθεί να είναι ενοχλητική καφέ σήμερα , είναι ένα αριστούργημα της 7ης τέχνης που περιλαμβάνεται σε ένα εξαιρετικό μουσικό φόρεμα , με το τραγούδι επώνυμο να ερμηνεύεται από τον τεράστιο Charles Aznavour . 

Μια κινούμενη ταινία, με ένα χτύπημα και εντυπωσιακό Annie Girardo t , δεν πρέπει να το χάσετε την Κυριακή 25 Νοεμβρίου στην πρεμιέρα του Παρισιού ! 

https://www.premiere.fr/Tele/Mourir-d-aimer-Annie-Girardot-ou-l-histoire-vraie-d-un-amour-interdit-le-25-novembre-2009

 

Γιατί είναι σπουδαίο αυτό που έγινε τότε, γιατί παραμένουν επίκαιρα τα συνθήματα και τα διλήμματά του; Οι απαντήσεις επί της οθόνης. 

Του Κώστα Καρδερίνη

45 Μάηδες ενός [γαλλικού] κοκόρου γνώση

Το 1968 υπήρξε χρονιά σημαδιακή και ταραγμένη. Ο Μακάριος επανεκλέγεται παμψηφεί. Ο Λίντον Τζόνσον, διάδοχος του Τζον Κένεντι, παραιτείται τον Μάρτη από τις προεδρικές εκλογές. Οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις και η δυσαρέσκεια μαίνονται όπως και ο πόλεμος στο Βιετνάμ. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δολοφονείται στις αρχές Απρίλη και ο Μπόμπι Κένεντι στις αρχές Ιούνη. Ο Γκαγκάριν στουκάρει με ένα Μιγκ-15 για να μην πέσει πάνω σ' ένα σχολείο, λένε οι αρχές. Η πάνδημη κηδεία του Γέρου της Δημοκρατίας γίνεται αντιδικτατορικό συλλαλητήριο.

Επιστρέφω στη διεθνή επικαιρότητα. Το Πανεπιστήμιο Κολούμπια...

καταλαμβάνεται από τους φοιτητές του. Φοιτητικά και πολιτικά κινήματα γεννιούνται από το Μπέρκλεϊ ως τη βελγική Λουβέν και το Βερολίνο, από το Τόκιο ως τη Βαρσοβία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Νέα Υόρκη. Η Πράγα ζει τη δική της Άνοιξη και το Μεξικό σπαράσσεται από καταιγισμό σφαιρών σε μια πορεία σπουδαστών, 10 μέρες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Παράλληλα τρέχει και μια πολιτιστική και ερωτική επανάσταση. Οι τέχνες, τα γράμματα και η διανόηση αλλάζουν τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων ή/και αντίστροφα. Η μουσική είναι αντιπολεμική, επιθετική και σεξουαλική. Η ποπ αρτ εκρήγνηται στα μάτια έκπληκτων θεατών. Το θέατρο πολιτικοποιείται και πειραματίζεται. Η μίνι φούστα λανσάρεται φορεμένη από την Τούινγκι, ως πρότυπο χειραφέτησης κι ελευθερίας. Ο ενθουσιασμός περισσεύει. Ο Δήμος Θέος παρουσιάζει το Κιέριον στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παραπέμποντας στην Υπόθεση Πολκ αλλά το καθεστώς απαγορεύει την ταινία.

Αναμφισβήτητο κομβικό γεγονός είναι όμως ο λεγόμενος Μάης του 1968 που ξεκίνησε από τα Πανεπιστήμια της Ναντέρ και της Σορβόνης και μέσα σ' ένα μήνα αγκαλιάστηκε από τα δύο τρίτα της εργατικής τάξης στη Γαλλία. Φέρνοντας σε αντιπαράθεση συνδικάτα, ομοσπονδίες και το απέχον κομουνιστικό κόμμα. Συνθήματα της εξέγερσης: Η Φαντασία στην Εξουσία, Εστέ ρεαλιστές απαιτήστε το αδύνατο, Το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα κι όχι εσύ αυτό, Απαγορεύεται το απαγορεύεται, Η ανία είναι αντεπαναστατική, Ήρθα Είδα Πίστεψα, Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους, Διαβάστε λιγότερο ζήστε περισσότερο κ.α.π.

Κάποιοι έλληνες, φοιτητές και όχι μόνο, είναι τυχεροί που βρέθηκαν εκεί, ίσως κι εξαιτίας της δικής μας Χούντας. Ο στρατηγός Ντε Γκολ τα βρήκε μπαστούνια και τα μοίρασε στις δυνάμεις της τάξης για να βαράνε άοπλους, αλλά φέρεται τελικά να είχε πει: Μη χτυπάτε την αυριανή ηγεσία! [είχε δίκιο;]

Διανύοντας πλέον τον 45ο Μάη από τότε, βλέπουμε πολλές ομοιότητες και διαφορές με το σήμερα. Είμαστε πάλι σε ολυμπιακή χρονιά και προεκλογική τροχιά. Πόλεμοι μάτσο. Η παιδεία αναστενάρισσα. Οι αγαναχτισμένοι, οι άνεργοι και οι υποαμειβόμενοι αντιδρούν από τη Γουόλ Στριτ μέχρι τη Βαρκελώνη, τη Βαστίλη και την Πλατεία Συντάγματος. Ο ουρανός βρέχει επιλεκτικά μνημόνια και εικονικά κουρέματα. Οι φαγάνες έχουν εξάγει το χρήμα τους. Το κράτος προσπαθεί να μας πείσει ότι λειτουργεί, ξαφνικά την τελευταία στιγμή. Η ενωμένη Ευρώπη είναι υπερήφανη για τις ανισότητές της. Οι μετανάστες παγκοσμιοποιούνται αλλά παραμένουν τοπικό πρόβλημα. Τα γενόσημα κόμματα παίζουν με τον πόνο μας χωρίς "φρουφρού κι αρώματα" αλλά όλοι [παλιοί και [γεν]νέοι] μας αρμέγουν "γιατί κινδυνεύει το δημοκρατικό πολίτευμα".

Γιατί είναι σπουδαίο αυτό το λίγο που έγινε τον Μάη του '68;

Το μαρτυρούν μισή ντουζίνα ντοκιμαντέρ κι άλλες τόσες βεριτέ καταγραφές. Σημαντικότερη όλων αυτή του νεοϋορκέζου Γουίλιαμ Κλάιν με τίτλο Μεγάλες νύχτες, Μικρές μέρες [1978] που αγκαλιάζει όλο το φάσμα των διαφορετικών και ανεξάρτητων ομάδων δράσης και των δημόσιων συζητήσεων, μέχρι την ανακοίνωση του Ντε Γκολ για τη διάλυση της Βουλής [ουδεμία σχέση με Παπαδήμους]. Σημείο αναφοράς σχεδόν σε όλα τα σχετικά ντοκιμαντέρ είναι ο [αναρχο]πράσινος πρωτοστάτης Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ που είχε πάρει τη γερμανική υπηκοότητα για να αποφύγει τη θητεία του και εκδιώκεται για μια δεκαετία από το γαλλικό έδαφος.

Από τις ιδιωτικές καταγραφές ξεχωρίζει σίγουρα το τριαντάλεπτο Η επανάσταση είναι μόνο η αρχή. Ας συνεχίσουμε τον αγώνα. Είναι μια φέτα από το προσωπικό ημερολόγιο του ηθοποιού Πιέρ Κλεμεντί του οποίου οι πειραματισμοί και οι καλλιτεχνικές ανησυχίες θυμίζουν Μπράκατζ και Αϊζενστάιν. Καθώς επίσης και η τρίλεπτη πολιτική ντανταϊστική αβανγκάρντ Μπομπίνα υπαριθμ. 196 [Film-Tract No 1968] των Γκοντάρ και Φρομανζέρ όπου η κόκκινη μπογιά υποθάλπει πολλές και πολλαπλές έννοιες και ερμηνείες. Όπως αργοκυλάει και βάφει τη γαλλική σημαία.

Γιατί είναι και παραμένουν επίκαιρα τα συνθήματα και τα διλήμματα εκείνου του Μάη;

Τα αναπαράγουν και τα μυθοπλάθουν άλλες τόσες [12+1] ταινίες με φιξιόν υποθέσεις που διατρέχουν άμεσα ή ξυστά εκείνα τα γεγονότα. Πρωτοπόρος προπομπός Η Κινέζα [1967] του Ζαν-Λικ Γκοντάρ που γυρίζεται σε ένα σπίτι στη Ναντέρ, τη φοιτητούπολη έδρα του Κον-Μπεντίτ. Πέντε φοιτητές ασπάζονται την κόκκινη βίβλο και τις ιδέες του Μάο, απορρίπτουν ο,τιδήποτε αστικό ακόμη και τα μπουρζουά κόμματα της αριστεράς, κι αποφασίζουν να δράσουν δυναμικά με όραμα ν' ανατινάξουν το πανεπιστήμιο.

Σχετικά πρόσωπα οι ηθοποιοί Ζαν-Πιέρ Λεό, Ζιλιέτ Μπερτό και Αν Βιαζέμσκι [μέλλουσα κυρία Γκοντάρ, πριγκιπικής καταγωγής και εγγονή της συγγραφέως Φρανσουάζ Μοριάκ, το '68 πρωταγωνίστρια στο Θεώρημα του Παζολίνι]. Αντίβαρο ο διανοούμενος Φρανσίς Ζανσόν, φίλος και συνεργάτης του Σαρτρ, που δίνει μια αντιτρομοκρατική μίνι διάλεξη στην Βερονίκ [Βιαζέμσκι] σε μια εμβληματική σκηνή του έργου, προκειμένου να την αποτρέψει να υλοποιήσει τις εκρηκτικές της ιδέες. Ο μαοϊστής σκηνοθέτης του Γουικέντ φλερτάρει ανοιχτά ε το βεριτέ και αποστασιοποιείται με εύθυμη περι-μπρεχτική διάθεση από τις δυο όψεις του νομίσματος.

Το 1971 η Ανί Ζιραρντό ενσαρκώνει μια αληθινή ιστορία εκείνων των ημερών, η οποία απασχόλησε όλες τις πλευρές, ακόμη και τον πρωθυπουργό Ζορζ Πομπιντού. Είναι μια πολύ νεαρή δασκάλα που... Πεθαίνει από αγάπη για έναν μαθητή της, καταλήγει στη φυλακή και κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, δίνοντας στον σκηνοθέτη Αντρέ Καγιάτ την ευκαιρία να θίξει ζητήματα κοινωνικής προκατάληψης [αποβολή, δικαστική πλάνη, ευθανασία, θανατική ποινή]. Και στον Σαρλ Αζναβούρ την ευκαιρία να ερμηνεύσει έξοχα το ομώνυμο τραγούδι.

Ένα χρόνο αργότερα ο μετέπειτα πανίσχυρος παραγωγός Μαρέν Καρμίτζ [από τα Τρία Χρώματα του Κισλόφσκι μέχρι το Γνήσιο Αντίγραφο του Κιαροστάμι] κλείνει τον σκηνοθετικό του κύκλο με την ταινία Γροθιά στη Γροθιά, όπου θολώνει εσκεμμένα τα όρια μεταξύ μύθου και τεκμηρίωσης χρησιμοποιώντας πραγματικούς απεργούς και αρκετούς ερασιτέχνες ηθοποιούς. Μας μιλά για εκμετάλλευση και παρενόχληση του γυναικείου προσωπικού ενός εργοστασίου, για απεργία και κατάληψη, για ενότητα, αλληλεγγύη συναδελφική και ανθρωποκεντρική, για χτυπήματα ως απάντηση στα χτυπήματα. Ο ίδιος αργότερα [1982] θα διευθύνει και την παραγωγή της προσωπικής κατάθεσης του Ρομέν Γκουπίλ Να πεθαίνεις στα 30 σου, ως φόρο τιμής στον σύντροφο Μισέλ Ρεκανατί [1948-78].

Το '73 είναι αξιομνημόνευτο όχι μόνο για το δικό μας Πολυτεχνείο. Η Χρονιά 01 [υπονοεί ότι ο χρόνος μηδένισε τότε και ξαναμετρά από την αρχή] είναι η πρώτη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους του Ζακ Ντουαγιόν, ένα μάλλον ξεπερασμένο πολύποδο, συρραφή μικρών σκετς, όπου έχουν βάλει το χεράκι τους και οι δάσκαλοι Αλέν Ρενέ και Ζαν Ρους [δεν υπάρχει ιδιοκτησία, άρα δεν υπάρχουν ούτε κλέφτες]. Η αναφορά στα γεγονότα του '68 είναι ευθεία, αν και πολλοί μελετητές προτιμούν και προτείνουν τις τεθλασμένες γραμμές: Όλα βαίνουν καλώς [Tout va bien, 1972] του Γκοντάρ, Τέμροκ [Themroc, 1973] του Κλοντ Φαραλντό, Η μια τραγουδάει η άλλη όχι [L'une chante, l'autre pas, 1977] της Ανιές Βαρντά.

Λιγότερο τεθλασμένη αλλά σαφώς σπουδαιότερη, σπουδαιότατη θα έλεγα, είναι η ποτάμιας διάρκειας ταινία Η μαμά και η πουτάνα που βασίζεται στην ανοιχτή σχέση του σκηνοθέτη Ζαν Εουστάς και της πρωταγωνίστριας Φρανσουάζ Λεμπρίν. Ο Ζαν-Πιέρ Λεό έχει υπάρξει άλτερ έγκο πολλών νεοκυματικών γάλλων σκηνοθετών που θέτουν εαυτούς εκτός νουβέλ βαγκ αλλά εδώ μιλάμε για το απόλυτο παράδειγμα "εντός-εκτός και επί τα αυτά". Στους μαραθώνιους διαλόγους του φιλμ αποτυπώνεται όλη η απογοήτευση, οι ναυαγισμένες ελπίδες, οι καραβοτσακισμένες προσδοκίες, η απελπισία και η μάταιη αναζήτηση λήθης, που ακολούθησαν την αποτυχία, το γρήγορο ξεφούσκωμα και την άδοξη κατάληξη του κινήματος του '68. Η ουτοπία έγινε εφιάλτης, ο αποπροσανατολισμός έγινε μανιέρα του άχαρου σεξ, της αδιέξοδης σκέψης, της απόλυτης αποξένωσης, της απύθμενης μοναξιάς εν μέσω άλλων χαμένων κορμιών.

Ευχάριστο διάλειμμα η ξεκαρδιστική παρωδία Η πιο τρελή απόδραση στον κόσμο! [1978] του μετρ Ζεράρ Ουρί όπου ο Πιέρ Ρισάρ ξορκίζει τις πολιτικές ακρότητες κατεδαφίζοντας: ότι δεν είναι ακραία αριστερό και εξτρεμιστικό είναι φασιστικό. Αλλ' όμως να που τα άκρα κάποτε αποκλίνουν προς μια νέα διαστροφική σύγκλιση. Χωρίς να αποκλείεται η περιπέτεια και η διασκέδαση.

Δεκαετίες μετά ο Λουί Μαλ μεταμορφώνει τον Μισέλ Πικολί από θείο Βάνια σε Μιλού τον Μάη. Η μητέρα της φαμίλιας πεθαίνει τον Μάη του '68. Όλοι απεργούν και δεν υπάρχει προσωπικό για την ταφή της. Ένας άσχετος φορτηγατζής δεν μπορεί να παραδώσει μια καρότσα ντομάτες στο Παρίσι γιατί υπάρχουν οδοφράγματα. Η γαλλική διανόηση συναντά τη βρετανική φάρσα και το φλέγμα παίζει με την ευγένεια και την ευαισθησία. Ο Ντεμπισί και ο Μότσαρτ χορεύουν με τους μαγιάτες τρελούς στην οργιώδη ανοιξιάτικη ύπαιθρο μαζί με τις μέλισσες, τα νερά και το πιάσιμο των καβουριών στο ποτάμι.

Ακολουθούν τρεις ερωτικές προσεγγίσεις. Το Metroland [1997] του λονδρέζου Φιλίπ Σάβιλ είναι ένα φλας μπακ στην αρχή και την αποτίμηση μιας σχέσης στο Παρίσι του '68 ανάμεσα σ' έναν φωτογράφο [Κρίστιαν Μπέιλ] και την τωρινή γυναίκα του [Έμιλι Γουότσον] που δοκιμάζεται από την ξαφνική επίσκεψη του ξένοιαστού παρελθόντος. Οι Ονειροπόλοι [2003] είναι ένα νεανικό ερωτικό τρίγωνο σ' ένα παριζιάνικο σπίτι χωρίς γονείς όπου η αθωότητα πάει περίπατο ενώ έξω [και μέσα] γίνεται της τρελής. Δια χειρός κοσμοπολίτη Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Ίδιο τρίπτυχο [σεξ, ντραγκς και ροκ'ν'ρολ], ίδια πόλη μοτίβο, ίδιος πρωταγωνιστής [Λουί Γκαρέλ], περισσότερα οδοφράγματα και μπαμπάς σκηνοθέτης [Φιλίπ Γκαρέλ] στους, γεμάτους νεοκυματικούς απόηχους, Συνήθεις εραστές [2005].

Ο ακτιβισμός στα μάτια μιας εννιάχρονης κορούλας είναι το θέμα της ιστορικής ταινίας Φταίει ο Φιντέλ! [2006] της Ζουλί Γαβρά. Φαίνεται ότι κατέχει από πρώτο χέρι τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, η κόρη και μήλο του δέντρου που λέγεται Κώστας Γαβράς. Άλλο ένα ερωτικό φράγμα... εεε... δράμα ιστορικής νοσταλγίας με θέμα "αγάπη κι επανάσταση" είναι το σχεδόν τρίωρο Γεννημένοι το '68 [2008] από δυο σκηνοθέτες εκείνης της επερχόμενης γενιάς [ο ένας ήταν 5 κι ο άλλος 6 χρονών]. Την ίδια περίοδο γυρίστηκαν αρκετά ντοκιμαντέρ λόγω των 40 χρόνων απόστασης. Και κλείνω με το αυστηρά βιο-ιστορικό Αντίο Ντε Γκολ [2009] του Λοράν Χερμπιέ που τότε ήταν δεν ήταν επτά ετών. Στο ομότιτλο ρόλο ο Πιέρ Βερνιέ που βραβεύτηκε γι' αυτόν και ο οποίος ρίχνει τριάντα χρόνια του σκηνοθέτη της.

Ντοκιμαντέρ

1968 Μάης του '68 /Mai 68 [Γαλλία, 98'] Andre Harris & Alain de Sedouy
1968 "Θαύμα", Μάης '68 /La reprise du travail aux usines Wonder [Γαλλία, 10'] Jacques Willemont
1968 Η επανάσταση είναι μόνο η αρχή. Ας συνεχίσουμε τον αγώνα. /La revolution n'est qu'un debut. Continuons le combat. [Γαλλία, 30'] Pierre Clementi
1968 Μπομπίνα αρ. 196 /Film-Tract No 1968 [Γαλλία, 3'] Jean-Luc Godard & Gerard Fromanger
1974 Μάης 68 /Mai 68 [Γαλλία, 190'] Gudie Lawaetz & Jerome Kanapa
1978 Μεγάλες νύχτες, μικρές μέρες του '68 /Grands soirs et petits matins [Καναδάς /Γαλλία, 240'] William Klein
1982 Να πεθαίνεις στα 30 σου /Mourir a trente ans [Γαλλία, 95'] Romain Goupil
1987 Γενιά /Generation [Γαλλία, 15 επεισόδια] Daniel Edinger
1996 Επιμύθιο /Reprise [Γαλλία, 98'] Herve le Roux
2004 Ανρί Λανγκλουά: Το φάντασμα της Ταινιοθήκης /Le fantome d'Henri Langlois [Γαλλία, 210'] Jacques Richard
2008 Εξηνταοκτώ διαρκώς /68 non-stop [Γαλλία, 57'] Fred Hilgemann
2008 Εξηνταοκτώ /68 [Γαλλία, 110'] Patrick Rotman
2008 Η Γενιά του '68 /Generations 68 [Γαλλία, 53'] Simon Brook

Μυθομαντέρ

1967 Η Κινέζα /La Chinoise [Γαλλία, 96'] Jean-Luc Godard
1971 Πεθαίνω από αγάπη /Mourir d'aimer [Γαλλία, 110'] Andre Cayatte
1972 Γροθιά στη γροθιά /Coup pour Coup [Γαλλία /Γερμανία, 89'] Marin Karmitz
1973 Η μαμά και η πουτάνα /La maman et la putain [Γαλλία, 217'] Jean Eustache
1973 Η Χρονιά 01 /L'An 01 [Γαλλία, 90'] Gebe & Jacques Doillon [Alain Resnais & Jean Rouch]
1978 Η πιο τρελή απόδραση στον κόσμο! /La Carapate [Γαλλία, 100'] Gerard Oury
1990 Ο Μιλού τον Μάη /Milou en Mai [Γαλλία /Ιταλία, 107'] Louis Malle
1997 Metroland [Ισπανία /Γαλλία /ΗΒ, 105'] Philip Saville
2003 Οι Ονειροπόλοι /Innocents /The Dreamers [ΗΒ /Γαλλία /Ιταλία, 115'] Bernardo Bertolucci
2005 Συνήθεις εραστές /Les amants reguliers [Γαλλία, 183'] Philippe Garrel
2006 Ο Φιντέλ φταίει! /La faute a Fidel! [Ιταλία /Γαλλία, 99'] Julie Gavras
2008 Γεννημένοι το '68 /Nes en 68 [Γαλλία, 173'] Olivier Ducastel & Jacques Martineau
2009 Αντίο Ντε Γκολ /Adieu De Gaulle, adieu [Γαλλία, 95'] Laurent Herbiet

Υ.Γ.: Πέντε χρόνια πίσω [1963] ο Δήμος Θέος σκηνοθετεί με τον Φώτο Λαμπρινό τις 100 ώρες του Μάη, δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ και δημοσιογραφική έρευνα για τη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη. Και αυτή η δουλειά του παραμένει στο γύψο μέχρι τη Μεταπολίτευση. Όταν επιστρέφει από την αυτοεξορία του το '74 κατηγορείται και δικάζεται διότι έστειλε παράνομα το Κιέριον στο Φεστιβάλ Βενετίας [πριν πέντε χρόνια] χωρίς την άδεια εξαγωγής από τις χουντικές αρχές.

Κώστας Γ. Καρδερίνης

http://www.mic.gr/cinema/o-mais-toy-68-stis-othones

http://www.mic.gr/cinema/o-mais-toy-68-stis-othones

Πενήντα χρόνια από τον Μάη του 68 τι απομένει αληθινά στην μνήμη ή τι μπορεί να ενδιαφέρει έναν που μόνο ως μια ημερομηνία την έχει ακούσει; Απομένει, πέρα από την Ιστορία, τις σελίδες της, τις απόψεις των μελετητών της και τις μαρτυρίες όσων ήταν εκεί,  παρόντες στα γεγονότα, μια άλλη μηχανή μνήμης: ο Κινηματογράφος.

Γράφει ο Τέλλος Φίλης για το blog.tiff.gr

Και μπορεί ο Κινηματογράφος σαν μέσο να εμπεριέχει μυθοπλασία για να δημιουργηθεί μια ελάχιστη πλοκή, αλλά πολύ συχνά όταν το πέρασμα του χρόνου φτάνει τις δυο γενιές, όπως στην περίπτωση του Μάη του ’68, ίσως να είναι το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο, με την δύναμη της εικόνας που εμπεριέχει, ώστε να γίνει με εναν τρόπο κατανοητό το κλίμα, η ατμόσφαιρα, το πάθος και γιατί όχι, τα λάθη, μιας εποχής που για τους περισσότερους θεωρείται η τελευταία μυθολογικών διαστάσεων εξέγερση των νέων στην Ευρώπη.

20+1 ταινίες λοιπόν που άξίζει να δούμε ή να ξαναδούμε:

1. 1968 Mai 68 (Γαλλία, 98′) Andre Harris & Alain de Sedouy

2. 1968 La reprise du travail aux usines Wonder (Γαλλία, 10′) Jacques Willemont

 

3. 1968 La revolution n’est qu’un debut. Continuons le combat. (Γαλλία, 30′) Pierre Clementi

4. 1968 Film-Tract No 1968 (Γαλλία, 3′) Jean-Luc Godard & Gerard Fromanger

 

5. 1971 Mourir d’aimer (Γαλλία, 110′) Andre Cayatte

6. 1972 Coup pour Coup (Γερμανία, 89′) Marin Karmitz

7. 1973 La maman et la putain (Γαλλία, 217′) Jean Eustache

8. 1973 L’An 01 (Γαλλία, 90′) Gebe & Jacques Doillon (Alain Resnais & Jean Rouch)

9. 1974 Mai 68 (Γαλλία, 190′) Gudie Lawaetz & Jerome Kanapa

10. 1978 Grands soirs et petits matins (Καναδάς 240′) William Klein

11. 1982 Mourir a 30ans (Γαλλία 95’ ) Romain Goupil

12. 1996 Reprise (Γαλλία, 98′) Herve le Roux

13. 1997 Metroland (ΙΓαλλία /ΗΒ, 105′) Philip Saville

14. 2004 Le fantome d’Henri Langlois (Γαλλία, 210′) Jacques Richard

15. 2008 68 (Γαλλία, 110′) Patrick Rotman

16. 2008 Generations 68 (Γαλλία, 53′) Simon Brook

17. 2003 The Dreamers (Ιταλία, 115′) Bernardo Bertolucci

18. 2005 Les amants reguliers (Γαλλία, 183′) Philippe Garrel

19. 2006 La faute a Fidel! (ΙΓαλλία, 99′) Julie Gavras

20. 2008 Nes en 68 (Γαλλία, 173′) Olivier Ducastel & Jacques Martineau

+1. 2017 Le Redoutable (Γαλλία 107’ ) Michel Hazanavicius

https://alterthess.gr/20-1-tainies-gia-ton-mai-toy-68/

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"