Aπό τη Μένη Κουτσοσίμου, Μεταδιδάκτωρα Ιατρικής σε θέματα Αξιολόγησης Ποιότητας Παρεχόμενων Υπηρεσιών στο χώρο της Υγείας
Το Ψύχωση 4:48, το τελευταίο έργο της Σάρα Κέιν είναι ένα ψυχολογικό παραλήρημα ενός προσώπου πριν την αυτοκτονία ή ένας εσωτερικός ποιητικός λόγος, συχνά τεμαχισμένος σε περισσότερες από μία εσωτερικές φωνές.
Δεν υπάρχει σκηνοθετική οδηγία που να προσδιορίζει το χώρο και το χρόνο της δράσης του έργου. Από τον τίτλο του καταλαβαίνουμε πως η συγγραφέας θέλει να τοποθετήσει αυτό το παραλήρημα στις 4:48 το πρωί, την ώρα που καταγράφονται οι περισσότερες αυτοκτονίες.
https://rlmalvin.angelfire.com/KaneSarah448Psychosis.pdf
Το κείμενο του έργου μας δημιουργεί την ατμόσφαιρα ενός ψυχιατρείου στο οποίο είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά βρίσκεται η ηρωίδα.
Από τους μονολόγους του γίνεται φανερό πως το πρόσωπο πιστεύει πως το πνεύμα του βρίσκεται μακριά από το σώμα του. Εκτός από την κοινωνία, υπεύθυνο μοιάζει να είναι εδώ και το ίδιο το άτομο – σώμα που αρνείται ή δεν μπορεί να απαλλαγεί από μια επιτελεστικά κατασκευασμένη χριστιανική ηθική και ως εκ τούτου είναι ήδη ακυρωμένο και νεκρό.
Το χριστιανικό στοιχείο είναι τόσο έντονο σε αυτό το έργο που αναγκαστικά πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της χριστιανικής ενοχής ως αίτιο για την απέχθεια του σώματος. Στις Μελέτες για την Υστερία ο Μπρόυερ και ο Φρόιντ μελετούν πολλές ευφυείς γυναίκες που αρνούνται για χριστιανικούς – ηθικούς λόγους να παραδεχθούν την πραγματική σωματική τους επιθυμία και νιώθουν απέχθεια και φόβο για το σώμα τους, οδηγώντας τον εαυτό τους σε νευρολογικές παραλύσεις. Αν και το πρόσωπο αυτού του έργου μοιάζει πολύ πιο συνειδητοποιημένο ως προς τη σωματική του επιθυμία αλλά και ως προς την άρνησή της από τα περιστατικά που μελέτησε ο Φρόιντ, το αποτέλεσμα παραμένει λίγο – πολύ το ίδιο, καθώς συνεχίζει να υποφέρει.
Η συγγραφέας έγραψε το έργο το 1998 λίγους μήνες πριν την αυτοκτονία της, τον Φεβρουάριο του 1999. Ένας εσωτερικός διάλογος ενός ανθρώπου που υποφέρει, άλλοτε κραυγάζοντας και άλλοτε σιωπώντας. Ένα είδος ανταπόκρισης από κείνη την περιοχή του μυαλού που οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν θα προσεγγίσουν ποτέ. «Μπορώ να γεμίσω το χώρο μου να γεμίσω το χρόνο μου αλλά τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό στην καρδιά μου».
Πόσοι από εμάς, λοιπόν, γνωρίζουν τη Σάρα Κέιν;
Γεννημένη στην Αγγλία το 1971, με έντονη θεατρική δραστηριότητα, ακραία κι ολιγόχρονη, η οποία τερματίστηκε από τον εκούσιο θάνατό της το Φεβρουάριο του 1999. Η ίδια προτιμούσε να μιλάει για βιωματικό θέατρο, είχε πει ότι προτιμά «να ριψοκινδυνέψει τις πιο βίαιες αντιδράσεις κι άμυνες εκ μέρους των θεατών παρά να ανήκει σε μια κοινωνία που έχει αυτοκτονήσει». Το έργο της πολεμήθηκε πολύ από τους σύγχρονούς της κριτικούς και προκάλεσε πικρόχολες αντιδράσεις. Προκάλεσε σε αρκετές περιπτώσεις την οργή και την οξύτατη κριτική πολλών που τη χαρακτήρισαν ως μια εξπρεσιονιστική γλωσσού χωρίς ίχνος θεατρικότητας.Μαζί με άλλους, συμπατριώτες της κυρίως, ομότεχνους άνοιξε το δρόμο για μια νέα δραματουργική έκφραση εισάγοντας το λεγόμενο “Στα Μούτρα Θέατρο” στα πλαίσια της λογικής “τρίβω-στα-μούτρα-σας-τον-κόσμο-που-μου-κληροδοτήσατε”. Στον απόηχο αυτής της κατάστασης, μόλις στα 28 της χρόνια έθεσε τέλος στη ζωή της, όταν βρέθηκε κρεμασμένη στην ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν μετά την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας της. Όμως, η ίδια μας απαλλάσσει από τη σκέψη που μόλις κάναμε όλοι: “Δεν έχω επιθυμία θανάτου κανείς αυτόχειρας ποτέ δεν είχε” αλλά “το κακόβουλο πνεύμα της ηθικής των πολλών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια”. Η Σάρα Κέιν από πολλούς χαρακτηρίζεται ως καταθλιπτική και σοκαριστική, όμως εκείνη δεν αποδέχεται αυτούς τους χαρακτηρισμούς για τον εαυτό της: ‘Δε θεωρώ τα έργα μου καταθλιπτικά, ούτε πιστεύω ότι τους λείπει η ελπίδα’.
«Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε, αλλά ότι δε νιώθουμε.» Η βία κι η σκληρότητα που βρίσκονται στα έργα της Κέιν συναντώνται και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα αυτού του κόσμου. Η αγάπη είναι λύση, σανίδα σωτηρίας. Μέσα από τα κείμενά της φαίνεται ένας άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει, που είναι ικανός να νιώσει. Να νιώσει στο πετσί του τον πόνο και να κραυγάσει στην ύστατη προσπάθεια να τον νικήσει. Να νιώσει την αδιαφορία και να θελήσει να τη διαπεράσει. Κανείς δεν μπορεί να πληγεί τόσο βαθιά εάν δεν διαθέτει ο ίδιος μεγάλο βάθος. Ποιος είναι τελικά ο άρρωστος και ποιος ο υγιής; Πού σταματά η πραγματική αγωνία και πού αρχίζει η αναπαράσταση της;
Παραθέτουμε ένα απόσπασμα του έργου:
«να επιτυγχάνω στόχους και φιλοδοξίες/ να ξεπερνώ εμπόδια και να επιτυγχάνω υψηλές επιδόσεις/ να αυξάνω τον αυτοσεβασμό με την επιτυχή άσκηση του ταλέντου/ να υπερνικώ τους αντιπάλους/ να ασκώ έλεγχο και επιρροή στους άλλους/ να υπερασπίζω τον εαυτό μου/ να υπερασπίζω τον ψυχολογικό μου χώρο/ να δικαιώνω το εγώ/ να προσελκύω την προσοχή/ να φαίνομαι και να ακούγομαι/ να συγκινώ, να καταπλήσσω, να γοητεύω, να αιφνιδιάζω, να διεγείρω, να ψυχαγωγώ, να διασκεδάζω ή να ξελογιάζω τους άλλους/ να είμαι ελεύθερη από κοινωνικούς περιορισμούς/ να αντιστέκομαι στην καταπίεση και στον καταναγκασμό/ να είμαι ανεξάρτητη και να δρω ανάλογα με τις επιθυμίες μου/ να περιφρονώ τους τύπους/ να αποφεύγω τον πόνο/ να αποφεύγω την ντροπή/ να ξεπλένω παλιές ταπεινώσεις αναλαμβάνοντας εκ νέου δράση/ να διατηρώ τον αυτοσεβασμό μου/ να καταστέλλω το φόβο/ να ξεπερνώ την αδυναμία/ να ανήκω/ να είμαι αποδεκτή/ να πλησιάζω και να επικοινωνώ ευχάριστα με τους άλλους/ να συνομιλώ φιλικά, να λέω ανέκδοτα, να ανταλλάσσω συναισθήματα, ιδέες, μυστικά/ να επικοινωνώ, να συνομιλώ/ να γελάω και να κάνω καλαμπούρια/ να κερδίζω τη στοργή του επιθυμητού Άλλου/ να προσκολλώμαι και να παραμένω πιστή στον Άλλο/ να απολαμβάνω αισθησιακές εμπειρίες με αυτόν τον καθεξόμενο Άλλον/ να τρέφω, να βοηθώ, να προστατεύω, να ανακουφίζω, να παρηγορώ, να υποστηρίζω/ να νοσηλεύω ή να θεραπεύω/ να με τρέφουν, να με βοηθούν, να με προστατεύουν, να με ανακουφίζουν, να με παρηγορούν, να με υποστηρίζουν, να με νοσηλεύουν ή να με θεραπεύουν/ να σχηματίζω αμοιβαίως ευχάριστες, μόνιμες, συνεργατικές και ανταποδοτικές σχέσεις με τον Άλλον, με έναν όμοιο/ να με συγχωρούν/ να με αγαπούν/ να είμαι ελεύθερη’.
Και στη σχέση της με το γιατρό της ξεχωρίζουμε τα ακόλουθα αποσπάσματα:
‘Η ζωή μου πιάστηκε σε έναν ιστό λογικής/ υφασμένο από έναν γιατρό για να αυξάνεσθε και πληθύνεσθε/ υ/ημείς οι λογικοί.”
“- Μ’ έχεις δει στα χειρότερά μου.
– Ναι.
– Εγώ δεν ξέρω τίποτα για σένα.
– Ναι.
– Αλλά μου αρέσεις.
– Και μένα μου αρέσεις. (Σιωπή).
– Είσαι η τελευταία μου ελπίδα. (Μεγάλη σιωπή).
– Δε σου χρειάζεται φίλος. Γιατρός σου χρειάζεται. (Μεγάλη σιωπή).
– Είσαι τόσο λάθος. (Πολύ μεγάλη σιωπή).
– Μα αφού έχεις φίλους. (Μεγάλη σιωπή)
– Έχεις πολλούς φίλους.
– Τι προσφέρεις στους φίλους σου και σε στηρίζουν τόσο; (Μεγάλη σιωπή).
– Τι προσφέρεις στους φίλους σου και σε στηρίζουν τόσο; (Μεγάλη σιωπή).
– Τι προσφέρεις; (Σιωπή).
– Έχουμε μία επαγγελματική σχέση. Νομίζω ότι έχουμε μια καλή σχέση. Μόνο που είναι επαγγελματική. (Σιωπή).
– Κοίτα. Καταλαβαίνω τον πόνο σου μόνο που δεν μπορώ να πάρω τη ζωή σου στα χέρια μου. (Σιωπή).
– Θα τα πας μια χαρά. Εσύ είσαι δυνατή. Το ξέρω ότι θα είσαι ΟΚ γιατί μου αρέσεις και δε γίνεται να σου αρέσει κάποιος που δε χωνεύει τον εαυτό του. Οι άνθρωποι για τους οποίους φοβάμαι είναι εκείνο που δε συμπαθώ γιατί μισούν οι ίδιοι τον εαυτό τους τόσο πολύ που δεν αφήνουν κανέναν άλλον να τους συμπαθήσει. Όμως εσύ πραγματικά μου αρέσεις. Θα μου λείψεις. Και το ξέρω ότι θα είσαι ΟΚ. (Σιωπή).
Οι περισσότεροι πελάτες μου θέλουν να με σκοτώσουν. Κάθε μέρα όταν φεύγω από δω μέσα, νιώθω την ανάγκη να γυρίσω σπίτι στον εραστή μου και να χαλαρώσω.
‘Έχω ανάγκη τους φίλους μου για να μην τρελαίνομαι (Σιωπή).
Γαμώτο μου τη μισώ αυτή τη δουλειά και έχω ανάγκη τους φίλους μου για να μη μου στρίψει. (Σιωπή). Συγγνώμη.
– Δε φταίω εγώ.
– Συγγνώμη. Αυτό ήταν λάθος
– Δε φταίω εγώ.
– Όχι. Δε φταις εσύ. Συγγνώμη. (Σιωπή).
– Ήθελα να εξηγήσω-
– Καταλαβαίνω. Θυμώνω επειδή καταλαβαίνω, κι όχι επειδή δεν καταλαβαίνω.”
“Μπουκαπόρτα ανοίγει Ξερό φως και Τίποτα. Δε βλέπω τίποτα.
Με τι μοιάζω εγώ; το παιδί της άρνησης από τον ένα θάλαμο βασανιστηρίων στον άλλο μια ελεεινή διαδοχή σφαλμάτων χωρίς άφεση. Η απελπισία με σπρώχνει στην αυτοκτονία.
Αγχώδης αγωνία για την οποία ούτε οι γιατροί δε βρίσκουν Γιατρειά
Ούτε και νοιάζονται να καταλάβουν ποτέ
Ελπίζω να μην καταλάβεις ποτέ. Γιατί μου αρέσεις”
“Δεν ξέρω πού να κοιτάξω πια
Κουράστηκα να ψάχνω στο πλήθος. Τηλεπάθεια κι ελπίδα
Κοίτα τ’ άστρα
Προφήτευσε το παρελθόν και άλλαξε τον κόσμο με μια ασημένια έκλειψη το μόνο μόνιμο η καταστροφή όλοι θα εξαφανιστούμε πασχίζοντας να αφήσουμε ένα χνάρι πιο μόνιμο από τον εαυτούλη μου».Ο Γιάννης Κακλέας και η ομάδα Citizens Kane δρουν σε ώρα κοινής ανησυχίας και μας καλούν σε μια θεατρική αγρυπνία.
Στο Χώρο Η΄ της Πειραιώς 260 (8-9/7) επιχειρούν μια μεταμεσονύχτια περιπλάνηση στο σύμπαν της Βρετανίδας αυτόχειρα συγγραφέως Σάρα Κέιν, με δράσεις και με την παρουσίαση του έργου της «Ψύχωση 4:48».
Από τη Μαρία Κρύου
Η έννοια του παίζω μετατράπηκε σε βίωμα στον 24ωρο Μπέκετ πριν από τρία χρόνια, στο Φεστιβάλ Αθηνών. Το ίδιο αναζητάς και τώρα; Πιστεύω ότι το φεστιβάλ είναι ένας χώρος στον οποίο μπορούν να συμβούν δράσεις ειδικά προσαρμοσμένες ώστε να δημιουργήσουν μια ιδιαίτερη εμπειρία στον θεατή. Και, η καινούργια θεατρική πρόταση «Ψύχωση 4.48-Κοίταξέ με» είναι μια εμπειρία, δημιουργεί έναν τρόπο επικοινωνίας που μόνο μέσα σε ένα φεστιβάλ μπορεί να συμβεί.
Τι ώρα ξεκινά η παράσταση και πώς εξελίσσεται;
Ξεκινάει στις 12 τα μεσάνυχτα με δράσεις που έχουν σχέση με τον κόσμο τής Σάρα Κέιν που ερευνούν, που αφηγούνται σε ώρα κοινής ανησυχίας. Μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση πειραματιζόμαστε πάνω σε δράσεις που δεν έχουν σχέση με το κείμενο της «Ψύχωσης». Εκείνη, αρχίζει να παίζεται στις 4.48 π.μ., απόλυτα δομημένη και σκηνοθετημένη, και διαρκεί έως τις 8 π.μ. Ξεκινάμε με δεκαέξι ηθοποιούς, μετά γίνονται είκοσι και έχουμε μαζί μας και μια ομάδα τριάντα εθελοντών που βοηθούν στην εξέλιξη της περφόρμανς. Οι θεατές θα μπορούν να κινούνται στο χώρο ακόμα και να κοιμηθούν μέχρι τις 3.30 μ.μ. καθώς θα υπάρχουν μαξιλάρια και υπνόσακοι.
Το «Ψύχωση 4:48», όπως και άλλα έργα της Κέιν, είναι από τα συγκλονιστικότερα κείμενα του young theatre που τάραξαν τα νερά του θεάτρου τη δεκαετία του ’90. Θα έλεγες ότι πρότεινε έναν προηγμένο για την εποχή της ρεαλισμό;
Βέβαια, με έναν τρόπο ιδιαιτέρως αντι-θεατρικό. Την Κέιν την παρομοιάζω με τον Πέτερ Χάντκε^ έχει μια ποιητική φλέβα μοναδική. Δεν ήταν μια διπολική κοπέλα που έγραφε ημερομηνιακά τις εμπειρίες της. Είναι ένα ποιητικό πλάσμα που χανόταν στους λαβύρινθους του μυαλού του και με απόλυτη διαύγεια κατέγραφε τις εμπειρίες του. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 28 ετών και με τα κείμενά της έδωσε μια ώθηση βαθιάς φιλοσοφικής γραφής που εκφράζει μια απόλυτη θέση για τον κόσμο. Η κριτική που κάνει στην κοινωνία είναι πολύ βαθιά. Θέλει γενναιότητα για να μπορέσεις να εκφράσεις αυτά τα ακραία συναισθήματα. Θέλει μια καθαρότητα για να μπορέσεις να δεις ότι πέρα από αυτό που μπορεί να ονομάζουμε ψύχωση υπάρχει μια βαθιά ανησυχία ποιητικής γραφής για την ύπαρξη.
Σκηνικά δημιουργείτε μια εμπόλεμη ζώνη, ένα πεδίο ψυχώσεων;
Φαντάσου κάτι απλό: μια νύχτα σε μια μητρόπολη κάποια κοπέλα αγρυπνά, μια άλλη θρηνεί, ενώ στην άλλη πλευρά της πόλης κάποια άλλη παθαίνει εμμονή και μια τρίτη χορεύει ξέφρενα… Σε μια τέτοια πόλη που κυριεύεται από τη νεύρωση, από την αγρύπνια, από την ένταση κι από τις επιθυμίες που δεν πραγματοποιήθηκαν συμβαίνουν οι δράσεις με κάποιους τρόπους και με οδηγό σκηνές από άλλα έργα της Κέιν, κείμενα και αυτοσχεδιασμούς από τα παιδιά. Η ίδια η Κέιν αρκετά βραδιά ξαγρυπνούσε και, όπως έλεγε, ξυπνούσε την ώρα της διαύγειας που μπορούσε να δει και να εκφράσει τον αληθινό της εαυτό. Τα βαθιά ερωτήματα που θέτει είναι ερωτήματα που βάζουμε κι εμείς στην παράσταση για να δούμε σε πόσα διαφέρουμε και σε πόσα μοιάζουμε μ’ αυτή την προσωπικότητα. Δεν την αντιμετωπίζουμε ως σχιζοφρενή. Είναι μια θεατρική συγγραφέας που βιώνει το προσωπικό της δράμα, την ψύχωση, και ταυτόχρονα όλα αυτά τα εξυψώνει σ’ ένα σημείο που αγγίζει το συλλογικό υποσυνείδητο. Για να μπορέσουμε να αναφερθούμε σ’ αυτό πρέπει να μπορούμε να υπάρξουμε μέσα του. Η έννοια της ψύχωσης μας αφορά απόλυτα, είναι παρούσα, οι νύχτες είναι δύσκολες, οι σχέσεις και οι ερωτικές επιθυμίες καταπιέζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ερευνώντας τον κόσμο της αισθάνθηκες να μπαίνεις σε ένα σκοτεινό τόπο;
Με γοήτευσε η άβυσσός της καθώς έχει να κάνει με μια ποιητική εμπειρία. Μας αρέσει να βλέπουμε τους συγγραφείς από την εύκολή τους πλευρά. Συνηθίζουμε να λέμε καταπληκτικός ο Μπέκετ, καλή η Σάρα Κέιν, ευφυής ο Αριστοφάνης... Όταν όμως εισχωρείς στον κόσμο τους, η εικόνα αλλάζει. Η Σάρα Κέιν, για παράδειγμα, δίνει μια βαθιά, ευαίσθητη μαρτυρία για έναν κόσμο σκληρό, βίαιο, σκοτεινό, απάνθρωπο και λέει στους θεατές και στους επικριτές της κάτι τρομακτικά σοκαριστικό: «Σας τρομάζει και σας δημιουργεί απέχθεια η βία που εγώ δημιουργώ στη σκηνή, ενώ η βία στη ζωή σας αφήνει αδιάφορους». Η Κέιν προχώρησε το θέατρο ως γραφή και ως αναπαράσταση. Στα τελευταία της έργα είναι ακόμα πιο πειραματική. Δεν αναφέρει ήρωες ή τόπους^ αφήνει τη θεατρική πρόβα να αναπτύξει το κείμενο. Η «Ψύχωση 4.48» –το κύκνειο άσμα της– έχει να κάνει με το άνοιγμα στο ασυνείδητο, στο σεξουαλισμό αλλά και στη σωματική αυτοκαταστροφή. Τώρα που η περίπτωση Κέιν φεύγει από τη μόδα αποκαλύπτεται στην ολότητά της.
Τι σε δυσκόλεψε πραγματικά και τι προσπάθησες να αποφύγεις;
Το να αντιμετωπίζεις τη σκοτεινή σου πλευρά είναι πάντα αναζωογονητικό. Προσπάθησα ωστόσο να μην πέσω στην παγίδα της αυτοψυχανάλυσης. Μοίρασα τις εικοσιτέσσερις εικόνες της ψύχωσης στους ηθοποιούς για να δούμε περιπτώσεις διαφορετικών ανθρώπων σε αυτήν τη συγκεκριμένη κρίσιμη ώρα. Η παράσταση δεν είναι ενδοσκοπική^ καταγραφεί ένα ατομικό και κοινωνικό συμβάν.
Με την ομάδα Θέαμα γράψατε ιστορία στον Τεχνοχώρο για είκοσι δύο χρόνια. Οι Citizens Kane είναι μια επιστροφή στη λογική της ομάδας;
Η ομάδα αυτή προέκυψε από τις θεατρικές συναντήσεις που είχα κατά τη διάρκεια του περασμένου χειμώνα με νέους ηθοποιούς στο θέατρο Γκλόρια. Ήταν μια μαγική διαδικασία τα δωρεάν μαθήματα σε νέους ηθοποιούς. Δημιουργήσαμε μια επαφή διαπροσωπική, ιδιαιτέρως βαθιά. Είχα ανάγκη να ξαναβρεθώ με μια ομάδα και τώρα όλο αυτό θα συνεχιστεί στο «Gazarte» με τη δημιουργία ενός θεάτρου έρευνας παράλληλα με τις άλλες μου δουλειές. Επενδύω σε μία αληθινή σχέση, η οποία αγγίζει τα όρια του θεάτρου γενικά. Η ομάδα αυτή δημιουργήθηκε έτσι απλά, για να αποδείξει πως όταν οι άνθρωποι συναντιούνται αληθινά μπορούν να συνυπάρξουν και να δημιουργήσουν τέχνη.
Πιστεύεις πως το μέλλον του θεάτρου βρίσκεται στις ομάδες;
Το μέλλον του θεάτρου, κατά τη γνώμη μου, έχει να κάνει με τη συνεργασία, με ένα νέο μοντέλο αυτοδιαχείρισης των πραγμάτων για να μπορέσουμε να υπάρξουμε σε ένα σκληρό καπιταλιστικό τοπίο που το μόνο που θέλει είναι το κέρδος. Εμείς όμως δεν είμαστε άλογα κούρσας για να τα φέρνουμε σ’ αυτούς που ποντάρουν πάνω μας. Ξαναγυρίζω στη λογική της ομάδας οργανωμένα επίσης επειδή πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος λογικής θεατρικής δημιουργίας. Κάνοντας μια αναδρομή στην προηγούμενη εμπειρία ελπίζω να κρατήσουμε τα σημαντικά, να μη γίνουν τα ίδια λάθη και να μην πέσουμε στην εσωστρέφεια, γιατί οι καιροί γίνονται όλο και πιο άγριοι και χτυπάνε τη δημιουργία.
Τι άλλο ετοιμάζεις για την επόμενη θεατρική σεζόν;
Παράλληλα με την ομάδα θα έχω και θεατρική δράση προτείνοντας, όσο μπορώ, έργα ρεπερτορίου με παραστάσεις και με ηθοποιούς που πρέπει να παίξουν μεγάλους ρόλους. Θα κάνω λοιπόν δυο σαιξπηρικά έργα, τον «Άμλετ» με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και «Το ημέρωμα της στρίγκλας» με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και τη Μαρία Ναυπλιώτου στο Βρετάνια. Καταλαβαίνεις σε τι φάση είμαι καθώς ταυτόχρονα κάνω τον «Σιρανό ντε Μπερζεράκ» με τον Χαραλαμπόπουλο και τη Δήμητρα Ματσούκα που βρίσκεται σε καλοκαιρινή περιοδεία.
+ To Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών]
παρουσιάζει για τρίτη συνεχή χρονιά την εξαιρετικά επιτυχημένη παράσταση
[4.48 psychosis]
της SARAH KA
Παίζoυν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ
Δημήτρης Γαλανάκης, Ανδρέας Παράσχος, Γιώργος Μιχαλάκος
Μουσική: ΒΙΟΜΑSS
+Lana Del Rey, The Cure, Joy Division
Video Art: Aλκιστη Καφετζή, Void Optical Art Laboratory
Σκηνικά: Κenny Mac Lellan
Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος
Διάρκεια: 80′
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.