Δεν μπορείς να συζητήσεις λογικά με ανθρώπους, οι οποίοι έχουν έμμονες ιδέες: Συγνώμη που μιλάω, όταν εσείς με διακόπτετε...
Αντί Προλόγου:
Ο άνθρωπος μοιάζει με κλάσμα όπου ο αριθμητής είναι ο πραγματικός εαυτός του
και ο παρονομαστής η ιδέα που έχει για τον εαυτό του..
Όσο μεγαλύτερος ο παρονομαστής, τόσο μικρότερη η αξία του κλάσματος.
Και όσο ο παρανομαστής διογκώνεται προς το άπειρο, τόσο το κλάσμα τείνει προς το μηδέν.
[Λέων Τολστόι, Ρώσος συγγραφέας του κλασικού "Πόλεμος και Ειρήνη" ]
Άρα μάλλον Ανόητος ή ίσως φανατικός θεωρείται κάποιος ο οποίος νομίζει ότι κατέχει την απόλυτη και μοναδική αλήθεια ...εκτός εάν είναι δογματικός κατά το:
"Εγώ ειμί ή αλήθεια: - (εδάφιο Ίω. 14, 6).
Αλλά καλύτερα ας δούμε ως Αλήθεια την λήθη με το στερητικό Α+λήθη!!!
Απλά λυπάμαι όταν διαβάζω τις δήθεν "αυθεντίες" των ατερμόνων μονολόγων.....
Μονόλογος, σύνθετη λέξη από το «μόνος» και το «λόγος».
Συνήθως αυτός που εκφωνεί ένα μονόλογο κατέχει την αυθεντία του θέματος για το οποίο μιλάει ή βρίσκεται σε μια θέση ισχύος για να το πράττει.
Αυθεντία στην εποχή μας δεν υπάρχει πλέον, καθώς η επιστήμη κι η ανάπτυξη της τεχνολογίας έχει σαρώσει κάθε τι και καθέναν που θεωρεί εαυτό ως αυθεντία. Η μόνη που επιβιώνει είναι το αλάθητο του Πάπα κι αυτό τώρα τελευταία δεν στέκει καλά.
Εξυπακούεται ότι ο μονόλογος δεν έχει θέση στην δημοκρατία.
Η ουσία αυτής, η κοιτίδα της αν θέλετε είναι ο διάλογος.
Εκεί όπου οι πολίτες συναθροίζονταν για να επιλύσουν τα θέματα της πόλης τους είτε διαφωνώντας είτε συμφωνώντας είτε μοιραζόμενοι σε πολλές ομάδες με διαφορετικές γνώμες κι αντιγνωμίες αλλά πάντοτε συζητούσαν, έπρατταν τον διάλογο.
Επιλέξαμε όλοι εμείς ως βασικό μας πολίτευμα αυτή την δημοκρατία, επιλέξαμε τον διάλογο κι όχι τον μονόλογο. Εξάλλου δημοκρατία του μονολόγου δεν υπάρχει.
Αυτό που υπάρχει όπου ευδοκιμεί ο μονόλογος έχει άλλα ονόματα όπως ολοκληρωτισμός, βασιλεία, φασισμός (διαλέξτε ό,τι σας αρέσει).
Το άλλο στοιχείο της δημοκρατίας είναι οι αιρετοί πολιτικοί.
Εκείνοι οι πολιτικοί που κρίνονται από τα έργα και τις πράξεις τους κι είτε παραμένουν στην θέση τους, με την ψήφο του λαού, είτε δεν εκλέγονται κι επιστρέφουν στην λαϊκή μάζα.
Αυτοί οι πολιτικοί θα πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι εραστές, λάτρεις του διαλόγου.
Αν αυτό που επιθυμούν είναι ο μονόλογος που τους παρέχει η εξουσία που ασκούν θα πρέπει να έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι η εξουσία τους είναι πρόσκαιρη κι ότι μάλλον δεν είναι τόσο δημοκράτες όσο νομίζουν ότι είναι.
Κάτι άλλο που θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν οι ασχολούμενοι με την πολιτική είναι ότι πάντοτε θα είναι αποδεκτές της κριτικής και της σάτιρας ειδικά όταν «άρχουν», δηλαδή όταν διαχειρίζονται την εξουσία.
Η κριτική εκείνη που περνάει μέσα από το κανάλι της δημοκρατίας, όρα διάλογος, είναι ό,τι πιο σεβαστό μπορεί να υπάρξει στην πολιτική ζωή μιας περιοχής, μιας χώρας.
Εξάλλου όπως προείπαμε κανείς δεν είναι αλάθητος, λάθη κάνουν όλοι οι άνθρωποι και γι’ αυτό είναι άνθρωποι κι όχι Θεοί.
Εκείνοι λοιπόν οι πολιτικοί που αποφεύγουν την κριτική ή εκνευρίζονται με την σάτιρα (μια άλλη μορφή κριτικής σε πιο καλλιτεχνικό λόγο και τρόπο) σίγουρα είναι εραστές του μονόλογου και του αλάθητου της γνώμης τους, κάτι σαν τον Ναπολέων, τον Μουσολίνι κλπ.
Σίγουρα δεν είναι δημοκράτες.
Μένει λοιπόν να αποδείξουν σε όλους εμάς, που αποτελούμε τους εκφραστές της δημοκρατίας με την ψήφο μας, ότι κι αυτοί είναι ακόλουθοι της δημοκρατικής έκφρασης που τους τοποθέτησε στην εξουσία, ότι σέβονται τις συλλογικές αποφάσεις και την γνώμη των πολιτών κι ότι δεν είναι κακέκτυπα λαϊκίστικών ηγετών που διχάζουν λαούς, χώρες και την υφήλιο.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.