Σε μία ψύχραιμη και ιστορικά τεκμηριωμένη ανάλυση, ο κορυφαίος Εβραίος επιστήμονας Gabor Maté καλεί πριν κρίνουμε να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει στην Παλαιστίνη τα τελευταία 75 χρόνια.
Γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1944 από γονείς Εβραίους. . . .
Οι παππούδες του δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς όταν εκείνος ήταν μόλις 5 μηνών, ενώ ο πατέρας του βασανίστηκε από τους Ναζί.
Ήταν ακόμα μωρό όταν η μητέρα του τον άφησε στη φροντίδα μιας άγνωστης για να μπορέσει να βοηθήσει τον άντρα της να σωθεί.
Ο Maté δεν έχει μνήμες εγκατάλειψης, όμως του είπαν πως όταν τη συνάντησε ξανά, μερικές εβδομάδες αργότερα, αρνούνταν να κοιτάξει το πρόσωπό της. Όπως ο ίδιος λέει «το τραύμα αυτό της εγκατάλειψης, της οργής και της απόγνωσης» τον ακολουθεί ακόμα στην ενήλικη ζωή του, προκαλώντας του αντίστοιχα συναισθήματα όταν ανησυχεί πως κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο θα τον αφήσει.
Με αφορμή τον πόλεμο που ξέσπασε ξανά στις 8 Οκτωβρίου 2023 στη λωρίδα της Γάζας,
ο Maté δημοσίευσε στο κανάλι του στο YouTube την άποψή του αναφορικά με την πολυετή διαμάχη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, η οποία μοιάζει να συμπίπτει με αυτήν πολλών ακόμα Ισραηλινών επιστημόνων (του ιστορικού Ilan Pappé και του πολιτικού επιστήμονα και ακτιβιστή Norman Finkelstein).
Σε αντίθεση με ό,τι ίσως θα περίμενε κανείς από έναν Εβραίο, στον αντισημητικό λόγο του ο παγκοσμίου φήμης επιστήμονας υποστηρίζει ότι το Ισραηλινό κράτος δημιουργήθηκε μέσω της βάναυσης εθνοκάθαρσης, με τη δολοφονία δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων.
Τι λέει στο βίντεο ο Gabor Maté:
Στην αφήγησή, του ο Gabor Maté περιγράφει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, κατά τα οποία βυθίστηκε στον Σημιτισμό θέλοντας να διατηρήσει έτσι την ιστορική μνήμη του λαού του που τόσο άγρια διώχθηκε από τους Ναζί.
Στην πορεία, ωστόσο, κατάλαβε πως το όραμα της δημιουργίας ενός Ισραηλινού κράτους θα γινόταν εφιάλτης για τους κατοίκους της περιοχής που οι Εβραίοι απέβλεπαν για πατρίδα τους. «Υπήρχαν άνθρωποι στην περιοχή αυτή που ζούσαν εκεί για εκατοντάδες χρόνια. Ακόμα και ο David Ben-Gurion, ο πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, συνυπέγραψε σε αυτό. Είπε: Ποιοι είναι οι Παλαιστίνιοι; Οι Εβραίοι ακόμα και στα Ρωμαϊκά χρόνια δεν εγκατέλειψαν ποτέ εντελώς την γη τους. Έμειναν και κάποιοι από αυτούς προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ. Αν το σκεφτεί, λοιπόν, κανείς πολλοί σημερινοί Παλαιστίνιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Εβραίων, είναι τρόπον τινά ξαδέλφια.
»Δεν υπάρχει, δηλαδή, τρόπος να δημιουργηθεί ένα εβραϊκό κράτος χωρίς να καταπιεστεί ή να εκδιωχθεί ο γηγενής πληθυσμός, κάτι που ξεκίνησε να γίνεται το 1947, αρχικά υπό την προστασία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Το 1948 Εβραίοι Ισραηλινοί ιστορικοί απέδειξαν, χωρίς αμφιβολία, ότι οι επιθέσεις στους Παλαιστινίους ήταν σκόπιμες και φονικές. Αυτό είναι το λεγόμενο Nakba».
Όταν ο ίδιος ο Maté βρέθηκε στην περιοχή και είδε με τα μάτια του τη σκληρότητα της κατοχής, την κακοποίηση που βίωναν οι Παλαιστίνιοι, την απόλυτη καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, την καταστροφή των περιουσιών τους, τον εξευτελισμό τους, δεν μπορούσε παρά να θρηνεί. Λέει, μάλιστα, ότι τα πράγματα σήμερα, ακόμα και πριν τον πρόσφατο πόλεμο, είναι πολύ χειρότερα από τότε.
«Πρόκειται για την πιο μακρόχρονη επιχείρηση εθνοκάθαρσης του 20ου και 21ου αιώνα» συμπληρώνει.
«Χρειάζεται να πάει κανείς στη Γάζα, σε αυτή την τόσο μικρή περιοχή των εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων, για να καταλάβει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι:
Οι άμεσοι απόγονοι αυτών που εκδιώχθηκαν από τη χώρα που σήμερα ονομάζεται Ισραήλ.
Το εξωφρενικό είναι ότι εγώ, ως Εβραίος που δεν γεννήθηκε εκεί, έχω δικαίωμα να πάω στο Ισραήλ και να ζητήσω την ιθαγένεια υπό τον νόμο της επιστροφής.
Η Παλαιστίνια φίλη μου από το Βανκούβερ που γεννήθηκε στα Ιεροσόλυμα δεν έχει καν δικαίωμα να πατήσει εκεί το πόδι της».
«Γάζα: Η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου»
Στην περιγραφή του ο Maté συνεχίζει λέγοντας ότι «όλοι αυτοί οι άνθρωποι ζουν στριμωγμένοι στη μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου, σε συνθήκες τρομακτικής φτώχειας, με 50% ανεργία».
Όσο για τη Χαμάς, «πρόκειται για έναν ισλαμικό οργανισμό που αρχικά υποστηρίχθηκε από το Ισραήλ ως αντίβαρο στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, τον οργανισμό με τον οποίον το Ισραήλ δεν ήθελε να τα βάλει.
Δεδομένων αυτών των συνθηκών προφανώς ο κόσμος θα ακολουθήσει τους εξτρεμιστές. Αυτό κάνουν οι άνθρωποι όταν είναι δυστυχισμένοι, όταν ζουν σε συνθήκες ανέχειας, στερημένοι από κάθε ελπίδα».
Και συνεχίζει: «Δεν χρειάζεται, βέβαια, να υποστηρίζεις την πολιτική της Χαμάς, για να σταθείς στο πλευρό των Παλαιστινίων.
Στη Γάζα έχουν γίνει ελεύθερες εκλογές, υπό τον έλεγχο μιας εθνικής κοινότητας. Χαρακτηρίστηκαν δε οι πιο ελεύθερες εκλογές που έχουν γίνει ποτέ στον αραβικό κόσμο.
Και η Χαμάς κέρδισε.
Όταν έγινε αυτό το Ισραήλ και οι ΗΠΑ οργάνωσαν άμεσα στρατιωτική κατοχή εναντίον της Παλαιστίνης, την οποία η Χαμάς απέκρουσε.
Η τιμωρία της χώρας ήταν ο αποκλεισμός που στέρησε στους κατοίκους της Γάζας τα τρόφιμα, τις ιατρικές προμήθειες, ακόμα και το νερό και πολλά ακόμα αγαθά».
Και έτσι η σύγκρουση συνεχίζεται.
Και, όπως περιγράφει ο Maté, όσο συνεχίζεται το Ισραήλ «κουρεύει το γκαζόν». Είναι η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινοί αναφερόμενοι στις μαζικές δολοφονίες Παλαιστινίων.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί να εκτοξεύουν οι Παλαιστίνιοι πυραύλους κατά του Ισραήλ σκοτώνοντας δεκάδες αθώους πολίτες.
Μιλώντας, όμως, για αθώους πολίτες, «το Ισραήλ σκότωσε 20.000 Λιβανέζους το 1982, χρησιμοποιώντας παράνομα όπλα, όπως βόμβες διασποράς, σε έναν εντελώς αδικαιολόγητο πόλεμο».
«Η δυσαναλογία της ισχύος, της ευθύνης και της καταπίεσης είναι τόσο ξεκάθαρα μονομερής που το χειρότερο που μπορείς να πεις για τη Χαμάς αν το πολλαπλασιάσεις επί χίλια και πάλι δεν θα φτάνει τo κακό που έχει κάνει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους.
Αν, λοιπόν, έπειτα από 2.000 χρόνια μπορούμε να μιλάμε για απελευθέρωση και ελευθερία, γιατί να μην δικαιούνται το ίδιο και οι Παλαιστίνιοι;» αναρωτιέται ο ίδιος.
Ο Gabor Maté καταλήγει πως οποιοσδήποτε καθίσει να ακούσει τους Εβραίους ιστορικούς, οποιοσδήποτε ακούσει Ισραηλινούς απόστρατους και το πόσο μετάνιωσαν για τα εγκλήματά τους, Ισραηλινούς πιλότους που αρνούνται πλέον να πετάξουν πάνω από τη Γάζα γιατί δεν μπορούν να το αντέξουν έπειτα από τις αθλιότητες που κλήθηκαν να διαπράξουν εκεί, οποιοσδήποτε ενημερωθεί, αν έχει λίγη ανθρωπιά μέσα του θα καταλάβει ότι
«σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχουν δύο μέρη».
Ψυχολογία
ΛΟΝΔΙΝΟ — Στο διεθνές του best-seller βιβλίο, «Scattered Minds», ο Δρ. Gabor Maté γράφει ότι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής (ADD) δεν είναι μια γενετική ασθένεια αλλά μια αναπτυξιακή καθυστέρηση που ξεκινά ως μηχανισμός αντιμετώπισης ως απάντηση σε τραύμα που έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία. .
Ως παράδειγμα, ο οικογενειακός επαγγελματίας και ειδικός στην ψυχολογία του εθισμού αναφέρει τη δική του ADD. Περιλαμβάνει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της μητέρας του να τον κρατά ως μωρό τεσσάρων μηνών με ένα κίτρινο αστέρι του Δαβίδ, με εντολή των Ναζί, να φαίνεται ευδιάκριτα πάνω από την καρδιά της.
Η οικογένεια του Ματέ μετανάστευσε στο Βανκούβερ το 1956, αλλά γεννήθηκε στη Βουδαπέστη τον Ιανουάριο του 1944, όπου οι πιθανότητες επιβίωσης για τους περισσότερους Ούγγρους Εβραίους ήταν μικρές. Μέχρι τον Απρίλιο του 1945 πάνω από μισό εκατομμύριο Ούγγροι Εβραίοι είχαν σφαγιαστεί στο Ολοκαύτωμα. Πολλοί πυροβολήθηκαν στις όχθες του Δούναβη. Αλλά μεταξύ 15 Μαΐου και 9 Ιουλίου 1944, περίπου 430.000 Εβραίοι στάλθηκαν από τα ουγγρικά εβραϊκά γκέτο με τρένο στο Άουσβιτς.
Μεταξύ της τελευταίας ομάδας ήταν οι παππούδες του Maté από τη μητέρα, ο Δρ. Josef Lövi και η Hannah Lövi, που κατάγονταν από την πόλη Kosice στη νότια Σλοβακία. Όποτε άκουγε τη λέξη Θεός ως παιδί, ο Ματέ λέει ότι ένας βαθύς θυμός δονούσε στο στήθος του και αναρωτιόταν: «Τι είδους Θεός θα άφηνε τους παππούδες μου να δολοφονηθούν στο Άουσβιτς;»
«Μετά την απομάκρυνση των γονιών της, η μητέρα μου ήθελε να αυτοκτονήσει», λέει ο 75χρονος γκουρού αυτοβοήθειας στον κόσμο, στους Times of Israel στο Λονδίνο.
H μητέρα του Ματέ κρατούσε ένα ημερολόγιο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το οποίο αναπαράγει εκτενώς στο "Scattered Minds". Ο σύζυγός της έλειπε για 14 μήνες κάνοντας καταναγκαστική εργασία στα χέρια των Ναζί, έτσι οι περισσότερες από αυτές τις τραγικές εγγραφές στο ημερολόγιο απευθύνονται απευθείας στον «Gabi» της.
Ο Ματέ δεν μπόρεσε να το διαβάσει για άλλον μισό αιώνα.
«Μόνο το να σε βλέπω δίπλα μου στην κούνια σου, μου έδωσε λόγο να συνεχίσω», γράφει η μητέρα του Ματέ σε μια αποκαρδιωτική καταχώριση. «Θα παρατήσω τον γιο μου όταν είναι εδώ για να με ρίξουν στο τρένο με τα βοοειδή, [αλλά] ούτε ένα δευτερόλεπτο πριν», γράφει αλλού. Ιούνιο του 1944, οι Εβραίοι της Βουδαπέστης, σε αντίθεση με τα αδέρφια τους στην ύπαιθρο, γλίτωσαν από τα γερμανικά ανώτατα όρια θανάτου στην Πολωνία — αλλά όχι από τον συνεχή τρόμο. Τα περισσότερα παραγγέλθηκαν στα κτίρια με αστέρια γύρω από το κέντρο της ουγγρικής πρωτεύουσας.
Εκείνο τον Δεκέμβριο, ο Ματέ και η μητέρα του αναζήτησαν καταφύγιο σε ένα λεγόμενο προστατευόμενο σπίτι, μέρος μιας προσπάθειας της ελβετικής πρεσβείας να σώσει τους Εβραίους από τους Ούγγρους φασίστες και τους Ναζί. Για να τον προστατεύσει από τους κινδύνους του γκέτο της Βουδαπέστης κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η μητέρα του Ματέ τον έδωσε σε έναν άγνωστο, ο οποίος συμφώνησε να σπρώξει το μικρό βρέφος στην ασφάλεια του σπιτιού ενός ξαδέλφου. Ο χωρισμός μεταξύ μητέρας και βρέφους διήρκεσε τρεις εβδομάδες και άφησε τον Maté με μια σπλαχνική αίσθηση εγκατάλειψης.
Ο Maté λέει ότι αυτή η σύντομη εισαγωγή στη δική του τραυματική ιστορία επιβίωσης του Ολοκαυτώματος αποτελεί παράδειγμα του κεντρικού μηνύματος που τα περισσότερα από τα βιβλία αυτοβοήθειας του επιδιώκουν να μεταδώσουν στους αναγνώστες του: η σχέση με τους κύριους φροντιστές μας - και τις συναισθηματικές τους καταστάσεις - διαμορφώνει έντονα την ανάπτυξη του εγκεφάλου μας. το μυαλό μας και την προσωπικότητά μας για το υπόλοιπο της ζωής μας.
«Ως Εβραίο βρέφος υπό τη ναζιστική κατοχή, μεγάλωσα από μια μητέρα που θλίβεται για τον θάνατο των γονιών της στο Άουσβιτς», λέει ο Ματέ. «Η μητέρα μου είχε κατακλυστεί το άγχος γιατί δεν ήξερε αν ο σύζυγός της ήταν νεκρός ή ζωντανός και εμείς οι ίδιοι απειλούμαστε με απέλαση ή βία».
«Όταν ο γονιός αγχώνεται, το βρέφος αγχώνεται. Είναι τόσο απλό», λέει ο Maté. «Η συναισθηματική κατάσταση του γονιού κυριαρχεί στη συναισθηματική κατάσταση του παιδιού, πράγμα που σήμαινε ότι είχα πολύ άγχος τον πρώτο μου χρόνο. Το μυαλό μου ήταν προγραμματισμένο σε σχέση με μια τρομοκρατημένη μητέρα, και έτσι διέπιασα μεγάλο μέρος του φόβου, του άγχους και της κατάθλιψής της».
Ο Ματέ σημειώνει ότι η φυσική αντίδραση για κάθε βρέφος κάτω από μεγάλη διάρκεια στρες είναι να συντονιστεί και να αποσυνδεθεί.
«Διαγνώστηκα με ADD σαν να ήταν ασθένεια, αλλά δεν ήταν ασθένεια – ξεκίνησε ως μηχανισμός αντιμετώπισης που έγινε δυσλειτουργικός αργότερα», λέει.
Η επίσκεψη του Maté στο Λονδίνο τον είδε να μιλήσει σε μια σειρά από sold-out εκδηλώσεις δημόσιας ομιλίας. Το ένα περιλάμβανε μια ομιλία για το τραύμα, την ανθεκτικότητα και την αυτοφροντίδα. ένα άλλο για την κρυφή σύνδεση μεταξύ άγχους και ασθένειας. Το τελευταίο θέμα διερευνήθηκε στο βιβλίο του Ματέ «Όταν το σώμα λέει όχι».
Όταν ο γονιός αγχώνεται, το βρέφος αγχώνεται
Υπάρχουν ορισμένοι επιφανειακοί παραλληλισμοί μεταξύ του Maté και του γκουρού της αυτοβοήθειας και του δημοφιλούς ψυχολόγου Jordan Peterson. Και οι δύο είναι Καναδοί και έχουν προσελκύσει μια ευρεία παγκόσμια βάση θαυμαστών σε δημόσιες συνομιλίες που έχουν αποκτήσει σχεδόν λατρευτικό κοινό. Και οι δύο χρησιμοποιούν το YouTube ως μέσο για να επικοινωνήσουν με ένα κοινό που θέλει να ξεφύγει από συναισθήματα απόγνωσης, άγχους και πνευματικού κενού. Και οι δύο συγγραφείς προσφέρουν επίσης στο κοινό τους διαδρομές αυτο-μεταμόρφωσης αναζητώντας την πνευματική αφύπνιση.
Εκεί όμως χωρίζουν οι δρόμοι τους. Ο Ματέ ασκεί έντονη κριτική στην αυτοδύναμη προσέγγιση του Πίτερσον, όπως η «δύναμη της θέλησης», που μοιάζει με τον Νίτσε, για την υπέρβαση του προσωπικού ψυχολογικού τραύματος. Πιστεύει ότι το έργο του Peterson επικεντρώνεται σε ένα στενό δημογραφικό σύνολο λευκών ανδρών και ότι τείνει να οδηγεί σε μια κουλτούρα ευθυνών όπου η ντροπή, η ενοχή, ο σεξισμός και οι φυλετικές διακρίσεις έχουν όλα τα άσχημα κεφάλια τους. Πράγματι, ο Peterson είναι αγαπητός σε πολλούς στην alt-right.
Αντίθετα, το έργο του Ματέ προωθεί μια ατζέντα συλλογικής κοινωνικής ευθύνης και καθολικής συμπόνιας. Και τα δύο είναι κεντρικά θέματα σε ένα άλλο από τα βιβλία του Ματέ που θεωρείται ως ένα κλασικό λατρείας αυτοβοήθειας στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, «In the Realm of Hungry Ghosts: Close Encounters with Addiction».
Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά πριν από μια δεκαετία, μια νέα ενημερωμένη έκδοση του βιβλίου κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο στα τέλη του περασμένου έτους. Οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα πνευματικό, συναισθηματικό και διανοητικό ταξίδι όπου οι θεμελιώδεις ρίζες του εθισμού διερευνώνται με λεπτομερή ανάλυση από τη φιλοσοφία, τη νευροεπιστήμη, την εξελικτική ψυχολογία, τη μυθολογία και τη θεολογία. Ο Maté αναφέρει επίσης τακτικά αποσπάσματα από μια σειρά περιπτωσιολογικών μελετών που συνάντησε όταν εργαζόταν στο Downtown Eastside του Βανκούβερ με ασθενείς που έχουν βρεθεί εθισμένοι στην ηρωίνη, την κοκαΐνη και πολλά άλλα επιβλαβή ναρκωτικά.
Ο Ματέ τονίζει ότι περισσότερο από τον ίδιο τον εθισμό, το βασικό πρόβλημα για το άτομο είναι η αγωνία και ο συναισθηματικός πόνος που ο εθισμός προσπαθεί να αποτρέψει στιγμιαία.
«Οι άνθρωποι που είναι εθισμένοι σε οτιδήποτε λένε πάντα, «Με βοηθά να ξεφύγω από μια δυσάρεστη επώδυνη πραγματικότητα και μου δίνει ευχαρίστηση που λείπει από τη ζωή μου ή μια αίσθηση ότι ανήκω διαφορετικά δεν έχω», εξηγεί ο Ματέ. «Έτσι ο πόνος έρχεται πρώτος, ο εθισμός δεύτερος».
Η έξυπνη αφηγηματική τεχνική του Maté βοήθησε επίσης το έργο του να φτάσει σε ένα παγκόσμιο κοινό - συνδέει τη δική του προσωπική ιστορία με μια σειρά θεμάτων σε όλο το ευρύ φάσμα της ανθρώπινης ψυχολογίας. Είναι ένας συνδυασμός εξομολογητικής και αφύλακτης ειλικρίνειας και βοηθά τους αναγνώστες να εσωτερικεύσουν το μήνυμά του καθώς τον συμπονούν.
Ποια εγκεφαλικά κυκλώματα αναπτύσσονται σωστά εξαρτάται από τις πρώιμες εμπειρίες του παιδιού
Ο Maté είναι επίσης ικανός να αναλύει πυκνές επιστημονικές έννοιες σε γλώσσα που μπορεί εύκολα να κατανοήσει ένας απλός άνθρωπος. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό όταν αποδομεί τον τρόπο με τον οποίο το περιβάλλον διαμορφώνει την ανάπτυξη του ανθρώπινου εγκεφάλου - ένα θέμα κεντρικό για την κατανόηση της επιστήμης του εθισμού. Ο Ματέ συγκρίνει τον ανθρώπινο εγκέφαλο με έναν πυρήνα σιταριού, σημειώνοντας ότι ανεξάρτητα από το πόσο γενετικά υγιής μπορεί να είναι ένας σπόρος, θετικοί περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι απαραίτητοι για να ανθίσει.
«Τα εγκεφαλικά κυκλώματα αναπτύσσονται σωστά εξαρτάται από τις πρώιμες εμπειρίες του παιδιού», λέει ο Ματέ στους Times of Israel. «Όσο περισσότερο συναισθηματικό πόνο και τραύμα βιώνει ένα παιδί, τόσο πιο διαστρεβλωμένη είναι η ανάπτυξη του εγκεφάλου του και επομένως τόσο πιο ευαίσθητο σε εθιστικές ουσίες».
Λαμβάνοντας υπόψη την κρίσιμη σχέση μεταξύ φύσης και ανατροφής, ο Maté λέει ότι υπάρχουν τρία εγκεφαλικά συστήματα των οποίων η ανάπτυξη στην πρώιμη ζωή μπορεί να καθορίσει σε μεγάλο βαθμό εάν ένα άτομο είναι επιρρεπές στον εθισμό.
Σε άτομα που πέφτουν θύματα εθισμού, και τα τρία συστήματα - το σύστημα ανταμοιβής προσκόλλησης οπιοειδών, η συσκευή κινήτρων που βασίζεται στην ντοπαμίνη και οι περιοχές αυτορρύθμισης του προμετωπιαίου φλοιού - είναι σχεδόν πάντα εκτός λειτουργίας, λέει ο Maté.
«Το σύστημα οπιούχων παίζει ουσιαστικό ρόλο στη σχέση προσκόλλησης μεταξύ βρεφών και γονέων, ενώ η ντοπαμίνη είναι η χημική ουσία που βοηθά στη διαμεσολάβηση κινήτρων και κινήτρων», λέει. «Ο τζόγος και το σεξ, για παράδειγμα, ανεβάζουν τα επίπεδα ντοπαμίνης. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο πολύ να εγκαταλείψουν [αυτούς τους εθισμούς]».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.