Γιάννης Μπεχράκης: «Η φωτογραφία της Είδησης» – Αφιέρωμα στο Kontra News με τον Πάνο Χαρίτο

Αφιέρωμα στον βραβευμένο φωτορεπόρτερ και φωτογράφο Γιάννη Μπεχράκη από το Kontra News με τον Πάνο Χαρίτο

Ένα αφιέρωμα μνήμης στον αξέχαστο κορυφαίο φωτορεπόρτερ Γιάννη Μπεχράκη, με αφορμή τα 5 χρόνια από τον θάνατό του.

Ο δημοσιογράφος Πάνος Χαρίτος μαζί «με φίλους και συναδέλφους που συμπορεύθηκαν και κάλυψαν μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα του πλανήτη», θυμούνται και συζητούν για τον βραβευμένο με Πούλιτζερ Έλληνα φωτορεπόρτερ που έφυγε πρόωρα από τη ζωή (μόλις στα 59 του χρόνια), νικημένος από τον καρκίνο, στις 2 του Μάρτη 2019.

«Οι φωτογραφίες μου δεν είναι τέχνη. Είναι η ωμή αλήθεια εκείνων που έχασαν την αθωότητά τους» έλεγε ο Γιάννης Μπεχράκης…

Είχε γεννηθεί το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε φωτογραφία στο Athens School of Arts and Technology και στο Πανεπιστήμιο Μίντλσεξ (Middlesex University) στο Λονδίνο.

Εργάστηκε ως φωτογράφος στην Αθήνα τη διετία 1985 – 1986. Το 1988 ξεκίνησε να δουλεύει για το πρακτορείο «Ρόιτερς» στην Αθήνα. Η πρώτη του δουλειά στο εξωτερικό ήταν η κάλυψη της κρίσης στη Λιβύη το Γενάρη του 1989.

Στην πολύχρονη διαδρομή του κάλυψε μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα σε όλο τον κόσμο, όπως πολέμους και μεγάλα πολιτικά γεγονότα. Ήταν ο επικεφαλής της ομάδας του πρακτορείου «Ρόιτερς» που έλαβε το Βραβείο Πούλιτζερ το 2016, για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης.

Όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά μετά τη βράβευσή του: «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει “δεν γνώριζα”»… 

 Ο ίδιος ο Γιάννης Μπεχράκης είχε μιλήσει για τη φωτογραφία αυτή σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει και είχε αποκαλύψει τις σκέψεις του για το μοναδικό αυτό «κλικ».

  

 

«Υπήρξαν πάρα πολλές στιγμές που με συγκίνησαν, που με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι του όλου πράγματος. Διότι υπάρχει επίσης κάτι άλλο που δεν ξεχνώ ποτέ. Εγώ, όπως και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, έχω μέσα μου αίμα προσφυγικό. 

Η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη και μου διηγούνταν τι είχε ζήσει η οικογένειά της. Οπότε καταλαβαίνω πολύ καλά τι περνούν σήμερα οι πρόσφυγες. Μια τέτοια στιγμή, λοιπόν, ήταν στην Ειδομένη τον χειμώνα του 2015, όταν είδα αυτόν τον πατέρα που κουβαλούσε μέσα στη βροχή, για πολλά χιλιόμετρα, την κόρη του. 

Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε.

Όταν τον είδα να περπατά στη μέση του δρόμου έτσι με μια δύναμη και μια αγάπη, μου φάνηκε τεράστιος, σαν σούπερ ήρωας. Κι επειδή έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία της δικής του, η σκηνή αυτή με συγκλόνισε. Λέω μάλιστα πολλές φορές χαριτολογώντας ότι με αυτή τη φωτογραφία απέδειξα ότι οι σούπερ ήρωες δεν υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας. 

Υπάρχουν και στη ζωή. Μπορεί να είναι ένας απλός άνθρωπος χωρίς μόρφωση, ένας φτωχός, ένας ζητιάνος, κάποιος που δεν του δίνεις ενδεχομένως καμία σημασία. Έρχεται όμως μια στιγμή που αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μια πράξη τόσο δυνατή, που θα σε αφήσει άναυδο με την ομορφιά της» είχε αναφέρει ο ίδιος.. 

 ===================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"