Ένα ιστορικό ντοκουμέντο με ραδιοφωνικό σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι για την 28η Οκτωβρίου είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο και προκαλεί ρίγος και συγκίνηση.
Ο πασίγνωστος Έλληνας συνθέτης, μέσα σε λίγο παραπάνω από 1 λεπτό, σχολιάζει την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, σχολιάζοντας επί της ουσίας τη συμμαχική επιστασία υπό την οποία βρισκόταν η χώρα μας τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ σχολίασε και την ψευδαίσθηση που είχε καλλιεργηθεί ότι οι Έλληνες ήταν «ήρωες» του πολέμου.
Ο ίδιος, μάλιστα, δεν διστάζει να κατακρίνει τη νίκη ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων, όπως ήταν οι Χίτες, με τις ευλογίες επίσημων στρατιωτικών κρατικών οργάνων, όπως ήταν οι Ταγματασφαλίτες, κάνοντας εμμέσως μνεία στον Εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε του Β'Παγκοσμίου Πολέμου.
Αναλυτικά το σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι:
Γιατί είπε το «ΟΧΙ» ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον Άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά: οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα Ανάκτορα και τα λοιπά.
Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: και αν λέγαμε «ΝΑΙ»; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία. Μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; Κι ύστερα μες στη συμμαχία και, τέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.
Άσε και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.
Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένον όφιν. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμα φορά νικήσανε οι Χίτες, οι Κουτσαβάκηδες, οι Ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες.
Το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου, κάθε χρόνο ειδικά τα τελευταία χρόνια φέρνει στη δημόσια συζήτηση το ερώτημα “ποιος το είπε”;
Ο Μεταξάς ή ο λαός; Ακόμη και σ΄ αυτό το θέμα έχουμε τον τρόπο μας να “διχαζόμαστε”. Όχι όλοι, αλλά αρκετοί…
«Γιατί είπε το “ΟΧΙ” ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;» αναρωτιόταν ο Μάνος Χατζιδάκις, σε μια από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα έδινε μόνος του την απάντηση:
«Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… Oι πιέσεις, οι Αγγλοι, τα ανάκτορα κτλ. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί και αν λέγαμε ΝΑΙ; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ενα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα».
Ο ανυπόμονος ακροατής ίσως να διέκρινε στα λόγια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μια αντεστραμμένη θεωρία των δύο άκρων, όπου η καταδίκη των συμμάχων μπορεί να οδηγήσει και σε μια επικίνδυνη ηθική απενοχοποίηση όσων συνεργάστηκαν με τους κατακτητές –σαν αυτή που επιχειρούν εδώ και δεκαετίες οι γνωστοί αναθεωρητές της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.
Ο Χατζιδάκις όμως έσπευδε αμέσως να διαλύσει τέτοιου είδους παρερμηνείες. «Ασε», έλεγε, «και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.
Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας.
Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι (σ.σ. εκδότης της “Ελεύθερης Ωρας”) και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».
Ενα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς θα συμφωνούσε σήμερα με τον «δεξιό» Μάνο Χατζιδάκι για την εθνική εορτή. Είμαστε, λένε αρκετοί, η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου, τιμώντας ουσιαστικά έναν φασίστα δικτάτορα, ο οποίος υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφτιαχνε μια Ελλάδα κατ’ εικόνα και ομοίωση της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι όμως αυτό το πραγματικό πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου;
Στις 28 Οκτωβρίου με κάθε είδους εκδήλωση, αγωνιστείτε για το εθνικό ξεκίνημα
ΕΑΜ
Λίγες ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, ο φυλακισμένος ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έστελνε το παρακάτω μήνυμα:
«Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό τού Μουσολίνι.
Δίπλα στο κύριο μέτωπο και ο κάθε βράχος, η κάθε ρεματιά, το κάθε χωριό, καλύβα με καλύβα, η κάθε πόλη, σπίτι με σπίτι, πρέπει να γίνει φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό, που τον διευθύνει ή κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη.
Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική, ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ έναν πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό».
Ενα χρόνο αργότερα το ΕΑΜ επέλεγε την πρώτη επέτειο της 28ης Οκτωβρίου για να κυκλοφορήσει την πρώτη του επίσημη διακήρυξη προς τον ελληνικό λαό, ενώ χιλιάδες Αθηναίοι κατέθεταν στεφάνια στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη –όχι υπό τις εντολές των δωσίλογων του πολιτικού κατεστημένου, που είχαν ήδη συνταχθεί με τον κατακτητή, αλλά σαν ένα αυθόρμητο αντιφασιστικό μήνυμα.
Εκείνη η 28η Οκτωβρίου, των πρώτων χρόνων της κατοχής, έγραφαν οι ιστορικοί Ι. Χανδρινός και Κ. Παλούκης, «δεν συμβολίζει την “εθνική ενότητα” απέναντι στον κίνδυνο. Εκείνη η μέρα δεν ήταν ίδια για όλους […]
Η ιταλική ιμπεριαλιστική επίθεση, κομμάτι του μεγαλύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου, λειτούργησε καταλυτικά στις συνειδήσεις, ενώ κλόνισε και τελικά σάρωσε το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά –ιδεολογικά συγγενές με τους “ιταμούς εισβολείς”» (Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 27/9/2013).
Μέχρι σχεδόν το τέλος του πολέμου, λοιπόν, η 28η Οκτωβρίου συμβόλιζε έναν διμέτωπο αγώνα απέναντι σε ξένους φασίστες αλλά και τους ντόπιους συνεργάτες του. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια ώστε ο «εθνικός κορμός», που πλέον στελεχωνόταν σε σημαντικό βαθμό από τους συνεργάτες των ναζί, να διαγράψει από την ιστορική μνήμη τη μάχη απέναντι στον φασισμό του Μεταξά και του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της εποχής.
Ποιος έχει λοιπόν δίκιο; Ο Μάνος Χατζιδάκις, που έβλεπε στην 28η Οκτωβρίου μια εθνική επέτειο φτιαγμένη «από τους Χίτες, τους κουτσαβάκηδες και τους ταγματασφαλίτες», ή ο Ζαχαριάδης κι η ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που χρησιμοποίησαν την επέτειο σαν υπόμνηση μιας μάχης όχι μόνο για εθνική ανεξαρτησία αλλά και για οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη; Πιθανότατα και οι δύο –ο καθένας στην εποχή του.
Info
Το τιμωρό χέρι του λαού (Εκδόσεις Θεμέλιο)
Ο Ιάσονας Χανδρινός ρίχνει νέο φως στη δράση της πολιτοφυλακής του ΕΛΑΣ, του εν πολλοίς παρεξηγημένου και ξεχασμένου ΟΠΛΑ
Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα των Συντακτών 26/10/2014
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.