Καθώς φεύγουν οι γενιές που έζησαν τα γεγονότα, οι νέοι κινδυνεύουν να βυθιστούν σε απίθανη σύγχυση για το τι και γιατί έγινε στην πατρίδα τους.
ριν από μερικούς μήνες η αίθουσα της ΕΣΗΕΑ φιλοξένησε μια εκδήλωση για τον Κώστα Παπαϊωάννου, τον εκδότη της πολιτικο-σατιρικής εφημερίδας «Ποντίκι». Γνωστοί δημοσιογράφοι και συνεργάτες του μίλησαν για το έργο του και την προσωπικότητά του.
Το «Ποντίκι» υπήρξε ένα εντελώς μοναδικό δημοσιογραφικό και πολιτικό επίτευγμα και το ίδιο ασφαλώς και ο ίδιος ο Κώστας! Στις φιλόξενες στήλες του περιέγραψε και ο γράφων από τη Μόσχα τα δραματικά γεγονότα της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβρη του 1991, όπως και τη σύγκρουση ανάμεσα στο ρωσικό κοινοβούλιο και τον πρόεδρο Γέλτσιν (με τους Αμερικανούς και όλο το δυτικό συγκρότημα πίσω του) από την άνοιξη έως το φθινόπωρο του 1993, που κατέληξε στην διάλυση δια… κανονιοβολισμού του ρωσικού νομοθετικού σώματος και τον τερματισμό του βραχύβιου και αποτυχημένου γκορμπατσωφικού «πειράματος εκδημοκρατισμού» της ΕΣΣΔ!
Το «Ποντίκι» υπήρξε για μια ολόκληρη περίοδο η καλύτερα ενημερωμένη εφημερίδα, αυτή που έκανε τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις. Η δημοσιογραφική στήριζε μια πολιτική και η πολιτική μια δημοσιογραφική επιτυχία. Γιατί δεν ήταν απλώς οι «ειδήσεις», ήταν και η «άποψη», αυτή που συγκροτούσε το κριτήριο εν τέλει της ειδησεογραφίας του «Ποντικιού».
Με επικεφαλής έναν ικανότατο δημοσιογράφο (που κράτησε για πάντα κρυφές τις καλύτερες «πηγές» του), προερχόμενο από την αριστερά, δημοσιογράφο που άρχισε τη δημοσιογραφία εμπλεκόμενος στο ρεπορτάζ για τη δολοφονία Λαμπράκη, με δράση και διώξεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Ο Παπαϊωάννου πρέπει να θεωρηθεί, μαζί με ανθρώπους όπως ο Κώστας Καραγιώργης ή ο Γιάννης Μαρής, τα σύμβολα μιας σχολής αριστερής δημοσιογραφίας που κράτησε, κατά κάποιο τρόπο, το ημερολόγιο του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, του αγωνιζόμενου ελληνικού έθνους.
Ικανότατος δημοσιογράφος, σεμνός, βαθειά δημοκράτης και με έντονη αίσθηση του δικαίου, ο Παπαϊωάννου κατάφερε το «Ποντίκι» του να αποτελέσει σε δεδομένη στιγμή την πρωτοπορεία, την αιχμή του δημοκρατικού αιτήματος της γενιάς της μεταπολίτευσης, της γενιάς δηλαδή που μετά από μια στυγνή εφτάχρονη δικτατορία, αλλά και την προηγηθείσα ημι-δικτατορία (1945-1967) ζητούσε ελευθερία, προκοπή, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και, προπάντων, αυτό που. . . τα συμπύκνωνε όλα, αλήθεια!
Μόνο μερικά ικανοποίησε αυτή τη γενιά το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα και οι οργανώσεις της κομμουνιστογενούς αριστεράς που, συχνά, με τους συμβιβασμούς, τους καιροσκοπισμούς, μερικές φορές και τις προδοσίες τους ακόμα απογοήτευσαν ή και «πούλησαν» τα ιδανικά της.
Αυτή τη γενιά εκπροσωπούσε, αυτήν εξέφραζε, τις δικές της ανάγκες πάσχιζε να ικανοποιήσει το «Ποντίκι», και ειδικά το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της, που σε μεγάλο βαθμό τότε βρέθηκε στο ΠΑΣΟΚ, ανάγκες που δεν ικανοποιούσαν άλλα έντυπα, αλλά και πολιτικές οργανώσεις.
Ο Παπαϊωάννου «έπιανε» (και διαμόρφωνε επίσης) τον άξονα αυτού του ριζοσπαστισμού. Ήταν σκληρά αντίπαλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ως εκπροσώπου του παλιού μετεμφυλιακού κατεστημένου της Δεξιάς, κυρίως όμως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη που, για τη γενιά του Κώστα, ήδη από την εποχή της Αποστασίας και του Πέτρουλα, εκπροσωπούσε το απόλυτο κακό. Επόμενο ήταν να μη του αρέσει βεβαίως καθόλου και το «βρώμικο ‘89», η συμμαχία δηλαδή ΚΚΕ και ΚΚΕ Εσωτερικού με τον Μητσοτάκη για να βάλουν φυλακή τον Ανδρέα Παπανδρέου και να διαμοιράσουν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ.
Το αίτημα της «Μεταπολίτευσης», όπως πέρασε στην ιστορία η κατάρρευση της αμερικανοκίνητης χούντας, το αίτημα της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής ανόδου των λαϊκών στρωμάτων έχει σήμερα ηττηθεί κατά κράτος, ιδίως, αλλά όχι μόνο με τα αποικιοκρατικά Μνημόνια και τις Δανειακές Συμβάσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από το 2010 και μετά και οι συνέπειες, όπως και οι όροι των Μνημονίων, παραμένουν πάντα σε ισχύ. Θα δούμε πόσος χρόνος και τι καταστροφές ακόμα θα χρειαστούν για να δοκιμάσουμε ίσως να αποκτήσουμε ξανά ένα στοιχειωδώς κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος, που χρειαζόμαστε όχι ως πολυτέλεια αλλά ως εντελώς απαραίτητο όρο ακόμα και επιβίωσης -και πάντως αξιοπρεπούς- επιβίωσης του ελληνικού λαού.
Προς το παρόν κάνουν συνέδρια για τη μεταπολίτευση οι νεκροθάφτες της και κυριαρχούν κάθε είδους παραποιήσεις της ιστορικής αλήθειας και λογής λογής ιστορικοί αναθεωρητισμοί, καθώς η χώρα μας διαλύεται έχοντας μετατραπεί στο πιο απόλυτο προτεκτοράτο της κακιάς ώρας. Και φυσικά οι πρώτοι που συκοφαντούνται και λοιδορούνται είναι, πολύ φυσιολογικά, όσοι αγωνίστηκαν για μια ανεξάρτητη και ελεύθερη Ελλάδα (και Κύπρο), από τον Κολοκοτρώνη μέχρι το ΕΑΜ, από τον Μακάριο μέχρι τους φοιτητές του Πολυτεχνείου. Όπως ταιριάζει σε εθελόδουλους ραγιάδες, σε παραιτημένες κοινωνίες, σε παραδομένες χώρες.
Αρχίσαμε με τον ιστορικό αναθεωρητισμό του «ευρωλάγνου» Σημιτισμού, που μας έδωσε τον «συνωστισμό της Σμύρνης» της Μαρίας Ρεπούση για να δούμε τώρα, μετά τη βαριά ήττα χωρίς μάχη του 2015, τον εξωραϊσμό της made in USΑ Χούντας που κατέστρεψε την Κύπρο. Με τον Σημίτη είχαμε την κίβδηλη υπόσχεση ενός ευρωπαϊκού παραδείσου (για τον οποίο μας ζητούσαν κάποιες μικρές «εθνικές θυσίες»). Τώρα, που το όνειρο απεδείχθη εφιάλτης, δεν υπόσχονται μια ανύπαρκτη ελπίδα, εξωραΐζουν την επιστροφή στην άθλια μετεμφυλιακή Ελλάδα, εμφανίζοντάς την ως δήθεν παράδεισο.
Στην «αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουμε απολογητές του κατοχικού δοσιλογισμού να γίνονται κορυφαίοι σύμβουλοι ενός εντελώς ανεκδιήγητου Αλέξη Τσίπρα, αλλά και της Κυρίας Αχτσιόγλου, ενώ και οι άλλοι απίθανοι του ΚΚΕ, εν πλήρει συγχύσει (στην καλύτερη περίπτωση) τελούντες αμφισβητούν αν οι Αμερικανοί έκαναν ή όχι τη δικτατορία, μια δικτατορία για την οποία ζήτησε συγγνώμη ο ίδιος ο Αμερικανός Πρόεδρος!
Και όλα αυτά χωρίς να σηκώνονται οι πέτρες να τους βαρέσουν.
Στην Κύπρο, το κατεξοχήν θύμα των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του οργάνου τους, δηλαδή της «ελληνικής» Χούντας διαβάζουμε εξωφρενικές και απίθανες ανοησίες όπως ότι ήταν οι Σοβιετικοί, ίσως και ο Μακάριος που έβαλαν την Τουρκία στην Κύπρο, όχι οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί με όργανά τους τους εξωμότες χουντικούς αξιωματικούς, μια ηγεσία ενόπλων δυνάμεων στο payroll της CIA και τους οποίους οι ίδιοι οι Αμερικανοί άλλωστε διέσωσαν από το στρατοδικείο (για «να μη διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της χώρας»).
Καθώς φεύγουν οι γενιές που έζησαν τα γεγονότα ή τα άκουσαν από τους γονείς τους, οι νέοι άνθρωποι κινδυνεύουν να βυθιστούν σε απίθανη σύγχυση, να χρειάζεται να κάνουν αρχαιολογικές έρευνες για να μάθουν, αν μάθουν, τι και γιατί έγινε στην πατρίδα τους.
Πολύτιμος αρωγός σε όποιον θα θελήσει να μάθει την πραγματική, ζώσα, αυθεντική ιστορία της χώρας του, ιστορικό ή πολίτη, θα είναι οπωσδήποτε τα αρχεία του «Ποντικιού». Κι ο Κώστας θα εξακολουθεί να ζει εκεί, στο αρχείο της εφημερίδας που σφράγισε, όσο καμία άλλη, τα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Εργάσθηκε στο παρελθόν σε ερευνητικά ιδρύματα της Γαλλίας και της Ελλάδας ως φυσικός, στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ανδρέα Παπανδρέου ως ειδικός συνεργάτης για θέματα ελέγχου των εξοπλισμών και στη Μόσχα ως διευθυντής του γραφείου του Αθηναϊκού Πρακτορείου επί δεκαετία και ως ανταποκριτής για πολλά μέσα.
Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στην έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση “Utopie Critique”. Έχει γράψει τα βιβλία:
“Η Κύπρος στο στόχαστρο – Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες” (Ινφογνώμων 2017), “Η Κύπρος σε Παγίδα” (Λιβάνης, 2008), “Η Αρπαγή της Κύπρου” (Λιβάνης, 2004) και “Φάκελος Ελλάς – Τα αρχεία των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών” (Λιβάνης, 1993).
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.