Αποσπάσματα του άρθρου της Ορίτ Καμίρ* | Πηγή: Haaretz
«Στην πρώτη μου επίσκεψη στο Λβιβ, έψαξα για εκείνο το κτίριο στο γκέτο και άναψα κεριά μνήμης για αυτά τα παιδιά (που χάθηκαν). Ποιος θα πίστευε ότι ογδόντα χρόνια μετά τον θάνατό τους από την πείνα, η χώρα μου, το εβραϊκό κράτος, θα αποφάσιζε ότι φέρω ενοχή για την πείνα και την εξόντωση δεκάδων χιλιάδων παιδιών όπως αυτά. Το κράτος που αναδύθηκε από τα ερείπια αυτής της καταστροφής έχει εκατό χιλιάδες παιδιά στη Γάζα υπό τον κίνδυνο θανάτου από την πείνα.
Είτε η μητέρα μας ήταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης σωματικά είτε όχι, είμαστε όλοι δεύτερη, τρίτη και τέταρτη γενιά θυμάτων πείνας και εξόντωσης. Και η μόνη εντολή που μας άφησαν τα θύματα, σε όλους μας, είναι απλή: “Ποτέ Ξανά”. Επειδή κάθε άτομο, ως ανθρώπινο ον, έχει απόλυτη και απαραβίαστη αξία, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και το υπέρτατο καθήκον μας είναι να την αναγνωρίζουμε και να την διασφαλίζουμε. Απλά και μόνο επειδή είναι άνθρωποι. Και ακόμη περισσότερο για τα παιδιά. Έχουν πάντα δικαίωμα στη ζωή, στην προστασία, χωρίς αμφισβήτηση και χωρίς όρους. Αυτή είναι ολόκληρη η Τορά και δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Και αυτή καθορίζει την ευθύνη και το ηθικό μας καθήκον.
Από τότε που το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία τον Μάρτιο, ο πολιορκημένος πληθυσμός της Γάζας υποβάλλεται επίσης σε σκόπιμη και συστηματική πείνα. Το Ισραήλ επιτρέπει την είσοδο μόνο ελάχιστων τροφίμων στη Λωρίδα, και τα λίγα που επιτρέπονται εισέρχονται με τρόπο που δεν μπορεί να φτάσει σε όλους τους κατοίκους. Τα παιδιά, οι άρρωστοι, οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι που έχουν αποδυναμωθεί από την πείνα, δεν μπορούν να φτάσουν στους τέσσερις σταθμούς διανομής τροφίμων που δημιούργησε το Ισραήλ, αντί για τους 400 σταθμούς που λειτουργούσαν πριν. Έχουμε αποφασίσει τη μοίρα τους, να μαραζώνουν μέχρι να πεθάνουν από την πείνα, την αδυναμία και τις ασθένειες.
Σχετικά δυνατοί νέοι που φτάνουν στους σταθμούς διανομής για να πάρουν κάποια ανακούφιση, σκοτώνονται καθημερινά από Ισραηλινούς στρατιώτες. . . .
Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, καθαρό νερό. Αν κάποιος βρει μια φλούδα πατάτας, δεν έχει καν τρόπο να την μαγειρέψει. Και όλο αυτό το διάστημα, το Ισραήλ εμποδίζει την είσοδο τροφίμων, φαρμάκων και άλλων ζωτικών προμηθειών που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές και που είναι διαθέσιμα σε μεγάλες ποσότητες (επειδή τα κατέχουν οργανισμοί του ΟΗΕ που το Ισραήλ αποφάσισε να μποϊκοτάρει), και αρνείται τις πράξεις του – ακόμα και τώρα.
Πρόκειται για μια συμπεριφορά ακατανόητης σκληρότητας. Δημιουργεί φρίκη πέρα από κάθε φαντασία, και αυτό επιτρέπει στους περισσότερους Ισραηλινούς να την αρνούνται: αν είναι πολύ τρομερό για να είναι αληθινό, τότε μάλλον δεν είναι αληθινό. Και έτσι επιτρέπουν στη φρίκη να συνεχίζεται.
Τι αξία έχει η ελευθερία μας αν δεν τη χρησιμοποιούμε για να σταματήσουμε την εκδίωξη, τις δολοφονίες και την πείνα; Γιατί χρειαζόμαστε το κράτος δικαίου, αν όχι για να διασφαλίσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.