_
Χάρης 1944
Από τον κύκλο τραγουδιών «Αρκαδία VIII»
Ποίηση: Μανώλης Αναγνωστάκης
Σύνθεση: Μίκης Θεοδωράκης
Μαρία Φαραντούρη 1η φωνή
Πέτρος Πανδής 2η φωνή
Άρια Σαγιόνμαα 3η φωνή
Ορχήστρα υπό τον Ι.Διδίλη (πιάνο)
Δ/νει ο Μίκης
Από συναυλία στο Αννόβερο 1972
ένα πραγματικά πολύ σπάνιο ντοκουμέντο
(σπάνιο γιατί εκτός του ότι είναι ακυκλοφόρητο
εδώ ερμηνεύεται από 3,53' ως τρίφωνο)
Ήμασταν όλοι μαζί και ξεδιπλώναμε ακούραστα τις ώρες μας.
Tραγουδούσαμε σιγά για τις μέρες που θα 'ρχόντανε φορτωμένες πολύχρωμα οράματα.
Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές,
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας.
Mερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι.
Λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.
Ήμασταν όλοι μαζί μα θαρρείς πως αυτός ήταν όλοι.
Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ' αφτί: "Πέθανε ο Xάρης",
"σκοτώθηκε" ή κάτι τέτοιο, λέξεις που τις ακούμε κάθε μέρα.
Kανείς δεν τον είδε. Ήταν σούρουπο. Θα 'χε σφιγμένα τα χέρια όπως πάντα.
Στα μάτια του χαράχτηκεν άσβηστα η χαρά της καινούριας ζωής μας.
Mα όλα αυτά ήταν απλά κι ο καιρός είναι λίγος. Kανείς δεν προφταίνει.
Δεν είμαστε όλοι μαζί, δυο τρεις ξενιτεύτηκαν.
Tράβηξεν ο άλλος μακριά μ' ένα φέρσιμο αόριστο. Κι ο Xάρης σκοτώθηκε.
Φύγανε κι άλλοι. Μας ήρθαν καινούριοι. Γεμίσαν οι δρόμοι. . . .
Tο πλήθος ξεχύνεται αβάσταχτο, ανεμίζουνε πάλι σημαίες.
Mαστιγώνει ο αγέρας τα λάβαρα. Mες στο χάος κυματίζουν τραγούδια.
Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπάνε ανελέητα τα τείχη,
ξεχώρισες μια, είν' η δική του, π' ανάβει μικρές πυρκαγιές,
χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας.
Eίν' η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος
π' αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος και σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος
που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες
που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως.
_
Ο Χάρης που «μερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι». Ο Χάρης που «λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.. Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές, χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας». Και κάποια στιγμή «μας σφύριξε κάποιος πέθανε ο Χάρης»...
Ο Χάρης που «μερόνυχτα έπαιζε το κρυφτό με το θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι». Ο Χάρης που «λαχταρούσε ξεχνώντας το δικό του κορμί να χαρίσει στους άλλους μιαν Άνοιξη.. Aυτός τραγουδούσε, σωπαίναμε, η φωνή του ξυπνούσε μικρές πυρκαγιές, χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας». Και κάποια στιγμή «μας σφύριξε κάποιος πέθανε ο Χάρης»..._Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο του Χάρη ήταν Χάρης Ταλλαρος. Ήταν φοιτητής της ιατρικής και αγωνιστής που σκοτώθηκε το 1944. Έγινε γνωστός μέσω του ποιήματος και της μελοποίησης του από τον Μίκη, αλλά όπως συχνά συμβαίνει η μορφή του παραμένει εν πολλοίς άγνωστη.
Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο του Χάρη ήταν Χάρης Ταλλαρος. Ήταν φοιτητής της ιατρικής και αγωνιστής που σκοτώθηκε το 1944. Έγινε γνωστός μέσω του ποιήματος και της μελοποίησης του από τον Μίκη, αλλά όπως συχνά συμβαίνει η μορφή του παραμένει εν πολλοίς άγνωστη._Είχε αδερφό τον Τάκη Ταλλαρο, ο οποίος νεαρό παλικάρι σκοτώθηκε, επίσης, το 1944 περίπου τις μέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς. Ο Τάκης Τάλλαρος ήταν δίδυμοι με τον αδερφό του Βασίλη Τάλλαρο, ο οποίος Βασίλης μετά την απελευθέρωση πήρε το δρόμο της εξορίας από το αντιδραστικό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Δηλαδή, εκείνη η παρέα των φλογερών και ενθουσιωδών ΕΠΟΝιτων της Θεσσαλονίκης, αμέσως μετά την απελευθέρωση έμαθαν για το χαμό των συντρόφων τους, του Χάρη και του Τάκη, ενώ λίγο μετέπειτα ακολούθησαν οι εξορίες και οι φυλακές του Βασίλη.
Είχε αδερφό τον Τάκη Ταλλαρο, ο οποίος νεαρό παλικάρι σκοτώθηκε, επίσης, το 1944 περίπου τις μέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς. Ο Τάκης Τάλλαρος ήταν δίδυμοι με τον αδερφό του Βασίλη Τάλλαρο, ο οποίος Βασίλης μετά την απελευθέρωση πήρε το δρόμο της εξορίας από το αντιδραστικό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς. Δηλαδή, εκείνη η παρέα των φλογερών και ενθουσιωδών ΕΠΟΝιτων της Θεσσαλονίκης, αμέσως μετά την απελευθέρωση έμαθαν για το χαμό των συντρόφων τους, του Χάρη και του Τάκη, ενώ λίγο μετέπειτα ακολούθησαν οι εξορίες και οι φυλακές του Βασίλη. Αυτή ήταν η μοίρα, και η τύχη των αδελφών Τάλλαρου. Η μάνα τους είδε τα δυο της παιδιά να σκοτώνονται για την απελευθέρωση της πατρίδας, ενώ ο τρίτος να παίρνει το δρόμο της εξορίας και της φυλακής ως ανταμοιβή από την ...πατρίδα. Εδώ πάει γάντι για τη χαροκαμμένη μάνα το τραγούδι: "Κι αν έρθει τώρα η λευτεριά που 'ναι όλα μαραμένα, τι να την κάνω αγόρι μου γλυκό αυτή χωρίς εσένα".
_
=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.