Ο καπιταλισμός έχει τα μέσα να ξεπερνάει τις κρίσεις (Β.Ι.Λένιν)

Γράφει ο Δευκαλίων

Πριν από λίγες ημέρες (Δευκαλίων 17 Σεπτεμβρίου), είχαμε επισημάνει το φαινόμενο της ανησυχητικής αύξησης της τιμής του χρυσού. Συγκεκριμένα εκείνη την ημέρα η τιμή του χρυσού ήταν 1.280 δολάρια η ουγγιά. Στις 22 Σεπτεμβρίου η τιμή του χρυσού κυμαίνονταν στα 1.296 δολάρια η ουγγιά. Παρ’ ότι είναι πλεονασμός πρέπει να τονισθεί για ακόμη μία φορά ότι η τιμή του χρυσού ανεβαίνει όταν οι επενδυτές υποψιάζονται ή πιστεύουν ότι επίκειται αναταραχή στις διεθνείς χρηματαγορές. 

Και είναι απολύτως λογικό να υπάρχει ανησυχία στους επενδυτές. Τις τελευταίες ημέρες συνεχίσθηκαν τα αρνητικά νέα. Τα επιτόκια δανεισμού με τα οποία δανείστηκαν στις 21 Σεπτεμβρίου  η Ισπανία και η Ιρλανδία ήταν υψηλότερα από αυτά που είχαν δανειστεί στο άμεσο παρελθόν, δηλαδή τα επιτόκια δανεισμού των κρατών ανεβαίνουν παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια δανεισμού της ΕΚΤ παραμένουν σταθερά. Οι επίσημες ανακοινώσεις (και σε κόντρα με τις αισιόδοξες εκτιμήσεις και προβλέψεις), της FED στις ΗΠΑ, λένε ότι η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ παραμένει σε επιφυλακή για ανακοίνωση μέτρων που θα τονώσουν την οικονομία. Όλα τα μέχρι σήμερα επίσημα απολογιστικά στοιχεία των υπό εκτέλεση των προϋπολογισμών των κρατών της ΕΕ δείχνουν ότι οι στόχοι της ανάπτυξης για το 2010 δεν επιτυγχάνονται. Όλα αυτά δεν είναι απλά ανησυχητικά μηνύματα. Είναι απτές ενδείξεις ότι η διεθνής κρίση χρέους επιδεινώνεται. ...

Όταν πριν από δύο χρόνια στις 15 Σεπτεμβρίου 2008 χρεοκόπησε η Lehman Brothers, έστω και πρόσκαιρα «ο καπιταλισμός σταμάτησε να λειτουργεί». Πολύ γρήγορα όμως επιβεβαιώθηκε και η ρήση του Λένιν «ο καπιταλισμός έχει τα μέσα να ξεπερνάει τις κρίσεις». Οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων οικονομικά κρατών έσπευσαν να δανείσουν με κρατικά κεφάλαια, που τα δανείστηκαν προηγουμένως από τις χρηματαγορές τις υπό κατάρρευση τράπεζες. 

Πριν από αυτήν την απόφαση, το συνολικό Δημόσιο Χρέος των ανεπτυγμένων οικονομικά κρατών ήταν το 70 % του συνολικού ΑΕΠ των χωρών αυτών. Μετά από αυτήν την απόφαση και σε συνδυασμό με την ύφεση που έπληξε την παγκόσμια οικονομία το 2009 το συνολικό Δημόσιο Χρέος των ανεπτυγμένων οικονομικά χωρών έτεινε να φτάσει στο 100% του συνολικού ΑΕΠ των χωρών αυτών. 

Σύμφωνα με τα νέο-φιλελεύθερα όργανα του Διεθνούς Καπιταλισμού (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ), ο σχέση συνολικού Δημόσιου Χρέους των ανεπτυγμένων χωρών πρέπει να επανέλθει στα προ της κρίσης επίπεδα χωρίς να αποσυρθούν στο σύνολο τους τα μέτρα στήριξης του τραπεζικού συστήματος.

Ο λόγος προφανής. Το χρήμα που εκδίδουν οι κεντρικές τράπεζες των χωρών αυτών είναι αποδεκτό από τους επενδυτές να περιέχει ένα ποσοστό χρέους αλλά πρέπει να περιλαμβάνει και ένα ποσοστό πλούτο ώστε να έχει πραγματικά αξία. Εάν το χρήμα περιέχει μόνο χρέος (στην περίπτωση που το Δημόσιο Χρέος είναι μεγαλύτερο από το 100 % του ΑΕΠ) τότε ευνοήτως δεν περιέχει καθόλου πλούτο άρα δεν έχει καμιά πραγματική αξία.

Αυτό το διεθνές οικονομικό πρόβλημα ονομάστηκε “Κρίση Χρέους”.

Δύο ήταν οι τρόποι για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος. Ο Πρώτος να ενισχυθεί υπέρμετρά η ανάπτυξη. Υπολογίσθηκε τότε ότι η μέση ανάπτυξη των ανεπτυγμένων χωρών θα έπρεπε να τρέξει με αυξητικό ρυθμό περίπου 8% ετησίως για να επιστρέψει η αναλογία Δημόσιο Χρέος προς ΑΕΠ στα προ της κρίσης επίπεδα. Παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της Κίνας και της Ινδίας, δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθεί αυτός ο αναπτυξιακός στόχος αφού οι υπόλοιπες οικονομίες των ανεπτυγμένων κρατών ταλανίζονταν ήδη από βαθιά ύφεση. 

Ως μονόδρομος λοιπόν επιλέχθηκε η εφαρμογή περιοριστικών προϋπολογισμών που θα μείωνε τα Δημόσια Ελλείμματα και θα δημιουργούσε πρωτογενή οικονομικά πλεονάσματα, που θα αποπλήρωναν μέρος του Δημόσιου Χρέους. Βρισκόμαστε ήδη στο τέλος του 2010, δεύτερο έτος εφαρμογής περιοριστικών προϋπολογισμών και σκληρών δημοσιονομικών πολιτικών και τα πρώτα επίσημα δημοσιονομικά απολογιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ο επιδιωκόμενος στόχος δεν επιτυγχάνεται. 

Δεν διεκδικούμε το αλάθητο, αλλά όποιος μελετά την παγκόσμια κρίση θα έχει ήδη παρατηρήσει ότι η μία φάση της οικονομικής κρίσης διαδέχεται την άλλη. Μόνο που κάθε φορά η νέα φάση της κρίσης είναι μεγαλύτερη από την προηγούμενη και το διεθνές οικονομικό σύστημα σταθεροποιείται σε χαμηλότερο και δυσμενέστερο επίπεδο. 

Στο τέλος του 2010 και όταν το σύνολο των απολογιστικών στοιχείων των προϋπολογισμών έχει γίνει γνωστό, θα ζήσουμε μία επικοινωνιακή επεξεργασία των δημοσιονομικών αποτελεσμάτων ώστε να εξωραϊσθεί η εικόνα για την μέση κοινή γνώμη. Η επεξεργασία αυτή όμως δεν θα πείσει τους επενδυτές που μπορούν καλύτερα από τον απλό πολίτη να διαγνώσουν τα αρνητικά σημάδια της παγκόσμιας οικονομίας. Γι’ αυτό και σπεύδουν να καταφύγουν στον χρυσό.

Βρισκόμαστε σε διεθνές επίπεδο μπροστά σε μία στρατηγική ήττα του νεοφιλελευθερισμού, που ασπάζεται, διακηρύττει και  εφαρμόζει ο κ. Πρωθυπουργός. Εάν ο καπιταλισμός  αποδεχθεί δημόσια την ήττα του νεοφιλελευθερισμού, τον αποκηρύξει και επιλέξει μία άλλη μετριοπαθέστερη πολιτική προκειμένου να θεραπεύσει την αρρώστια του, ή βαδίσει μέχρι τέλους με την νεοφιλελεύθερη εμμονή του στην επιλογή του παγκόσμιου πολέμου, δεν το γνωρίζουμε. 

Η ρήση του Λένιν «ο καπιταλισμός έχει τα μέσα να ξεπερνάει τις κρίσεις» και στις δύο προαναφερόμενες λύσεις επιβεβαιώνεται.  Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι Έλληνες και η Ελλάδα θα βρίσκονται στο στρατόπεδο των ηττημένων.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"