ΔΕΝ περιμένω να πάρω συγκεκριμένες απαντήσεις,

Αγαπητοί σύντροφοι, ΔΕΝ περιμένω να πάρω συγκεκριμένες απαντήσεις, που να είναι ικανές να πείσουν – όχι προσωπικά μόνον εμένα - αλλά και το κάθε έναν αγνό και τίμιο ανώνυμο ψηφοφόρο, το πρόβλημα είναι υπαρκτό, η συναντίληψη των ιθυνόντων ελλείπει.

Η οριοθέτηση δηλαδή του προβλήματος σε ένα ιστορικό περίγραμμα και η ανάληψη των αναλογούντων ευθυνών.

ΔΕΝ μπορεί να ΜΗΝ υπάρχουν υπεύθυνοι !!!

Οι καρέκλες και τα κομματικά οφίτσια ΔΕΝ μπορεί να μοιράζονται ανάλογα με τις αρχηγικές τάσεις ή τα εκβιαστικά διλήμματα για δήθεν αυτονομήσεις - διασπάσεις ή άλλου είδους ανεπίτρεπτες συμπεριφορές.

Κάποιοι που γνώριζαν την όποια ευθύνη τους, θα έπρεπε και τώρα ακόμη να είχαν παραιτηθεί.

ΔΕΝ επιτρέπω σήμερα στον εαυτό μου, να σχολιάσω την σημερινή ηγεσία, η οποία προσπαθεί να αφυπνισθεί με ένα νέο ξεκίνημα. Η όποια κριτική μου θα υπάρξει αναρτώμενη από εδώ, μετά τα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών.

Δικαιούνται σαφώς και μιας ακόμη ευκαιρίας.

Αυτό όμως που μου επιτρέπω, είναι να πάω σε μια παρόμοια εποχή, η οποία έχει παράλληλες διαδρομές.

Ας θυμηθούμε ιστορικά το Χαρίλαο Τρικούπη, όταν στα 1874 μέσα σε ίδιο κλίμα κυβερνητικής αυθαιρεσίας και λαϊκής πολιτικής απαξίωσης, και ως αρχηγός του τότε «πέμπτου κόμματος» έγραψε στην εφημερίδα «Καιροί» το περίφημο άρθρο:«Τις πταίει;».

Στη περίοδο όμως, της τελευταίας πρωθυπουργίας του (1893-1895), η οποία κατέληξε άδοξα, αφού αναγκάστηκε να αναφωνήσει από το βήμα της Βουλής την περίφημη φράση με το θλιβερό μαντάτο : «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» . . .

Το θέμα λοιπόν είναι η κατανόηση του προβλήματος και η αποδοχή του αυτονόητου.

Σύντροφοι, η ιστορία είναι για να διδασκόμεθα και όχι να υπερηφανευόμαστε σε Εθνικές Εορτές και πανηγύρια.

Το παράδειγμα αυτό το επέλεξα για να τονίσω την σημερινή πραγματικότητα, η ιστορία επαναλαμβάνεται . . . άλλες φορές με τις ίδιες πολιτικές και άλλα πρόσωπα, άλλες με ίδια πρόσωπα και λανθασμένες επιλογές . . . και κάποιες άλλες πιθανόν με ανεπανόρθωτες και ΜΗ αναστρέψιμες διορθωτικές πολιτικές ενέργειες.

Το σίγουρο όμως είναι, όποιος προσπαθήσει να ξεγελάσει αυτό το λαό τη πληρώνει ακριβά. (ΔΕΝ μπορώ αυτή τη στιγμή να φανταστώ, το σημερινό πρωθυπουργό να ιδιωτεύει στη Ραφήνα ή όπου άλλου επιλέξει από τις τότε συγκυρίες).

Όλοι οι πολιτικοί και επίδοξοι πολιτευτές ομιλούν για το λαό.
Ποιο λαό νομίζουν ; αυτόν που γίνεται μια ομοιογενή μάζα, η οποία τυλίγεται σε ένα χασαπόχαρτο ενός ανόητου κρεατέμπορα ;

Εδώ υπάρχει το λάθος, και ας το προσέξουν οι ενδιαφερόμενοι αντιπρόσωποι, οι οποίοι επιδιώκουν να υπηρετήσουν τάχα αυτό τον «ανόητο λαό».

Ο λαός μπορεί να κυριαρχείται ενίοτε από τη ψυχολογία της μάζας (κατά Gustave Le Bon) . . . αλλά όταν κάθεται και στοχάζεται το αύριο των παιδιών του και της φαμίλιας του οργίζεται.
Και η οργή αυτή είναι ένα ανεξέλεγκτο δυναμικό ελατήριο που συνεχώς συσπειρώνεται και η οποία αποφόρτιση του θα είναι καταστροφική και πολλά απρόβλεπτη.

Μιλάνε πολλοί για δημοσκοπήσεις και τάσεις . . . είναι κάποιοι αριθμοί που δυστυχώς για τους «πελάτες» μελετητές ΔΕΝ καταγράφουν αυτή τη λαϊκή οργή και την αγανακτισμένη σιωπηλή φόρτιση της δυσαρέσκειας.
Πολλοί άλλοι μετράνε «κουκιά» σαν «πεντόβολα» στο χέρι και ΔΕΝ τους βγαίνει η αριθμητική.

Όλα είναι πιθανά . . . όλα είναι στο πολιτικό παιχνίδι. Ένα όμως πρέπει να προσέξουμε :

ΟΧΙ εξουσία για την εξουσία αλλά για ένα πρόγραμμα απόλυτα εφικτό και εφαρμόσιμο.

Ο καθένας μας από εμάς, κομμάτι ακριβό του λαϊκού παζλ κατανοεί και συγχωράει όποιον τον κοιτάει με μάτια που του λένε την αλήθεια.

Τι δέον γενέσθαι ; - Ας το επιχειρήσουν οι αρμόδιοι κομματικοί υπεύθυνοι.

===========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"