Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ !

Ο λαϊκισμός είναι για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία ό,τι είναι για τους ζωντανούς οργανισμούς οι εκφυλιστικές ασθένειες:

"Εδράζεται στα ζωτικά όργανά της, οδηγώντας την ακόμη και σε σταδιακή παράλυση. Ο μηχανισμός είναι απλός και εξαιρετικά ισχυρός: όπως διαφαίνεται από την ίδια την ετυμολογία της λέξης, πρόκειται για την ιδεολογικοποίηση" (εξ ου και «ισμός») της «θέλησης του λαού».
"Ο λαϊκιστής ψαρεύει στα θολά νερά της μαζικής ψυχολογίας, εμφανιζόμενος ως αυθεντικός εκφραστής αυτής της βούλησης.
Στην πραγματικότητα δεν αποδέχεται σε όλες της τις συνέπειες τη λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος, αρνείται τη διαμεσολάβηση διεκδικώντας μια υπερβατική εξουσία πάνω στο εκλογικό σώμα, ελέω λαού" (κατά το «ελέω θεού»).

Στην ελληνική πολιτική ζωή είναι περίπου ενδημικό φαινόμενο:

"Στα χρόνια των παππούδων μας, οι πολιτευτές γυρνούσαν τα χωριά καβάλα στο μουλάρι, έχοντας απο κοντά τον τοπικό κομματάρχη, και έταζαν στον κοσμάκη γεφύρια, σχολεία, κλινικές" (όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας-"Μαυρογιαλούρος" στην πασίγνωστη ελληνική ταινία). "Το φαινόμενο επιβίωσε για δεκαετίες, περνώντας από φάσεις έξαρσης και ύφεσης φθάνοντας μέχρι το σήμερα".

Ο λαϊκισμός δεν γνωρίζει διακρίσεις.
Είναι αριστερός αλλά και δεξιός, με γραβάτα και με ζιβάγκο..!!

Βασικό του στοιχείο είναι πώς δεν συνταιριάζεται με τον ορθολογισμό.
Όταν κυριαρχεί ο πρώτος, ο δεύτερος εξαφανίζεται.

Ο λαϊκισμός δεν απευθύνεται στη λογική, αλλά στο συναίσθημα.
Δεν παράγει πολιτική, δηλαδή επιχειρήματα, θέσεις και προτάσεις, αλλά συνθήματα.

Σε κάθε ευκαιρία βλέπουμε τους αντιπροσώπους μας στη βουλή απλά να ανταλλάσσουν κατηγορίες, ανάλογα με τη κοινοβουλευτική ομάδα που ανήκουν, χωρίς να κρίνουν σκόπιμο να παραθέσουν στοιχεία ή να προχωρήσουν την συζήτηση σε κάτι το ουσιαστικό.
Σαν να μιλάνε στο καφενείο:

"Εσείς τα κάνατε μούσκεμα. Ναι, αλλά εσείς τα κάνατε χειρότερα. Ναι, αλλά εσείς τα παίρνατε. Ναι, αλλά εσείς τα παίρνετε πιο χοντρά. Το μόνο που λείπει είναι να μπει ο καφετζής της Βουλής, να φέρει το τάβλι..."

Αλλη απόρροια του φαινομένου είναι «η αδυναμία της ισχύος» όπως παρατηρεί ο Γ.Παναγουλάτος. Εχουμε λοιπόν ένα πολιτικό σύστημα που θα έπρεπε να ευνοεί τις μεταρρυθμίσεις. Ενώ παράλληλα οι «μεταρρυθμίσεις» βρίσκονται στην ατζέντα κάθε υποψήφιου πολιτευτή. «Η κυβέρνηση δεν εμποδίζεται από περίπλοκες δομές συναπόφασης και βέτο που χαρακτηρίζουν ομοσπονδιακά κράτη όπως η Γερμανία. Η εκτελεστική εξουσία δεν χρειάζεται να πείθει κάθε φορά τους διαφωνούντες, όπως ο Αμερικανός πρόεδρος τα μέλη του Κογκρέσου. Ούτε να διαπραγματεύεται τη συναίνεση στο εσωτερικό ενός διακομματικού κυβερνητικού συνασπισμού, όπως σε πλήθος χωρών» (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, κράτη της Σκανδιναβίας και της κεντροανατολικής Ευρώπης). Ούτε αναγκάζεται η κυβέρνηση να συγκρατεί έναν ετοιμόρροπο συνασπισμό κομμάτων, για να μην καταρρεύσει, όπως συνέβη στη γειτονική Ιταλία. Ούτε διαθέτει η Ελλάδα ημιπροεδρικό σύστημα σαν τη Γαλλία, όπου ένας σοσιαλιστής πρόεδρος μπορεί να μπλοκάρει τις πολιτικές του κεντροδεξιού πρωθυπουργού – όπως ο Μιτεράν τις ιδιωτικοποιήσεις Σιράκ στη δεκαετία του ‘80.

Αντιθέτως. Η Ελλάδα διαθέτει ισχυρές, κεντρικές μονοκομματικές κυβερνήσεις, που στηρίζονται σε καθαρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες (151+1 εξακολουθεί να συνιστά καθαρή πλειοψηφία). Παραμένουν στην εξουσία 3-4 χρόνια, κυβερνούν «καθέτως» και μονομερώς χωρίς να υποχρεώνονται σε διακομματικές συναινέσεις. Το Σύνταγμα εξασφαλίζει πανίσχυρο πρωθυπουργό, που διορίζει και παύει τους υπουργούς και υφυπουργούς του.
Η κυβέρνηση επηρεάζει άμεσα τον διορισμό μερικών χιλιάδων κρατικών αξιωματούχων.
Και βέβαια ελέγχει πλήρως την κατανομή των κρατικών πόρων.
Η Βρετανία έχει επίσης πρωθυπουργό κεντρικό σύστημα, με μια κρίσιμη διαφορά:

"Η κυβερνητική ισχύς φιλτράρεται από μια υψηλών προσόντων αμετακίνητη διοίκηση και ελέγχεται εξονυχιστικά από το κοινοβούλιο. Σημειώστε επίσης ότι έχουμε έναν ακόμα ευνοϊκό παράγοντα. Η κοινωνία μας έχει περίπου συμφωνήσει στους τομείς μεταρρυθμιστικής προτεραιότητας: δημόσια διοίκηση, παιδεία, υγεία, ασφαλιστικό σύστημα. Συγκλίνει επίσης στη βασική κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων αυτών: καταπολέμηση της διαφθοράς και του κομματισμού, αποτελεσματικότητα στις υπηρεσίες, ποιότητα στην εκπαίδευση, καλύτερη κοινωνική προστασία και συνοχή. Ούτε οι μελέτες λείπουν: κάθε φιλομαθής υπουργός μπορεί να ανακαλύψει δεκάδες στοιβαγμένες στα ερμάρια του υπουργείου του."

Γιατί λοιπόν έχουμε τη διαχρονική αίσθηση ότι η πολιτική των μεταρρυθμίσεων συνίσταται σε άφθονα λόγια, παχυλές εξαγγελίες, αλλά πενιχρά αποτελέσματα ;;!!

Η απάντηση δεν είναι δύσκολο να δοθεί αν εξετάσουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του πολιτικού μας συστήματος. Σε αυτό το πολιτικό σύστημα λοιπόν όλα έχουν ως στόχο τις εντυπώσεις και οχι την ουσία. Προτεραιότητα πλέον του πολιτικού δεν είναι να δώσει λύση στα προβλήματα της καθημερινότητας αλλά η διαιώνιση της εξουσίας. Φθάσαμε στο σημείο ετσι οι «δημοσκοπήσεις» να έχουν μεταβληθεί σε γνώμονα του πολιτικού τοπίου και οι «καναλάρχες» να καθορίζουν τις εξελίξεις !! Απότοκο όλων των παραπάνω είναι οι πολιτικοί να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την επικοινωνιακή τακτική που θα ακολουθήσουν, ενώ παράλληλα βρίσκονται μακριά από κάθε πραγματικότητα και αδιαφορούν για τα προβλήματα και τις ανησυχίες του πολίτη.. Τα κόμματα συνεπώς δεν ενδιαφέρονται να στελεχώνονται από τους ικανούς αλλά από τους «αρεστούς» !

Ποιος φταίει όμως για αυτή την κατάσταση;

Ευθύνονται οι πολιτικοί που έχουν απομακρυνθεί από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της ή μήπως ευθύνονται οι πολίτες που επιλέγουν τους πολιτικούς με κριτήριο ΟΧΙ την ικανότητα αλλά τις πελατειακές σχέσεις και τα «ρουσφέτια» ;;

Ας σταματήσουμε επιτέλους αυτό τον φαύλο κύκλο, είναι στο χέρι μας !!

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΛΑΪΚΙΣΜΟ ! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ! ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΟΛΙΤΕΣ ΜΕ ΜΑΖΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ! ΨΗΦΟ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΜΑΣ !

===========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"