Η άλλη όψη του χειροκροτήματος

Του Σταυρου Λυγερου

Η σκηνή ήταν αποκαλυπτική. Οταν προχθές ο πρωθυπουργός ανέλαβε κάποιο απροσδιόριστο μερίδιο πολιτικής ευθύνης για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, οι «γαλάζιοι» βουλευτές σηκώθηκαν όρθιοι και χειροκροτούσαν με ένταση και παρατεταμένα, εμποδίζοντάς τον να προχωρήσει την ομιλία του.

Η εμφανής αμηχανία του είναι αλάνθαστη ένδειξη ότι ένιωσε και την άλλη όψη του χειροκροτήματος. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τη δεύτερη φορά, που ο Κ. Καραμανλής ψέλλισε μιαν αμφίβολη αυτοκριτική.

Η αυθόρμητη αυτή αντίδραση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας αντικειμενικά συνιστά την πιο καταλυτική κριτική που μπορούσε να ασκήσει στον αρχηγό της. Προφανώς, τα μέλη της χειροκροτούσαν παθιασμένα από ανακούφιση και όχι, βεβαίως, με ειρωνική διάθεση. Δυστυχώς, αντιδράσεις τέτοιου αισθητικού και πολιτικού επιπέδου (όπως μία τέτοια ειρωνεία) είναι αδιανόητες για την κομματική μας κουλτούρα. Οι βουλευτές ένιωσαν ανακούφιση, επειδή θεώρησαν ότι με την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από τον πρωθυπουργό γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα στη μέχρι τότε ρητορική ότι η κυβέρνηση δεν είχε καμιά ευθύνη και στο γεγονός ότι η κοινή γνώμη πιστεύει το ακριβώς αντίθετο. Θεωρούν ότι έγινε το πρώτο βήμα προς την πολυπόθητη αντιστροφή του κλίματος και ότι οι ίδιοι θα έχουν ένα επιχείρημα προς τους ψηφοφόρους τους.

Η ομιλία Καραμανλή ήταν αναμφίβολα μία τονωτική ένεση για τη δοκιμαζόμενη Ν.Δ. Επεισε όσους «γαλάζιους» έψαχναν από κάπου να πιαστούν. Είναι πολύ αμφίβολο, όμως, εάν έπεισε αυτούς από τη στάση των οποίων εξαρτάται η αντιστροφή του κλίματος.

Πώς μπορεί να τους πείσει ένας πρωθυπουργός που δηλώνει ότι το σκάνδαλο προέκυψε επειδή δύο μοναχοί «εκμεταλλεύθηκαν αδυναμίες του κράτους και ενέπλεξαν φορείς και υπηρεσίες»;

Ακόμα κι όσοι πιστεύουν στα θαύματα δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι το Αγιο Πνεύμα τύφλωσε υπουργούς, υφυπουργούς και προέδρους οργανισμών για να καταστεί δυνατή η λεηλασία του Δημοσίου.

Παρουσιάζοντας τους εμπλεκομένους στο σκάνδαλο σαν παραπλανηθέντες, ο πρωθυπουργός ουσιαστικά τους αθωώνει. Κι αυτό δεν θα αλλάξει εάν –όπως όλα δείχνουν– τους απομακρύνει στον επικείμενο ανασχηματισμό.

Η προχθεσινή ομιλία δεν πάσχει μόνο σ’ αυτό το σημείο.

Επιβεβαίωσε αυτό που έχει ήδη διαφανεί. Ο Κ. Καραμανλής μοιάζει με ηθοποιό, που ερμηνεύει με μανιέρα, πανομοιότυπα όλους τους ρόλους. Αντιδρά σε όλες ανεξαιρέτως τις καταστάσεις με τον ίδιον ακριβώς μονοδιάστατο τρόπο:

αυτοαναγορεύεται υπεύθυνος κυβερνήτης, μιλάει με –υποτίθεται– σταράτες κουβέντες και, βεβαίως, χτυπάει το χέρι στο έδρανο.

Αυτό, όμως, που πριν από μερικά χρόνια η κοινή γνώμη εισέπραττε σαν αποφασιστικότητα και ηγετικό χάρισμα, τους τελευταίους μήνες το εισπράττει ως κενή ρητορεία, εάν όχι ως αλαζονεία.

==========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"