H διάλυση του κράτους και η σκούπα...

Από τον Πέτρο Τατούλη*

Το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό. Η ελληνική κοινωνία είναι εξοργισμένη, θλιμμένη, απογοητευμένη. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή από αστυνομικό στα Εξάρχεια πυροδότησε μια σειρά αντιδράσεων που σιγοβράζουν εδώ και καιρό στην ψυχή του Έλληνα. Από πού πηγάζει αυτή η οργή; Από τη διεύρυνση των ανισοτήτων. Από τη διαπιστωμένη πλέον διαφθορά των πολιτικών όλων των αποχρώσεων. Από την οικονομική κρίση, απόρροια των χρόνιων στρεβλώσεων της αδύναμης ελληνικής οικονομίας. Από την τεκμαρτή διάλυση του κράτους.

Με απλά λόγια. Ο Έλληνας καλείται -με τηλεοπτικά σπότ μάλιστα!- να αποκτήσει φορολογική συνείδηση, την ίδια στιγμή που οι κυβερνώντες νομιμοποιούντται πλήρως να φτιάχνουν οφ σορ, καθότι «το νόμιμο είναι και ηθικό». Ο έλληνας βλέπει κάποιους να πλουτίζουν και να αποκτούν περιουσίες την ίδια στιγμή που τον μαστίζει η οικονομική κρίση. Ο έλληνας βλέπει πολιτικούς να είναι ακόμη όχι απλώς εκτός φυλακής αλλά και εντός πολιτικής, την ίδια στιγμή που έχουν αναμειχθεί σε σκάνδαλα δισεκατομμυρίων. Ο έλληνας βλέπει τη δικαιοσύνη να του δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο, όταν άλλους ισχυρούς μεγαλοκαναλάρχες, πολιτικούς και επιχειρηματίες τους χαϊδεύει μαλακά το κεφάλι.

Ο έλληνας βλέπει διαχρονικά δειλούς πολιτικούς ανεύθυνους και τυχοδιώκτες. Όλων των κομματικών αποχρώσεων. Ο κ. Καραμανλής και η ηγετική του ομάδα απέδειξε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να χειρισθεί καμία κατάσταση, αλλά δεν μπορεί να αναλάβει και καμία ευθύνη για την όποια αστοχία. Η μη ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών, αλλά και ευθυνών, έχει προκαλέσει την οργή των ελλήνων πολιτών, που νιώθουν πλέον μένος για την πολιτεία που προληπτικά δεν φρόντισε να αποτρέψει τη δολοφονία του 15χρονου, αλλά και κατασταλτικά δεν υπερασπίστηκε τις περιουσίες τους. Την ίδια στιγμή η χώρα είναι ανοχύρωτη. Όχι απέναντι σε κάποιο μυστικό σχέδιο εξόντωσης της ίδιας και της κυβέρνησης, αλλά είναι ανήμπορη και ανοχύρωτη απέναντι στην ίδια τη διάλυση του κράτους.

Για αυτήν τη διάλυση του κράτους, για αυτό το σάπιο σύστημα εξουσίας, φταίει ασφαλώς η κυβέρνηση. Δεν φταίει όμως μόνο η κυβέρνηση. Φταίει και η αξιωματική αντιπολίτευση που για χρόνια είδε την εξουσία ως τρόπο να αλώσει το κράτος και τον κορβανά του. Φταίει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση που προσπαθεί και πάλι να ανέλθει στην εξουσία με τα ίδια χιλιοδοκιμασμένα πρόσωπα, με τα ίδια αποτυχημένα πρόσωπα, με τις ίδιες χρεοκοπημένες πολιτικές. Ο κ. Παπανδρέου έχει γίνει ένας καλός ρήτορας. Του πήρε μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι ωστόσο από τώρα ασυνεπής. Είχα πριν από πολλούς μήνες επισημάνει ότι πρέπει να υιοθετήσουμε το τεκμήριο πολιτικής ενοχής: οι πολιτικοί που φέρονται αναμεμειγμένοι σε σκάνδαλα πρέπει ν α παραιτούνται προτού αποφανθεί η δικαιοσύνη. Προκειμένου η δικαιοσύνη να κάνει απερίσπαστη το έργο της, χωρίς να δεσμεύεται από το βαρύ τους όνομα. Άκουσα λοιπόν τον κ. Παπανδρέου να το υιοθετεί από το βήμα της βουλής. Ασφαλώς και αυτό είναι μια καλή πρωτοβουλία. Με μια διαφορά. Ο κ. Παπανδρέου είναι αυτή τη στιγμή πρόεδρος του κόμματος του. Οπότε αν ήθελε να τον πιστέψουμε, θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει από αυτήν τη στιγμή. Δεν υπάρχει ωστόσο, καμία ουσιαστική βούληση κάθαρσης, από την στιγμή που δεν υπάρχει ήδη αυτοκάθαρση! Ή θεωρεί ότι το ΠΑΣΟΚ του 2008 είναι tabula rasa; Είναι άγραφος πίνακας; Όχι. Το ΠΑΣΟΚ σέρνει πολλά ακόμη από τα γνωστά του βαρίδια και μάλιστα στην πρώτη γραμμή.

Η προσφυγή στις κάλπες δεν είναι ασφαλώς λύση. Δεν μπορεί κανείς να σύρει τους έλληνες σε μια τόσο κρίσιμη απόφαση με διλήμματα χάους. Πρέπει με νηφαλιότητα να εξετάσουμε κατά πόσον ο καθένας εννοεί αυτά που λέει προκειμένου να μην ξαναπέσουμε θύματα κάποιου δήθεν επικοινωνιακού χαρίσματος. Έστω κι αν έχει αποκτηθεί με πολύ κόπο.

Πρέπει ωστόσο άμεσα να τεθεί στο τραπέζι του διαλόγου η ανεξαρτητοποίηση της δικαιοσύνης, αλλά και της ηγεσίας της αστυνομίας. Δεν μπορούν οι κρίσεις των δικαστών να γίνονται με κομματικά κρίτηρια και δεν μπορούν να αποστρατεύονται ικανοί αξιωματικοί όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις. Την ίδια στιγμή η ανάταξη της κεντροδεξιάς, με την έννοια της μόνης ικανής δύναμης να παράσχει στη βάση του φιλελευθερισμού και του ρεαλισμού αξιόπιστες λύσεις για τον τόπο, είναι επιβεβλημένη.Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι η εκάστοτε εξουσία χρησιμοποιεί ακόμη το αξίωμα Λαμπεντούζα, προκειμένου να πείσει ότι θέλει να τα «αλλάξει όλα στην προσπάθεια της να μην αλλάξει τελικώς τίποτε». Τυχαία όμως γεγονότα , σαν αυτό που συνέβη πριν από μια εβδομάδα στα Εξάρχεια, μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Αποκαλύπτουν τα σκουπίδια που για χρόνια συσσωρεύαμε κάτω από το χαλί. Μένει κάποιοι να πιάσουν τη σκούπα.
(*όπως δημοσιεύθηκε στη Real News , Κυριακή 14 Δεκεμβρίου).

==========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"