του Θεόδωρου Ε. Παντούλα (manifesto)"...Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια -φαίνονταν οι φλέβες, τόση εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρο, τα ΄χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και στ΄ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων· χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες, τους μίλησα: Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι΄ αυτά πολεμήσαμε," μαρτυρά ο μαρτυρήσας Μακρυγιάννης, τον οποίο παραθέτω γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε τον στρατηγό ούτε τους λόγους που πολέμησε υποληπτόμεθα. Ως απελεύθεροι απόγονοι του στρατηγού μάλιστα κοπτόμεθα για τα τάλαρα και όχι για τα αγάλματα.
Πλειοδοτώ; Καθόλου. Ας θυμηθούμε ότι τα ανά την επικράτεια επαρχιακά σχολεία πραγματοποιούν ετήσιες εκπαιδευτικές εκδρομές στην κάποτε Αθήνα, κατά τις οποίες αφιερώνουν μια επίσκεψη express στην Ακρόπολη και το υπόλοιπο της ημέρας τα σχολιαρόπαιδα αφιονίζονται στο γνωστό, κολοσσιαίων διαστάσεων, αυθαίρετο πολυκατάστημα. Το βράδυ η ψυχαγωγία τους θα συνεχιστεί σε κάποιο σκυλάδικο της υδροκέφαλης πρωτεύουσας, όπου θα τσιφτετελιστούν μέχρι πρωίας.
Προτεραιότητα της Εκπαίδευσης -αυτά τα προγράμματα εγκρίνονται από τις κατά τόπους διευθύνσεις Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης- είναι η λιμασμένη καταναλωτική χαύνωση και η τουρκομπαρόκ εκγύμναση. Όχι πάντως ο παιδεμός της παιδαγωγίας.
Με έκπληξη λοιπόν, δικαιολογημένη πιστεύω, παρακολούθησα τα πολυτελή εγκαίνια του αγνώστου προϋπολογισμού μουσείου της Ακροπόλεως, που, μετά από 35 σχεδόν έτη (!!!) και 130+ εκατομμύρια ευρά κατά τα επισήμως θρυλούμενα, κατόρθωσε το Ελληνικό Δημόσιο να περατώσει. Δεν ήταν όμως γιορτή τα εγκαίνια. Πάμφωτο show ήταν. Και αυτοί που έτυχε να είναι οικοδεσπότες περισσότερο σε αμήχανους λαθρεπιβάτες έφερναν.
Εκτός από τις κραυγαλέες, για τα βαλκανικά μας ημίμετρα, παρουσίες, είχαμε και κραυγαλέες απουσίες. Απόντες –πέραν των ξένων ηγετών που δεν ελάμπρυναν το party- πρώην υπουργοί και υφυπουργοί Πολιτισμού, Γ.Γ. του υπουργείου, και το όποιο πνευματικό δυναμικό διαθέτει η χώρα. Παρόντα, μεταξύ άλλων, διάφορα οψίπλουτα αθύρματα του εγχώριου life style, τα οποία εκδέχονται τον πολιτισμό ως κοσμικό event. Εξεπλάγην, επίσης, από τη γενικευμένη αμετροεπή οικειοποίηση της ελληνικής αρχαιότητας, από τον απαίδευτο κομπασμό, από την αδέξια αρχαιοκαπηλία, από την επαρχιώτικη λαχτάρα να καταπλήξουν τους τηλεθεατές ενώ άκουσα κορυφαίους πολιτειακούς εκπροσώπους να απαιτούν την επιστροφή των Μαρμάρων από το μουσείο της βρετανικής αποικιοκρατίας.
Να πάρει όμως η ελληνική πολιτεία τα κλοπιμαία γλυπτά, να τα κάνει τι; Όλοι όσοι ζούμε σε αυτόν τον τόπο γνωρίζουμε ότι αυτός υπουργείται από τους νεροκουβαλητές της διαφθοράς και της διαπλοκής, από τους κλεπταποδόχους του κοινωνικού πλούτου, από τους θιασώτες της αναξιοκρατίας, του ενδοτισμού και της αντικοινωνικής ιδιοτέλειας.
Κάθε Έλληνας γνωρίζει ότι η Ελληνική Πολιτεία είναι εξόφθαλμα ανίκανη να διαχειριστεί με στοιχειώδη επάρκεια την ίδια του την καθημερινότητα. Όσο για τα πιο σύνθετα ζητήματα, όπως αυτό του παρελθόντος και της προβολής του στο παρόν, έχουμε δώσει εξετάσεις και οι επιδόσεις μας -σε ένα σύστημα, όπου δεν υπάρχουν μετεξετασταίοι- είναι αποκαρδιωτικές.
Κάντε ταμείο: τον συλλογικό αυτοσεβασμό μας, την ιστορική αυτοσυνειδησία μας και την πολιτιστική ιδιοπροσωπία μας τα περιγράφουν με οχληρή ενάργεια ο χρόνιος βιασμός του αττικού τοπίου, ο εμπρησμός της υπαίθρου και το εθιμικό τσιμέντωμα των πυρπολημένων περιοχών, η κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια δηλαδή στην μνήμη, στο φυσικό και ιστορικό τοπίο, που μας περιβάλλει.
Μια χώρα που όχι απλώς θα μπορούσε, αλλά όφειλε να σεβαστεί το χώρο της, είναι οριστικά εκβαρβαρισμένη αισθητικά, διάτρητη από 2.500.000 αυθαίρετα κτίσματα.
Είναι λεηλατημένη από ένα διακομματικό παρακράτος, που νομιμοποιεί την αυθαιρεσία, και μια εκμαυλισμένη κοινωνία, που τραυλίζει με ανεπίγνωστη ξιπασιά σπασμένες λέξεις, επιχειρώντας να δικαιολογήσει την ιταμή εγωπάθειά της. Μια χώρα παραιτημένη από τον αψυμιθίωτο εαυτό της, παραδομένη αμαχητί σε μια υπανάπτυκτη γενιά, που, όταν δεν χλευάζει τα οικεία, τα περιφρονεί.
Μια χώρα αφημένη σε έναν εσμό μεταπρατών που, όταν δεν αυτοευνουχίζεται με την προηγούμενη συμπλεγματική συμπεριφορά, κάνει σημαία ευκαιρίας την αναίσχυντη οίηση και καυχάται για όλα αυτά που η ίδια απαξίωσε μετατρέποντάς τα σε ευκαιριακή παραμυθία για την απαραμύθητη ευτέλειά της. Μια χυδαία κοινωνία και μια κατ’ επίφασιν πατρίδα, που έδωσαν αντιπαροχή την απροσκύνητη αρχοντιά του τόπου και του τρόπου μας, για να αξιωθούν τη φενάκη μιας πρόσοψης, που κρύβει την τριτοκοσμική της προπέτεια.
Μπορεί ένα μουσείο –για το οποίο μάλιστα δεν ομονοεί η επιστημονική κοινότητα- να αμβλύνει την παντελή απουσία ταυτότητας και οράματος;
Μπορεί να διασκεδάσει την επονείδιστη ειλωτεία, την οποία εκλαμβάνουμε για κατόρθωμα;
Αυτή λοιπόν η χώρα, με αυτές τις επιδόσεις, δεν δικαιούται να επαίρεται για την κληρονομιά, που ευτέλισε εκποιώντας την. Δικαιούται, βεβαίως, με όλη την αρχοντοχωριατιά της, να θαυμάζει το Μουσείο περισσότερο από το όμορο μνημείο. Η ελληνική «πόλις» όμως, που έστησε Παρθενώνες, είναι κατόρθωμα πολιτισμού, το οποίο συγκροτήθηκε από κοινό νόημα του βίου και όχι από ανόητη βιοτή ιδιωτών. Αυτή η χώρα δωσιλόγων βαρύνεται με εγκλήματα, που δεν παραγράφονται όσα μουσεία και αν υψωθούν στη χωματερή Αθηνών και Μυκόνων.
Οψέποτε και αν επιστραφούν τα Μάρμαρα εκεί όπου ανήκουν, αυτή θα είναι μια ακόμη Πύρρειος νίκη μας –όπως οι πολυδάπανοι Ολυμπιακοί Αγώνες, που υποθήκευσαν επ’ αορίστω την υποτέλειά μας. Διότι τα μάρμαρα δεν είναι η ψυχή μας –όπως αυτάρεσκα διαδηλώνουμε. Μια νέα τουριστική ατραξιόν είναι, που θα φέρει σε ορισμένους και άλλα τάλαρα. Τίποτε άλλο.
Καλές είναι οι μεγάλες ιδέες. . .
Αρκεί να μην μπερδεύουμε το μπόϊ μας με την σκιά μας.
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.