Η 24η Ιουλίου, επέτειος της Μεταπολίτευσης, τιμάται κάθε χρόνο από το 1976 με δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο.
Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα μηνύματα του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών έχουν κοινό παρονομαστή το πόσο «ισχυρή, ελεύθερη, αναπτυγμένη, σύγχρονη χώρα έχουμε και πόσο σταθερή είναι η Δημοκρατία μας που επιλέγει την πορεία της μέσα από την ελεύθερη βούληση του λαού της, χωρίς προστάτες, δυνάστες και τοποτηρητές».
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Μετά τη νύχτα της 23ης προς την 24η Ιουλίου του 1974, ο Καραμανλής δεν έδωσε στον τόπο μια νέα προοπτική πέρα από την απλή επιστροφή σε μία επίφαση δημοκρατικής νομιμότητας.
H είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 προσέφερε στη χώρα ένα περίγραμμα θεσμών, χωρίς να διασφαλίζεται ωστόσο η εύρυθμη λειτουργία τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν αξιοποίησε την ευκαιρία για μία υγιή πολιτική και οικονομική εξέλιξη, αντιθέτως οξύνθηκαν τα φαινόμενα της διαφθοράς και του κομματικού κράτους, με αποτέλεσμα να ενταθούν τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας.
H Μεταπολίτευση θα όφειλε να αποτελεί μία διαρκή διαδικασία πολιτειακής μεταβολής, ισχυροποίησης των θεσμών και υγιούς κοινωνικού μετασχηματισμού. Ωστόσο, στην Ελλάδα η πολιτειακή μεταβολή συνίσταται πρακτικά στο ότι αντικαταστάθηκε οριστικά η βασιλική δυναστεία με τρεις δυναστείες πολιτικών (Καραμανλήδες, Παπανδρέου. Μητσοτακέικο), ενώ τα 2/3 των βουλευτών μας κατάγονται από οικογένειες που μέλη τους παρίσταντο και στα προπολεμικά βουλευτικά έδρανα.
Βέβαια, η στρατιωτική ηγεσία δεν επηρεάζει ούτε απειλεί πλέον την πολιτική. Καταλήξαμε, όμως, στο αντίθετο άκρο της αλώσεως των ενόπλων δυνάμεων από την κομματοκρατία.
Θα μου πείτε κάποιοι, πως η Ελλάδα από το 1990 κατέχει επίζηλη θέση στον άμεσο γεωγραφικό της περίγυρο. Όμως αυτό δεν οφείλεται στη δική της θεσμική σταθερότητα, αλλά στην διάλυση που επέφερε στις γειτονικές μας χώρες η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ας είναι καλά οι ελληνόψυχοι παππούδες μας, που στο Γράμμο και στο Βίτσι μας γλίτωσαν από αυτήν την περιπέτεια.
Με την «εκσυγχρονιστική» στροφή του 1996 απέκτησαν υπέρμετρη ισχύ οι μεγαλοεκδότες, οι καναλάρχες, οι τράπεζες και το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο διέλυσε κάθε παραγωγική προσπάθεια, ενώ η εξωτερική μας πολιτική υπαγορεύεται απροκάλυπτα από τις ΗΠΑ, τις οποίες ο κ. Σημίτης έχει ήδη ευχαριστήσει δημοσίως.
Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών ακύρωσε στην πράξη εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, ενώ η αυξανόμενη εγκληματικότητα στέρησε από τον μέσο Έλληνα το αίσθημα της ασφάλειας.
Από το 2004 και μετά, η ατολμία για ριζικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις οδήγησαν την Νέα Δημοκρατία –παρά τις αρχικές καλές προθέσεις του Πρωθυπουργού- σε μία αυτοπαγίδευση της στους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας, με συνέπεια την αναπαραγωγή των ίδιων προβλημάτων. Η χώρα μας παραμένει πρωταθλήτρια της Ευρωζώνης στη διαφθορά, ενώ τρανταχτά σκάνδαλα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη που τα θάβει.
Όσον αφορά στην οικονομική κρίση μετά το 2008, ισχύει ο κρατικός παρεμβατισμός για τους οικονομικά ισχυρούς αλλά και για να σωθούν οι τράπεζες, ενώ οι μικρομεσαίοι εγκαταλείπονται απροστάτευτοι στα νύχια του νέο-φιλελευθερισμού.
Ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται ακόμα την Ελληνική Πολιτεία κομμάτι από τον εαυτό του (όπως ο Σουηδός, ο Νορβηγός ή ο Ελβετός), αλλά σαν έναν αλλότριο μηχανισμό που τον νέμονται εκείνοι που κερδοσκοπούν σε βάρος του.
Στη σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν είναι οι Βουλευτές, οι οποίοι συχνότατα ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη της κομματικής πειθαρχίας (αφήνω κατά μέρος την διαπλοκή). Άρα στην πράξη οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ηγεσίες των κομμάτων που εξυπηρετούν εκείνους που τα χρηματοδοτούν. Οι θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού (που συμβαδίζουν με προκλητικά παχυλούς μισθούς) στελεχώνονται «αξιοκρατικά» κυρίως από μέλη του Εκάλη club και αποφοίτους του κολλεγίου Αθηνών.
Έτσι εξηγείται η χαώδης απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και τις αποφάσεις της ηγεσίας, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας μας.
Θα ήταν συνετό πολίτες και πολιτικοί να ασχοληθούμε με το εύρος της δημοκρατικότητας του Πολιτεύματος στη χώρα μας. Είναι τραγικό στην Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, να μην εφαρμόζονται θεσμοί που εδώ και δεκαετίες ισχυροποιούν τη δημοκρατικότητα στην Ελβετία, την Γαλλία, την Ολλανδία, τις Σκανδιναβικές χώρες και αλλού.
Ωστόσο, οι εκάστοτε κυβερνώντες -πέρα από την ατολμία τους για ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν την οικονομία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνία- όταν έρχεται στην επιφάνεια το ζήτημα των δημοψηφισμάτων, σπεύδουν να δηλώσουν την πίστη τους στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στιγματίζουν σαν «λαϊκιστή» όποιον το προτείνει. Λησμονούν προφανώς ότι η απαρχή του λαϊκισμού είναι ο πατερναλισμός. Δηλαδή, η άποψη ότι δήθεν ο λαός δεν είναι αρκετά ώριμος ή διορατικός, ώστε να τον αφήσουν να επιλέξει το μέλλον του.
Όταν εκλέγουμε κάποιο κόμμα στην κυβέρνηση, δε σημαίνει πως συμφωνούμε με όλες τις αποφάσεις που θα λάβει. Άρα πρέπει για σοβαρά θέματα (όπως το όνομα της fyrom, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, το μεταναστευτικό) να εκφράζεται άμεσα η λαϊκή βούληση.
Θα άξιζε πράγματι τον κόπο να γιορτάζουμε μία γνήσια, αξιοκρατική, δίκαιη, εύρυθμη και συμμετοχική Δημοκρατία. Όχι όμως μία χρεοκοπημένη οικογενειοκρατούμενη πλουτο-δημοκρατία των λαμογιών και των μιζαδόρων. Γι αυτό και πέρα από το Προεδρικό Μέγαρο και τους καναλάρχες κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να εορτάσει τη μεταπολίτευση.
Σχόλιο;
Τα είπε όλα ο κ καθηγητής...
Εμείς απλά θα δώσουμε προς το παρόν ένα link, (για μετά τα γνωστά πανηγύρια και τα τραπεζώματα). Για να ΜΗΝ "αλλοιωθεί" το αλισβερίσι της συνεύρεσης των καλεσμένων, κάτι θα έχουν να πουν, για την "αποκατάσταση της δημοκρατίας," μιας και τη περίοδο της χούντας, πολλοί από δαύτους ήταν μετανάστες σε σαλέ της Γαλλίας και στις "φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Ας του αφήσουμε να απολαυσουν τον "άρτον" (ας πούμε παντεσπάνι) και το θέαμα για τους φτωχούς υπηκόους μέσω τηλε-μετάδοσης.
-------------------------------------------------------------------------------------------------Η ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τα μηνύματα του πρωθυπουργού και των πολιτικών αρχηγών έχουν κοινό παρονομαστή το πόσο «ισχυρή, ελεύθερη, αναπτυγμένη, σύγχρονη χώρα έχουμε και πόσο σταθερή είναι η Δημοκρατία μας που επιλέγει την πορεία της μέσα από την ελεύθερη βούληση του λαού της, χωρίς προστάτες, δυνάστες και τοποτηρητές».
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Μετά τη νύχτα της 23ης προς την 24η Ιουλίου του 1974, ο Καραμανλής δεν έδωσε στον τόπο μια νέα προοπτική πέρα από την απλή επιστροφή σε μία επίφαση δημοκρατικής νομιμότητας.
H είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 προσέφερε στη χώρα ένα περίγραμμα θεσμών, χωρίς να διασφαλίζεται ωστόσο η εύρυθμη λειτουργία τους. Το ΠΑΣΟΚ δεν αξιοποίησε την ευκαιρία για μία υγιή πολιτική και οικονομική εξέλιξη, αντιθέτως οξύνθηκαν τα φαινόμενα της διαφθοράς και του κομματικού κράτους, με αποτέλεσμα να ενταθούν τα σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας.
H Μεταπολίτευση θα όφειλε να αποτελεί μία διαρκή διαδικασία πολιτειακής μεταβολής, ισχυροποίησης των θεσμών και υγιούς κοινωνικού μετασχηματισμού. Ωστόσο, στην Ελλάδα η πολιτειακή μεταβολή συνίσταται πρακτικά στο ότι αντικαταστάθηκε οριστικά η βασιλική δυναστεία με τρεις δυναστείες πολιτικών (Καραμανλήδες, Παπανδρέου. Μητσοτακέικο), ενώ τα 2/3 των βουλευτών μας κατάγονται από οικογένειες που μέλη τους παρίσταντο και στα προπολεμικά βουλευτικά έδρανα.
Βέβαια, η στρατιωτική ηγεσία δεν επηρεάζει ούτε απειλεί πλέον την πολιτική. Καταλήξαμε, όμως, στο αντίθετο άκρο της αλώσεως των ενόπλων δυνάμεων από την κομματοκρατία.
Θα μου πείτε κάποιοι, πως η Ελλάδα από το 1990 κατέχει επίζηλη θέση στον άμεσο γεωγραφικό της περίγυρο. Όμως αυτό δεν οφείλεται στη δική της θεσμική σταθερότητα, αλλά στην διάλυση που επέφερε στις γειτονικές μας χώρες η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ας είναι καλά οι ελληνόψυχοι παππούδες μας, που στο Γράμμο και στο Βίτσι μας γλίτωσαν από αυτήν την περιπέτεια.
Με την «εκσυγχρονιστική» στροφή του 1996 απέκτησαν υπέρμετρη ισχύ οι μεγαλοεκδότες, οι καναλάρχες, οι τράπεζες και το «αεριτζίδικο» κεφάλαιο διέλυσε κάθε παραγωγική προσπάθεια, ενώ η εξωτερική μας πολιτική υπαγορεύεται απροκάλυπτα από τις ΗΠΑ, τις οποίες ο κ. Σημίτης έχει ήδη ευχαριστήσει δημοσίως.
Η αθρόα εισροή λαθρομεταναστών ακύρωσε στην πράξη εργασιακά και κοινωνικά κεκτημένα δεκαετιών, ενώ η αυξανόμενη εγκληματικότητα στέρησε από τον μέσο Έλληνα το αίσθημα της ασφάλειας.
Από το 2004 και μετά, η ατολμία για ριζικές μεταρρυθμίσεις και ρήξεις οδήγησαν την Νέα Δημοκρατία –παρά τις αρχικές καλές προθέσεις του Πρωθυπουργού- σε μία αυτοπαγίδευση της στους ίδιους μηχανισμούς εξουσίας, με συνέπεια την αναπαραγωγή των ίδιων προβλημάτων. Η χώρα μας παραμένει πρωταθλήτρια της Ευρωζώνης στη διαφθορά, ενώ τρανταχτά σκάνδαλα παραπέμπονται στη δικαιοσύνη που τα θάβει.
Όσον αφορά στην οικονομική κρίση μετά το 2008, ισχύει ο κρατικός παρεμβατισμός για τους οικονομικά ισχυρούς αλλά και για να σωθούν οι τράπεζες, ενώ οι μικρομεσαίοι εγκαταλείπονται απροστάτευτοι στα νύχια του νέο-φιλελευθερισμού.
Ο Έλληνας πολίτης δεν αισθάνεται ακόμα την Ελληνική Πολιτεία κομμάτι από τον εαυτό του (όπως ο Σουηδός, ο Νορβηγός ή ο Ελβετός), αλλά σαν έναν αλλότριο μηχανισμό που τον νέμονται εκείνοι που κερδοσκοπούν σε βάρος του.
Στη σύγχρονη ελληνική Δημοκρατία οι μόνοι αρμόδιοι να αποφασίζουν είναι οι Βουλευτές, οι οποίοι συχνότατα ψηφίζουν υπό την δαμόκλειο σπάθη της κομματικής πειθαρχίας (αφήνω κατά μέρος την διαπλοκή). Άρα στην πράξη οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις ηγεσίες των κομμάτων που εξυπηρετούν εκείνους που τα χρηματοδοτούν. Οι θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού (που συμβαδίζουν με προκλητικά παχυλούς μισθούς) στελεχώνονται «αξιοκρατικά» κυρίως από μέλη του Εκάλη club και αποφοίτους του κολλεγίου Αθηνών.
Έτσι εξηγείται η χαώδης απόσταση ανάμεσα στη λαϊκή βούληση και τις αποφάσεις της ηγεσίας, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση της Δημοκρατίας μας.
Θα ήταν συνετό πολίτες και πολιτικοί να ασχοληθούμε με το εύρος της δημοκρατικότητας του Πολιτεύματος στη χώρα μας. Είναι τραγικό στην Ελλάδα, τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, να μην εφαρμόζονται θεσμοί που εδώ και δεκαετίες ισχυροποιούν τη δημοκρατικότητα στην Ελβετία, την Γαλλία, την Ολλανδία, τις Σκανδιναβικές χώρες και αλλού.
Ωστόσο, οι εκάστοτε κυβερνώντες -πέρα από την ατολμία τους για ουσιαστικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα εξυγιάνουν την οικονομία, τη δικαιοσύνη και την κοινωνία- όταν έρχεται στην επιφάνεια το ζήτημα των δημοψηφισμάτων, σπεύδουν να δηλώσουν την πίστη τους στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στιγματίζουν σαν «λαϊκιστή» όποιον το προτείνει. Λησμονούν προφανώς ότι η απαρχή του λαϊκισμού είναι ο πατερναλισμός. Δηλαδή, η άποψη ότι δήθεν ο λαός δεν είναι αρκετά ώριμος ή διορατικός, ώστε να τον αφήσουν να επιλέξει το μέλλον του.
Όταν εκλέγουμε κάποιο κόμμα στην κυβέρνηση, δε σημαίνει πως συμφωνούμε με όλες τις αποφάσεις που θα λάβει. Άρα πρέπει για σοβαρά θέματα (όπως το όνομα της fyrom, η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, το μεταναστευτικό) να εκφράζεται άμεσα η λαϊκή βούληση.
Θα άξιζε πράγματι τον κόπο να γιορτάζουμε μία γνήσια, αξιοκρατική, δίκαιη, εύρυθμη και συμμετοχική Δημοκρατία. Όχι όμως μία χρεοκοπημένη οικογενειοκρατούμενη πλουτο-δημοκρατία των λαμογιών και των μιζαδόρων. Γι αυτό και πέρα από το Προεδρικό Μέγαρο και τους καναλάρχες κανείς δεν νιώθει την ανάγκη να εορτάσει τη μεταπολίτευση.
Σχόλιο;
Τα είπε όλα ο κ καθηγητής...
Εμείς απλά θα δώσουμε προς το παρόν ένα link, (για μετά τα γνωστά πανηγύρια και τα τραπεζώματα). Για να ΜΗΝ "αλλοιωθεί" το αλισβερίσι της συνεύρεσης των καλεσμένων, κάτι θα έχουν να πουν, για την "αποκατάσταση της δημοκρατίας," μιας και τη περίοδο της χούντας, πολλοί από δαύτους ήταν μετανάστες σε σαλέ της Γαλλίας και στις "φτωχογειτονιές του Λονδίνου. Ας του αφήσουμε να απολαυσουν τον "άρτον" (ας πούμε παντεσπάνι) και το θέαμα για τους φτωχούς υπηκόους μέσω τηλε-μετάδοσης.
Συνένοχος και ο Παπούλιας για την διαφθορά στην χώρα!
Δεν έχουν λόγο τα πολιτικά κόμματα να το ψηφίσουν ξανά
Πολύ ντόρος γίνεται τελευταία για την προεδρολογία και την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο, με το ΠΑΣΟΚ να έχει ξεκαθαρίσει την θέση του εδώ και μήνες και τη ΝΔ να γαντζώνεται σε τοποθετήσεις συνταγματολόγων, όπως αυτή του Δημήτρη Τσάτσου, προσπαθώντας να αλλάξει την ατζέντα των προβλημάτων και των σκανδάλων που ταλανίζουν την χώρα!
Ο Καραμανλής και η κυβέρνηση του, επιχειρεί να θέσει συνταγματικά, πολιτικά και ηθικά ζητήματα, σε μια προσπάθεια να εκθέσει το ΠΑΣΟΚ και να του χρεώσει την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και να το παρουσιάσει ως υπονομευτή του έργου και της προσωπικότητας του σημερινού Προέδρου Κάρολου Παπούλια!
Ξεχνάει πολύ γρήγορα απ’ ότι φαίνεται η ΝΔ τα τερτίπια της το 1985 με την κλοπή της κάλπης την ώρα της ψηφοφορίας για την εκλογή του Προέδρου Χρήστου Σαρτζετάκη, την στάση της το 1990 και το 1995 στην πρώτη θητεία του Κωστή Στεφανόπουλου! Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί…
Απ’ την άλλη το ΠΑΣΟΚ δεν έχει λόγο πλέον το ΠΑΣΟΚ να στηρίξει τον Κάρολο Παπούλια! Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας συναίνεσε δύο συνεχόμενες φορές σε πραξικοπηματικό βιασμό του συντάγματος! Μετά το «ναι» που είπε στην πρόταση Ρουσόπουλου για εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2007, εν μέσω των πυρκαγιών και για λόγους «εθνικούς», υπέγραψε τον Ιούνιο το κυβερνητικό διάταγμα για το κλείσιμο του Ελληνικού Κοινοβουλίου και ταυτόχρονα της παραγραφής των σκανδάλων των μελών της κυβέρνησης Καραμανλή!
Με αυτόν τον τρόπο είναι και ο ίδιος συνένοχος. (piazzadelpopolo)
...και του χρόνου καλύτερα. και ζουν αυτοί καλά και εμείς προσπαθούμε να επιβιώσουμε.
Νάσος.
==============================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.