Αναμνήσεις από την ΠΑΜΚ (10/01/1991)

Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

10 Ιανουαρίου 1991: Το σύνολο των σχολείων και σχολών της χώρας τελούν υπό κατάληψη, η Αθήνα μία πένθιμη πόλη που ετοιμάζεται να θρηνήσει στους δρόμους... Στην Πάτρα έχει δολοφονηθεί από τους ΟΝΝΕΔίτες, στις 8 του μηνός, ο Νίκος Τεμπονέρας και το παν-εκπαιδευτικό συλλαλητήριο εκείνης της ημέρας έχει μετατραπεί σε παλλαϊκή διαδήλωση 100.000 ανθρώπων! Την πορεία οδηγούν οι ΠΑΜΚίτες, το μαθητικό του ΠΑΣΟΚ.

Στην κορυφή, το Πολυκλαδικό Πειραιά με τους Σάκη Ρηγάτο, Γιώργο Ταγλάρη, Γιάννη Στεφανάκη και άλλους. Πίσω τους το Πολυκλαδικό Κορυδαλλού με τον Παντελή Πασπαλά Γιώργο Αρβανίτη. Τρίτο στη σειρά το Χαϊδάρι με εμένα και σημαιοφόρο τη Νταίζη (Διονύσια) Μαρκοπούλου να κρατά υπερήφανη το πορτοκαλί λάβαρο (που αργότερα θα καθιερωθεί ως επίσημο χρώμα της Αριστερής Πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ και της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ). και τον

Η ατμόσφαιρα εκρηκτικά ηλεκτρισμένη, ήμασταν όλοι για όλα αποφασισμένοι. Κοντά μας οι γονείς μας, τα συνδικάτα, οι απολυμένοι της ΕΑΣ, οι φοιτητές...

Μπροστά στο Υπουργείο Παιδείας (στην οδό Μητροπόλεως) οι "γνωστοί άγνωστοι" θα επιχειρήσουν την πρώτη τους προβοκάτσια, να δημιουργήσουν επεισόδια να μας "σπάσουν"! Θα περικυκλωθούν από 3.000 ΠΑΜΚίτες και θα απομονωθούν! Στη συνέχεια, η Επιτροπή Καταλήψεων Αττικής θα ανέβει στο γραφείο του υπουργού Βασίλη Κοντογιαννόπουλου"Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά"... (Δεν υπάρχουν ανάμεσά μας Συνασπισμένοι - είναι κατά των Καταλήψεων - δεν έχουν μπολιάσει το Κίνημα με τις περίεργες ανεθνικές και σάπιες δοξασίες τους... Από την κομμουνιστική Αριστερά συμμετέχει στον αγώνα μόνο η ομάδα Γράψα, η διάσπαση της ΚΝΕ, σημερινό ΝΑΡ). και θα ζητήσει την παραίτησή του. Από κάτω όλοι μας, χιλιάδες λαού, λέμε τον Εθνικό Ύμνο,

Ο Υπουργός αλαζονικά θα αρνηθεί να παραιτηθεί και η διαδήλωση αποφασίζει να μη διαλυθεί...

Προχωράμε προς την πλατεία Ομονοίας, οδηγούμε την πορεία εκεί... Δίχως να ξέρουμε γιατί, λέμε ότι πάμε να κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία! 100.000 άνθρωποι καθιστική διαμαρτυρία! Παρελαύνουμε με τα πανό, τις σημαίες μας (έχουμε και ελληνικές σημαίες μαζί μας), φωνάζουμε το σύνθημα: "Σκοτώσατε τον Νίκο, θα το ΄βρετε από εμάς, αλήτες, δολοφόνοι της δεξιάς!". Οι πολίτες της Αθήνας μας χειροκροτούν στο πέρασμά μας, πολλοί ενώνονται μαζί μας, η λαοθάλασσα έχει πλημμυρίσει όλη την πρωτεύουσα.

Στην Ομόνοια δεν θα καθίσουμε όλοι. Θα διώξουμε γυμνάσια, γονείς, συνδικάτα... Θα μείνουμε 40.000 μαθητές, για όσο χρειαστεί... Σε Πανεπιστημίου και Πατησίων (Χαυτεία) στήνονται οδοφράγματα. Την Πανεπιστημίου κρατάνε οι Πειραιώτες, την Πατησίων οι Κορυδαλλιώτες, από τη Σταδίου κατεβαίνουν 10.000 φοιτητές. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ αρχίζουν να μας περικυκλώνουν και να παίρνουν θέσεις επίθεσης. Εκεί ο Παντελής Πασπαλάς (γραμματέας της Νομαρχιακής ΠΑΜΚ Β΄ Πειραιά), θα κάνει μία από εκείνες τις ηρωικές του πράξεις, που θα μείνουν στην ιστορία της ΠΑΜΚ. Θα σταθεί μπροστά από τις αλυσίδες περιφρούρησης και με μια ντουντούκα στο χέρι θα φωνάξει προς τις δυνάμεις καταστολής: "Παρακαλούνται οι αστυνομικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν το χώρο εντός πενταλέπτου"! Θα απαντήσουν με μια βροχή δακρυγόνων, στοχεύοντας πάνω στα κορμιά μας. Οι αλυσίδες όμως δεν σπάνε!

Στις οδομαχίες στην Πανεπιστημίου, τα ΜΑΤ θα ηττηθούν, θα ποδοπατηθούν από το Πολυκλαδικό Πειραιά και τα άλλα σχολεία του λιμανιού! Εκεί ο Σάκης Ρηγάτος (γραμματέας της Νομαρχιακής ΠΑΜΚ Α΄ Πειραιά) θα κερδίσει το πρώτο του φωτογραφικό πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας: Να έχει ρίξει ένα ΜΑΤατζή στην άσφαλτο και να τον σημαδεύει με ένα καδρόνι! Στην άτακτη υποχώρησή τους τα ΜΑΤ θα ρίξουν άστοχα και τα τελευταία τους δακρυγόνα, που θα προκαλέσουν πυρκαγιά στο κατάστημα "Κάπα Μαρούση". Μέσα στο κτίριο θα βρουν φριχτό θάνατο από ασφυξία 4 άνθρωποι: ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα - αγνώστων στοιχείων - νεαρό άτομο.

Την ίδια ώρα, εξαγριωμένοι διαδηλωτές θα εισβάλουν στα γραφεία της ΔΑΚΕ στην Ομόνοια και θα τα καταστρέψουν. Ήδη, με τους συντρόφους και συμμαθητές μου, έχουμε πάρει θέση στα οδοφράγματα στα Χαυτεία. Είμαι 16 χρονών και γραμματέας της Νομαρχιακής ΠΑΜΚ Β3 Αθήνας (δυτικά προάστια).

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική! Μας ρίχνουν ό,τι χημικά έχουν! Τα πιο πολλά ληγμένα, αφού κατά τη δεκαετία του '80 το ΠΑΣΟΚ δεν τα είχε χρησιμοποιήσει. Ο Μητσοτάκης θέλει να πνίξει τη μαθητιώσα νεολαία, το μέλλον της Ελλάδας, με δηλητήρια! Αυτό όμως μας κάνει ακόμα πιο αποφασισμένους, με τα ελικόπτερα να πετάνε από πάνω μας για να κρατάνε το χημικό νέφος χαμηλά! Εκεί θα δω τον Πασπαλά, να μου φωνάζει: "Η ΕΦΕΕ μας θέλει στο Πολυτεχνείο, να μην το κάψει η Δεξιά για προβοκάτσια!". Θα ξεκινήσει με άλλους χίλιους να μπούνε μέσα για περιφρούρηση!

Τα δακρυγόνα θα τελειώσουν και οι διμοιρίες θα υποχωρήσουν... Ο ανεφοδιασμός τους θα γίνει από ασθενοφόρα, για να περνάνε μέσα από τις γραμμές μας! Θα επιχειρήσω να μπω και εγώ στο Πολυτεχνείο από την Πατησίων! Εκεί όμως θα γίνει μακελειό! Θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το ύψος της Σολωμού και εκεί θα πέσουμε! Ο Μανόλης Σαββιδάκης, γραμματέας της ΠΑΜΚ ΧΑϊδαρίου και συμμαθητής μου θα δεχτεί ένα στην κοιλιά, εγώ ένα άλλο στα πλευρά, αφού η εντολή ήταν να τα ρίχνουν καταπάνω μας! Όσοι στέκουν ακόμα όρθιοι θα μας σύρουν πίσω στις φωτιές. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από τραυματίες μαθητές.

Ο Πασπαλάς θα καταφέρει να μπει στο Πολυτεχνείο. Θα κινηθούν από τα στενά πίσω από την Κάνιγγος και εκεί θα πιάσουν "ομήρους" και μισή διμοιρία των ΜΑΤ, για να τους αφήσουν να φύγουν τρέχοντας λίγο αργότερα! Το κράτος της Δεξιάς καταρρέει, οι δυνάμεις καταστολής τους συλλαμβάνονται από μαθητές!

Οι οδομαχίες θα κρατήσουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Έχοντας απομείνει με περίπου 40 συντρόφους μου, τον σκληρό πυρήνα της ΠΑΜΚ Χαϊδαρίου, από τους 1500 που είχαμε ξεκινήσει το πρωί, και με την Νταίζη να κρατά ακόμη όρθια την πορτοκαλί σημαία θα γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι που μείνανε έξω από το Πολυτεχνείο, το οποίο τελεί υπό κατάληψη της ΕΦΕΕ και των μαθητών.

Το επόμενο πρωί οι "δακρυγονοκαπνισμένες" γενικές συνελεύσεις των σχολείων θα ψηφίζουν σε όλη την Ελλάδα συνέχιση του Αγώνα. Η είδηση και των νεκρών στο "Κ. ΜΑΡΟΥΣΗ" θα μας εξαγριώσει ακόμη περισσότερο. Ήταν οι ημέρες που οι Δεξιοί δεν κυκλοφορούσαν στους δρόμους! Πέντε στο σύνολο νεκροί, ήταν αίμα που ζητούσε εκδίκηση!

Η Τώνια Αντωνίου, σήμερα βουλευτής τότε γραμματέας του Κ.Σ. της ΠΑΜΚ, μας αναζητά σε νοσοκομεία, κρατητήρια... Τηλεφωνεί στα σπίτια και στα σχολεία μας. Κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε. Ένας ένας δίνουμε παρουσία και μας καλεί όλους να εμφανιστούμε στο δεύτερο όροφο της Χαριλάου Τρικούπη, που ήταν τότε τα γραφεία του Τομέα Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, να βεβαιωθεί ότι... ζούμε! Ένας αγνοείται: ο Πασπαλάς!

Θα τον ανακαλύψουμε στο Πολυτεχνείο, που αρνείται να το εγκαταλείψει. Θα τον βγάλει με το ζόρι ο Προκόπης Φωτεινόπουλος και θα τον φέρει από το... αφτί στα γραφεία της Νεολαίας.

Έχοντας πλέον απαρτία, η διαδικασία θα αρχίσει με μια ανάμικτη, αξέχαστη μπορώ να πω, μυρωδιά βενζίνης και δακρυγόνων να αναδύεται από τα ρούχα του Πασπαλά και να γεμίζει την αίθουσα... Η ατμόσφαιρα βαριά, αν και θέμα απαγόρευσης του καπνίσματος στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τότε δεν υπήρχε, αλλά και να υπήρχε, ήμασταν πολύ μικροί για να καπνίζουμε, αρκετά μεγάλοι ωστόσο, για να πετύχουμε την πρώτη παραίτηση Υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που σήμανε και την αρχή του τέλους της μέχρι τότε αήττητης κυβέρνησης της Δεξιάς!

(Λεζάντα: Στην κορυφή της πορείας της 10ης Ιανουαρίου 1991. Ο Παντελής Πασπαλάς, τέρμα αριστερά με τη χαίτη, δίπλα ο Σάκης Ρηγάτος με το μαλλί αφάνα, ο Γιάννης Στεφανάκης με τη ντουντούκα στο χέρι...).

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"