Κοινωνικός φιλελευθερισμός για αρχαρίους

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Eίναι γνωστό ότι στην Ελλάδα η ελευθερία θεωρείται κακό πράγμα. Οχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη. Θεωρητικώς όλοι οι Ελληνες είναι φίλοι της ελευθερίας, με τον ίδιο τρόπο που όλοι οι Ελληνες είναι κατά της φοροδιαφυγής. Ολοι θέλουμε να καταπολεμηθεί, αλλά «όχι, βρε αδελφέ, και να ζητήσουμε απόδειξη από το μαγαζί που μας εξυπηρετεί».

Κατά τον ίδιο τρόπο είμαστε όλοι υπέρ της ελευθερίας, «αρκεί να μην ξεπερνά κάποια όρια». Ποια είναι αυτά; Ουδείς τα ορίζει εκ των προτέρων, αλλά όλοι τα ξέρουμε: «Είπαμε, οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να μιλούν, αλλά δεν πρέπει να προσβάλλουν τις ευαισθησίες των άλλων». Να σημειώσουμε, ότι αυτές οι ευαισθησίες υπάρχουν σε κάθε ομάδα πληθυσμού: από τους δεξιούς μέχρι τους Ολυμπιακούς και από τους πατριδολάτρες μέχρι τους θρησκευόμενους.

Στην Ελλάδα εσχάτως οι περισσότεροι είναι φιλελεύθεροι. Ειδικά στη Νέα Δημοκρατία, όλοι πλέον ασπάζονται τον φιλελευθερισμό. Προς Θεού! Δεν είναι «νεοφιλελεύθεροι» (αυτό δα μάς έλειπε: δεν μάς φτάνουν οι παλιοί φιλελεύθεροι -προδότες του Εθνους, της Φυλής και της Ορθοδοξίας που θέλουν να μην πηγαίνουν φυλακή για όσα ανίερα λένε- θα έχουμε και καινούργιους;) αλλά γίνονται «κοινωνικά φιλελεύθεροι». Κανείς δεν ξέρει τι είναι αυτό, αλλά μάλλον πρόκειται για το ανώτατο στάδιο του «ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού», ο οποίος επίσης κανείς δεν ήξερε τι ήταν.

Αν μάλιστα κρίνουμε από τις τοποθετήσεις των στελεχών της Ν.Δ. στο συνέδριο, ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» είναι ο «ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός» με ανθρώπινο πρόσωπο. Δεν έχει σχέση με τον «σπλαχνικό συντηρητισμό» του Τζορτζ Μπους, αλλά με το ανθρώπινο πρόσωπο που δεν επιδείχθηκε στα στελέχη και τους οπαδούς της παράταξης. Δεν είναι αστείο: αλλά περισσότερα ελέχθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για τους «πληγωμένους οπαδούς» παρά για τη συνολική αποτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης στην οικονομία. Μεγαλύτερη κριτική ασκήθηκε για τους «ανάλγητους των ΔΕΚΟ», αυτούς που δεν δέχονταν ούτε για ένα καφέ στα γραφεία τους τα περιφερόμενα στο κέντρο των Αθηνών κομματικά στελέχη, παρά για το ποιες Δημόσιες Επιχειρήσεις είναι Κοινής Ωφελείας και συνεπώς θα πρέπει να παραμείνουν δημόσιες.

Εντάξει! Σε κομματικό ακροατήριο απευθύνονταν οι ομιλητές, την εκλογή αποζητούν όλοι, αλλά πάλι... Χωράει λαϊκισμός, έστω προς τη βάση, στο ανώτατο όργανο ενός κόμματος; Το συνέδριο κάθε πολιτικού σχηματισμού είναι χώρος ζύμωσης, αντιπαράθεσης ιδεών, συγκρούσεων με κατεστημένες αντιλήψεις και ιδεοληψίες. Σ’ αυτό διατυπώνονται σχέδια για το κόμμα, χαράσσονται πολιτικές για τη χώρα, συντίθενται απόψεις, συγκρούονται υποψήφιοι, γίνεται σε βάθος κουβέντα. Το μόνο συνέδριο παγκοσμίως, στο οποίο κορυφαία στελέχη δεν ένιωσαν καν την ανάγκη να ακούσουν τη βάση, ήταν αυτό που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ο κ. Καραμανλής δεν εμφανίστηκε τη δεύτερη ημέρα, ο κ. Σαμαράς δεν πήγε το απόγευμα της Κυριακής, και ο κ. Σουφλιάς δεν πάτησε καθόλου.

Αυτό δεν είναι ένα δείγμα της σημασίας που δίνει στο κόμμα η ηγεσία του; Από την άλλη, η βάση πληγώνεται μόνο όταν οι κορυφαίοι δεν τους δέχονται στα κρατικά γραφεία, και δεν πληγώνεται όταν δεν τους καταδέχονται στο κορυφαίο όργανο έκφρασης του κόμματος;

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"