Το παιγνίδι των τριβών

Tου Πασχου Μανδραβελη kathimerini

Τα τελευταία χρόνια οι δημοσιογράφοι παίζουν με τους εκπροσώπους της κυβέρνησης ή των κομμάτων την κολοκυθιά. Οι δημοσιογράφοι στερεοτύπως ρωτούν «υπάρχουν τριβές στο κυβερνητικό επιτελείο ή στο ανώτατο όργανο του κόμματος;» κι ο εκπρόσωπος στερεοτύπως απαντά «όχι δεν υπάρχουν».

Αυτός ο διάλογος γίνεται μάλλον για να ‘χουν κάτι να λένε στα τηλεπαραθύρια οι σχολιαστές, είναι σαν πρόλογος σε ατέρμονη κουβέντα, η οποία διανθίζεται με επίδειξη των γνωριμιών που έχουν οι σχολιαστές: «Γιώργο να σου πω! Υψηλά ιστάμενη πηγή του Μεγάρου Μαξίμου μου έλεγε πριν από λίγο...» ή «πριν από λίγο μου τηλεφώνησε κορυφαίο στέλεχος του κόμματος και μού είπε...» Και όλοι οι υπόλοιποι μένουμε με ανοιχτό το στόμα για τις γνωριμίες που έχουν οι αστέρες της TV...

Το θέμα είναι ότι και οι δημοσιογράφοι κάνουν τις συνήθεις ερωτήσεις και οι πολιτικοί λένε τα συνήθη ψέματα. Ένας πολιτικός οργανισμός δεν είναι ένα μονολιθικό πράγμα· φυσικό κι επόμενο είναι να υπάρχουν διαφωνίες, διαφορετικές προσεγγίσεις στα θέματα, άλλες οπτικές με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αυτό που στην δημοσιογραφική αργκό αποκαλείται «τριβές».

Αυτό επιτάσσει ο διάλογος γι’ αυτό γίνονται υπουργικά συμβούλια, γι’ αυτό και συζητάνε τα θέματα στην Βουλή. Αν όλοι οι άνθρωποι ήταν ίδιοι ή βρισκόταν στο ΚΚΕ και δεν θα χρειαζόταν η Δημοκρατία. Για την ακρίβεια η δημοκρατία είναι η καλύτερη μέθοδος που βρήκαμε για να δημιουργούνται οι διαβόητες «τριβές».

Λέει ο καθένας την άποψή του και στο τέλος βγαίνει μια απόφαση. Σε όλο τον κόσμο η διαφωνία είναι το λίπασμα για να βγαίνουν πιο σωστές αποφάσεις.

Στην Ελλάδα είναι πολιτικά ποινικοποιημένη.

Μερικές φορές, μάλιστα, δεν χρειάζεται καν να υπάρχει διαφωνία.

Αρκεί μια αποστροφή κάποιου πολιτικού στελέχους να ερμηνευτεί ως διαφωνία για να αρχίσει το τηλεοπτικό πανηγύρι.

Οπότε οι περισσότεροι ή σιωπούν ή αρχίζουν τις σχοινοτενείς τοποθετήσεις με τις οποίες κανένας δεν βγάζει νόημα. Ίσως γι’ αυτό είναι τόσο χάλια η παραγωγή του νομοθετικού έργου και την πολιτικής γενικότερα. Οι περισσότεροι καμώνονται πως συμφωνούν (για να μην δημιουργηθεί η φιλολογία των «τριβών») και στο τέλος προκύπτουν νομοθετικά ανοσιουργήματα και εκτρωματικές πολιτικές.

Επειδή ξέρουμε ό, τι δεν έχουμε ελέω Θεού φωστήρες που θα παράγουν τις άριστες λύσεις, φτιάξαμε όργανα να συζητάνε για να παραχθούν οι καλύτερες δυνατές λύσεις.

Τέτοια όργανα είναι η Βουλή, το υπουργικό συμβούλιο, οι κυβερνητικές επιτροπές, τα όργανα των κομμάτων στα οποία πρέπει να υπάρχουν «τριβές» για να μεγιστοποιείται η απόδοσή τους. Χωρίς «τριβές» δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Στην Ελλάδα ο διάλογος έχει ακυρωθεί υπό τον φόβο της φιλολογίας περί τριβών.

Έτσι καταλήγουμε στο εξής παράδοξο.

Εντός των κομμάτων συμβιούν άτομα με ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις για όλα τα θέματα ενώ ταυτόχρονα δεν τολμά κανείς να συζητήσει τις λεπτομέρειες των θεμάτων, επειδή διατρέχει τον κίνδυνο να εμφανιστεί ως «αντάρτης».

Κι αυτό δεν είναι καν το χειρότερο: με «τριβές» από δω και «τριβές» από κει ο κόσμος νομίζει ότι οι πολιτικοί μόνο «τρίβονται». Και στο τέλος οι πολίτες βαριούνται· και τους πολιτικούς, αλλά και τους αγγελιοφόρους των «τριβών».

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"