Εχουμε το όραμα, έχουμε το σχέδιο, μένει να δώσουμε τα χέρια για να ξεκινήσουμε ... ας το κάνουμε σήμερα για να μην γίνει το αύριο «παρελθόν».

ΑΓΡΟΤΕΣ & ΤΟ ΝΕΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΟΤΑΣΗ

Παρεμβατική πρόταση του Δημήτρη Καραμήτσα,

δικηγόρου - Αντ/δρου του Ν. ΙΝ.ΚΑ.

Α1. Το αγροτικό ζήτημα στη νεώτερη Ελλάδα δεν λύθηκε ουσιαστικά ποτέ, αλλά δημιουργήθηκε και υπάρχει ως πολιτική επιλογή της αστικής και μεγαλοαστικής τάξης. Οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου μας ήταν στραμμένες προς την εκβιομηχάνιση και τον «εκσυγχρονισμό» της χώρας και με εξαίρεση 2-3 πολιτικούς ηγέτες θεωρούσαν πάντοτε τους αγρότες, πολίτες 2^ης κατηγορίας. Η εσφαλμένη αντίληψη αυτή, πέρασε από τις ηγεσίες και τις «νομενκλατούρες» σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας.

Οι αγρότες ήταν πάντα για αυτούς «παλαιοί άνθρωποι», αντιπροσώπευαν τον παλαιό, τον «πεπερασμένο» (κατά την αυτή εσφαλμένη ιδεοληψία) πολιτισμό. Συστηματική και πολλαπλή ήταν και η κοινωνική υποτίμηση του αγροτικού κόσμου, των αγροτών. Εάν κάποιοι «αστοί» θέλουν να κάνουν αντιρατσιστικά κηρύγματα ας αφήσουν τα μυθεύματα περί ρατσισμού του ελληνικού λαού έναντι αλλοφύλων και ας δουν την συμπεριφορά της τάξης τους επί δεκαετίες έναντι των αγροτών και των κτηνοτρόφων. Είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα κοινωνικού ρατσισμού, το οποίο και καλλιεργήθηκε και έλαβε σάρκα και οστά μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις.
Ο αγροτικός κόσμος εν γένει παρέμεινε επί πολλές δεκαετίες – άνω του αιώνα – στην γωνία της ιστορίας, της κοινωνικής ζωής, της παιδείας. Κανείς δεν φρόντισε για την μόρφωση του, κανείς δεν φρόντισε για την παιδεία και την περαιτέρω εκπαίδευσή του και αυτό ήταν σαφής πολιτική απόφαση κοινωνικού ρατσισμού από την μεγαλοαστική τάξη και με έντονα ταξικά στοιχεία.

Αλλωστε, ο μέσος Ελληνας αγρότης ήταν πάντα για την μεγαλοαστική τάξη αντικείμενο αισχρής εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας. Με τις πολιτικές που ακολουθήθηκαν ένα ακόμα τεράστιο δυναμικό παραγωγικά και αριθμητικά μέρος της Ελληνικής κοινωνίας οδηγήθηκε στην συνολική απαξίωση. Τις τελευταίες δεκαετίες, με εξαίρεση τις πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, η συστηματική απαξίωση του αγροτικού κόσμου επεκτάθηκε, ακόμα και με την θέση στόχων (εξ Εσπερίας προερχομένων) για την μείωση του αγροτικού πληθυσμού. Ηταν μία ακόμα μεγαλοαστική κερδοσκοπική σκοπιμότητα και μία εθνική προδοσία που κατάφερε σημαντικότατο πλήγμα στην παραγωγική οντότητα της χώρας και στο έμψυχο δυναμικό που συγκροτεί την κοινωνία και την χώρα μας. Αλλωστε σε αυτό τον τόπο, ο παραγωγός είναι αιώνια αδικημένος και μόνιμο θύμα της εκμετάλλευσης της αστικής τάξης και των συντελεστών της. Ηλθε η ώρα να τεθεί ένα οριστικό τέρμα, ακόμα και βίαιο στις ρατσιστικές και εκμεταλλευτικές – κερδοσκοπικές πρακτικές αυτές των μεγαλοαστών. Είναι αναγκαίο για την συνέχεια της χώρας και της ιστορίας της να σταματήσει ο ρατσισμός και η εκμετάλλευση του αγροτικού κόσμου και του παραγωγικού κόσμου εν γένει.

Η εκμεταλλευτική φαυλοκρατία της μεγαλοαστικής τάξης πρέπει να παύσει ακόμα και με εξοντωτικά νομοθετήματα για να μπορέσει αυτός ο τόπος να επανασυγκροτηθεί και να ξαναϋπάρξει ανθρώπινος παραγωγικός ιστός.

Α2. Εχω γράψει πάρα πολλά για τη νέα παραγωγική συγκρότηση της χώρας και έχω αναλύσει τα χαρακτηριστικά της.
Επιχαίρω που μετά από τα κείμενά μου κάποιοι θιασώτες άλλων παραγωγικών μοντέλων εγκατέλειψαν τις άτοπες δοξασίες τους αυτές και μιλούν για το «ελληνικό μοντέλο». Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα και σήμερα που κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στην εξουσία, δείχνουν να μην ξέρουν από πού να ξεκινήσουν, ενώ η επιλογή στο πρόσωπο της υπουργού «γεωργίας» έχει να κάνει μόνο με την διανομή κονδυλίων και πόρων και όχι με τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές. Η απραξία στην περίπτωση αυτή ισούται με άρνηση.

Α3. Μια προσεκτικότερη προσέγγιση των χαρακτηριστικών του τόπου μας θα αποδείκνυε εύκολα δύο πράγματα, που θα έπρεπε να έχουν καταστεί αυτονόητα και παράλληλα καταδεικνύουν το περιεχόμενο μιας σιωπηλής εθνικής προδοσίας :

- Η αγροτική παραγωγή καλύπτει άμεσες βιοτικές ανάγκες των ανθρώπων, των κατοίκων αυτής της χώρας. Παράλληλα η ίδια δύναται να αποτελέσει εγγύηση της παραγωγικής και διατροφικής της αυτονομίας και ανεξαρτησίας.

- Τα χαρακτηριστικά της χώρας μας και της αγροτικής της παραγωγής αποτελούν τεράστιο ποιοτικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των περισσοτέρων κρατών της Ε.Ε. και λοιπών κρατών του κόσμου.

Κατά συνέπεια η προστασία και η ανάπτυξη μιας οικονομίας που θα στηριζόταν στα προνομιακά χαρακτηριστικά αυτά και θα τα αναδείκνυε θα έπρεπε να αποτελεί άμεση προτεραιότητα μιας κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα όμως, ούτε καν μελέτη και εξεύρεση των ποιοτικών χαρακτηριστικών αυτών δεν έγινε και αφέθηκαν τα πράγματα να κυλούν μέσα στην γενική απαξίωση και εκμετάλλευση της αγροτικής οικονομίας από ντόπιους και ξένους μεταπράτες.

Β. Η Ε.Ο.Κ. και μετέπειτα Ε.Ε. επέφερε το πρώτο καίριο πλήγμα στην αγροτική οικονομία της Ελλάδας με δύο κύριους πυλώνες πολιτικής θεώρησης.

Ο 1^ος αφορά το βορειοευρωπαϊκό βιομηχανικό διευθυντήριο, που ήθελε να αγοράζει τα ποιοτικά ελληνικά αγροτικά προϊόντα (τα οποία δεν μπορούσε να παράγει) σε χαμηλές τιμές τρίτου κόσμου και να πωλεί τα δικά του βιομηχανικά με τις όποιες τιμές αυτό θα επέβαλλε. Η συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα στρατηγική αυτή, το ντάμπινγκ αυτό, εκφράστηκε και υλοποιήθηκε με πολλούς τρόπους (συμφωνίες για το διεθνές εμπόριο, υποχρεώσεις εισαγωγής αγροτικών προϊόντων από τρίτες χώρες, κλείσιμο αγορών κλπ.).

Ο 2^ος αφορά την πολιτική της Κ.Α.Π., των ποσοστώσεων και επιδοτήσεων.

Με τις ποσοστώσεις στην παραγωγή η Ελλάδα υποχρεώθηκε να έχει εξαρτημένη αγροτική πολιτική και παραγωγή και να υποχρεούται να εισάγει μία σειρά από προϊόντα που είχε και η ίδια την δυνατότητα να παράγει.

Με τις επιδοτήσεις σε συγκεκριμένα προϊόντα έγινε ουσιαστική επιλογή του τι θα παράγει η Ελλάδα. Οι συνεχείς προτροπές και επιδοτήσεις για την αλλοπρόσαλλη συνεχή αντικατάσταση καλλιεργειών επέτεινε το πρόβλημα ουσιαστικής απαξίωσης και πλήρους αποδιοργάνωσης.

Υποχρεώθηκε δηλαδή η Ελλάδα σε υποτέλεια, η επιλογή των εν γένει προϊόντων, των καλλιεργειών, των ποσοτήτων και των δυνατοτήτων πέρασε σε ξένα χέρια και ετεροκαθορίζεται σε όλα τα ουσιώδη της στοιχεία.

Το 2^ο καίριο πλήγμα στην ελληνική αγροτική παραγωγή το προκάλεσε η παγκοσμιοποίηση και η πολιτική του δήθεν «ελεύθερου ανταγωνισμού».

Τα αγροτικά προϊόντα έγιναν απρόσωπα χρηματιστηριακά είδη, τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά ως στοιχείο της αξίας τους αμβλύνθηκαν στο έπακρο. Η λογική : φασόλια να είναι και ό,τι να είναι έχουν την ίδια τιμή / αξία ξεπέρασε τα ποιοτικά πλεονεκτήματα.

Οι αθρόες εισαγωγές προϊόντων χαμηλής αξίας αποτέλεσαν την κορωνίδα ενός πλήρως αθέμιτου ανταγωνισμού σε βάρος των Ελλήνων αγροτών, σε βάρος της αγροτικής παραγωγής. Αλλωστε, υπήρχε ευρωπαϊκό σχέδιο για την συρρίκνωση του ελληνικού αγροτικού πληθυσμού … .

Το ντάμπινγκ επεκτάθηκε και έγινε παγκόσμιος θεσμός. Η εισδοχή μεταλλαγμένων ή βιολογικά τροποποιημένων προϊόντων κατέστρεψε σε μεγάλο βαθμό τα συγκριτικά ποιοτικά πλεονεκτήματα των ενδημικών ελληνικών ή των προσαρμοσμένων στα ελληνικά δεδομένα ποικιλιών. Οι μεγάλες εμπορικές πολυεθνικές επέβαλλαν ανενόχλητες το δικό τους εμπορικό παιχνίδι εκμετάλλευσης σε κάθε επίπεδο. Σειρά παραγωγικών εταιρειών και μονάδων που στήριζαν την αγροτική οικονομία έκλεισαν και αποχώρησαν εις όφελος του εμπορίου. Τα απαξιωτικά αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα βιώνουμε στις μέρες μας, όπου π.χ. το ελληνικό σιτάρι πωλείται από τον παραγωγό του, όσο το ουκρανικό … .

Γ. Εάν όμως το διεθνές περιβάλλον με την επικράτηση των καταληστευτικών δογμάτων του νέο-φιλελευθερισμού έγινε αρνητικό για την ελληνική αγροτική παραγωγή, καίριες και βαρύτατες ευθύνες αφορούν τις ελληνικές κυβερνήσεις και στην εσωτερική τους λειτουργία σε κάθε επίπεδο και πολιτική έκφανση: από τον κατακερματισμό της αγροτικής γης μέχρι την διάρθρωση και την κατεύθυνση της παραγωγής.

Στην πραγματικότητα ουσιαστική αγροτική πολιτική δεν σχεδιάστηκε και δεν υπήρξε στην Ελλάδα και οι όποιες προσπάθειες στην δεκαετία του ’80 εγκαταλείφθηκαν στην πορεία, Από το συμβουλευτικό πλαίσιο μέχρι το πλαίσιο οργάνωσης, από την πολιτική δανεισμού των αγροτών μέχρι τις πολιτικές ελέγχου των μεσαζόντων, τίποτα ουσιαστικό που να προστατεύει και να κατευθύνει σε ορθές επιλογές τον αγροτικό κόσμο δεν υπήρξε.

Σε όποια παράμετρο της αγροτικής παραγωγής και να δει κανείς ένα απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ χαρακτηρίζει τις κυβερνητικές πολιτικές, ιδίως μετά την επικράτηση του νέο-φιλελευθερισμού.

Οι ίδιοι οι αγρότες φέρουν κάποιες ευθύνες, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι όσοι με φιλότιμο και θέληση προσπάθησαν έμειναν και μένουν απροστάτευτοι και αβοήθητοι απέναντι στις ισχυρές ντόπιες και αλλοδαπές εμπορικές εταιρείες και τις πρακτικές τους. Εάν γραφτούν αναλυτικά οι κυβερνητικές αθλιότητες και παραλείψεις θα γεμίσουν ολόκληρη πολύτομη εγκυκλοπαίδεια.

Αλλωστε οι κυβερνήσεις της χώρας είναι άμεσα συνυφασμένες με την μεγαλοαστική τάξη και η τελευταία είναι αυτή που στηρίζεται στην εκμετάλλευση των αδυνάτων. Αδύναμοι αγρότες σημαίνει για μία σειρά κεφαλαιούχων μεγαλοαστών εύκολα θύματα προς εκμετάλλευση. Η δημιουργία των όρων της εκμετάλλευσης ανθρώπων, κοινωνικών τάξεων και ολόκληρων λαών είναι κάτι που η μεγαλοαστική καπιταλιστική τάξη γνωρίζει καλά να επιβάλλει ανά τον πλανήτη.

Αλλα, ας αφήσουμε το καταστροφικό παρελθόν και ας δούμε το μέλλον … .

Δ. Πριν μήνες έκανα μία σύντομη κριτική στο πακέτο των 500 εκατ. Ευρώ, που υποσχέθηκε η κυβέρνηση της Ν.Δ. στους αγρότες για να παύσουν τις κινητοποιήσεις τους. Στην πραγματικότητα αποτελεί πολιτική επιδοτήσεων, πολιτική κουκουλώματος. Στην ουσία η κυβέρνηση με τα χρήματα μιας καταληστευμένης κοινωνίας ήλθε να επιδοτήσει την συνέχιση της φαυλότητας και της εξάρτησης και εκμετάλλευσης των αγροτών από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Κάθε φορά που δίνονται τέτοιες επιδοτήσεις, η κοινωνία χρηματοδοτεί την κλοπή της από τις εταιρείες που εμπορεύονται αγροτικά προϊόντα.

Αναρωτιέμαι: τον επόμενο χρόνο με πόσα χρήματα θα «επιδοτήσουμε» σαν κοινωνία την κλοπή μας;

Ε. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑΞΗ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

Εχοντας γράψει πολλά και αναλυτικά για μια ουσιαστικά παραγωγική κοινωνική δημοκρατική οικονομία συλλογικότητας, όσοι με έχουν διαβάσει, θα γνωρίζουν και το τι προτείνω.

1. Ο 1^ος εθνικός, ελληνικός στρατηγικός πυλώνας είναι η επαρκής κάλυψη των βιοτικών αναγκών των κατοίκων της χώρας, μέσα από την ελληνική παραγωγική διάσταση. Είναι η πραγματική διάσταση της εθνικής μας ασφάλειας και αυτονομίας. Είναι αυτό κατορθωτό με τα σημερινά δεδομένα; Είναι αυτονόητο πως οι τεχνολογικές εξελίξεις το επιτρέπουν χωρίς ιδιαίτερο κόπο.

2. Ο 2^ος εθνικός στρατηγικός πυλώνας λέγεται «ποιότητα». Το να κατακλύσουμε τις διεθνείς αγορές με εκατομμύρια τόνους ελληνικών προϊόντων είναι αυτονόητα αδύνατο. Είναι όμως αυτονόητα αναγκαίο να εμβαθύνουμε στα ποιοτικά χαρακτηριστικά, στο συγκριτικό μας πλεονέκτημα, ώστε να αποκτήσουν τα ελληνικά προϊόντα δικής τους ιδιοαξία. Η στροφή στην ποιότητα, όχι μόνο διασφαλίζει την αειφορία και την διάσωση του περιβάλλοντος, αλλά ανοίγει νέους δρόμους για κάθε μορφή δραστηριότητας που σχετίζεται με την οικονομία της χώρας. Από την βιοτεχνική και βιομηχανική μεταποίηση των ποιοτικών πρώτων υλών έως τον τουρισμό. Η ποιότητα της πρώτης ύλης σημαίνει άλλωστε και ποιότητα ζωής για κάθε Ελληνα.

Εάν τα ανωτέρω αποτελούν τους πυλώνες μιας πολιτικής, ο πραγματικά κρίσιμος και αποφασιστικός παράγοντας υλοποίησης είναι η ΓΝΩΣΗ.

Χωρίς την ύπαρξη, παραγωγή και κοινωνική διάχυση της γνώσης δεν μπορεί τίποτα να προχωρήσει, όχι μόνο ορθολογικά και με προϋποθέσεις επιτυχίας , αλλά και καθόλου.

Εχω ήδη προτείνει και καταδείξει το πώς μέσα από τα πανεπιστήμια και το εκπαιδευτικό σύστημα θα υπάρξει χωρίς έξοδα η παραγωγή της αναγκαίας γνώσης, μέσα από την αντικατάσταση εξετάσεων με μελέτες ανοικτά προσβάσιμες σε όλο τον ελληνικό λαό.

3. Η στρατηγική της γνώσης πρέπει να αφορά:

- Την μελέτη του κάθε τόπου και των χαρακτηριστικών του (π.χ. γεωσύσταση, ιδιαίτερο κλίμα) σε σχέση με την αγροτική δραστηριότητα που ασκείται ή μπορεί να ασκηθεί.

- Την μελέτη των ποιοτικών χαρακτηριστικών της ντόπιας παραγωγής (ακόμα και την ιστορική τοιαύτη), ώστε να καταγραφούν και να αναδειχθούν τα πλεονεκτήματα, αλλά και να αποπειραθεί η απάλειψη τυχόν μειονεκτημάτων..

- Την μελέτη και διάσωση παραδοσιακών μεθόδων παραγωγής και μεταποίησης των προϊόντων.

- Την διάσωση και ανάπτυξη ενδημικών ή μακροχρόνια προσαρμοσμένων στα χαρακτηριστικά του τόπου μας ποικιλιών ζωικού και φυτικού «κεφαλαίου».

- Την γνώση και συμβουλευτική δραστηριότητα σε σχέση με την ίδια την παραγωγική διαδικασία και τα αποτελέσματά της. Από το κόστος παραγωγής έως τις μεθόδους καλλιέργειας, την ωρίμανση και την αποθήκευση.

- Την μελέτη των εμπορικών δυνατοτήτων των προϊόντων είτε ως πρώτη ύλη είτε ως ύλη προς μεταποίηση.

- Την διαδικασία ανάδειξης και παγκόσμιας κοινοποίησης των ποιοτικών χαρακτηριστικών της παραγόμενης πρώτης ύλης

- Τις προτάσεις για μεταποίηση και την μελέτη των τεχνικών της.

- Την δημιουργία πανεπιστημιακών ειδικών κλάδων και την δημιουργία δικτύου πανεπιστημιακών εργαστηρίων. Εκεί κύριοι συντελεστές θα είναι και πάλι οι φοιτητές των αντίστοιχων σχολών. Οι ίδιοι θα προτείνουν και θα δρούν για την εισαγωγή στην παραγωγή ποιοτικών ποικιλιών.

- Την δημιουργία ενός δικτύου σχολών αγροτικής μόρφωσης και επιμόρφωσης ετήσιας ή εξαμηνιαίας διάρκειας.

Ο κόσμος της γνώσης είναι πραγματικά το κλειδί της επιτυχίας. Η δυνατότητα παραγωγής γνώσης, διακίνησης, διάχυσης και επαύξησής της που παρέχουν τα σύγχρονα ηλεκτρονικά μέσα είναι ένα τεράστιο εργαλείο που δεν πρέπει κατ’ ουδένα τρόπο να μείνει ανεκμετάλλευτο. Η παροχή ελεύθερης γνώσης όχι μόνο στα ανωτέρω επίπεδα και άξονες, αλλά σε κάθε σχετικό επίπεδο που μπορεί να φανταστεί κανείς είναι κοινωνικά αναγκαία, πολιτικά επιβεβλημένη και αποτελεί ένα ακόμα συγκριτικό ποιοτικό πλεονέκτημα.

4. Μέσα από τον κόσμο της γνώσης είναι αναγκαίο να προέλθει και η ποιοτική αναβάθμιση των μεθόδων παραγωγής που θα εξασφαλίζει την αειφορία και την προστασία του αγρότη, του καταναλωτή και του περιβάλλοντος. Τα πανεπιστημιακά εργαστήρια θα πρέπει θεσμικά να ελέγχουν συνεχώς την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων και να εκδίδουν πιστοποιητικά ή να απορρίπτουν προϊόντα εξετάζοντας τους λόγους της παθογένειας.

5. Πέραν όμως των ανωτέρω πρέπει να τεθεί και να υπάρξει ένα σύγχρονο πλαίσιο συνεταιριστικής δράσης, βασισμένο στην πραγματική αυτοδιαχείριση, στην πραγματική δημοκρατία και στην δημοκρατική παρουσία συνδρομή και έλεγχο της ευρύτερης κοινωνίας (που άλλωστε καταναλώνει και γνωρίζει τις ανάγκες της). Το πλαίσιο αυτό πρέπει να αφορά τόσο την παραγωγή της 1^ης ύλης, όσο και στην διαδικασία μεταποίησής της. Στην επιτυχία αυτού του πειράματος καθοριστικό ρόλο και πάλι καλείται να διαδραματίσει η γνώση.

Σε κάθε περίπτωση η πρόταξη των συλλογικοτήτων ισότητας, από την εκμετάλλευση και την διαχείριση της γης μέχρι την κατανάλωση είναι ένα αναγκαίο ζητούμενο, μια στρατηγική που λύνει τα χέρια της κοινωνίας για την εφαρμογή ενός σχεδίου, μέχρι την οικονομία και την κοινωνία συντροφικοτήτων και συλλογικότητας. Το ζητούμενο αυτό θα πρέπει να καλλιεργηθεί πραγματικά στο έδαφος της κοινωνίας, είναι η δική μας πολιτική παραγωγή και παρακαταθήκη, για να παύσει ο κερδοσκοπικός ατομισμός να δημιουργεί ανισότητες και εκμετάλλευση. Εάν πρόκειται κάτι να επιδοτηθεί δε πρέπει να είναι ο μεμονωμένος αγρότης, η ατομική επιδότηση του οποίου είτε χρησιμοποιείται για την εξυπηρέτηση οφειλών είτε μεταβαίνει στην ατομική χρήση για άλλους σκοπούς. Εάν πρόκειται να υπάρξουν επιδοτήσεις αυτές πρέπει να κατευθυνθούν προς τις συλλογικές αυτές παραγωγικότητες.

6. Κρίσιμο σε κάθε φάση της προσπάθειας είναι το στοιχείο της εμπορικής δραστηριότητας.

6.1. Πρώτα από όλα είναι αναγκαία η ίδρυση ενός δημόσιου ταμείου οικονομικής στήριξης της αγροτικής παραγωγής. Η ίδρυση μίας τράπεζας που θα λειτουργεί χωρίς κέρδος για να στηρίζει την προσπάθεια αυτή (και όχι με την λογική της ληστρικής συμπεριφοράς της «Αγροτικής τράπεζας Α.Ε.») και η οποία θα βρίσκεται υπό άμεσο δημοκρατικό κοινωνικό έλεγχο, είναι επίσης αναγκαία. Η ίδια η ύπαρξη της «τράπεζας» αυτής, θα αποτελεί εργαλείο άσκησης πολιτικής και θα κλείσει το στόμα σε οποιαδήποτε αντίρρηση της Ε.Ε. για τυχόν «επιδοτήσεις», αφού θα αποτελεί τυπικά εμπορική επιχείρηση. Μέσω του εργαλείου και οργάνου αυτού μπορεί να επιτευχθεί και η ελάφρυνση των αγροτών από τα είδη υπάρχοντα δάνεια και τους τόκους τους.

6.2. Καίριο και κύριο είναι να απαλλαγεί ο αγροτικός κόσμος, αλλά και το καταναλωτικό κοινό από την εκμετάλλευσή που υφίσταται, λόγω της αχαλίνωτης κερδοσκοπικής λειτουργίας του ντόπιου και του αλλοδαπού μεταπρατικού κεφαλαίου.

Μέσω της γνώσης, ο καθορισμός του κόστους παραγωγής θα αποτελεί την βάση για τον καθορισμό ελάχιστης τιμής πώλησης και αυτή η τελευταία τιμή θα αποτελεί βάση για τον υπολογισμό του επιτρεπόμενου μη αισχροκερδούς κέρδους του όποιου τυχόν μεταπράτη.

6.3. Αναγκαία στο πλαίσιο αυτό είναι η καταβολή από τον εμπορευόμενο του τιμήματος πώλησης του προϊόντος, ακατάσχετου, σε ειδικό ταμείο (προφανώς την ανωτέρω τράπεζα) με ειδικό έγγραφο που θα αναφέρει το είδος, την τιμή πώλησης μονάδας, την συνολική ποσότητα, το συνολικό χρηματικό ποσό, τον τόπο παραγωγής, τον παραγωγό και τα πλήρη στοιχεία του αγοραστή καταθέτη.

Με τον τρόπο αυτό αποφεύγεται ο εκβιασμός του αγρότη από τον έμπορο, η παραποίηση της τιμής μονάδας και άλλα πολλά που συμβαίνουν εις βάρος του παραγωγού και του κοινωνικού συνόλου. Η πορεία μέχρι τον καταναλωτή ακολουθεί την ίδια αρχή. Κάθε μεταπώληση από τον χονδρέμπορο και μέχρι και τον καταναλωτή γίνεται με κατάθεση και σύνταξη εγγράφου στο ειδικό ταμείο αυτό ( ο τελικός πωλητής δηλώνει και την τιμή λιανικής πώλησης την οποία θα θέσει στο προϊόν). Το ίδιο το αρχικό έγγραφο συμπληρώνεται με τα στοιχεία της σειράς των περαιτέρω εμπορευομένων, ώστε να υπάρχει άμεσος συσχετισμός με τον αρχικό παραγωγό και την αρχική πώληση. Ετσι δημιουργούνται τα ακόλουθα:

- Ένα ηλεκτρονικό αρχείο που περιέχει όλα τα στοιχεία της πορείας από τον παραγωγό ως τον καταναλωτή.

- Ένα έγγραφο που συνοδεύει αναγκαστικά το προϊόν μέχρι την κατανάλωση και πρέπει να εκτίθεται κατά την λιανική πώληση, ώστε ο καταναλωτής (αλλά και όλοι οι φορείς ελέγχου) να μπορούν να ελέγξουν και να επιλέξουν με ασφάλεια. Είναι η «Ταυτότητα Προϊόντος», που φέρει όλα τα ανωτέρω στοιχεία του προϊόντος από την παραγωγή έως την κατανάλωση.

6.4. Το ηλεκτρονικό αρχείο δεν αποτελεί μόνο χρήσιμο στατιστικό πληροφοριακό στοιχείο. Με ένα απλό πρόγραμμα μπορεί αυτόματα να επισημαίνει τις παραβάσεις του νόμου, ως προς την τιμή και το ύψος της, την ποσότητα και την ποιότητα (εισαγωγές, αναμείξεις κλπ.). Ταυτόχρονα μπορούν με ασφάλεια να γίνουν έλεγχοι για να διαπιστωθεί η ασφάλεια ενός προϊόντος.

Το έγγραφο που συνοδεύει το προϊόν και εκτίθεται στον καταναλωτή, η «Ταυτότητα Προϊόντος», όχι μόνο αποτελεί επιβράβευση για τον καλό παραγωγό, αλλά δύναται να παράσχει σειρά ουσιαστικών στοιχείων στον καταναλωτή (και ουσιαστική γνώση – εκπαίδευση – πληροφόρηση), στον παραγωγό (αποδοχή προϊόντος του), στους ενδιάμεσους και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Η διαφάνεια αποτελεί την λύση και σήμερα μπορούμε να την επιτύχουμε, όχι μόνο με σκοπό τον έλεγχο και την ασφάλεια, αλλά και για να συμβουλεύσουμε, να προλάβουμε, να αλλάξουμε.

Η ηλεκτρονική και έγγραφη ταυτότητα του προϊόντος αποτελεί άλλωστε και την οδό για την διαμόρφωση και παραγωγή ποιοτικών προϊόντων.

6.5. Στο πλαίσιο αυτό και σε ειδικό αρχείο που συσχετίζεται με τα ανωτέρω και τηρείται στο ειδικό ταμείο, ο παραγωγός είναι υποχρεωμένος κατά την εκταμίευση του τιμήματος να δηλώσει την προέλευση του φυτικού δυναμικού (σπόρος, ποικιλία κλπ.), τον τρόπο καλλιέργειας και τα χημικά προϊόντα τα οποία χρησιμοποίησε, το χρόνο χρήσης και την πηγή προέλευσης (τιμολόγια αγοράς κλπ.). Τα ανωτέρω δεν αποτελούν μόνο στοιχεία πιθανού ελέγχου (εάν π.χ. τα προϊόντα πωλούνται ως βιολογικά ή έχουν διατεθεί στην κατανάλωση μετά από πρόσφατο ράντισμα με τοξικά), αλλά και στοιχεία για την διάρθρωση της παραγωγής και της παραγωγικής διαδικασίας, ώστε να μπορούν να δοθούν οι απαραίτητες συμβουλές και να βελτιωθεί ο τρόπος καλλιέργειας και η ποιότητα. Εάν π.χ. χρησιμοποιείται λανθασμένος τύπος λιπάσματος μπορεί αυτόματα το ηλεκτρονικό πρόγραμμα να το επισημαίνει και να προτείνει το σωστό.

Ο στόχος της αειφορίας και της γενικευμένης βιολογικής καλλιέργειας είναι άμεσα συνυφασμένος με την ανωτέρω λειτουργία του συστήματος της πρότασης. Η τελευταία, η βιολογική καλλιέργεια, θα πρέπει περαιτέρω να ενισχυθεί και με φορολογικά μέσα και μέτρα, όπως η απαλλαγή από τον Φ.Π.Α. ή η δραστική μείωσή του και η συνολική επιστροφή του στον παραγωγό.

6.6. Τέλος, αναγκαίο είναι να ζητείται η γνώμη του καταναλωτή. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει να υπάρχουν στους τόπους πώλησης ειδικά έγγραφα που να μπορούν να έχουν αυτόματη ηλεκτρονική επεξεργασία και στο διαδίκτυο ηλεκτρονικές δηλώσεις, όπου ο καταναλωτής θα κάνει τις παρατηρήσεις του. Αυτές θα έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα όχι μόνο ως προς την ασφάλεια, αλλά και θα λειτουργούν ουσιαστικά ως έρευνα αγοράς και θα τείνουν στην συνεχή βελτίωση των προϊόντων.

7. Η θέσμιση ειδικής (ή πολλών επιμέρους) δημοκρατικής αρχής, κατά το πρότυπο δημοκρατίας που έχει προταθεί, στην αρμοδιότητα της οποίας θα υπάγονται οι υπηρεσίες ελέγχου, αλλά και η κατεύθυνση, οι προτάσεις και οι αναφορές της κοινωνίας των πολιτών είναι αναγκαία. Η δημιουργία ενός συνδυασμένου δικτύου γνώσης, πληροφορίας και κατεύθυνσης είναι έργο του κράτους στρατηγείου και των αρχών αυτών. Αυτή μπορεί να αναλάβει τις περισσότερες από τις διαδικασίες που αναφέρονται στην πρόταση.

Η ίδρυση ειδικής υπηρεσίας ελέγχων είναι αναγκαία, όπως αναγκαία είναι η άμεση ηλεκτρονική σύνδεση όλων των εμπλεκομένων στην παραγωγή και διακίνηση φορέων με τις αρχές αυτές, όπου θα καταχωρούνται ηλεκτρονικά και αυτόματα όλα τα ανωτέρω στοιχεία, ώστε ο έλεγχος να είναι άμεσος και απλός.

Με τον τρόπο αυτό προστατεύεται η κοινωνία κατά την παραγωγική και καταναλωτική της διάσταση. Στόχος τελικός είναι η αμεσότητα στην σχέση ανθρώπου παραγωγού αγαθού και καταναλωτή, ώστε να εξαφανιστεί ο ενδιάμεσος αξιακός τομέας, να μειωθεί η επαύξηση των αξιών, λόγω υπεραξιών για τον μεταπρατικό κλάδο (ακόμα και να υπάρξει «ανταγωνιστικότητα» στο υπάρχον διεθνές πλαίσιο). Ετσι θα απελευθερωθούν κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις από τον μεταπρατικό τομέα και θα ενισχύσουν το παραγωγικό υπόβαθρο της κοινωνίας.

8. Λύσεις όπως τα δημοπρατήρια των συνεταιρισμών μπορούν να διαδραματίσουν ουσιαστικό μεταβατικό ρόλο στην πορεία μείωσης των μεταπρατικών υπερκερδών που βαρύνουν την κοινωνία από την παραγωγή έως την κατανάλωση.

Περαιτέρω, ο μειωμένος Φ.Π.Α. για τον παραγωγό και τον καταναλωτή βασικών βιοτικών αγαθών, ο μειωμένος Ε.Φ.Κ. στα καύσιμα αποτελούν επίσης δύο σημαντικά εργαλεία τα οποία πρέπει να χρησιμοποιηθούν, όσο το επιτρέπει η Ε.Ε. .

Αλλωστε, εάν χρειαστεί, η πολιτική ρήξεων με την Ε.Ε. και την πολιτική της μπορεί να καταστεί αναγκαία σε κάθε επίπεδο και θέμα, με σκοπό την προστασία των ελληνικών συμφερόντων.

Εχω άλλωστε ξαναγράψει για τα ανωτέρω ζητήματα και έχω με σαφήνεια εκθέσει τις απόψεις και θέσεις μου.

9. Αναγκαιότητα αποτελεί και η δημιουργία και λειτουργία όλων των παραγωγικών εκείνων υποδομών που στηρίζουν και αφορούν την παραγωγική διαδικασία. Είναι αδιανόητο, για παράδειγμα, η χώρα μας να μην διαθέτει εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων, αλλά να αφήνεται ανοικτό το έδαφος στην εμπορική εισαγωγική κερδοσκοπία. Η δημιουργία ή επαναλειτουργία τέτοιων παραγωγικών υποδομών με έμφαση στα μέσα βιολογικής καλλιέργειας αποτελεί μία αναγκαιότητα, για την οποία θα πρέπει το κράτος να αναλάβει άμεση πρωτοβουλία.

10. Αφησα τελευταίο τον ρόλο του καταναλωτή και τις συνειδητές επιλογές του, γιατί είναι κρίσιμος και ουσιαστικός, αφού στην εξυπηρέτηση των δικών του βιοτικών αναγκών απευθύνονται τα αγροτικά προϊόντα.

Κρίσιμο στην όλη προσπάθεια θα είναι να μπορέσουν να εμποδιστούν οι αθρόες εισαγωγές ξένων προϊόντων. Οπου αυτό είναι εφικτό πρέπει να γίνει μαζί με συνεχείς ελέγχους για την ποιότητα των αγαθών. Όμως στο σημερινό «παγκοσμιοποιημένο» εμπορικό περιβάλλον οι περιορισμοί είναι ελάχιστοι. Τα κράτη δεν έχουν δυνατότητες προστασίας της εγχώριας παραγωγής τους.

Κρίσιμος παράγοντας σε αυτό το θέμα είναι ο ρόλος των καταναλωτών και των ενώσεών τους, αφού η επιλογή του καταναλωτή δεν μπορεί να ελεγχθεί. Πρέπει να υπάρξει ενίσχυση της ουσιαστικής οικονομικής δυνατότητας των καταναλωτών να προμηθεύονται ποιοτικά ελληνικά προϊόντα, διασφάλιση της ποιότητας, αλλά και ενίσχυση της παιδείας τους πάνω στην συνεισφορά τους στην εθνική οικονομία με την επιλογή ελληνικών προϊόντων. Η ενίσχυση της καταναλωτικής εθνικής παιδείας αποτελεί ένα ζητούμενο και μια προσπάθεια που θα πρέπει αναγκαστικά (λόγω προσκομμάτων για το κράτος) να αναλάβουν οι ενώσεις καταναλωτών με ενημερώσεις και καμπάνιες. Η στήριξή τους είναι αναγκαία … .

11. Στο πλαίσιο αυτό αναγκαίες θα είναι και οι επιμέρους στρατηγικές σε ειδικούς τομείς, όπως η κτηνοτροφία και η αλιεία, με γνώμονα μια εθνική στρατηγική και την ποιότητα και προστασία των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, που αποτελεί ουσιαστικό παράγοντα της ποιότητας ζωής και παραγωγής. Αναφέρομαι επιγραμματικά και ως παράδειγμα στην δυνατότητα εκμετάλλευσης των ελληνικών φυσικών πόρων (π.χ. στα φύλλα της ελιάς) για την δημιουργία ζωοτροφών, στην προστασία των υδάτων, στην δυνατότητα απαγόρευσης της αλίευσης για κάποια έτη (με αναπλήρωση του εισοδήματος των αλιέων) προκειμένου να εμπλουτιστεί ο αριθμός των ιχθύων και να αποκατασταθεί η ποικιλότητά τους. Πολλές δημιουργικές πολιτικές μπορούν να εξεταστούν, μελετηθούν και εφαρμοστούν στους πιο πάνω τομείς, αρκεί να ενσκύψουμε με σοβαρότητα πάνω στα ζητήματα.

Τέλος, γενικότεροι θεσμοί όπως η κοινωνική παραγωγή, η κοινωνική ευρεσιτεχνία και το εθνικό σχέδιο φραγμάτων και διαχείρισης των υδατικών πόρων που έχω προτείνει και το οποίο βλέπω να περιλαμβάνεται πλέον στα σχέδια πολιτικών κομμάτων αποτελούν αναγκαίο μέσο και τρόπο πορείας προς το μέλλον.

Βλέπω τα ανωτέρω ως εθνική αναγκαιότητα, αλλά και ως αναγκαστική κατάληξη της παγκόσμιας πορείας και εύχομαι αυτό το «τραίνο» να το προλάβουμε ως κοινωνία, να μην το αφήσουμε να χαθεί εξυπηρετώντας τα συμφέροντα λίγων και όχι ολόκληρης της κοινωνίας μας.

Εχουμε το όραμα, έχουμε το σχέδιο, μένει να δώσουμε τα χέρια για να ξεκινήσουμε ... ας το κάνουμε σήμερα για να μην γίνει το αύριο «παρελθόν». 

 

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"