Του Δημήτρη Καραμήτσα, Δικηγόρου
Αυτή η ανείπωτη τραγωδία με τα τραίνα στα Τέμπη έχει γεμίσει, κάθε άνθρωπο που προσεγγίζει τα πράγματα με σοβαρότητα και σε βάθος, με οργή για την δεξιά, κάθε χρώματος και κάθε κόμματος, τους “θεσμούς”, τους κλεπτοκράτες και όλους εσάς που τους υποστηρίζετε.
Η τραγωδία των Τεμπών είναι η ίδια η τραγωδία της Ελλάδας και δυστυχώς δεν υπάρχουν μεγάλοι τραγικοί ποιητές για την δραματοποιήσουν στο φιλοσοφικό και πολιτικό βάθος που της αρμόζει και που μόνο αυτοί θα το κατάφερναν. 
Η τραγωδία των Τεμπών είναι η ίδια η τραγωδία του τόπου, τουλάχιστον τα τελευταία 50 (και πλέον χρόνια).
Δεν είχα γνώση από τον σταθμάρχη παππού μου, που άφησε τη Νομική για να εργαστεί στα τραίνα. Δεν τον πρόλαβα. Είχα όμως αρκετές γνώσεις λάβει από τον πατέρα μου, από την διέλευση του σιδηροδρόμου μπροστά από το πατρογονικό μας κτήμα στο Αίγιο, από τα ατυχήματα και τους νεκρούς, πεζούς και εποχούμενους, από την δική μου προσωπική εμπειρία ως χρήστης του μέσου πολλές φορές και, στην συνέχεια, από την προσωπική γνώση για όσα συνέβαιναν.
Οι ελληνικοί (κρατικοί) σιδηρόδρομοι, ανήκοντας στο κράτος του δεξιού καθεστώτος, έμειναν για πολλές δεκαετίες χωρίς καμία εξέλιξη, χωρίς εκσυγχρονισμό, με τον “μουτζούρη” του μαζούτ και την “οτομοτρίς” και αυτό ήταν μία σκόπιμη επιλογή των κυβερνήσεων και των προνομιακών πελατών τους, των ανταγωνιστών των τραίνων: των χερσαίων οδικών μεταφορών, που φυσικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν και δεν μπορούσαν να είναι “κομμουνιστές” κάτοχοι καθεστωτικών δημόσιων αδειών.
Οι ελληνικοί (κρατικοί) σιδηρόδρομοι, ανήκοντας στο κράτος του δεξιού καθεστώτος, έμειναν για πολλές δεκαετίες χωρίς καμία εξέλιξη, χωρίς εκσυγχρονισμό, με τον “μουτζούρη” του μαζούτ και την “οτομοτρίς” και αυτό ήταν μία σκόπιμη επιλογή των κυβερνήσεων και των προνομιακών πελατών τους, των ανταγωνιστών των τραίνων: των χερσαίων οδικών μεταφορών, που φυσικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν και δεν μπορούσαν να είναι “κομμουνιστές” κάτοχοι καθεστωτικών δημόσιων αδειών.
Αυτοί οι δεξιοί “αδειούχοι ιδιοκτήτες” και “νοικοκυραίοι” πίεζαν πάντοτε, ώστε τα τραίνα και ο ΟΣΕ (με οποιοδήποτε προηγούμενο όνομα) να μένει πίσω από τις εξελίξεις, να παραμένει στην δεκαετία του ‘50.
Κάποια στιγμή στην δεκαετία του ‘80 η διαπίστωση της υστέρησης ώθησε στις αποφάσεις για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό και εξέλιξη.
Αυτή διακόπηκε κατά τα έτη της κυβέρνησης Μητσοτάκη με σαφή και ωμή παρέμβαση των “νοικοκυραίων”.
Υπενθυμίζω την κατάργηση των λεωφορειακών γραμμών του ΟΣΕ και την ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στις μεγάλες πόλεις.
Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη ξεκίνησε η προσπάθεια εκσυγχρονισμού των σιδηροδρόμων.
Η ΕΡΓΟΣΕ, αρμόδια για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση των έργων ιδρύθηκε το 1996, επί κυβέρνησης του, δεξιού στην πραγματικότητα, “εκσυγχρονιστή” αστού Σημίτη.
Από κάπου εκεί έπρεπε και θα πρέπει να ξεκινήσει ο σοβαρός έλεγχος, πολιτικός και δικαστικός, αλλά δυστυχώς οι σοβαροί άνθρωποι σπανίζουν εξαιρετικά στην χώρα.
Τα χρόνια εκείνα, που τα δισεκατομμύρια έρεαν για “έργα”, εργαζόμουν ως. . .
