Ο Sandro Botticelli εμπνεύστηκε από τον Ομηρικό Μύθο που θέλει την Αφροδίτη να αναδύεται από τα κύματα..Σύμφωνα με τον ΟΜΗΡΟ η Αφροδίτη γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια όμορφη ακτή στην Πάφο της Κύπρου.
κι ο Ζέφυρος την έσπρωξε στη θάλασσα, την στόλισαν οι ΩΡΕΣ και την μετέφεραν τα κύματα... στον ΟΛΥΜΠΟ.
Στη Θεογονία του Ησίοδου η Αφροδίτη είναι κόρη του ΟΥΡΑΝΟΥ και της ΘΑΛΑΣΣΑΣ.... και γεννήθηκε απ'τον αφρό
των κυμάτων.. εκεί που πέταξε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του ο Κρόνος. Με τη βοήθεια του Ζέφυρου ταξίδεψε στον απέραντο ωκεανό... Στο ταξίδι της πέρασε πρώτα από τα ΚΥΘΗΡΑ... και μετά έφτασε στην Κύπρο.
Τα ΚΥΘΗΡΑ θεωρούνται το ΝΗΣΙ της ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ
κι εκεί υπάρχει το πρώτο ιερό της θεάς στον Ελλαδικό χώρο.
Ο ΟΜΗΡΟΣ στην Ιλιάδα την αναφέρει ως "ΚΥΘΕΡΕΙΑ ΘΕΑ, του ΕΡΩΤΑ τροφός"
Σύζυγος του ΗΦΑΙΣΤΟΥ δεν έκανε όμως κανένα παιδί μαζί του Φέρεται σαν η αγαπημένη ερωμένη του ΑΡH.. εδώ ο Sandro Botticelli την δείχνει να νικά τον θεό του Πολέμου..
Απ'τον έρωτα της Αφροδίτης με τον Άρη, γεννήθηκαν
4 παιδιά: Ίμερος, ο Έρωτας, ο Δείμος και ο Φόβος.
Με τον Ποσειδώνα.. η Αφροδίτη γέννησε την Ρόδο και
τον Έρυκα (το όνομά του φέρει βουνό της Σικελίας).
Με τον Διόνυσο γέννησε τον Πρίαπο, βασιλιά της Τροίας
ενώ με τον Ερμή γέννησε τον Ερμαφρόδιτο.
Ο μεγάλος έ ρ ω τ α ς της θεάς ήταν ο ΑΔΩΝΙΣ, ένα πανέμορφο αγόρι.. που για να το σώσει το εμπιστεύτηκε
να το μεγαλώσει η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ στα άδυτα του ΑΔΗ.
Όταν όμως μεγάλωσε... η Περσεφόνη δεν ήθελε να τον αποχωριστεί... έτσι ο ΔΙΑΣ διευθέτησε την σύγκρουση
των δύο θεών, λέγοντας ότι ο ΑΔΩΝΙΣ να μοιράζει
το 1/3 του χρόνου του με την κάθε μια.. και το άλλο τρίτο
να το περνά όπως εκείνος ήθελε. Ο Άδωνις περνούσε 4 μήνες
με την Περσεφόνη και το υπόλοιπο με την Αφροδίτη και το κυνήγι. Σε ένα του κυνήγι σκοτώθηκε από ένα κάπρο, στη Λευκάδα. Ένας μύθος την φέρνει να πηδά από το ίδιο λευκό βράχο στο κενό, μες στον μεγάλο της καημό για τον αδικοχαμένο ερωτά της. Το αίμα του ΑΔΩΝΗ πέφτοντας στο χώμα, γέννησε τα ΚΟΚΚΙΝΑ τριαντάφυλλα ενώ τα δ ά κ ρ υ α
της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ γέννησαν την ΑΝΕΜΩΝΗ. Η Περσεφόνη
λυπήθηκε την Αφροδίτη και επέτρεψε στον ΑΔΩΝΗ να επιστρέφει για 6 μήνες κοντά της.
Στην Αρχαία Σπάρτη και στα Κύθηρα, η ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ απεικονίζεται σαν οπλισμένη πολεμίστρια θεά
και ονομάζεται Αφροδίτη ΑΡΕΙΑ. Τα όπλα της, λέγεται ότι
τα κατασκεύασε ο συζυγός της, ο Ήφαιστος.
Ενδιαφέρον είναι και ο Μύθος που συνδέει την θεά με τον Πλανήτη Αφροδίτη... που αναπαριστάται με το Λιοντάρι τ'ουρανού, το βρυχώμενο Λιοντάρι... που θρηνεί, με λυτά μαλλιά στον άνεμο.. ένα φοβερό Λιοντάρι που εξαφανίζει καθετί εχθρικό... Εμφανίζεται να βουτά στο κενό, με την μορφή του Α π ο σ π ε ρ ί τ η... και να επανεμφανίζεται λαμπερότατο την αυγή... με την μορφή του Α υ γ ε ρ ι ν ο ύ..
Η Αφροδίτη της Μήλου.. ένα καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, που συνδυάζει αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα, ο κατασκευαστής του είναι άγνωστος.... χρονολογείται γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ.
Βρίσκεται στο Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι, ενώ
στο Μουσείο της Μήλου, υπάρχει ένα πιστό αντίγραφο, που έφεραν οι Γάλλοι.
Ο Πλάτων στο Συμπόσιο με την θέση του Παυσανία αναφέρει ότι ο έρωτας δεν είναι στην ολότητά του κάτι ευγενικό.
Η Αφροδίτη ΠΑΝΔΗΜΟΣ.. (που κατά τον Όμηρο, ήταν κόρη
του Δία και της Διώνης) συνδέεται με τον έρωτα τον ασταθή, όπως είναι η ομορφιά του σώματος.
Αντίθετα... η ΟΥΡΑΝΙΑ Αφροδίτη, (που κατά τον Ησίοδο, ήταν η κόρη του Ουρανού και της Θάλασσας) εμπνέει τον Ουράνιο Ερωτα... τον ΕΡΩΤΑ της ΨΥΧΗΣ.
========================================================Απ'τον έρωτα της Αφροδίτης με τον Άρη, γεννήθηκαν
4 παιδιά: Ίμερος, ο Έρωτας, ο Δείμος και ο Φόβος.
Με τον Ποσειδώνα.. η Αφροδίτη γέννησε την Ρόδο και
τον Έρυκα (το όνομά του φέρει βουνό της Σικελίας).
Με τον Διόνυσο γέννησε τον Πρίαπο, βασιλιά της Τροίας
ενώ με τον Ερμή γέννησε τον Ερμαφρόδιτο.
Ο μεγάλος έ ρ ω τ α ς της θεάς ήταν ο ΑΔΩΝΙΣ, ένα πανέμορφο αγόρι.. που για να το σώσει το εμπιστεύτηκε
να το μεγαλώσει η ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ στα άδυτα του ΑΔΗ.
Όταν όμως μεγάλωσε... η Περσεφόνη δεν ήθελε να τον αποχωριστεί... έτσι ο ΔΙΑΣ διευθέτησε την σύγκρουση
των δύο θεών, λέγοντας ότι ο ΑΔΩΝΙΣ να μοιράζει
το 1/3 του χρόνου του με την κάθε μια.. και το άλλο τρίτο
να το περνά όπως εκείνος ήθελε. Ο Άδωνις περνούσε 4 μήνες
με την Περσεφόνη και το υπόλοιπο με την Αφροδίτη και το κυνήγι. Σε ένα του κυνήγι σκοτώθηκε από ένα κάπρο, στη Λευκάδα. Ένας μύθος την φέρνει να πηδά από το ίδιο λευκό βράχο στο κενό, μες στον μεγάλο της καημό για τον αδικοχαμένο ερωτά της. Το αίμα του ΑΔΩΝΗ πέφτοντας στο χώμα, γέννησε τα ΚΟΚΚΙΝΑ τριαντάφυλλα ενώ τα δ ά κ ρ υ α
της ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ γέννησαν την ΑΝΕΜΩΝΗ. Η Περσεφόνη
λυπήθηκε την Αφροδίτη και επέτρεψε στον ΑΔΩΝΗ να επιστρέφει για 6 μήνες κοντά της.
Στην Αρχαία Σπάρτη και στα Κύθηρα, η ΟΥΡΑΝΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ απεικονίζεται σαν οπλισμένη πολεμίστρια θεά
και ονομάζεται Αφροδίτη ΑΡΕΙΑ. Τα όπλα της, λέγεται ότι
τα κατασκεύασε ο συζυγός της, ο Ήφαιστος.
Ενδιαφέρον είναι και ο Μύθος που συνδέει την θεά με τον Πλανήτη Αφροδίτη... που αναπαριστάται με το Λιοντάρι τ'ουρανού, το βρυχώμενο Λιοντάρι... που θρηνεί, με λυτά μαλλιά στον άνεμο.. ένα φοβερό Λιοντάρι που εξαφανίζει καθετί εχθρικό... Εμφανίζεται να βουτά στο κενό, με την μορφή του Α π ο σ π ε ρ ί τ η... και να επανεμφανίζεται λαμπερότατο την αυγή... με την μορφή του Α υ γ ε ρ ι ν ο ύ..
Η Αφροδίτη της Μήλου.. ένα καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, που συνδυάζει αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα, ο κατασκευαστής του είναι άγνωστος.... χρονολογείται γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ.
Βρίσκεται στο Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι, ενώ
στο Μουσείο της Μήλου, υπάρχει ένα πιστό αντίγραφο, που έφεραν οι Γάλλοι.
Ο Πλάτων στο Συμπόσιο με την θέση του Παυσανία αναφέρει ότι ο έρωτας δεν είναι στην ολότητά του κάτι ευγενικό.
Η Αφροδίτη ΠΑΝΔΗΜΟΣ.. (που κατά τον Όμηρο, ήταν κόρη
του Δία και της Διώνης) συνδέεται με τον έρωτα τον ασταθή, όπως είναι η ομορφιά του σώματος.
Αντίθετα... η ΟΥΡΑΝΙΑ Αφροδίτη, (που κατά τον Ησίοδο, ήταν η κόρη του Ουρανού και της Θάλασσας) εμπνέει τον Ουράνιο Ερωτα... τον ΕΡΩΤΑ της ΨΥΧΗΣ.
Στην ελληνική αντίληψη και φιλοσοφία υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ της Πανδήμου και της Ουρανίας Αφροδίτης: της θεάς των γήινων, αγοραίων, ενστικτωδών και φυλετικών ερώτων και οργασμών και της θεάς της θείας έκστασης και των «ουράνιων» οργασμών από τη μέθεξη και ενατένιση του ουράνιου Κάλλους.
Η πρώτη αντιστοιχεί στο Εράν διά του Οράν (στη μαγνητική οπτική έλξη) ή στο γνωστό συνήθη Έρωτα, με τη σύγχρονη σημασία του όρου. Η δεύτερη αντιστοιχεί στη μυστικιστική ενατένιση και ένωση με το Όλον, στη Θεία Αγάπη
Ο διαχωρισμός όμως αυτός είναι απλά εννοιολογικός και όχι αντίπαλος, αντιθετικός, εχθρικός ή αποκλειστικός. Δε μιλάμε για δύο Αφροδίτες σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, αλλά για μία ενιαία Αφροδίτη με διφυή όψη και σημασία!
Λάτρες του μέτρου και της Αρμονίας των αντιθέτων οι αρχαίοι Έλληνες δε θα μπορούσαν να ορίσουν τη μία έννοια αντίπαλα και αποκλειστικά ως προς την άλλη. Μπορεί να χρειάζεται μύηση και μυσταγωγικό βίωμα για τη θέαση του Ουράνιου Κάλλους και τη βαθιά εναδική επικοινωνία με αυτό, αλλά η βάση του όντος εξακολουθεί να είναι τα χθόνια ένστικτα, τα οποία απλά μετουσιώνονται, αν και ποτέ ριζικά προς ένα μόνιμο δηλαδή αποκλεισμό της χθόνιας βάσης και των γήινων οργασμών και ερώτων …
Με απλά λόγια ο μύστης της Ουράνιας Αφροδίτης δεν αρνείται το γήινο έρωτα, διότι σε αυτόν θα στηριχθεί κάθε φορά για την ανάβασή του, όσο εξακολουθεί να παραμένει γήινος. ΟΣΟ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΧΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΟΡΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ….
Ο Ουρανός από μόνος του είναι πλήρως ανενεργός και αντιδημιουργικός και η Γη από μόνη της στείρα! Μια δύναμη, οσοδήποτε μεγάλη, που εκτονώνεται στον άπειρο χώρο δε φέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα! Πρέπει να υπάρχει αντίσταση στη δύναμη για να παράγει αυτή έργο! Πρέπει να περιβληθεί αυτή με μια μορφή, έναν περιορισμό, έναν κύλινδρο, για να μπορέσει εκτονούμενη να κινήσει ένα έμβολο και να παράγει έργο!
Γι’ αυτό ακριβώς, για χάρη της Δημιουργίας, ερωτεύεται ο Πατέρας Ουρανός τη Μητέρα Γη και ρίχνει τη χρυσή βροχή του για να τη γονιμοποιήσει… Το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι ο Υιός-Κόρη, ο Ερμαφρόδιτος, η Δημιουργία…
Όπως λέει ο Αισχύλος με τα αθάνατα εκείνα λόγια στις «Δαναϊδες»:
Ερά μέν αγνός Ουρανός τρώσαι χθόνα
¨Έρως δέ γαίαν λαμβάνει γάμου τυχείν¨
¨Όμβρος δ’ απ’ ευνάεντος Ουρανού πεσών¨
¨Έκυσε γαίαν, ή δε τίκτεται βροτοίς
μήλων τε βοσκάς και βίον δημήτριον.
(Ποθεί ο αγνός Ουρανός με τη Γη να σμίξει,
κι ο έρωτας φέρνει τη Γη σε γάμο,
κι η βροχή που πέφτει απ’ τον υγρό Ουρανό
τη Γη γκαστρώνει· κι αυτή ανθρώπους γεννά
και βοσκές προβάτων και το βιος της Δήμητρας.)
Και ο Ευριπίδης ανάλογα:
Δε βλέπεις τι λογής θεά είναι η Aφροδίτη;
Ούτε να πεις μπορείς ούτε και να μετρήσεις
πόσο είναι μεγάλη κι ως πού φτάνει.
Εκείνη τρέφει εσέ κι εμέ και τους θνητούς τους πάντες.
Δεν θα το μάθεις μόνο με τα λόγια,
μ’ έργα τη δύναμη της θα σου δείξω·
Λαχταρά η Γη τη βροχή όταν ξερό τον τόπο έχει
άκαρπη απ’ τη στέγνα του νερού και στερημένη.
Και λαχταρά ο σεβάσμιος Ουρανός, βροχή
γεμάτος, στη Γη να πέσει, χάρη στην Αφροδίτη.
Κι όταν οι δυο τους σ’ ένα ενωθούν,
όλα μας τα παράγουν κι όλα τα γεννούν,
απ’ όπου των θνητών το γένος ζει και θάλλει
Γι’ αυτό η εκδήλωση είναι σεξουαλική, στο βαθμό που πραγματοποιείται μέσα από ζεύγη αντιθέτων, και ο έρωτας γήινος και κοσμικός συνάμα!
Ή όπως επισημαίνει ο εσωτερικός λόγος:
Πρέπει να μάθουμε να μην κόβουμε το αέρινο λουλούδι από τη γήινη ρίζα του, γιατί τότε θα μαραζώσει και οι σπόροι του θα είναι στείροι - ενώ η ρίζα, ασφαλής μέσα στη Μητέρα Γη, μπορεί να ανθίσει και να ωριμάσει τους καρπούς του.
Ο Ίμερος και ο Πρίαπος διαφέρουν σαφώς από το θείο Έρωτα, αλλά η ρίζες του καθενός είναι μέσα στον άλλον! Η Πάνδημος Αφροδίτη δεν είναι παρά η εκδήλωση της Ουράνιας μέσα στους γήινους Ιμερικούς και Πριαπικούς περιορισμούς. Και η Ουράνια Αφροδίτη δεν είναι παρά η διαστολή και επέκταση και διαστολή του Ίμερου στην Ουράνια απειρότητα.
Η πρώτη αντιστοιχεί στο Εράν διά του Οράν (στη μαγνητική οπτική έλξη) ή στο γνωστό συνήθη Έρωτα, με τη σύγχρονη σημασία του όρου. Η δεύτερη αντιστοιχεί στη μυστικιστική ενατένιση και ένωση με το Όλον, στη Θεία Αγάπη
Ο διαχωρισμός όμως αυτός είναι απλά εννοιολογικός και όχι αντίπαλος, αντιθετικός, εχθρικός ή αποκλειστικός. Δε μιλάμε για δύο Αφροδίτες σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, αλλά για μία ενιαία Αφροδίτη με διφυή όψη και σημασία!
Λάτρες του μέτρου και της Αρμονίας των αντιθέτων οι αρχαίοι Έλληνες δε θα μπορούσαν να ορίσουν τη μία έννοια αντίπαλα και αποκλειστικά ως προς την άλλη. Μπορεί να χρειάζεται μύηση και μυσταγωγικό βίωμα για τη θέαση του Ουράνιου Κάλλους και τη βαθιά εναδική επικοινωνία με αυτό, αλλά η βάση του όντος εξακολουθεί να είναι τα χθόνια ένστικτα, τα οποία απλά μετουσιώνονται, αν και ποτέ ριζικά προς ένα μόνιμο δηλαδή αποκλεισμό της χθόνιας βάσης και των γήινων οργασμών και ερώτων …
Με απλά λόγια ο μύστης της Ουράνιας Αφροδίτης δεν αρνείται το γήινο έρωτα, διότι σε αυτόν θα στηριχθεί κάθε φορά για την ανάβασή του, όσο εξακολουθεί να παραμένει γήινος. ΟΣΟ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΧΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΝΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΟΡΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΛΑΡΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ….
Ο Ουρανός από μόνος του είναι πλήρως ανενεργός και αντιδημιουργικός και η Γη από μόνη της στείρα! Μια δύναμη, οσοδήποτε μεγάλη, που εκτονώνεται στον άπειρο χώρο δε φέρει κανένα απολύτως αποτέλεσμα! Πρέπει να υπάρχει αντίσταση στη δύναμη για να παράγει αυτή έργο! Πρέπει να περιβληθεί αυτή με μια μορφή, έναν περιορισμό, έναν κύλινδρο, για να μπορέσει εκτονούμενη να κινήσει ένα έμβολο και να παράγει έργο!
Γι’ αυτό ακριβώς, για χάρη της Δημιουργίας, ερωτεύεται ο Πατέρας Ουρανός τη Μητέρα Γη και ρίχνει τη χρυσή βροχή του για να τη γονιμοποιήσει… Το αποτέλεσμα αυτής της ένωσης είναι ο Υιός-Κόρη, ο Ερμαφρόδιτος, η Δημιουργία…
Όπως λέει ο Αισχύλος με τα αθάνατα εκείνα λόγια στις «Δαναϊδες»:
Ερά μέν αγνός Ουρανός τρώσαι χθόνα
¨Έρως δέ γαίαν λαμβάνει γάμου τυχείν¨
¨Όμβρος δ’ απ’ ευνάεντος Ουρανού πεσών¨
¨Έκυσε γαίαν, ή δε τίκτεται βροτοίς
μήλων τε βοσκάς και βίον δημήτριον.
(Ποθεί ο αγνός Ουρανός με τη Γη να σμίξει,
κι ο έρωτας φέρνει τη Γη σε γάμο,
κι η βροχή που πέφτει απ’ τον υγρό Ουρανό
τη Γη γκαστρώνει· κι αυτή ανθρώπους γεννά
και βοσκές προβάτων και το βιος της Δήμητρας.)
Και ο Ευριπίδης ανάλογα:
Δε βλέπεις τι λογής θεά είναι η Aφροδίτη;
Ούτε να πεις μπορείς ούτε και να μετρήσεις
πόσο είναι μεγάλη κι ως πού φτάνει.
Εκείνη τρέφει εσέ κι εμέ και τους θνητούς τους πάντες.
Δεν θα το μάθεις μόνο με τα λόγια,
μ’ έργα τη δύναμη της θα σου δείξω·
Λαχταρά η Γη τη βροχή όταν ξερό τον τόπο έχει
άκαρπη απ’ τη στέγνα του νερού και στερημένη.
Και λαχταρά ο σεβάσμιος Ουρανός, βροχή
γεμάτος, στη Γη να πέσει, χάρη στην Αφροδίτη.
Κι όταν οι δυο τους σ’ ένα ενωθούν,
όλα μας τα παράγουν κι όλα τα γεννούν,
απ’ όπου των θνητών το γένος ζει και θάλλει
Γι’ αυτό η εκδήλωση είναι σεξουαλική, στο βαθμό που πραγματοποιείται μέσα από ζεύγη αντιθέτων, και ο έρωτας γήινος και κοσμικός συνάμα!
Ή όπως επισημαίνει ο εσωτερικός λόγος:
Πρέπει να μάθουμε να μην κόβουμε το αέρινο λουλούδι από τη γήινη ρίζα του, γιατί τότε θα μαραζώσει και οι σπόροι του θα είναι στείροι - ενώ η ρίζα, ασφαλής μέσα στη Μητέρα Γη, μπορεί να ανθίσει και να ωριμάσει τους καρπούς του.
Ο Ίμερος και ο Πρίαπος διαφέρουν σαφώς από το θείο Έρωτα, αλλά η ρίζες του καθενός είναι μέσα στον άλλον! Η Πάνδημος Αφροδίτη δεν είναι παρά η εκδήλωση της Ουράνιας μέσα στους γήινους Ιμερικούς και Πριαπικούς περιορισμούς. Και η Ουράνια Αφροδίτη δεν είναι παρά η διαστολή και επέκταση και διαστολή του Ίμερου στην Ουράνια απειρότητα.
Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 14 Οκτωβρίου 2011
ΣΤΑΣΙΜΟΝ ΤΡΙΤΟΝ
ΧΟ. Ἔρως ἀνίκατε μάχαν, [στρ.]
Ἔρως, ὃς ἐν κτήνεσι πίπτεις,
ὃς ἐν μαλακαῖς παρειαῖς
νεάνιδος ἐννυχεύεις,
785φοιτᾷς δ᾽ ὑπερπόντιος ἔν τ᾽
ἀγρονόμοις αὐλαῖς·
καί σ᾽ οὔτ᾽ ἀθανάτων φύξιμος οὐδεὶς
οὔθ᾽ ἁμερίων σέ γ᾽ ἀνθρώ-
790πων, ὁ δ᾽ ἔχων μέμηνεν.
σὺ καὶ δικαίων ἀδίκους [ἀντ.]
φρένας παρασπᾷς ἐπὶ λώβᾳ·
σὺ καὶ τόδε νεῖκος ἀνδρῶν
ξύναιμον ἔχεις ταράξας·
795νικᾷ δ᾽ ἐναργὴς βλεφάρων
ἵμερος εὐλέκτρου
νύμφας, τῶν μεγάλων πάρεδρος ἐν ἀρχαῖς
θεσμῶν· ἄμαχος γὰρ ἐμπαί-
800ζει θεὸς Ἀφροδίτα.
ΤΡΙΤΟ ΣΤΑΣΙΜΟ
ΧΟΡ. Έρωτ᾽ ανίκητε στον πόλεμο
που κάνεις χτήμα σου όπου πέσεις,
που στ᾽ απαλά τα μάγουλα
της κορασίδας νυχτερεύεις
και γυρνάς πάνω από τα πέλαγα
και στους πιο απόμερους τους τόπους,
δε σου ξεφεύγει εσένα ούτε θεός
ούτε κανείς απ᾽ τους λιγόζωους ανθρώπους
790κι όποιον θα πιάσεις γίνεται τρελός.
Εσύ και των δικαίων τούς λογισμούς
στην αδικία ξεσέρνεις για όλεθρό τους,
εσύ έχεις και την έχθρ᾽ ανάψει αυτή
ανάμεσα παιδί και το γονιό του·
μα ολόφαντος μέσ᾽ απ᾽ τα βλέφαρα
της νύφης τής λαχταριστής νικάει ο Πόθος,
πάρεδρος των μεγάλων των θεσμών
που αιώνια κυβερνούν τον κόσμο·
800γιατ᾽ ανίκητη η Κύπριδα παίζει με μας.
Είτε είναι παραμύθι αυτό που ζούμε είτε είναι η πραγματικότητα το τέλος είναι πάντα το ίδιο εδώ και χιλιάδες χρόνια:
Η ψυχή πάντα βρίσκει τα αποθέματα , πάντα έχει την δύναμη για να ελευθερώσει και να ενώσει την ανθρώπινη ράτσα με την φύση,με την πραγματική ζωή , με την πραγματική αγάπη , με τον πραγματικό φόβο , με το αληθινό μονοπάτι της ζωής
Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι της ψυχής και αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς
Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι της ψυχής και αυτό το ταξίδι δεν μπορεί να μας το στερήσει κανείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.