Before Sunrise (1995): Η πραγματική ιστορία του σκηνοθέτη - VIDEO και Φώτο - The Before Trilogy - Love Over Time

Πολλές φορές η πραγματικότητα ξεπερνά την ταινία σε σενάριο..

 Είναι από εκείνες τις ιστορίες που σε στοιχειώνουν για πάντα και καταχωρούνται στην μνήμη στις "Ανεκπλήρωτες". . .

Η ιστορία της ταινίας συνέβη στην πραγματικότητα με πρωταγωνιστή τον ίδιο το σκηνοθέτη, Richard Linklater και την Amy. Συναντήθηκαν σ’ ένα κατάστημα παιχνιδιών στη Φιλαδέλφεια το 1989. Ο Richard ήταν τότε 29 χρονών και η Amy κάπου στα 20. Πέρασαν μία νύχτα μαζί από τα μεσάνυχτα μέχρι τις έξι το πρωί περπατώντας και φλερτάροντας ο ένας με τον άλλον. 

Έπειτα, χώρισαν οι δρόμοι τους...

Η ταινία παρουσιάζει την τυχαία γνωριμία δύο νέων, του Jesse (Ethan Hawke) και της Celine (Julie Delpy). Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται στο τρένο επιστροφής, όταν ο Jesse γυρίζει από τη Μαδρίτη στο σπίτι του στην Αμερική και η Γαλλίδα Celine από τη Βουδαπέστη στο Παρίσι. Όλα ξεκινούν όταν ο Jesse δεν θα διστάσει να προτείνει στη Celine να κατέβουν στη Βιέννη για ένα βράδυ, ως το ξημέρωμα. Χαρακτηριστικά, θα της προβάλλει ως επιχείρημα ότι ...

Ο φιλόσοφος Alain Badiou για το Γιατί πέφτουμε και πώς μένουμε ερωτευ- μένοι: Philosopher Alain Badiou on Why We Fall and How We Stay in Love

«Η αγάπη είναι μια επίμονη περιπέτεια… Η αληθινή αγάπη είναι αυτή που θριαμβεύει διαρκώς, μερικές φορές οδυνηρά, πάνω από τα εμπόδια που θέτει ο χρόνος, ο χώρος και ο κόσμος».

«Η παραδεδομένη αντίληψη σήμερα είναι πως ο καθένας κυνηγάει μόνο το συμφέρον του.

Ο έρωτας είναι όμως η απόδειξη του αντιθέτου, καθώς πρόκειται για την εμπιστοσύνη στο τυχαίο και το άγνωστο...»

«...τη στιγμή που βλέπει ο ένας τον άλλον, το βλέμμα σφραγίζει τη συνάντηση, και αυτό είναι ανεξίτηλο!

Αλλά ο έρωτας δε μπορεί να αναχθεί στη συνάντηση, γιατί είναι μια κατασκευή.

Το αίνιγμα του στοχασμού στον έρωτα είναι το ερώτημα αυτής της διάρκειας που εκπληρώνει.

Κατά βάθος το πιο ενδιαφέρον σημείο δεν είναι το ερώτημα της έκστασης των απαρχών.

Υπάρχει βέβαια μια έκσταση των απαρχών, αλλά ένας έρωτας είναι πριν απ'όλα μια διαρκής κατασκευή.

Ας πούμε ότι ο έρωτας είναι μια επίμονη περιπέτεια. . .

Η Φιλοσοφία του Έρωτα

Ο Έρωτας αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα θέματα που μας απασχολεί στην καθημερινή μας ζωή, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα ακόμα και κατά την διάρκεια ολόκληρης της ζωής μας!

Παρόλα αυτά, γι αυτό το κυρίαρχο και ζωτικής σημασίας θέμα που αφορά όλους μας, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην πραγματικότητα γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτόν, αφού σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τις ερωτικές μας εμπειρίες.

Η Ελληνική Μυθολογία είναι σε θέση για άλλη μια φορά, να μας δώσει τις κατευθυντήριες γραμμές και να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον Έρωτα στην πλήρη και κυρίως στην πραγματική του διάσταση.

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας λοιπόν γνωρίζουμε ότι ο Άρης είναι ο Θεός εκείνος που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό πρότυπο του άντρα και αντίστοιχα η Αφροδίτη είναι η Θεά εκείνη που αντιπροσωπεύει το διαχρονικό πρότυπο της γυναίκας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο το γεγονός ότι από τον Άρη και την Αφροδίτη, γεννιέται ο Έρως τον οποίο όλοι μας γνωρίζουμε και στον οποίο εναποθέτουμε τις περισσότερες φορές τις ελπίδες μας για την προσωπική μας ευτυχία. . . .

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας (παραμένει πάντα κάπως στο σκοτάδι, στην αφάνεια; Λίγοι επιλέγουν να αναμετρηθούν μαζί του στα φανερά και να ανοίξουν τα...)

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί πολλοί καταπιάνονται με το θέμα του έρωτα, ενώ ο ανεκπλήρωτος έρωτας παραμένει πάντα κάπως στο σκοτάδι, στην αφάνεια; Λίγοι επιλέγουν να αναμετρηθούν μαζί του στα φανερά και να ανοίξουν τα χαρτιά τους.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα – δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.

Η ένταση του ανεκπλήρωτου έρωτα:

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας εκφράζεται διαφορετικά από φύλο σε φύλο – φυσικά μιλώντας πάντα σε γενικές γραμμές. Για τους άνδρες, ο ανεκπλήρωτος έρωτας έχει να κάνει με μια χαμένη ευκαιρία, και είναι συνώνυμο μιας απογοήτευσης, γιατί ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν τι έφταιξε για την αποτυχία και τη χαμένη κατάκτηση.

Για τις γυναίκες ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι κάτι πιο βαθύ και πιο έντονο, ένα απωθημένο που πάντα θα ζει κάπου μέσα βαθιά τους, ακόμα και όταν ζουν ευτυχισμένα στο πλάι ενός νέου συντρόφου. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας για τις γυναίκες μοιάζει περισσότερο με μια χαμένη μάχη, αλλά όχι με έναν χαμένο πόλεμο… πάντα θα περιμένουν κάπου για να τελειώσουν αυτό που άφησαν μισό. Και τότε συνήθως ή επέρχεται η πλήρης καταστροφή ή ένας πραγματικά πολύ έντονος έρωτας που θα ανεβάσει στα ουράνια και τους δυο.

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας αφήνει ένα μόνιμο ερωτηματικό στην ψυχή… τι θα είχε συμβεί άραγε αν… κι αυτό το αν καίει για μέρες, μήνες, χρόνια… ίσως και πάντα. Για αυτό και ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι τόσο σιωπηλός και τόσο ηχηρός ταυτόχρονα, αφήνοντας χαρακιές και σημάδια στην καρδιά.

Ανεκπλήρωτος έρωτας και απωθημένα:

Aυτό που δεν άρχισε και ποτέ δε θα τελειώσει - The Paper Kites - Don’t Keep Driving

Μας μιλάει ο Καβάφης μέσα απ’ τις λέξεις και ‘μεις προσπαθούμε όσα το μυαλό κατανοεί, να καταφέρει κι η ψυχή μας να χωνέψει. 

Λες και τα χωνεμένα μπορoύν με κάποιο τρόπο να εφαρμοστούν ευκολότερα.

Ένα από αυτά τα «απλά», είναι και το επόμενο.

«Ό, τι αρχίζει, θα τελειώσει. 

Ό, τι δεν αρχίσει δε θα τελειώσει και ποτέ. Έρωτας δεν είναι μόνο ό, τι εκπληρώθηκε- είναι και ό, τι πόθησες. Ίσως γι’ αυτό μας τρώνε για πάντα οι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Δεν πεθαίνουν γιατί δεν κατάφεραν να γεννηθούν.»

Ενίοτε εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε την έννοια του τέλους, στην προσπάθειά μας να το διαχειριστούμε. Αυτή η συνεχής τριβή με το βίωμα της ολοκλήρωσης, μας έχει κάνει επαγγελματίες αποδέκτες κάθε τελματώδους κατάστασης. 

Άμεση συνέπεια της ύπαρξής μας και αναγκαία συνθήκη για την απαρχή της˙ το τέλος, γίνεται αναμενόμενα αποδεκτό. 

Μπορεί να πληγώνει, μπορεί να ανακουφίζει, μπορεί να προκαλεί και τα δύο.

Συνήθως αυτό συμβαίνει. 

Είναι πάντως αποδεκτό, κι αυτό γιατί ως αμετάκλητη συνθήκη δε μπορεί πια να είναι διαπραγματεύσιμo.

Τι είναι όμως μη αποδεκτό; 

Πότε κολλάμε περισσότερο σε κάτι; 

Τι μας οδηγεί σ’ αυτή την τρέλα που στολίζει άδειους τοίχους σε πολυκατοικίες, αδειάζει γεμάτα ποτήρια από ξίδια και γεμίζει τ’ άδεια τασάκια με τσιγάρα; Κι αν δεν είναι το τέλος, μήπως είναι η αρχή; 

Μπα, οι αρχές τείνουν να γεμίζουν τα ποτήρια κι όχι να τ’ αδειάζουν. . .

Θραύση Κρυστάλλων: Παραλήπτης ο πρώτος του έρωτας, αλλά και η πρώτη του ερωτική απογοήτευση.

Μια ερωτική επιστολή αναδρομικής ισχύος  φτάνει επιτέλους στoν προορισμό της με καθυστέρηση είκοσι πέντε ετών. Αποστολέας ένα αγόρι που με υπόβαθρο τη σχέση με τον πατέρα και μια θυελλώδη πολιτική δίωξη στην Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του ΄80, ενηλικιώνεται βίαια και ανδρώνεται απότομα. 

Παραλήπτης ο πρώτος του έρωτας, αλλά και η πρώτη του ερωτική απογοήτευση.

Ο Γιώργος Γκόζης συνομιλεί με τον Σπύρο Γιανναρά για το μυθιστόρημα «Θραύση Κρυστάλλων». Νοέμβριος 2020. 

=====================================================

Μια ερωτική επιστολή αναδρομικής ισχύος φτάνει επιτέλους στoν προορισμό της με καθυστέρηση είκοσι πέντε ετών.

Αποστολέας ένα αγόρι που με υπόβαθρο τη σχέση με τον πατέρα και μια θυελλώδη πολιτική δίωξη στην Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του ΄80, ενηλικιώνεται βίαια και ανδρώνεται απότομα.

Παραλήπτης ο πρώτος του έρωτας, αλλά και η πρώτη του ερωτική απογοήτευση.

http://www.potamos.com.gr/download/81192f195a6e080f2bb09ad44ba8996dGozis.pdf

Γιώργος Γκόζης, "Θραύση κρυστάλλων"

Ο Γιώργος Γκόζης συνομιλεί με τον Σπύρο Γιανναρά για το μυθιστόρημα «Θραύση Κρυστάλλων». Νοέμβριος 2020.

Γιώργος Γκόζης, Θραύση Κρυστάλλων, εκδ. Ποταμός

https://www.youtube.com/watch?v=v9-z2jAZWXg&feature=emb_logo

Μια ερωτική επιστολή αναδρομικής ισχύος από τα χρόνια της ωριμότητας στα χρόνια της αθωότητας φτάνει επιτέλους στoν προορισμό της με καθυστέρηση είκοσι πέντε ετών.

Αποστολέας ένα αγόρι που με υπόβαθρο τη σχέση με τον πατέρα και μια θυελλώδη πολιτική δίωξη στην Ελλάδα των τελών της δεκαετίας του ΄80, ενηλικιώνεται βίαια και ανδρώνεται απότομα. Παραλήπτης ο πρώτος του έρωτας, αλλά και η πρώτη του ερωτική απογοήτευση.

----------------------------------------------------

Το φλερτ είναι ο πρόλογος που παραλείψαμε: Η τέχνη του φλερτ Γιατί για τέχνη πρόκειται Μια τέχνη προς εξαφάνιση σαν αυτή της Γκέισας

(Το κείμενο που ακολουθεί έγραψε η δεκαεννιάχρονη Παναγιώτα Ζ, στο πλαίσιο του Συνεργείου Δημιουργικής Γραφής.

Αναφέρω την ηλικία της γιατί -νομίζω- ότι είναι δύσκολο να βρεις δεκαεννιάχρονους (τόσο σύντομα μετά τους φιλόλογους και τους κανόνες του σχολείου) που να μπορούν να γράψουν τόσο ελεύθερα, χωρίς πρόλογο-κυρίως θέμα-επίλογο, χωρίς σημεία στίξης, χωρίς συμβάσεις.

Κι επιπλέον επειδή οι γηραιότεροι (ωριμότεροι αν προτιμάτε) δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε τη νεωτερικότητα των σχέσεων, όπου το φλερτ παραλείπεται.

Την τραγωδία της παράλειψης του φλερτ θα πω -κι ας θεωρηθώ οπισθοδρομικός ή αφελής ρομαντικός της παλιάς...

«Σ' αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη» -Ο ανεκπλήρωτος έρωτας της Εντίθ Πιαφ για τον Δημήτρη Χορν

Τι αποκαλύπτει η ερωτική επιστολή της τραγουδίστριας που δημοπρατήθηκε...

«Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! 

Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, Αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα ‘θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα»....

Ηταν 18 Σεπτεμβρίου του 1946 όταν μια από τις σπουδαιότερες φωνές του 20ου αιώνα, έμπαινε στο θέατρο Μαρίκα Κοτοπούλη για να δώσει την πρώτη της συναυλία στην Ελλάδα.

Η Εντίθ Πιαφ, στα 31 της χρόνια ήταν ήδη σύμβολο, τόσο στη Γαλλία, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η μοναδική φωνή της έμοιαζε με αυτή ενός πουλιού που κελαηδάει.

Το πάθος και το πείσμα της μικροκαμωμένης Πιαφ με την τραγική ζωή, κέντρισαν την παγκόσμια περιέργεια γι’ αυτή τη γυναίκα φαινόμενο. «Θέλω να κάνω τον κόσμο να κλαίει ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνει τους στίχους μου» είχε πει η Πιαφ και το κατάφερε.



Ενας από αυτούς που συγκινήθηκαν με την εμφάνισή της στο θέατρο Κοτοπούλη, ήταν και ο Δημήτρης Χορν. Μόλις 25 χρονών τότε, ο Χορν, είχε ήδη πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες παραστάσεις ενώ είχε δημιουργήσει και τον δικό του θίασο με τη Μαίρη Αρώνη. Ο νεαρός ηθοποιός δεν θα ...

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ

O Δημήτρης Λέντζος γράφει στον «Ημεροδρόμο» - Το παραμύθι «Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΚΝΟΥ»

Μια φορά κι έναν καιρό ένας πρίγκιπας θλιμμένος και μελαγχολι­κός έφυγε από το μεγάλο παλάτι προτού χαράξει η μέρα. Μαζί του δεν πήρε τίποτ’ άλλο εξόν από το λευκό άλογό του.
«Τον Άσπρο», έτσι το έλεγε το δυνατό σερνικό άλογό του. Δύο μερόνυχτα έτρεχε με το άλογό του για έναν άγνωστο προορισμό. Το μυαλό του δεν έβα­ζε πια τα πράγματα στη σειρά τους. Ο θλιμμένος πρίγκιπας δεν σκε­πτόταν πια. Ούτε ζούσε. Ήταν ένας ζωντανός νεκρός. Η καρδιά του ήταν ένας άδειος σάκος στο στήθος του, σαν την άδεια τσέπη του μαύρου του πουκαμίσου. Ο Άσπρος έτρωγε τα χιλιόμετρα σαν τον χρυσό σανό του, λαίμαργα και δυνατά. Την τρίτη μέρα έφτα­σε στη μεγάλη λίμνη, εκεί στην άκρη του ορίζοντα. Έδεσε το άλογό του σε μια μικρή ιτιά και αυτό άρχισε να σκάβει με το πόδι του το ξερό χώ­μα και να ξεφυσάει από την κούραση και τη μεγάλη προ­σπάθεια.

Ο πρίγκιπας με σκυμμένο το κεφάλι κοιτούσε για ώρες τη λίμνη μπροστά στην ήρεμη ακτή και το σαγόνι του λες και είχε καρφωθεί βαθιά στο στήθος του. Η λίμνη είχε βαφτεί μ’ όλα τα χρώματα του ουρανού που καθρεφτίζονταν μέσα της, σαν μια αιώνια πολύχρωμη τραμπάλα. Οι σκιές των δέντρων έμοιαζαν με σκιάχτρα του βυθού που φύλαγαν τα ωραία περιβόλια της από τ’ αγρίμια και τους κλέ­φτες θεούς. Μέσα στη λίμνη χιλιάδες πουλιά, ψάρια, νούφαρα, έντο­μα και πεταλούδες δόξαζαν τη φύση για τούτη την απλοχεριά της.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έβλεπε ο πρίγκιπας από τη μεγάλη αυ­τή ζωγραφιά. Έβγαλε το μαύρο του πουκάμισο και το πέταξε πάνω στο ξερό χορτάρι, ύστερα πήρε το κοφτερό του μαχαίρι και χωρίς να σκεφτεί τίποτα το κάρφωσε στο στήθος του. Έβγαλε την καρδιά του, την έσφιξε στα χέρια του και ένα δυνατό «Αχ!» ακούστηκε ως πέρα, στην άλλη μεριά της ωραίας λίμνης. Ύστερα πέταξε την καρδιά με δύναμη μέσα στη γαλάζια λίμνη και έκανε μια ευχή:

Η μοναχή Αλκοφοράδο, ο Ουράνης και η επιστολογραφία

Σχετικό: Ερωτικές Επιστολές Πορτογαλίδας Μοναχής (video) - Ανεκπλήρωτοι Έρωτες - Μαριάνα Αλκοφοράντο, η διαχρονική ερωτευμένη

«Κάθε γυναίκα που αγαπάει θα μπορούσε να γράψει αυτές τις επιστολές αν άφηνε το χέρι της να γράψει ό,τι η καρδιά της αιστάνεται.»

«…είναι ό,τι ωραιότερο, παθητικώτερο, αληθινώτερο έχει γραφτεί στο είδος αυτό.»

Κώστας Ουράνης

Σύμ­φω­να με τον ευ­ρω­παϊκό λο­γο­τε­χνι­κό κα­νό­να, πρώ­το μυ­θι­στό­ρη­μα εί­ναι το «Δε­καή­με­ρον» του Βοκ­κά­κιου και πρώ­το ε­πι­στο­λι­κής μορ­φής οι «Ερω­τι­κές ε­πι­στο­λές μιας πορ­το­γα­λί­δας μο­να­χής». Όσοι, ό­μως, α­πο­δέ­χο­νται, ό­τι το μυ­θι­στό­ρη­μα εί­ναι μια αρ­χαία “και­νο­το­μία”, ως πρώ­το μυ­θι­στό­ρη­μα το­πο­θε­τούν «Τα πε­ρί Χαι­ρέ­αν και Καλ­λι­ρό­ην» του Χα­ρί­τω­να και ως πρώ­το ε­πι­στο­λι­κό, το «Μυ­θι­στό­ρη­μα του Χίω­νος». Αυ­τό ση­μαί­νει, ό­τι οι μεν Ευ­ρω­παίοι το­πο­θε­τούν την αρ­χή της μυ­θι­στο­ριο­γρα­φίας στα μέ­σα του 14ου αιώ­να, ε­νώ οι α­πο­δε­χό­με­νοι ως α­φε­τη­ρία το ελ­λη­νι­στι­κό μυ­θι­στό­ρη­μα, στον πρώ­το αιώ­να προ Χρι­στού. Και α­ντι­στοί­χως, τη γέν­νη­ση του ι­διό­τυ­που μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κού εί­δους, που συ­νι­στά το ε­πι­στο­λι­κό, οι μεν πρώ­τοι το 1669, ε­νώ οι α­να­δι­φώ­ντες τους πα­πύ­ρους, τον πρώ­το αιώ­να με­τά Χρι­στό. Το τε­λευ­ταίο προέ­κυ­ψε μέ­σα α­πό τις πολ­λα­πλές εκ­δο­χές του ψευ­δοϊστο­ρι­κού «Βίου Αλε­ξάν­δρου του Μα­κε­δό­νος», στο α­φη­γη­μα­τι­κό πλαί­σιο του ο­ποίου υ­πήρ­χαν πλα­στές ε­πι­στο­λές. Συν τω χρό­νω, αυ­τές αυ­το­νο­μή­θη­καν, φτά­νο­ντας, τε­λι­κά, να δώ­σουν έ­να α­μι­γώς ε­πι­στο­λι­κό μυ­θι­στό­ρη­μα. Το πρώ­το σω­ζό­με­νο του εί­δους εί­ναι το σύ­ντο­μο «Μυ­θι­στό­ρη­μα του Χίω­νος». Χα­ριέ­στα­το μεν, αλ­λά ου­δό­λως συ­γκρι­νό­με­νο με τις πα­θια­σμέ­νες ε­πι­στο­λές της πορ­το­γα­λί­δας μο­να­χής Μα­ριάν­νας ντα Κό­στα Αλκο­φο­ρά­δο. ...

Ερωτικές Επιστολές Πορτογαλίδας Μοναχής (video) - Ανεκπλήρωτοι Έρωτες - Μαριάνα Αλκοφοράντο, η διαχρονική ερωτευμένη

Οι Ερωτικές επιστολές Πορτογαλίδας μοναχής είναι ένα κλασικό λογοτεχνικό έργο που για πολλά χρόνια ήταν αγνώστου συγγραφέα - γράφτηκε το 1668, αλλά μόλις το 1926 αποδόθηκε στον Γκιγιεράγκ, μετά από αρκετές αμφιβολίες και αμφισβητήσεις.
Μέχρι σήμερα δεν έχει ξεκαθαριστεί αν είναι όντως γράμματα που έγραψε η μοναχή Μαριάνα Αλκοφοράδο από το μακρινό μοναστήρι στη Λουζιτανία στον Γάλλο αξιωματικό που την εγκατέλειψε, ή ακόμα κι αν έχουν γραφτεί πραγματικά από γυναίκα.
Οι πέντε επιστολές -μονόλογος χωρίς απάντηση- σήμερα θεωρούνται ως οι πέντε πράξεις μιας τραγωδίας.
Στην πρώτη, η Μαριάνα, ερωτευμένη κι ενθουσιώδης, ελπίζει ακόμη ότι θα ξαναδεί τον νεαρό εραστή της.
Στη δεύτερη συνειδητοποιεί το μονόπλευρο του έρωτά της, δεν έχει λάβει γράμμα για έξι μήνες και φοβάται έναν οριστικό χωρισμό.
Στην τρίτη είναι συντετριμμένη: «Τι θα απογίνω, και τι θέλετε επιτέλους να κάνω;». Ακόμη κι αν το πάθος εξακολουθεί να υπάρχει, το διαδέχεται ένα βαθύ αίσθημα μοναξιάς.
Στην τέταρτη και πιο μακροσκελή, ο χωρισμός φαίνεται ότι έχει επέλθει οριστικά, και στην πέμπτη η απόφασή της «Σας γράφω για τελευταία φορά» σηματοδοτεί και την απόφασή της να γίνει κυρία των συναισθημάτων της.
Το τελευταίο γράμμα είναι απάντηση στην επιστολή που λαβαίνει μετά από πολύ καιρό από τον αξιωματικό: «Οι αυθάδεις διακηρύξεις σας περί φιλίας και οι ανόητες φιλοφροσύνες της τελευταίας σας επιστολής με βεβαίωσαν πως έχετε λάβει όλα τα γράμματα που σας έχω γράψει και πως διόλου δεν συγκίνησαν την καρδιά σας, αλλά ότι πάντως τα έχετε διαβάσει».
Από γράμμα σε γράμμα η μοναχή κερδίζει βαθμιαία την αυτοκυριαρχία της, ώσπου να αποκτήσει τελικά την ικανότητα να απαρνηθεί τον έρωτά της.
Οι Επιστολές εκτιμήθηκαν, σχολιάστηκαν και επηρέασαν συγγραφείς όπως ...

10 λόγοι για τους οποίους ο μεγαλύτερος έρωτας είναι μόνο ο ανεκπλήρωτος

Σχετική δημοσίευση και εδώ 

Συχνά αναρωτιέσαι ποιος ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή σου. Αυτός που σε παράτησε στο πρώτο έτος της σχολής και σ’ έκανε να κλαις στον ώμο της κολλητής σου πέντε μερόνυχτα;
Μήπως αυτός που παράτησες εσύ κάποια στιγμή, γιατί κάτι δεν προχωρούσε στη σχέση σας, παρότι ήσουν πολύ ερωτευμένη μαζί του; Αυτός με τον οποίο φτάσατε στα πρόθυρα του γάμου, αλλά χωρίσατε για λόγους που ακόμα να αντιληφθείς πλήρως; Ή μήπως ο Κωστάκης από το δίπλα τμήμα στην τρίτη γυμνασίου, για τον οποίο έκανες δυο δυο τις κοπάνες καθημερινά;

Θα σου πω. Κανένας από αυτούς. Ο μεγαλύτερος έρωτας που έζησες ποτέ, ήταν ο ανεκπλήρωτος. Κι εξηγώ αμέσως τους λόγους:

10 λόγοι για τους οποίους ο μεγαλύτερος έρωτας είναι μόνο ο ανεκπλήρωτος

Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι επώδυνος και πολύ προσωπικός, χωρίς ίχνος εγωισμού, με πολλή απογοήτευση όμως και μια αίσθηση ιδανικού. Εδώ βρίσκεται και η παγίδα του ανεκπλήρωτου έρωτα -- δεν απομυθοποιείται ποτέ, δεν περνά δοκιμασίες, δε φθείρεται και παραμένει κάπου, να ελλοχεύει, να μας μπλέκει σε φαύλους κύκλους συναισθημάτων και σκέψεων, ονείρων και επιθυμιών που ίσως να μην έχουν καν σχέση με την πραγματικότητα, παρά μόνο τη δική μας.

 Συχνά αναρωτιέσαι ποιος ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας στη ζωή σου. Αυτός που σε παράτησε στο πρώτο έτος της σχολής και σ’ έκανε να κλαις στον ώμο της κολλητής σου πέντε μερόνυχτα;
Μήπως αυτός που παράτησες εσύ κάποια στιγμή, γιατί κάτι δεν προχωρούσε στη σχέση σας, παρότι ήσουν πολύ ερωτευμένη μαζί του; Αυτός με τον οποίο φτάσατε στα πρόθυρα του γάμου, αλλά χωρίσατε για λόγους που ακόμα να αντιληφθείς πλήρως; Ή μήπως ο Κωστάκης από το δίπλα τμήμα στην τρίτη γυμνασίου, για τον οποίο έκανες δυο δυο τις κοπάνες καθημερινά;

Θα σου πω. Κανένας από αυτούς. Ο μεγαλύτερος έρωτας που έζησες ποτέ, ήταν ο ανεκπλήρωτος. Κι εξηγώ αμέσως τους λόγους.

1. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας δεν πεθαίνει ποτέ. Μπορεί να κρύβεται, να καταπιέζεται, να στριμώχνεται σε ξεχασμένες γωνιές για καιρό, αλλά δεν ξεψυχάει ποτέ, καθώς τροφοδοτείται τόσο από εμάς, όσο και από τις εκάστοτε συνθήκες. Δεν έχει σημασία αν είσαι ευτυχισμένος στην καθημερινή σου ζωή, αν ζεις έναν άλλο έρωτα, αν έχεις φτιάξει τη δική σου οικογένεια κι έχεις προχωρήσει τη ζωή σου. Πάντα ένα τμήμα σου θα σκέφτεται εκείνον ή εκείνη και ό,τι δε συνέβη ποτέ μεταξύ σας. Είναι η νομοτέλεια της ανθρώπινης φύσης, που δε μπορεί να αλλάξει.

2. Το συναίσθημα του ανεκπλήρωτου έρωτα κρύβει μια κινητήρια δύναμη μοναδικής ποιότητας. Η δύναμη αυτή εκφράζεται είτε με τη μορφή παρακίνησης, με σκοπό να αναζητήσεις έμπρακτα στη ζωή σου ό,τι στερήθηκες στο πλαίσιο του ανεκπλήρωτου έρωτά σου, είτε με τη μορφή καλλιτεχνικής έμπνευσης, που σου δίνει τα συναισθήματα, τις λέξεις και τα χρώματα, για να εκφράσεις όσα δεν έζησες με όποιο μέσο επιλέξεις εσύ.

3. ...

Γ. Σεφέρης - αποσπάσματα από την αλληλογραφία στην αγαπημένη του Μάρω

 «η αγάπη μου ξεπέρασε πια τα λόγια και έχω την εντύπωση πως, αν ήμουν αλλιώτικος θα μ’ αγαπούσες λιγότερο»

«πιστεύω πως εσύ είσαι η ζωή μου. Αν το θέλεις να κάνω τη ζωή μου μακριά σου, βέβαια θα την κάνω-γιατί το δικό σου θέλημα θα γίνει και όχι το δικό μου-δε θα το κάνω όμως χωρίς εσένα. Αισθάνομαι πως μαζί σου άνοιξε ένας άγνωστος δρόμος μπροστά μου..»

«ένα πράγμα με πείραξε, με πλήγωσε βαθιά μέσα στο γράμμα σου. Πώς μπόρεσες, έπειτα από τόση αγάπη, να αισθανθείς ξαφνικά μόνη σου. Aυτό το «μόνη μου έπρεπε» είναι κάτι, πώς να το πω, που με ατιμάζει»

«μ’ έχεις κλείσει σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο, όπου ακούω τη φωνή σου χωρίς να μπορώ να διακρίνω τα λόγια σου. Τον τελευταίο καιρό έχεις χαθεί…Η τελευταία εβδομάδα ήταν άθλια. Βλέπεις, μόλις δεν είναι ο ένας πολύ κοντά στον άλλον, τίποτε δε γίνεται.»

«αν έχω την τύχη να σου δώσω κάτι που να κρατήσεις μέσα σου από την αληθινή ζωή, αν μπορέσω να σε κάνω να νιώσεις ότι έχουμε κάτι μέσα μας που είναι μεγάλη αμαρτία να το εξευτελίζουμε, θα είναι αρκετό. Κι αυτά όλα που σου γράφω, τόσο ήρεμα τώρα, με κάνουν να συλλογίζομαι πως δεν είναι δυνατό να μην είναι κανείς απάνθρωπος, όταν είναι απάνθρωπη η ζωή.»

«Αισθάνομαι πως τρέχω με μια ιλιγγιώδη ταχύτητα, πως κάποιος, ίσως εσύ, μου φωνάζει «Σταμάτησε. Σταμάτησε». Ίσως αυτός που μου φωνάζει έχει δίκιο, αλλά αισθάνομαι ακόμη πως, αν σταματήσω απότομα, είναι καταστροφή.
-τρελό μου παιδί, όλα αυτά τίποτα δεν ξέρουν να πουν, άμα έρθω κοντά σου ίσως καταλάβεις κάτι περισσότερο….»

«…Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα ν’ αγαπήσω έτσι. Μου είναι αδύνατο να σου εξηγήσω τι είναι αυτό το τρομερά δυνατό και ζωντανό πράγμα που κρατώ μέσα στην ψυχή μου και μέσα στη σάρκα μου. Είμαι κάποτε σαν τρελός από τον πόνο και αισθάνομαι πως όλοι οι άλλοι μου δρόμοι έξω απ αυτόν τον πόνο, είναι κομμένοι. Πως μόνο απ΄ αυτόν μπορώ πια να περάσω.»

«Καληνύχτα, αγάπη, έλα στον ύπνο μου.
Ποτέ δεν έρχεσαι στον ύπνο μου. Σε συλλογίζομαι τόσο πολύ τη μέρα.»

«κι αν σου γράφω έτσι που σου γράφω, δεν είναι για να με καταλάβεις, αλλά για να με νιώσεις λίγο πιο κοντά σου όπως , αν ήταν βολετό να σε χαϊδέψω.  ...

Πάνδημος ή Ουράνια Αφροδίτη;

Ο Sandro Botticelli εμπνεύστηκε από τον Ομηρικό Μύθο που θέλει την Αφροδίτη να αναδύεται από τα κύματα..
Σύμφωνα με τον ΟΜΗΡΟ η Αφροδίτη γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια όμορφη ακτή στην Πάφο της Κύπρου.
κι ο Ζέφυρος την έσπρωξε στη θάλασσα, την στόλισαν οι ΩΡΕΣ και την μετέφεραν τα κύματα... στον ΟΛΥΜΠΟ.

Στη Θεογονία του Ησίοδου η Αφροδίτη είναι κόρη του ΟΥΡΑΝΟΥ και της ΘΑΛΑΣΣΑΣ.... και γεννήθηκε απ'τον αφρό
των κυμάτων.. εκεί που πέταξε τα γεννητικά όργανα του πατέρα του ο Κρόνος. Με τη βοήθεια του Ζέφυρου ταξίδεψε στον απέραντο ωκεανό... Στο ταξίδι της πέρασε πρώτα από τα ΚΥΘΗΡΑ... και μετά έφτασε στην Κύπρο.