Τίποτα δεν άλλαξε στον κόσμο των ανθρώπων εκτός από κάποιες χιλιάδες φυλλάδες που περιγράφαν κάτι για το οποίο δεν υπήρχε ...

Νύχτωσε άξαφνα. Μέσα στη μέση της μέρας κουράστηκε ο ήλιος και κατέβηκε από το άρμα του. Και βγήκε μια Πανσέληνος άγουρη να προϋπαντήσει τη Νύχτα. Κι ύστερα αυτή η παράδοξα κοντινή Σελήνη άρχισε να κλαίει. Σιωπηλά στην αρχή, σχεδόν αδιόρατα, κι έπειτα με τέτοιους λυγμούς που ζήλεψε ο αέρας που τόση ώρα την κοιτούσε με αλαζονία.

-Τι κλαις;

- Κλαίω για το πορφυρό σπίτι.

-Τι είναι το πορφυρό σπίτι;

- Είναι εκείνο το σπίτι στην άκρη της ελπίδας.

-Και δεν υπάρχει πια;

-Υπάρχει, αλλά ...

- Αλλά...;

- Αλλά δεν μπορώ πια εκεί να πάω...

Φούσκωσαν τα ποτάμια από τα δάκρυα της Σελήνης, ξύπνησαν οι θάλασσες και δυο νησιά μετακινήθηκαν κάπως από την αρχική τους θέση. Οι άνθρωποι φωτογράφιζαν το φαινόμενο και έγραφαν δεκάδες λέξεις για να το περιγράψουν.

-Και ποιος μένει σ' εκείνο το σπίτι;

- Μένει η Αγάπη, αποκρίθηκε η Σελήνη

-Κι εσύ γιατί δεν μπορείς άλλο εκεί να πας;

- Επειδή αγαπώ και νιώθω πως πολύ αγαπιέμαι...

Σάστισε ο άνεμος από το παραλήρημα της Πανσέληνου. "Αν αγαπάς και τόσο σ' αγαπούν", σκέφτηκε, "πώς γίνεται μακριά από της Αγάπης το σπίτι να μένεις;" και απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας πως κάτι πείραξε τη Σελήνη και φέρεται έτσι αλλόκοτα. Ίσως κάποιος χαλασμένος αστεροειδής, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...

Κάποτε σταμάτησε η βροχή. Η Σελήνη σκούπισε τα δάκρυά της κι άρχισε να μονολογεί:

"Αν αγαπάς και τόσο σ' αγαπούν, δεν πειράζει κι αν δεν ζεις στο πορφυρό σπίτι. Θα έρθει η Αγάπη σε σένα. Και καμιά σιωπή, καμιά απουσία, κανένας πόνος ποτέ δεν μπόρεσε τα βήματά της να αποστρέψει. Και είναι αυτό νίκη..."

Ήταν ήδη αργά. Τίποτα δεν άλλαξε στον κόσμο των ανθρώπων εκτός από κάποιες χιλιάδες φυλλάδες που περιγράφαν κάτι για το οποίο δεν υπήρχεκαμιά εξήγηση και μια τρελή Σελήνη που δεν έλεγε να βασιλέψει...

Ημερολόγιο 292

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"