Το τελεσίγραφο και η κρίση

Σκίτσο του Τάσου Αναστασίου (avgi)

Η οικονομία κλυδωνίζεται. Η κυβέρνηση παραπαίει. Οι πολίτες καλούνται σε νέες θυσίες, την ώρα που τα συνεχώς αυξανόμενα επιτόκια δανεισμού τις ακυρώνουν. Οι κερδοσκόποι κάνουν τη δουλειά τους. Χθες προφήτευαν ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει τον δρόμο της Αργεντινής. Δεν μας λένε βέβαια τον αποικιοκρατικό ρόλο που διαδραμάτισε το ΔΝΤ εκεί.

Δεν αρκεί να αιτιώμαστε τους άλλους. Υπάρχουν ευθύνες στο εσωτερικό της χώρας.

Ποια κόμματα και με ποιες πολιτικές οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση; 

Γιατί κατασπαταλήθηκαν τόσοι μήνες και δόθηκε στους κερδοσκόπους η δυνατότητα να παίξουν με την κρίση του δημόσιου χρέους; 

Γιατί δεν τολμήσαμε να διεκδικήσουμε ως χώρα ακόμη και όσα μέτρα αναγκάστηκε να αποφασίσει ο Τρισέ;

Γιατί δεν αναδιοργανώνεται στοιχειωδώς ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός; 

Γιατί δεν θεσπίζονται ριζικά μέτρα κατά της φοροδιαφυγής; 

Γιατί δεν έχουν προετοιμαστεί μέτρα σταδιακής ανάκαμψης και ανάπτυξης; 

Ο αριθμός των ανέργων εκτοξεύτηκε στις 766.000 και θα φτάσει το 1.000.000 μέσα στο έτος. 

Το ίδιο το κράτος, με τις απολύσεις συμβασιούχων, συντελεί στην αύξηση της ανεργίας. 

Τα προγράμματα επιδότησης της εργασίας, με την απαλλαγή των εργοδοτών από την υποχρέωση να καταβάλουν ασφάλιστρα για τους νέους εργαζόμενους, μετακυλίουν τα βάρη της κρίσης στα ήδη προβληματικά ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή στους πολίτες.

Εικόνα κατάρρευσης! Η οικονομική κρίση διαπλέκεται με την πολιτική. 

Παπανδρέου και Σαμαράς πορεύονται μαζί για λόγους αρχηγικής αυτοσυντήρησης.

Ο Καρατζαφέρης παραμονεύει αλιεύοντας στα βρώμικα νερά του λαϊκισμού και του ρατσισμού. 

Το ΚΚΕ ποντάρει στα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. 

Θα επιβεβαιωθεί, άραγε, και στη χώρα μας η ευρωπαϊκή εξέλιξη, σύμφωνα με την οποία οι πολίτες απομακρύνονται κατά εκατομμύρια από την πολιτική; 

Εξέλιξη που ευνοεί τη μετατόπιση του πολιτικού συστήματος σε πιο συντηρητικές θέσεις, ίσως και μέσω "εθνικών λύσεων εκτάκτου ανάγκης".

Οι πολίτες αναζητούν ελπίδα. 

Και δεν αντιλαμβάνονται μια σταθερή εναλλακτική πρόταση που να τους αγγίζει στις καθημερινές αγωνίες τους και να απαντά στα πολιτικά τους διλήμματα. 

Θα αναγκαστούν να γίνουν θεατές ενός πολέμου που θα διεξάγεται έξω από το δικό τους βεληνεκές, όπως τα αόρατα stelth; 

Θα υποστούν τα επίχειρα του τελεσίγραφου που αυτές τις μέρες στέλνουν το ΔΝΤ και οι αγορές, εκβιάζοντας ότι "δεν υπάρχει σωτηρία" αν δεν εφαρμοστούν τώρα τα σκληρότερα διαρθρωτικά μέτρα, όπως π.χ. το ασφαλιστικό και το εργασιακό;

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"