Η άμεση χρεοκοπία μπορεί να είναι μία λύση, αλλά μόνο εφόσον μπορεί...

Άρθρο - Πρόταση για την πολιτική διαφυγής από τα χρέη.

 Δημήτρης Καραμήτσας

Δικηγόρος – Αντ/δρος Ν. ΙΝ.ΚΑ.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΟ : ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΦΥΡΑΓΩΓΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Α. Κάποτε έγγραφα για το παγκόσμιο σύστημα, στο οποίο κυριάρχησαν οι "αγορές" . 

Το πώς η "οικονομία", αντί να είναι ενταγμένη στην ρύθμιση της κοινωνικής συμβίωσης, βρίσκεται έξω από αυτή και δρα αυθαίρετα επιβάλλοντας ιδεολογήματα όπως αυτό της "ελεύθερης αγοράς". Τώρα τα βρίσκουμε μπροστά μας. 

 

Θα προχωρήσω ακόμα πιο πέρα και θα ζητήσω πράξεις ηρωισμού από την κυβέρνηση.

Σαφώς η άμεση χρεοκοπία μπορεί να είναι μία λύση, αλλά μόνο εφόσον μπορεί να οδηγήσει στην επαναδιαπραγμάτευση του ποσού του χρέους, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να εγγυηθεί την πορεία στο μέλλον, αφού εμμένουμε στον καπιταλισμό και τον ενισχύουμε. Υπάρχουν όμως μερικές λύσεις και όροι που μπορούν να λειτουργήσουν ουσιαστικά και πέρα από τα λεκτικά πυροτεχνήματα της «χρεοκοπίας». 

 

Αντιλαμβάνομαι την πνευματική αδυναμία του πολιτικού και οικονομικού κόσμου να δώσει λύσεις. Είναι βέβαιο ότι δεν έχουν λύσεις, αλλά είναι πνευματικά και πολιτικά εξαρτήματα του συστήματος και μάλιστα ιεραρχικά κατώτερα στην παγκόσμια πυραμίδα. 

 

Υπάρχει μία συλλογιστική πορείας αντίδρασης, η οποία απαιτεί γενναιότητα και δεν εντάσσεται άμεσα σε όσα έχω προβάλλει ως κοσμοθεωρία και ως φιλοσοφική και πολιτική θέση. Είναι μια πολιτική συλλογιστική.

Πέρα από την εσωστρεφή προβληματική που μονοπωλεί την σκέψη των ηγετών του τόπου, υπάρχει μία άλλη λογική που αναφέρεται στην λογική και στις επιδιώξεις των "αντιπάλων" και στην κίνηση με βάση τις δικές τους αδυναμίες και τις αδυναμίες του συστήματος. 

 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πίσω από τα γρανάζια του παγκόσμιου τρομοκρατικού συστήματος της αγοράς βρίσκονται άνθρωποι. 

Αυτοί στην παγκόσμια πυραμίδα του καπιταλισμού λογίζονται ως πιόνια και γρανάζια σε κομβικές όμως θέσεις. Ποιός είναι ο λειτουργικός σκοπός τους ; Το κέρδος.

Στην κερδοφορία των πράξεών τους όμως, στηρίζουν οι πιο πάνω την θέση τους στην πυραμίδα. Εννοώ σαφώς ότι, εάν αποτύχουν θα "γκρεμιστούν" με αποτέλεσμα όχι μόνο οι βιοτικές τους ανάγκες (φυσικές και τεχνητές) να διακυβεύονται, αλλά και η προσωπική τους ελευθερία, ακόμα και η ίδια τους η ζωή. Πίσω από αυτούς βρίσκονται εκατομμύρια "επενδυτές" που ποντάρουν τις δικές τους ...
βιοτικές ανάγκες συνδεδεμένες με το κέρδος, αυτό που σημαίνει την ζημία άλλων (εν προκειμένω των Ελλήνων πολιτών). Πάνω από όλους τους προηγούμενους βρίσκονται οι υπερδιαχειριστές των οικονομικών των αφεντικών του πλανήτη και ακόμα πιο πάνω οι κύριοι του πλανήτη (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ τους πολιτικούς που είναι απλά ανδρείκελα).

Ολοι αυτοί λειτουργούν με στόχο το κέρδος ... αυτό που προέρχεται από την εκμετάλλευση του πλανήτη και των ανθρώπων του.

Κατά συνέπεια τα αδύνατα σημεία τους βρίσκονται σε αυτό που επιδιώκουν και σε αυτό που είναι και στο οποίο στηρίζουν τις βιοτικές τους ανάγκες (ιδίως τις τεχνητές).

Για να διασφαλιστεί το "κέρδος" τους έχουν θεσπίσει μία σειρά από κανόνες, από νόμους, οι οποίοι κινούνται όλοι στην ίδια λογική. Πτωχεύσεις, κατασχέσεις, επιθετικές πολιτικές που συνδυάζονται με την ουσιαστική υποδούλωση ενός κράτους και ενός λαού, αλλά και την - τη ευκαιρία των οφειλών - περαιτέρω κερδοφορία και εξαγορά όλων των ανωτέρω δομών και υποδομών είναι το νομικό πλαίσιο που έχουν επινοήσει και επιβάλλει. Πρόκειται στην καλύτερη για αυτό περίπτωση για την λειτουργία ενός παγκόσμιου ενεχυροδανειστηρίου.

Στην δική μας περίπτωση, ο στόχος του "ενεχυροδανειστηρίου" είναι να αποκομίσει σημαντικά ενέχυρα, ώστε να εξασφαλιστεί το χρέος και να αποκομιστούν μεγαλύτερα και παγιότερα οφέλη, ακόμα μεγαλύτερα και περισσότερα από αυτά που έχει ήδη. «Ποντάρει» μάλιστα το σύστημα στην αδυναμία μας να πληρώσουμε και την ενισχύει προκειμένου να λάβει περισσότερα ενέχυρα (λάφυρα τα έλεγαν σε αλλοτινές εποχές) και σε καλύτερες τιμές.

Μέχρι σήμερα, οι όποιες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, οι όποιοι τακτικοί ελιγμοί, δεν λειτούργησαν και δεν απέφεραν τίποτα ουσιαστικό διότι απευθύνθηκαν σε λάθος ανθρώπους και με λάθος περιεχόμενο, κινούμενες στην λογική του πειθήνιου οφειλέτη, που επιθυμεί να αποπληρώσει το χρέος του για να μην υποστεί τις νομικές συνέπειες. Ρίξαμε δηλαδή νερό στο μύλο των "ενεχυροδανειστών", οι οποίοι πραγματικά γελούν και κοροϊδεύουν, ιδίως όταν βλέπουν απέναντί τους τέτοιους - κατά την δήλωση Σαρκάρ - "μαλάκες".

Β. Τι σημαίνει "γενναιότητα" , αλλά και στρατηγική εξυπνάδα στην περίπτωσή μας:

α. - Η ακύρωση της δυνατότητας ύπαρξης ενεχύρου.

Καθώς ο ελληνικός λαός και κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά δεν οφείλει τίποτα σε αυτούς, ώστε να μπορούν να του κατασχέσουν την περιουσία (οφείλει μόνο το "κράτος"). Η πρώτη εύλογη κίνηση θα ήταν η "κοινωνικοποίηση" της υπάρχουσας περιουσίας του κράτους μέσω της μεταβίβασης των μετοχών σε όλο τον ελληνικό λαό και με τέτοιο νομικό καθεστώς, ώστε να μην μπορεί αυτός ο λαός να πωλήσει τις μετοχές του ελεύθερα.

Αυτό θα αποτελούσε τυπικά ιδιωτικοποίηση και ουσιαστικά κοινωνικοποίηση της κρατικής περιουσίας, δηλ. του "ενεχύρου". Τέτοια μοντέλα κατά την πρακτική και λειτουργική τους διάσταση έχω συνθέσει και προτείνει λεπτομερώς στο παρελθόν. Μια ΔΕΗ με μετόχους 10.000.000 Ελληνες δεν θα μπορούσε να αποτελέσει "λάφυρο και ενέχυρο" , ένα λιμάνι με κυρίους τους κατοίκους του δήμου το ίδιο, ένα δημόσιο ακίνητο με αντίστοιχους κυρίους ... .

Η αποψίλωση του δημοσίου από οποιαδήποτε περιουσία είναι σαφές ότι θα οδηγήσει σε απόγνωση τους δανειστές και ταυτόχρονα θα είναι σύμφωνη με τις αρχές περί ιδιωτικοποίησης των πάντων, καθώς οι "μέτοχοι" θα είναι ιδιώτες που δεν οφείλουν τίποτα στους δανειστές. Βλέπετε, επειδή τα μεγάλα κράτη είναι οι μεγαλύτεροι οφειλέτες του συστήματος οικονομικής εξουσίας, έχουν φροντίσει ώστε θεσμός κρατικής καταδολίευσης δανειστών να μην υφίσταται.  

       

β. - Η ανησυχία σε προσωπικό επίπεδο.

Είναι κάτι που αυτόθροα θα επέλθει με την "ιδιωτικοποίηση - κοινωνικοποίηση" των ενεχύρων. Αν και γρανάζια, οι διαχειριστές του καπιπταλισμού είναι και άνθρωποι και πάνω από όλα εγωκεντρικοί. Ο εαυτός τους είναι το βασικό κίνητρο της αισχρής λογικής και πορείας τους. Επειδή στον καπιταλισμό, οι λειτουργίες της πυραμίδας συνδέονται με νευρώνες και προκαλούν αντανακλαστικά φαινόμενα είναι βέβαιο ότι η δική τους φοβία για την μη εξυπηρέτηση και κάλυψη του χρέους θα επεκταθεί και θα διογκωθεί, τουλάχιστον προς τα κάτω, σε αυτούς τους στυλοβάτες της πυραμίδας που όμοια έχουν επενδύσει τους "κόπους" τους στην κερδώα εκμετάλλευση των Ελλήνων. Για αυτό στην παρούσα λογική κόπτονται για την «εμπιστοσύνη των αγορών» φανερώνοντας ταυτόχρονα τις φοβίες τους, δηλ. τα αδύνατα σημεία τους. Η αντίστροφή φοβία θα λειτουργήσει και σε όσους εγγυώνται το ελληνικό χρέος. Κάποιοι από όλους αυτούς θα χάσουν τις θέσεις τους ή τουλάχιστον θα κινδυνεύσουν έντονα να εκπαραθυρωθούν για τις αποτυχημένες υποδείξεις και τακτικές αισχροκέρδειας.

γ. - Εάν σκάσει η "φούσκα" τα χρήματά σας θα γίνουν αέρας και ατμός.

Είναι το επόμενο στάδιο της λογικής. Μιας λογικής που δεν έχει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση καθώς φροντίζει μέσω της άγριας φορολόγησης των Ελλήνων να συγκεντρώσει τα χρήματα για να τα δώσει στα αφεντικά του πλανήτη. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους, στους οποίους θέλει να επιβάλλει συνθήκες ακόμα μεγαλύτερης εκμετάλλευσης από τους καρχαρίες λαφυραγωγούς δανειστές. Ουσιαστικά, η χώρα προσφέρεται σε λαφυραγωγία και τα λάφυρα, ως γνωστόν, μεταφέρονται στους τόπους των λαφυραγωγών αφήνοντας πίσω φτώχεια και στερήσεις. Είναι επιτακτική λοιπόν ανάγκη να αποτύχει το πρόγραμμα Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου, να μην συγκεντρωθούν τα λάφυρα ... . Αντίθετα, μια λογική μηδενικής φορολόγησης των χαμηλόμισθων, υπό το πρόσχημα της κινητοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων της "αγοράς", εντάσσεται στην λογική περιουσιακής αποψίλωσης του κράτους, ήτοι στην απουσία λαφύρων και οδηγεί μετά βεβαιότητας στην τρίτη φάση: αυτή της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους της "φούσκας".

Μπροστά στην ακύρωση των ιδίων των διαχειριστών, στην εξάτμιση των κεφαλαίων και στις ανέγγυες μη λαφυραγωγούς πιστώσεις, είναι βέβαιο ότι προτιμητέα θα είναι για αυτούς η επαναδιαπραγμάτευση, η μείωση, η επιμήκυνση της αποπληρωμής. Θα είναι μία σωτηρία για όλους ή έστω για τους περισσότερους.

Βέβαια οι αντανακλάσεις των ανωτέρω σε τομείς της μη πραγματικής, της εικονικής ελληνικής οικονομίας (όπως π.χ. στον τραπεζικό τομέα) θα είναι ιδιαίτερα αρνητικές, αλλά η ίδια η εικονική "λογιστική" οικονομία είναι το βασικότερο πρόβλημα της Ελλάδας και των Ελλήνων.

δ.- Γενναίες λύσεις και με την Τουρκία.

Ως αντίδραση, η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως το προσφορότερο μέσο για να λάβουν τελικά τα λάφυρα οι λαφυραγωγοί (και μάλιστα και από τους δύο λαούς) με την διενέργεια ενός πολέμου, που και θα ακυρώσει τα ανωτέρω και θα τους προσφέρει λαφυραγωγία ακόμα και από την κατάληψη και κατοχή τμημάτων του ελληνικού κράτους. Ακόμα και για παραδειγματισμό άλλων ατίθασων και μη πειθήνιων λαών ... .

Ομως και στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν λύσεις, που μπορούν να αποδώσουν ακόμα περισσότερα και να σπείρουν τελικά την σύγχυση μέσα στις τάξεις των "αντιπάλων". Στην διασφάλιση του ρόλου της Τουρκίας, πέρα από το πλαίσιο συμμαχιών και στήριξης, που οφείλει - έστω τώρα - να διαμορφώσει η Ελλάδα στηριζόμενη σε παραδοσιακούς και μη αντιπάλους των ενεχυροδανειστών και στην γεωστρατηγική της θέση, είναι βέβαιο ότι οι λύσεις πρέπει να αναζητηθούν μέσα από την διμερή συνεννόηση με την Τουρκία και την έμπρακτη ακύρωση και της δυνατότητας πολεμικής σύρραξης. Μην ξεχνάμε ότι το Τουρκικό χρέος προς τους ίδιους ενεχυροδανειστές είναι ακόμα μεγαλύτερο από το ελληνικό.

Κρίσιμο στην λογική αυτή είναι και μπορεί να αποδειχθεί το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος, κατά κυριολεξία το περιεχόμενό του. Είναι σαφές ότι θα γινόταν εύκολα δεκτή από την Τουρκία μία πρόταση συνεκμετάλλευσης των πετρελαίων του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, σε περιοχές οι οποίες βρίσκονται αδιαμφισβήτητα στα διεθνή ύδατα και οι οποίες μπορούν να μετατραπούν σε ζώνες αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης κατά το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Εάν τα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα βρίσκονται στην ζώνη μεταξύ των 6 και 12 μιλίων από τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου τότε η Τουρκία θα έχει ένα σημαντικά μικρότερο ποσοστό επί των κερδών από ό,τι η Ελλάδα. 

Επειδή δε στο διεθνές δίκαιο ισχύει ο όρος της αμοιβαιότητας η Τουρκία θα πρέπει να εισφέρει στην κοινή προσπάθεια με την συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων που βρίσκονται σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου που ελέγχει και με την παραχώρηση οικονομικών ανταλλαγμάτων, όπως ελεύθερες ζώνες στο λιμάνι της Σμύρνης και της Κωνσταντινούπολης, καθεστώς ελεύθερης ατελούς διέλευσης ελληνικών πλοίων από τα στενά του Βοσπόρου κλπ.

Πρέπει να διαφυλαχθεί η ισορροπία για να μην νοιώθει και να μην είναι κανένας λαός δυσαρεστημένος και ταυτόχρονα να ακυρωθεί τοις πράγμασι η απόσταση και οι διαθέσεις των πολεμοκάπηλων και όσων τους κατευθύνουν.

Είναι σαφές ότι την διαχείριση των κοιτασμάτων αναγκαστικά και δυστυχώς εις βάρος των λαών, πρέπει να την έχουν εταιρείες των "δανειστών" και το όλο εγχείρημα θα πρέπει να το χρηματοδοτήσουν τράπεζες των ιδίων. Απλά τα κράτη θα εισπράττουν τα ποσοστά από τα κέρδη μέσω φορέων (που ακόμα και αυτοί μπορούν να λογίζονται "ιδιωτικοί" κατά την ανωτέρω κοινωνική έννοια). Αυτό θα ερεθίσει την τάση των ενεχυροδανειστών για κερδοσκοπία, θα τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν να λάβουν και μέρος των παλαιών οφειλών και θα ενσπείρει μεταξύ τους διχογνωμίες ως προς την τύχη της Ελλάδας, που θα ακυρώσουν και θα ματαιώσουν τα σχέδια καταστροφής της. Θα τους δώσουμε τα "λάφυρα" που εμείς επιθυμούμε.

Είναι λοιπόν σημαντικό να κινηθούμε με την Τουρκία, καθώς οι υπάρχουσες κυρίαρχες πολιτικές τάσεις στον τουρκικό λαό το ευνοούν. 

Ολα αυτά ενώ στην χώρα μας θα χτίζουμε μια πραγματική κοινωνική οικονομία, όπως αυτή που με ακρίβεια έχω προτείνει, η οποία θα ανήκει στην κοινωνία και θα εξυπηρετεί μοναδικά και άμεσα τον άνθρωπο.

Είναι σαφές ότι μετά ταύτα οι παρεμβάσεις των οργανισμών παγκόσμιας καταπίεσης, όπως το Δ.Ν.Τ., θα είναι απλά «φιλολογικές» και οι επισκέψεις τους στην ουσία «τουριστικές».

             

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"