Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η υποταγή όλων σχεδόν των εθνικών οικονομιών του πλανήτη στη στρατηγική της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού, που στην τρέχουσα φάση εμφανίζεται ως αμερικανισμός[1], είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την παγκοσμιοποίηση της κρίσης η οποία εκδηλώνεται πολλαπλά ως οικονομική και διαχέεται στη συνέχεια ως περιβαλλοντική, κοινωνική, πολιτική, ηθική και πολιτισμική, για να καταλήξει σε αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή, σε κρίση συστημική, σε κρίση του καπιταλιστικού συστήματος[2].

Η αντίδραση του καθενός μπροστά στην κρίση προσδιορίζεται:

· α. Από το κοινωνικό του Είναι, από τη πραγματική θέση του, δηλαδή, στην παραγωγή και στη διανομή του πλούτου, όπως αυτή αποτυπώνεται ως ταξική συνείδηση,

· β. Από τις προσδοκίες του, δηλαδή, από τους Φόβους και τις ελπίδες του, όπως αυτή αποτυπώνεται ως ταξική-εθνική συνείδηση και

· γ. Από το μορφωτικό του επίπεδο και την επεξεργασμένη στάση ζωής του, όπως αυτή διαμορφώνεται ως πατριωτική-ανθρωπιστική-οικουμενική συνείδηση.

Αυτοί οι παράγοντες διαφοροποίησης της στάσης μας απέναντι στην κρίση, διαφοροποιούν και τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την κρίση και γι’ αυτό άλλοι την αντιμετωπίζουν ως απειλή και άλλοι ως ευκαιρία. Άλλοι την αντιμετωπίζουν μοιρολατρικά με αφορισμούς κατά των πολιτικών και των κομμάτων που ψήφισαν, άλλοι με κριτική του πολιτικού συστήματος[3], άλλοι με κατάρες εναντίον των «κερδοσκόπων και των Golden Boys» και άλλοι, οι κερδισμένοι εξουσιαστές κεφαλαιοκράτες, την αντιμετωπίζουν με το ΝΑΤΟ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα μέτρα μακροπρόθεσμης λιτότητας, την κατάργηση του όποιου ελάχιστου κοινωνικού κράτους, την περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών της Εργασίας και με το βαρύ πυροβολικό του αποπροσανατολισμού και της αποβλάκωσης τα ΜΜΕ...

Κι’ όμως η πραγματικότητα είναι απλή και στοιχειοθετείται από το Κεφάλαιο, τα σκοταδιστικά και εξουσιαστικά ιερατεία, τους αρματολούς και τους κλέφτες του, από τη μιά μεριά και την Εργασία με τους συνδικαλιστικούς, τους θεωρητικούς και τους πολιτικούς ηγέτες της που την προδίδουν ασύστολα για μια θέση αξιωματούχου στο πολιτικό σύστημα, στη Βουλή και στο κράτος του Κεφαλαίου. Υπάρχει όμως και μια άλλη συνεπαγόμενη πραγματικότητα που έχει σχέση με το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, το σύστημα του καπιταλισμού, το οποίο, αιχμάλωτο της ίδιας της φύσης του, αδυνατεί να θρέψει την εργαζόμενη ανθρωπότητα, να υπερασπισθεί τη Φύση και να προάγει τον ανθρώπινο πολιτισμό και για να κρύψει τον ιστορικό του θάνατο οργανώνει θερμούς και ψυχρούς πολέμους, με κανόνια και δάνεια, για να αναδιατάξει χώρες και πληθυσμούς με κριτήρια παγκόσμιας ηγεμονίας του Κεφάλαιου, να καθυποτάξει την εργαζόμενη ανθρωπότητα και να την οδηγήσει σε ένα νέο Μεσαίωνα, στην απόλυτη καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Μπορεί κάποιοι και για πολλούς, κύρια ιδιοτελείς, λόγους να μην αρέσει αυτή η πραγματικότητα και να μην θέλουν να την αποδεχτούν και γι’ αυτό παπαγαλίζουν διάφορα ιδεολογήματα περί «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», ή περί «σοσιαλισμού της αγοράς» και προτείνουν «προγράμματα για πράσινη ανάπτυξη» του καπιταλισμού και στην ουσία να εργάζονται για την υλοποίηση των σχεδίων της Ηγεμονίας.

Κάποιοι άλλοι βλέπουν τη σημερινή κρίση μέσα από τα ματογυάλια των αναλύσεων του καπιταλισμού του 19ου αιώνα και προτείνουν ιστορικά χρεοκοπημένα μοντέλα σοσιαλδημοκρατικής ή τριτοτεταρτοδιεθνιστικής κοπής, βολεμένοι ως καθεστωτική αριστερά στη νομή των κρατικών επιδοτήσεων για τη «λειτουργία της αστικής δημοκρατίας», δηλαδή της δικτατορίας του Κεφαλαίου πάνω στην εργαζόμενη κοινωνία.

Ένα σημαντικό μέρος της εργαζόμενης ανθρωπότητας αδυνατεί να δει την αντικειμενική πραγματικότητα και να κατανοήσει το δικό του ρόλο ως πρωταγωνιστής της ζωής του, γιατί οι μηχανισμοί του σκοταδισμού και του εξουσιαστικού Φόβου και η αποπροσανατολιστική λειτουργία του εποικοδομήματος του καπιταλισμού το έχει μετακινήσει σε μια εικονική πραγματικότητα στην οποία έχει υιοθετήσει μια στάση ζωής μικρού και ανυπεράσπιστου παιδιού, το οποίο περιμένει κάποιον θεό-μεσσία, ή κάποιον πατερούλη-ηγέτη-σωτήρα, να το βγάλει από τη μίζερη κατάστασή του και γι’ αυτό λειτουργεί ενάντια στα ίδια του τα συμφέροντα, συχνά μάλιστα και ως δύναμη κρούσης και υποστήριξης των δυνάμεων κάποιου φασιστικού καπιταλισμού, ή ολοκληρωτικού κρατικοκαπιταλισμού.

Ένα μεγάλο μέρος της εργαζόμενης κοινωνίας-ανθρωπότητας αντιλαμβάνεται πως αυτή η κρίση είναι μια κρίση παρακμής του καπιταλισμού, η οποία εξελίσσεται σε απειλή για την Εργασία, τη Φύση και τον Πολιτισμό, σε κίνδυνο για την ανθρωπότητα συνολικά, αλλά δεν μπορεί ακόμα να αυτονομηθεί πνευματικά, ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά και να μετεξελιχθεί σε αυτενεργό παράγοντα του κοινωνικού του εθνικού και του οικουμενικού Γίγνεσθαι.

Υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο πλήθος σκεπτόμενων, ενημερωμένων και υποψιασμένων ανθρώπων που γνωρίζουν πως η δύναμη του εκμεταλλευτικού, καταπιεστικού και καταστροφικού καπιταλιστικού συστήματος πηγάζει από την άγνοια του μεγάλου όγκου των εργαζόμενων αναφορικά με τους όρους λειτουργίας και ανατροπής του καπιταλισμού και τις δυνατότητες οικοδόμησης ενός καλύτερου κόσμου. Το κακό με αυτό το κομμάτι, των λεγόμενων «διανοούμενων», της κοινωνίας-ανθρωπότητας είναι πως δεν είναι ακόμα σε θέση, εξαιτίας του εξαγορασμένου ιδιωτισμού, του ελιτισμού, και του διανοουμενισμού, να λειτουργήσει ως καταλύτης των εξελίξεων που θα προκαλέσει την εκλαΐκευση της κρίσιμης μάζας της επιστημονικά έγκυρης και κοινωνικά χρήσιμης γνώσης, η οποία με τη σειρά της θα μετασχηματισθεί σε επίγνωση του ιστορικού ρόλου των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από το τυμπανιαίο πτώμα του απάνθρωπου και καταστροφικού καπιταλισμού και να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο, τον κόσμο της Άμεσης Δημοκρατίας στην οικονομία και στην κοινωνία, της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Σημασία, όμως, έχει πως η εργαζόμενη ανθρωπότητα αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά όλο και περισσότερο την επικινδυνότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και το τέλος του Κεφαλαίου[4] και επειδή την ενδιαφέρει το μέλλον της Εργασίας και του Πολιτισμού της, αναζητά διαδικασίες τρόπους και μορφές διαμόρφωσης και έκφρασης ενός καινούργιου οράματος, ενός καινούργιου Σχεδίου για το Μέλλον της με το οποίο θα ξεσηκωθεί ένα καινούργιο ριζοσπαστικό επαναστατικό Κίνημα Διαφωτισμού που θα ξεριζώσει συθέμελα το παλιό καταστροφικό και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα και θα ανοίξει το δρόμο για τη Νέα Ελευθερία του Ανθρώπου και για τον καινούργιο κόσμου της ευημερίας, της ανθρωπιάς, της Ειρήνης και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

[1] Βλέπε αναλυτικά στο: Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, Εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ, Αθήνα 2009

[2] Βλέπε, Λάμπος Κώστας. Για το συστημικό χαρακτήρα της τρέχουσας κρίσης του καπιταλισμού, στο: http://infonewhumanism.blogspot.com/2009/02/blog-post.html

[3] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, «Κρίση του πολιτικού συστήματος».Μύθος και πραγματικότητα, στο: http://infonewhumanism.blogspot.com/2008/07/blog-post.html

[4] Βλέπε, Λάμπος Κώστας, Το τέλος του Κεφαλαίου και το μέλλον της Εργασίας, στη ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ MONTHLY REVIEW, τεύχος 46/2008, στο: http://infonewhumanism.blogspot.com/2008/10/blog-post_22.html και αγγλικά στο: http://newecumenicalhumanism.blogspot.com/2010/03/capitalist-barbarism-or-ecumenical_07.html και στο: http://coto2.wordpress.com/2009/09/29/the-end-of-capital-and-the-future-of-work/

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"