Οι βυθισμένοι στο βυζαντινό μεσαίωνα σύγχρονοι Ρωμιοί «Αθηναίοι» τιμούν την Ειρήνη «την Αθηναία» δίνοντας το όνομά της σε δρόμο τής σημερινής Αθήνας!!!

 

Πώς μία αδίστακτη δολοφόνος προωθήθηκε στο βυζαντινό θρόνο με σκοπό την επαναφορά των εικόνων και την αναστολή μιάς σπουδαίας μεταρρύθμισης. Η σχέση της με τον Πάπα.

     Στο διάβα τής Ιστορίας πλείστοι ιστορικοί με πρωτεργάτες αυτούς τής χώρας μας επιμένουν ψευδεπίγραφα για εκατονταετίες να αποκαλούν τη Ρωμαϊκή Ανατολική χριστιανική αυτοκρατορία ως Βυζάντιο, προσπάθεια, που αποσκοπεί στη δημιουργία τής έννοιας «ελληνικό» ή «εξελληνισμένο». Μέσα στον παράλογο αυτόν εξελληνισμό ακόμα και των αυτοκρατόρων τής Νέας Ρώμης (Nova Roma), εμφανίζεται μία αυτοκράτειρα με το όνομα «Αθηναία» και μάλιστα Ειρήνη «η Αθηναία». Όπως θα δούμε όμως παρακάτω, η αδίστακτη και αιμοβόρα Ειρήνη υπήρξε κατά πάσα πιθανότητα Εβραία στην καταγωγή,  εντεταλμένη να υπερασπίσει τα συμφέροντα τής Δύσης και τού Πάπα, αν και αρχικά φαινόταν να ακολουθεί την γραμμή τής Ορθόδοξης Εκκλησίας και τής μερίδας των «εικονολατρών». Για το «θεάρεστο» έργο της να επαναφέρει την κυριαρχία των εικονολατρών ανακηρύχθηκε αγία, αλλά αποκαθηλώθηκε αργότερα λόγω τής σχέσης της με τον Πάπα και τη Δυτική Εκκλησία, αφού προσπάθησε να παντρευτεί τον ίδιο τον Καρλομάγνο, τότε αυτοκράτορα τής Δύσης.  ...

Οι ιστορικοί παρουσιάζουν την Ειρήνη ως πανέμορφη, την οποία διάλεξε ο μεταρρυθμιστής αυτοκράτορας για γυναίκα του εξ αιτίας δήθεν τής ομορφιάς της, παρ΄ όλο που αυτή ήταν κρυφά  υπέρ των εικόνων. Όμορφες γυναίκες όμως, υπήρχαν και στην Κωνσταντινούπολη και στην υπόλοιπη αυτοκρατορία. Άλλοι ήταν οι λόγοι τής επιλογής. Είχαν να κάνουν τόσο με την καταγωγή και των δύο, όσο και με τεράστια άλλα συμφέροντα. Σημειώνεται, ότι η οικογένεια τής Ειρήνης είχε δώσει ακόμα δυό κοπέλες της συζύγους σε βασιλιάδες· μιά ξαδέλφη τής Ειρήνης στο βασιλιά τής Βουλγαρίας, Τελερίγκ, και μιά άλλη συγγενή της στον μετέπειτα αυτοκράτορα, Σταυράκιο.

     Σε προηγούμενο άρθρο τής «Ελεύθερης Έρευνας» (βλ.: Ένας αυτοκράτορας “Κοπρώνυμος”, επειδή συγκρούστηκε με την Εκκλησία) είδαμε πώς η προσπάθεια μιας σπουδαίας θρησκευτικής και κοινωνικής μεταρρύθμισης, που πραγματοποιήθηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο) κατά την διάρκεια τού 7^ου μ.Χ. αιώνα, στηλιτεύτηκε και συκοφαντήθηκε απ΄ τη σύγχρονη ελληνοχριστιανική ψευδοϊστορία τής χώρας μας και μετονομάστηκε σε «Εικονομαχία».

Η πρώτη επανάκαμψη τής Ορθοδοξίας και των εικονοφίλων

    Το έτος 775 μ.Χ. αυτοκράτορας στέφεται ο γιός τού Κωνσταντίνου Ε΄ (τού δυσφημιζόμενου απ΄ την Εκκλησία ως «Κοπρώνυμου» και «Καβαλλίνου»), Λέων Δ΄ ο Χάζαρος. Ονομάστηκε Χάζαρος, διότι η μητέρα του, Σισάκ, ήταν Τουρανικής (δηλαδή Χαζαρικής καταγωγής). Ο Λέων ήταν από τη φύση του σαν χαρακτήρας ασθενής. Αν και ανατράφηκε απ΄ τον πατέρα του Κωνσταντίνο με τις αρχές τής μεταρρύθμισης, δεν κατάφερε ποτέ να την συνεχίσει.

     Το 769 μ.Χ. ο Λέων Δ΄ παντρεύτηκε την -εικονολάτρισσα- πανέμορφη Ειρήνη την «Αθηναία», άγνωστης (όπως παρουσιάζεται) καταγωγής. Ορισμένοι ιστορικοί εικάζουν, ότι ήταν ορφανή και καταγόταν από κάποια πλούσια οικογένεια, ονόματι Σαρανταπήχων. Όμως για την πραγματική καταγωγή της συγκεκριμένα δεν μιλάει κανένας. Αξίζει να σημειωθεί, ότι τότε η Αθήνα ήταν μιά μικρή κωμόπολη με σωρούς αρχαίων γκρεμισμένων και σπασμένων μαρμάρων και εξαθλιωμένους κατοίκους. Οι λίγοι εύποροι Αθηναίοι -στην πλειοψηφία τους Εβραϊκής καταγωγής- έμεναν σε ακριβά σπίτια όλοι μαζί στην ίδια περιοχή, τη σημερινή Πλάκα. Χαρακτηριστική είναι, μερικούς αιώνες αργότερα, η περίπτωση τής Ρεβέκκας Μπενιζέλου, γνωστής ως οσίας Φιλοθέης, τής οποίας το αρχοντικό σώζεται εως σήμερα στην οδό Αδριανού. (Βλ. “Γένος αβούλευτον, ανόσιον, αναίσχυντον, βδελυρόν...” Τι έλεγε η οσία Φιλοθέη, πολιούχος των Αθηνών, για τους Αθηναίους). 

     Ο Βυζαντινός χρονογράφος, Ιωάννης Σκυλίτζης, παραθέτει μιά ενδιαφέρουσα εκδοχή για την καταγωγή τής Ειρήνης. Αναφέρεται σε κάποιον εικονομάχο, τον Σαββάτιο, ο οποίος έβριζε την Ειρήνη ως Παρδώ («Χρονογραφία», κεφ. Λέων ο Αρμένιος, παρ. 2). Ο Σκυλίτζης εξηγεί, ότι το Παρδώ προέρχεται από το Πάρδος, το οποίο ήταν πιθανώς το  οικογενειακό όνομα τής Ειρήνης, που συνειρμικά φέρει στο νου το πέρδομαι (εξ ου πορδή), του οποίου ο αόριστος β΄ είναι έπαρδον. Το οικογενειακό όνομα Πάρδος όμως, είναι εβραϊκής προέλευσης, το οποίο συντείνει στην Εβραϊκή καταγωγής τής Ειρήνης. Προκειται γιά επίθετο τοπωνυμικό, που υπενθυμίζει δηλαδή την καταγωγή και τον τόπο προέλευσης· προέρχεται από τήν περιοχή Pardo τής επαρχίας Viscaya τής Ισπανίας, όπου ζούσαν πολλοί Εβραίοι. (Άσερ Ρ. Μωυσή, «Η ονοματολογία των Εβραίων τής Ελλάδας», έκδ. Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, Αθήνα 1973.)

Έτσι παραμένει το ιστορικό ερώτημα, πώς ένας μεταρρυθμιστής αυτοκράτορας παντρεύτηκε μιάς άγνωστης καταγωγής και αντίπαλης θέσης γυναίκα. Όλα δείχνουν, ότι η Ειρήνη είχε φυλετική σχέση με τον Λέοντα τον Χάζαρο, αφού την ίδια εποχή οι Χάζαροι είχαν αρχίσει να ασπάζονται την εβραϊκή θρησκεία, καθώς και τα ήθη και έθιμα των Εβραίων. Μάλιστα, είχαν αρχίσει να προχωρούν σε μικτούς γάμους. Κατά την διάρκεια των τριών επομένων αιώνων, ένα μεγάλο μέρος τους ενσωματώθηκε με τους Εβραίους και αποτέλεσαν τη 13η φυλή τους. Εδώ είναι και η απάντηση, γιατί παντρεύτηκε ο Λέων ο Δ΄ την Ειρήνη, την πιθανότατα Εβραία και όχι Αθηναία.

     Άλλωστε αυτή υπήρξε μία πανάρχαια πρακτική των απανταχού Εβραίων της Ιστορίας, που συντελείται ακόμα και στις μέρες μας, για να μπαίνουν μέσα στα παλάτια των αυτοκρατοριών και να κυβερνούν απ΄ τα παρασκήνια. Η συνταγή περιγράφεται στη Βίβλο (βλ. πχ. «Εσθήρ», κεφ. 2, όπου περιγράφεται, πώς η εβραϊκής καταγωγής, όμορφη Εσθήρ, αποκρύπτει την καταγωγή της και τη συγγένειά της με τον Μαρδοχαίο και «πασσάρεται» στον Ξέρξη προς όφελος των σκοπών τού Ιουδαϊκού ιερατείου.)

     Για τον ζήλο της να επαναφέρει τις εικόνες ο άγιος Θεόδωρος Στουδίτης ανακήρυξε την Ειρήνη αγία. Λόγω της σχέσης της με τους Δυτικούς αποκαθηλώθηκε και δεν συμπεριλήφθηκε στο ορθόδοξο εορτολόγιο. Έτσι σήμερα άλλοι την αναφέρουν ως αγία, κάποιοι όμως, αρνούνται την αγιοσύνη της. Επάνω αριστερά εικονίζεται η Ειρήνη η Αθηναία με φωτοστέφανο από τη βασιλική τού Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Δεξιά φαίνεται εικόνα τής Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όπου η Ειρήνη διακρίνεται στο κέντρο, δεξιά από τον σταυρό, πάλι με φωτοστέφανο. Το κείμενο κάτω από της φωτογραφίες είναι αντιγραφή από την επίσημη ιστοσελίδα τής Ιεράς Μητροπόλεως Μυτιλήνης, στο οποίο αναφέρεται η Ειρήνη ως αγία. Στην «Ιστορία ενός αρχιεπισκόπου» τού Ανδρέα Λασκαράτου, όπου περιγράφεται η συνάντηση ενός ιερωμένου αμέσως μετά το θάνατό του με την Ειρήνη στην Κόλαση, η Ειρήνη λέει στον αρχιεπίσκοπο: «Πρόσεχε παπά τα λόγια σου. Η αυθάδειά σου είναι ανυπόφερτη. Εγώ είμαι η Ειρήνη η αυτοκράτειρα εμπρός εις την εικόνα τής οποίας συ προ ολίγου εγονάτιζες κι επροσκυνούσες».

     Επιστρέφουμε στην Αθήνα τού 8^ου μ.Χ. αιώνα, τη δοξασμένη πόλη της κλασικής εποχής, η οποία είχε ήδη καταντήσει μία μικρή και φτωχή επαρχιακή κωμόπολη, που είχε χάσει κάθε αίγλη και μεγαλείο τής πολιτιστικής και φιλοσοφικής της άνθησης τού παρελθόντος. Την εποχή εκείνη ο Παρθενώνας είχε μετατραπεί σε Παναγία Αθηνιώτισσα και οι άλλοι ναοί των απαγορευμένων πλέον θεών είχαν ισοπεδωθεί, ή είχαν μεταβληθεί σε εκκλησίες και μοναστήρια. (Βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα, βιβλίο, το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν από εδώ). Η δεισιδαιμονία και η ειδωλολατρεία των χριστιανικών εικόνων είχε φθάσει σε επίπεδο μαζικής υστερίας. Η αμφισβήτηση, η έρευνα και η γνώση είχαν πλέον μετατραπεί σε τυφλή υποταγή, σε δεισιδαιμονία και άλογη πίστη. 

Οι γυναίκες τής εποχής μαγεμένες απ΄ την μυστικιστική χριστιανική δεισιδαιμονία και ερωτευμένες με την χλιδή και την πολυτέλεια των εκκλησιών, αποτέλεσαν τον Δούρειο Ίππο κατά τού αρχαίου κόσμου και τού πολιτισμού βοηθώντας με κάθε μέσο την εξάπλωση και επικράτηση τού Χριστιανισμού.

     Έτσι και η Ειρήνη, υπήρξε μία αμόρφωτη πιστή χριστιανή και φανατική λάτρισσα των εικόνων, πονηρή και αδίστακτη στην επιθυμία της για εξουσία. Αρχικά βοήθησε καταλυτικά στην προσπάθεια τής Εκκλησίας για επανάκαμψη εναντίον τής μεταρρύθμισης, την οποία όλοι γνωρίζουμε ως «Εικονομαχία». Στη συνέχεια όμως προσχώρησε ανοιχτά στον απώτερο σκοπό της, την παράδοση της Νέας Ρώμης στους Δυτικούς και στον Πάπα.

     «Η Ειρήνη κατευθυνόταν σε όλη της την ζωή από ένα κυρίαρχο πάθος την επιθυμία να βασιλέψει. Ήταν νέα και ωραία. Δεν απέκτησε ποτέ εραστή και για να φτάσει στο στόχο της δεν είχε κανένα δισταγμό. Όλα τα μέσα ήταν κατάλληλα, η προσποίηση, η δολοπλοκία, η σκληρότητα, η απιστία… Η ευλάβειά της ήταν γεμάτη δεισιδαιμονία, με την οποία έπεισε τον εαυτό της, ότι ήταν όργανο τού σχεδίου τού θεού» (Charles Diehl «Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας» τόμος Ε΄ σελ.736). Σημειώνεται, ότι εκτός του ότι δεν απόκτησε ποτέ της εραστή, αυτοτιτλοφορείτο με τον αντρικό τίτλο: «μέγας βασιλεύς»· γιατί άραγε;

Η Ειρήνη παρουσιάσθηκε στον Λέοντα ως σύμμαχος στη μεταρρύθμιση και ορκίστηκε επίσημα στον πεθερό της, Κωνσταντίνο Ε΄, πριν τον γάμο της, να μην δεχθεί ποτέ τις εικόνες κι ότι θα παρέμενε για πάντα πιστή στο μεγαλεπήβολο αυτό έργο.

     Με την πίεση τής Ειρήνης και λόγω τής μαλθακότητάς του «επέτρεψε στους μοναχούς να επιστρέψουν στα ορεινά καταγώγιά τους και να προάγωνται αυτοί στα ύπατα τής Εκκλησίας αξιώματα, αυτά, που ο πατέρας του είχε προηγουμένως απαγορεύσει», αναφέρει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος στην Ιστορία του γιά τον Λέοντα (Τόμος Γ΄, «Από Ιουστινιανού μέχρι του Βασιλείου του Α΄», σελ. 374).

     Οι αντιμεταρρυθμιστές όμως, δεν αρκέσθηκαν σε αυτά. Λίγους μήνες μετά την άνοδο τού Λέοντα στον θρόνο και λόγω τής ασθενούς κράσης του, οι εικονόφιλοι κληρικοί τον έπεισαν να αναγορεύσει τον ανήλικο γιό του, Κωνσταντίνο, ως συμβασιλέα, ο οποίος βρισκόταν κάτω απ΄ την επιρροή τής μητέρας του, Ειρήνης. Αυτό, διότι φοβούνταν, πως σε περίπτωση αιφνιδίου θανάτου του, θα ανελάμβανε τη διακυβέρνηση τής αυτοκρατορίας κάποιος απ΄ τα έξι ετεροθαλή αδέλφια του, οι οποίοι ήταν όλοι προσηλωμένοι στη μεταρρύθμιση (αλλά και λόγω τής σχεδιαζομένης δολοφονίας του).

     «Η μεταρρύθμισις τα πενήντα έτη που συντελείτο δεν είχε γίνει αρκετά αποδεκτή, λόγω τού χαμηλού επιπέδου μορφώσεως του λαού και διότι η αρχή ευρίσκετο σε χέρια βασιλέως ασθενούς» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 376). Η αντίπαλη μερίδα των εικονολατρών, η οποία είχε παραλύσει επί Κωνσταντίνου Ε΄, κινήθηκε ταχύτατα και συνωμοτικά σε συνεννόηση με την βασίλισσα. Κάποια στιγμή ο Λέων μαθαίνει, ότι στο παλάτι η σύζυγός του Ειρήνη έκρυβε και προσκυνούσε εικόνες και συνωμοτούσε με κληρικούς εναντίον του. Ο μετριοπαθής αυτοκράτορας φυλάκισε τους συνωμότες κληρικούς και επέπληξε την Ειρήνη για την ασέβεια προς τον όρκο της, που είχε παραβεί, μην έχοντας πλέον καμμία επαφή μαζί της περιορίζοντάς την σε δωμάτιο τού παλατιού.

Όμως, τέσσερις μήνες μετά το γεγονός αυτό, τον Σεπτέμβριο του 780 μ.Χ., η Ειρήνη σε συνεργασία με τους κληρικούς θα τον δολοφονήσουν με δηλητήριο. Όλα ήταν πλέον έτοιμα για να προχωρήσει στο επόμενο σκέλος τού σχεδίου της. «Ο Λέων ο Δ΄ πεθαίνει αιφνιδίως από δηλητηρίασιν υπό της Ειρήνης, με βάσιν τα όσα στοιχεία προσήψαν οι άνθρωποι του κύκλου του» (Κ. Παπαρρηγόπουλος σελ. 379).

Η αντίστροφη μέτρηση για τη «Νέα Ρώμη»

     Αυτοκράτορας πλέον στέφεται ο δεκάχρονος γιός του, Κωνσταντίνος ΣΤ΄, επιτροπευόμενος απ΄ τη μητέρα του Ειρήνη. Η εξουσία ήρθε πλέον στα χέρια των εικονολατρών, αφού ουσιαστικώς η Ειρήνη διοικούσε την αυτοκρατορία. Ύστερα από δύο μήνες κατέστειλε την πρώτη συνωμοσία σε βάρος της και ξεκίνησε γρήγορα την αντιμεταρρύθμιση. «Έδωσε ξανά το στέμμα της Αγίας Σοφίας στον εικονολάτρη πατριάρχη Μαυρίκιο, έφερε από την Λήμνο πανηγυρικά στην Κωνσταντινούπολη το λείψανο της μάρτυρος Ευφημίας, το οποίο ο Κωνσταντίνος ο Ε΄ εἶχε διατάξει να ρίξουν στην θάλασσα και είχε σωθεί εκ θαύματος, ως ελέγετο» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 379).

     Αρκετά μοναστήρια είχαν αρχίσει δειλά - δειλά την αναστήλωση των εικόνων και περιφερόμενοι μοναχοί υποκινούσαν τα πνεύματα τού όχλου με ψευτοθαύματα, εξορκισμούς και άλλες δεισιδαιμονίες. «Αλλά η Ειρήνη δεν έπραττε απ΄ ευθείας προς ανατροπήν της μεταρρυθμίσεως, παρά ζητούσε εξωτερικούς και εσωτερικούς συμμάχους και δεν εδίστασε να θυσιάσει γι΄ αυτό τα κυριώτατα τού κράτους συμφέροντα» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 379). Η διακυβέρνηση τής Ειρήνης υπήρξε ολέθρια και προδοτική για την αυτοκρατορία. Στην Ιταλία οι πλέον επικίνδυνοι εχθροί τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν ο Πάπας και οι Φράγκοι, ενώ φυσικοί σύμμαχοί της ήταν οι Λομβαρδοί. Η Ειρήνη λόγω τού κρυφού σχεδίου της προτίμησε να θυσιάσει τους συμμάχους της και να συνδεθεί με τους εχθρούς της, τον Καρλομάγνο, βασιλέα των Φράγκων, που για πρώτη φορά έδωσε κοσμικές εξουσίες στον σύμμαχό του, πάπα της Ρώμης, με αντάλλαγμα την αναστήλωση των εικόνων.

     Ταυτοχρόνως καθαιρεί απ’ την γενική αρχηγία τού στρατού τον ανίκητο και ικανώτατο στρατηγό Μιχαήλ Λαχανοδράκοντα και στην θέση του προάγει τον αντιπαθή, αλλά προσωπικό της φίλο και ευνούχο, Σταυράκιο, κάτι που απαγορευόταν αυστηρώς απ΄ το Ρωμαϊκό νόμο περί ευνούχων και είχε ήδη καθιερώσει ο αυτοκράτορας Ηράκλειος. Επίσης απέπεμψε των καθηκόντων του τον ικανώτατο στρατηγό της Σικελίας, Ελπίδιο. «Έστειλε δε τον σπαθάριο Θεόφιλο να συλλάβει τον ένδοξο εκείνο στρατηγό. Ακολούθησε σφοδρή εμφύλια σύγκρουσις. Η Ειρήνη εκούρεψε και εβασάνισε την γυναίκα και τα παιδιά τού στρατηγού στην Κωνσταντινούπολη και έστειλε προς ενίσχυση του Θεοφίλου τον Θεόδωρο» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 382). Ο τελευταίος νίκησε ύστερα από λυσσώδη μάχη τον Ελπίδιο, τα αποτελέσματα όμως τού εμφυλίου, που προξένησε η Ειρήνη, υπήρξαν ολέθρια για την αυτοκρατορία. Ο Ελπίδιος προσχώρησε στους Φράγκους αναδιοργανώνοντας τον στρατό τους.

Λόγω της αποδυνάμωσης τού Ρωμαϊκού στρατού Σλάβοι, Βούλγαροι και Άραβες εισήλθαν από δύο κατευθύνσεις και λεηλάτησαν τον κυρίως ελλαδικό χώρο, την Πελοπόννησο και την Μικρά Ασία αντίστοιχα, παίρνοντας οι τελευταίοι χιλιάδες κατοίκους σκλάβους στα παζάρια τής Ανατολής. Η Ειρήνη αναγκάσθηκε να υπογράψει ταπεινωτικές συνθήκες. «Σε αυτήν την ταπείνωσιν και παραλυσίαν έφερε το κράτος η αφροσύνη και η κακοβουλία τής Ειρήνης» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 382).

Η Ειρήνη «η Αθηναία» (δεξιά σε νόμισμα τής εποχής)  αποτελούσε ως σήμερα το άλλοθι των ελληναράδων, όσον αφορά στο άρθρο μας Ούτε ένας Έλληνας βυζαντινός αυτοκράτορας!, στο οποίο αποδεικνύεται, ότι κανένας αυτοκράτορας τού Βυζαντίου δεν είχε ελληνική καταγωγή. Εξαίρεση ισχυρίζονταν, ότι αποτελούσε δήθεν η Ειρήνη με το προσωνύμιο «Αθηναία», το οποίο παρέπεμπε σε ελληνική καταγωγή. Απ΄ ότι φαίνεται όμως, ούτε η καταγωγή κι αυτής τής αυτοκράτειρας ήταν ελληνική, αλλά -πιθανότατα- εβραϊκή.

  

   Την εποχή εκείνη πεθαίνει ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Παύλος, και αναλαμβάνει ο προσωπικός της φίλος και ευνούχος, Ταράσιος. «Αλλά ο ζήλος του ανθρώπου αυτού εξώκειλε μέχρι της ραδιουργίας και τής ανομίας με μοναδικόν του σκοπόν την ανόρθωσιν των αρχαίων τής εικονολατρίας ατοπημάτων» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 384). Τον Αύγουστο του 786 μ.Χ. ο Ταράσιος συγκρότησε οικουμενική σύνοδο με σκοπό την κατάλυση τής μεταρρύθμισης. Όμως, οι στρατηγοί και ο στρατός, πιστοί τής μεταρρύθμισης φύλακες, έλαβαν μέρος στη σύνοδο και απέτρεψαν οποιαδήποτε νομοθετική αλλαγή.

     «Η μεταρρύθμισις λοιπόν εφαίνετο θριαμβεύουσα, εάν η Ειρήνη δεν απεφάσιζε να καταστείλει αυτήν δια παντός τρόπου, έστω και δια τής θυσίας των πολυτιμοτάτων τού κράτους συμφερόντων» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 389). Η Ειρήνη έφθασε μέχρι την διάλυση τού εμπειροπόλεμου στρατού τής αυτοκρατορίας και την συγκρότηση νέου από πολίτες και χωρικούς των Ανατολικών επαρχιών, όπου οι ιδέες τής μεταρρύθμισης δεν είχαν αφομοιωθεί από τον λαό, με σκοπό να μπορέσει να αποκτήσει τον ολοκληρωτικό έλεγχό του. Έτσι στέρησε από το κράτος πολεμιστές άριστους. Το γεγονός αυτό θα φέρει σύντομα αλλεπάλληλες ήττες από Άραβες, Σλάβους και Βουλγάρους. Κι ενώ η αυτοκρατορία κινδύνευε με οριστική κατάρρευση και διάλυση και η μεταρρύθμιση έχανε ουσιαστικό έδαφος για χάρη τής μερικής αναστήλωσης των εικόνων και των συμφερόντων τής Ορθοδοξίας, «η Ειρήνη εκήρυξεν άσπονδον καθ΄ όλης τής μεταρρυθμίσεως πόλεμον».

«Οι εικονολάτρες ποθούσαν την κατάλυσιν τής μεταρρυθμίσεως, διότι δι΄ αυτής προσεβάλλοντο ποικίλα αυτών συμφέροντα, και αυτοί ήσαν οι μοναχοί και οι ευνούχοι.» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ.390). Ταυτόχρονα ο όχλος, τον οποίο υποκινούσαν οι κληρικοί, δεν είχε κανένα ουσιαστικό συμφέρον υπέρ της επαναφοράς της εικολατρείας, αντίθετα θα έφερνε ξανά τον πλουτισμό των κληρικών και τής Εκκλησίας και την μείωση των εισοδημάτων τους. Παρά ταύτα οι απαίδευτες μάζες των Ρωμιών τής εποχής κινούνταν υπό την επήρεια τού άφρονος θρησκευτικού συναισθήματος ανακατεμένου με δεινή δεισιδαιμονία. «Αυτή η διεστραμμένη θρησκευτική πεποίθησις, που κατακυρίευσε την ψυχή τής Ειρήνης και των τυφλών οπαδών της, που καταπάτησαν όλους τους θείους και ανθρωπίνους νόμους και κατέστρεψαν την εθνική ύπαρξη και ανεξαρτησία και επέφεραν την υποταγή τής Εκκλησίας στον Πάπα, καθώς και ο εξευτελισμός τού έθνους από τους Μωαμεθανούς, ήταν παντελώς αδιάφορα γι΄ αυτούς, που τους αρκούσε μόνο να αναστηλωθούν οι εικόνες» (Κ. Παπαρρηγόπουλος σελ. 390-391). Έκτοτε ξεκίνησε και η αυτόνομη κοσμική εξουσία τού Πάπα και οι επιθετικές βλέψεις του για κυριαρχία επί τού Ανατολικού Κράτους. «Αλλά τα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα ήσαν στα χέρια της Ειρήνης και τού Σταυρακίου, των οποίων τα δεισιδαίμονα πάθη εζημίωσαν το κράτος όσο ποτέ άλλοτε υπό της αφροσύνης των χειροτέρων βασιλέων και υπουργών του» (Κ. Παπαρρηγόπουλος, σελ. 391).

     Τον Σεπτέμβριο του 787 μ.Χ. στην Νίκαια τής Βιθυνίας έγινε η Έβδομη (Ζ΄) Οικουμενική Σύνοδος. «Πάσα καινοτομία καταδικάσθηκε στο πυρ τής αιωνίου κολάσεως, ως και άπαντες οι διαφορετικά διδάσκοντες και δοξάζοντες.» (Κ. Παπαρρηγόπουλος σελ. 395). Εκεί καταβαραθρώθηκε η σπουδαία μεταρρύθμιση και η Εκκλησία των εικονολατρών επανέκτησε όλα όσα είχε χάσει κατά την διάρκεια της διαμάχης. Γράφει η εγκυκλοπαίδεια Ήλιος (λήμμα Ειρήνη): «Η Ειρήνη έκαμε όλας τας δυνατάς παραχωρήσεις εις τους μοναχούς, εθυσίασε σπουδαιότατα εξωτερικά συμφέροντα, κατήργησε απαραιτήτους φόρους (επιβεβλημένους στην Εκκλησία και τους πλουσίους), επολλαπλασίασε τα μοναστήρια και ανύψωσε ευνούχους και κληρικούς εις τα ύπατα των αξιωμάτων».

     Μέσα σ΄ αυτή την παρακμή και προδοσία, οι στρατηγοί των ανατολικών επαρχιών Νικηφόρος των Αρμενίων και ο θρύλος τής εποχής, Μιχαήλ Λαχανοδράκων, στασίασαν και κινήθηκαν με τον στρατό τους εναντίον τής πρωτεύουσας. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα ανεκήρυξαν αυτοκράτορα τον παραγκωνισμένο γιό τής Ειρήνης και τού Λέοντα Δ΄, τον Κωνσταντίνο ΣΤ΄. Όμως, η ανικανότητα και η κενοδοξία τού ανέτοιμου να κυβερνήσει αυτοκράτορα χειροτέρεψαν την ήδη δυσμενή θέση, που βρισκόταν η αυτοκρατορία.

     Ο Κωνσταντίνος έχασε και τους τρεις πολέμους, τους οποίους επιχείρησε εναντίον των Αράβων και των Βουλγάρων. Μάλιστα στην τελευταία αναμέτρησή του με τους Βούλγαρους από την λανθασμένη τακτική του εξοντώθηκε μεγάλο τμήμα τού στρατού και σκοτώθηκαν οι καλύτεροι στρατηγοί του και μαζί τους ο θρυλικός Μιχαήλ Λαχανοδράκων. Τότε, ο ευρωπαϊκός μισθοφορικός στρατός ανακήρυξε αυτοκράτορα έναν ετεροθαλή γιό τού Κωνσταντίνου του Ε΄, τον Νικηφόρο. Γρήγορα η Ειρήνη και ο Σταυράκιος συνέλαβαν τον Νικηφόρο και τους τέσσερις στασιαστές αδελφούς του, τους έκοψαν τις γλώσσες και τους τύφλωσαν! Θα ακολουθήσει νέα στάση απ΄ το στρατό των Αρμενίων, η οποία θα πνιγεί στο αίμα. Ο ένδοξος στρατός θα αποδεκατισθεί απ΄ την αδίστακτη Ειρήνη. Το σχέδιο τής Ειρήνης για διάλυση τού στρατού τής αυτοκρατορίας, είχε πλέον μπει σε λειτουργία. Με τον τρόπο αυτό προετοιμαζόταν ευκολότερα η επέμβαση των Δυτικών και τού Πάπα στη διακυβέρνηση τής Νέας Ρώμης (Βυζαντίου).

     Η Ειρήνη εξόρισε τα δύο αδέλφια τού Κωνσταντίνου στην Αθήνα και τα φυλάκισε στο μοναστήρι, που είναι στους πρόποδες του Υμηττού. Κι επειδή οι δύο κρατούμενοι - εξόριστοι είχαν τον τίτλο του Καίσαρα, από τότε το μοναστήρι, αλλά και η περιοχή πήρε το όνομα Καισαριανή. Στη φωτογραφία φαίνεται το καθολικό τής μονής Καισαριανής σήμερα (με πλήθος αρχαίων σπασμένων κιόνων κι άλλων αρχιτεκτονικών μελών), που έχει κτισθεί επί κατεδαφισθέντων αρχαίων ιερών τής Δήμητρας και τής Ειλειθυίας (βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα).

Οι ραδιουργίες τής Ειρήνης εναντίον τού γιού της Κωνσταντίνου συνεχίστηκαν με σκοπό τον παντελή εξευτελισμό του. Τον Ιούλιο τού έτους 797 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος συνελήφθη με εντολή τής μητέρας του και τυφλώθηκε! Ας διαβάσουμε την περιγραφή του Κ. Παπαρρηγόπουλου: «Ο Κωνσταντίνος ΣΤ΄, ο μονογενής τής Ειρήνης υιός  φυλακίσθηκε στην πορφυρά εκείνη αίθουσα, όπου είχε την ατυχία να γεννηθεί από άσπλαχνη μητέρα, εκεί μετά από λίγη ώρα εκ διαταγής τής αποτροπαίου αυτής γυναικός, ετυφλώθη τόσο βαθιά και ανίατα, ώστε παραλίγο ν΄ αποθάνει».

     Εν συνεχεία ακρωτηρίασε και τους έξι ήδη τυφλωμένους ετεροθαλείς γιούς του Κωνσταντίνου τού Ε΄ πετσοκόβοντάς τους τα χέρια, τα πόδια, τις μύτες και ότι άλλο μπορούσε! Μέσα σ΄ ένα φρικτό κόσμο παράνοιας και εγκλημάτων, όπου τα πάντα κατέρρεαν γύρω της, η Ειρήνη έφερε στο φως το κρυφό και πραγματικό σχέδιό της. Προσπάθησε να παντρευτεί τον Καρλομάγνο και να τον ανακυρήξει σε αυτοκράτορα όλων των Ρωμαίων Ανατολής και Δύσης. Αυτό συνέβη όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη ύστερα από πρόσκληση της Ειρήνης.

     Όπως όλα τα στοιχεία δείχνουν η μυστική αποστολή τής Ειρήνης ήταν η αμαχητί παράδοση τής βυζαντινής εξουσίας στον Πάπα και στον Καρλομάγνο, ο οποίος είχε στεφθεί ήδη από τον Πάπα αυτοκράτορας όλων των Ρωμαίων, Δύσης και Ανατολής, διά της γνωστής μεθόδου τού γάμου. Όταν φυσικά οι δικοί της άνθρωποι είδαν, ότι ο Πάπας και οι Δυτικοί εισέρχονταν να αλώσουν χωρίς μάχη την αυτοκρατορία τους, την καθαίρεσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Παρά ταύτα, η Άλωση τής Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατοριάς από τον Πάπα θα επιτευχθεί με τις σταυροφορίες της Δυτικής Εκκλησίας μερικούς αιώνες αργότερα. Η Ειρήνη εξοβελίστηκε στην Λέσβο, όπου και πέθανε τον Αύγουστο του 803 μ.Χ.. Αυτοκράτορας «εκτάκτου ανάγκης» στέφθηκε ένας ακόμη ευνούχος, ο Νικηφόρος.

 

     Η Ειρήνη εξορίστηκε στην Λέσβο. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, σχετίστηκε με την ίδρυση ενός μοναστηριού τής Παναγίας. Πρόκειται για την μονή τής Αγίας Σιών. (Να έχει σχέση άραγε η ονομασία αυτή με την αποκρυπτόμενη από τους ιστορικούς πιθανώς εβραϊκή καταγωγή της Ειρήνης;) Στο μοναστήρι, που κτίστηκε επί αρχαίου ελληνικού ιερού (πιθανόν τής Αθηνάς, λόγω των πολλών ελαιοδένδρων της περιοχής), υπάρχουν πολλές επιγραφές για την Αγία Σιών, καθώς και πολλά εξάκτινα αστέρια. Προς τιμήν τής Αγίας Σιών, ολόκληρο το χωριό ονομάστηκε Αγιάσος! (Βλ. Η Θαμμένη Ελλάδα).

     Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος τελειώνει το κεφάλαιό του «Περί της Ειρήνης κρίσεις» (σελ. 417) ως εξής: «Η Ειρήνη δεν περιωρίσθη μόνον εις το ζήτημα των εικόνων, αλλά παρέλυσε τον στρατόν, εθυσίασε τα σπουδαιότερα εξωτερικά του κράτους συμφέροντα, επολλαπλασίασε τα μοναστήρια, κατέστησε την κυβέρνησιν υποχείριον των μοναχών και παρέδωκε τα πράγματα στα χέρια ανδρών ανικάνων και ευνούχων, των οποίων οι καταχρήσεις και οι ραδιουργίες συνετέλεσαν εις την πτώσιν αυτής. (…) Ο αναγνώστης γνωρίζει πλέον τα αποτελέσματα τού πολιτεύματος τής Ειρήνης. Η Μικρά Ασία περιήλθε στην δικαιοδοσία των Αράβων, η Θράκη στην δικαιοδοσία των Βουλγάρων, στην Δύση ιδρύθη νέα ισχυρή αυτοκρατορία, ο πάπας εκυριάρχησε τής μέσης Ιταλίας, το δημόσιον ταμείον έμεινε κενόν και το κράτος έπεσε σε τόση ατονίαν και τέτοιον εξευτελισμόν, ώστε ο ίδιος ο Ταράσιος κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι το καθήκον του ήταν να συντελέση στην καθαίρεσιν τής ανικάνου και θρησκομανούς εκείνης κυβερνήσεως». Ανίκανη και θρησκομανής, ή πράκτορας της Δύσης και του Πάπα;

Τι μπορεί να πει κάποιος για την τρισάθλια αυτήν γυναίκα, που, αφού δηλητηρίασε τον άντρα της Λέοντα τον Δ΄, ακρωτηρίασε και δολοφόνησε με φρικτούς τρόπους ένδοξους στρατηγούς και στρατιώτες, καθώς και τους έξι ετεροθαλείς γιούς τού Κωνσταντίνου Ε΄, κατάφερε και διέλυσε κυριολεκτικά την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία προς συμέρον των δυτικών και του Πάπα. Στο τέλος, λόγω τής εγκληματικής μανίας που την κυρίευσε, έφθασε στο έσχατο σημείο να τυφλώσει και τον μονογενή γιό της και συμβασιλέα Κωνσταντίνο ΣΤ΄.

Οι βυθισμένοι στο βυζαντινό μεσαίωνα σύγχρονοι Ρωμιοί «Αθηναίοι» τιμούν την Ειρήνη «την Αθηναία» δίνοντας το όνομά της σε δρόμο τής σημερινής Αθήνας, ο οποίος είναι κατά σύμπτωση παράλληλος ενός άλλου δρόμου προς τιμή ενός άλλου βυζαντινού εγκληματία - αυτοκράτορα, τού Βασ. Βουλγαροκτόνου. (Βλ.: Από τον Βασ. Βουλγαροκτόνο στο μητροπολίτη - κυνηγό κεφαλών.)

     Πόσο τελικά η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που ψευδώς ονομάζεται «Βυζαντινή αυτοκρατορία», ή «Ελληνική Μεσαιωνική αυτοκρατορία», καθ΄ όλη την διάρκεια της ύπαρξής της, ομοιάζει με τo σύγχρονο παρακράτος μας! Με τη διαφθορά και την παρακμή να χτυπούν κόκκινο σε όλα τα επίπεδα, με τους παπάδες να πλουτίζουν σε βάρος τού κράτους και του θρησκευόμενου ποιμνίου τους και την ειδωλολατρεία των εικόνων να βρίσκεται σε έξαρση, καθώς και με την προδοτική πολιτική των κυβερνητικών όπου αλώνουν πολιτιστικά και οικονομικά την χώρα.

     Στις μέρες μας οι χριστιανικές εικόνες βρίσκονται παντού, σε δικαστήρια, αστυνομίες, στρατό, δημόσιες υπηρεσίες, σπίτια, μαγαζιά, αυτοκίνητα, πλοία, μηχανάκια, σε οίκους ανοχής, σε βόλτες σε δρόμους, φασκιωμένες μέσα σε συρτάρια, καναπέδες, κρεμασμένες σαν κομποσχοίνια σε χέρια και όπου αλλού μπορεί κανείς να φανταστεί, αποτελώντας το έσχατο σημείο παρακμής και δεισιδαιμονίας τού όχλου.

     Έτσι η «Εικονομαχία» επανέρχεται και πάλι στο προσκήνιο. Πολλοί είναι αυτοί, που αμφισβητούν ανοικτά πλέον την επιβαλλόμενη απ΄ την Εκκλησία, ειδωλολατρεία και δεισιδαιμονική λατρεία των χριστιανικών εικόνων. Οι σύγχρονοι εικονοκλάστες επικαλούνται την Ευρωπαϊκή νομοθεσία και προσπαθούν με νομικά μέσα να κάμψουν την μάστιγα αυτή.

*     *     *

     Όσο για τους παρακμιακούς ειδωλολάτρες συμπολίτες μας, στην επιμονή τους να ψηφίζουν και να προσκυνούν τους δυνάστες τους και τους εξουσιαστές τους, τους λέμε ότι είναι άξιοι των πράξεων και των επιλογών τους στην ασταμάτητη αυτή πορεία προς το σκοτεινό Καιάδα τής οικονομικής παρακμής και τής πολιτιστικής ανυπαρξίας και κατάντιας…

                                                                        Βασίλειος Μαυρομμάτης (Freeinquiry)

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"