ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (Πολιτεία Πλάτωνος)

 Σχετικό: scribd και ΕΔΩ

To παρόν πόνημα θα αναλυθεί στα εξής 5 μέρη:

ΜΕΡΟΣ Α'-ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
ΜΕΡΟΣ Β'-ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ, ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΕΣ
ΜΕΡΟΣ Γ'-Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ
ΜΕΡΟΣ Δ'-ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΡΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΣ
ΜΕΡΟΣ Ε'-ΕΣΕΤΑΙ ΗΜΑΡ

ΜΕΡΟΣ Α' - ΜΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Ο Πλάτων πίστευε ότι ανώτερος σκοπός του κράτους είναι η πνευματική και ηθική προαγωγή των πολιτών και θεωρούσε καλύτερο πολιτικό εκείνον που απέβλεπε στην από κάθε άποψη βελτίωση των συμπολιτών του. Στον ιδανικό για τον Πλάτωνα τύπο κράτους ισχύει η αρχή του καταμερισμού εργασίας και η αρχή ότι κάθε πολίτης κάνει την εργασία που ταιριάζει στην ιδιαίτερη φύση του. Ο πληθυσμός αυτού του κράτους απαρτίζεται από τρεις τάξεις:

1. Τους Άρχοντες (ανώτερη διοίκηση των Αρίστων και Επαϊόντων): Δημιουργείται με ειδική αγωγή και αυστηρή επιλογή από την τάξη των αρχόντων και που έχει αποστολή να κυβερνά την πολιτεία.
2. Τους Φύλακες (Πολεμιστές, Στρατός, Πολιτοφυλακή): Έχει αποστολή να προστατεύει το σύνολο από εξωτερικούς εχθρούς και εσωτερικές αναστατώσεις.
3. Τους Επαγγελματίες: Η τάξη τους είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά και με την εργασία της συντηρεί τον εαυτό της και τις υπόλοιπες.

Σύμφωνα με την προτεινόμενη κοινωνική διάρθρωση, όποιος θέλει να γίνει σωστός φύλακας, χρειάζεται διπλή αγωγή: Μουσική αγωγή και Γυμναστική αγωγή. Με την πρώτη που αναφέρεται κατ’ επέκταση σε όλες τις πνευματικές επιδόσεις (αγωγή σε όλες τις διδαχές των Μουσών), ο φύλακας ενισχύεται στη Γνώση και με τη δεύτερη γίνεται δυνατός στη Βούληση. ...
Στη μουσική αγωγή ανήκει τόσο η μουσική και η ρυθμική όσο και η αυτοκυριαρχία-αυτοπειθαρχία και η γενναιότητα (χμμ..κάτι μου θυμίζει αυτό...). Η μουσική αγωγή ολοκληρώνεται με τη γυμναστική αγωγή που ο αληθινός σκοπός της δεν είναι τόσο η αύξηση των σωματικών δυνάμεων όσο η χαλύβδωση της βούλησης. Με τη συνδυασμένη επίδραση των δυο αυτών μορφών αγωγής δημιουργείται ένας καλός συνδυασμός των δυνάμεων της ψυχής που οδηγεί στην σφυρηλάτηση της ολοκληρωμένης μόρφωσης και της εσωτερικής αρμονίας. Το λογικό τρέφεται και δυναμώνει με την επιστήμη και την ποίηση. Αλλά και το βουλητικό-θυμικό με τη μουσική και το ρυθμό μετριάζεται και εξευμενίζεται.

Σύμφωνα λοιπόν με τον Πλάτωνα, ο σκοπός του κράτους είναι αυτό που συμφέρει όχι τη μια ή την άλλη τάξη αλλά το σύνολο (γιατί αυτό αποδεικνύεται από τα γεγονότα ότι είναι μακροπρόθεσμα το ωφελιμότερο για όλους). Εκείνος που έχει ταχθεί σε αυτό το σκοπό είναι υποχρεωμένος να επαγρυπνεί, ώστε να μην εισχωρήσουν στο κράτος ούτε ο υπέρμετρος πλούτος ούτε η φτώχεια και η ανέχεια, γιατί αυτά καταστρέφουν την ενότητα του κοινωνικού συνόλου.

Ένα σπουδαίο καθήκον των αρχόντων είναι η ρύθμιση της κοινωνικής στάθμης: με βάση τα προτερήματα κάθε νέου αγοριού και κοριτσιού, και με κριτήριο τις ικανότητες και την ιδιαίτερη φύση του, οι άρχοντες μπορούν να μεταθέτουν τα παιδιά από μια κοινωνική τάξη σε άλλη. Το σπουδαιότερο έργο των αρχόντων παραμένει βέβαια η φροντίδα για τη συνολική αγωγή της νέας γενιάς όταν αυτή ξεφεύγει πλέον από τα στενά πλαίσια της οικογένειας, με σκοπό να δημιουργηθούν καλλιεργημένοι και ενάρετοι πολίτες που θα αποτελέσουν άξιους συνεχιστές της πολιτείας, αναπτύσσοντας και επεκτείνοντάς την πέρα και πάνω από εκείνη που κληροδότησαν από τους προγόνους τους.

[Προς τι όμως η επιδίωξη δημιουργίας ενάρετων πολιτών; Η απάντηση θα μπορούσε να συνιστά από μόνη της μια ξεχωριστή ενότητα, αλλά θα γίνει απόπειρα να δοθεί εντός μιας μικρής παρεκβάσεως: Όπως για πρώτη ίσως φορά διατυπώθηκε τόσο επιτυχημένα από τον θειοφόρο Σωκράτη, πέρα από την αισθησιοκρατία και την σχετικοκρατία (δηλαδή πέρα από τις αισθήσεις και τις προσωπικές γνώμες-εικασίες του καθενός ή ομάδων ατόμων) υπάρχει η Αντικειμενική Αλήθεια και αυτή γίνεται προσιτή με τον Ορθό Λόγο. Η μαιευτική διαλεκτική και η μεθοδικότητα στην έρευνα αποτελούν δάσκαλους της ψυχής που την βοηθούν να αναζητήσει τις έννοιες (τις επίγειες δηλαδή εκφράσεις των Ιδεών), να τις ξεχωρίσει με σαφήνεια, να προσδιορίσει τις μεταξύ τους σχέσεις και συνεπώς να τις κατακτήσει με αποτελεσματικότερο τρόπο. Ο Σωκράτης πίστευε σε Απόλυτο Καλό και κακό. Έτσι έβλεπε έναν Ηθικό Νόμο να ισχύει πέρα από τις προσωπικές εκτιμήσεις του καθενός. Από αυτήν τη συνειδητοποίηση παράγεται και η Έννοια του Καθήκοντος, αφού σε κάθε στιγμή και βήμα της επίγειας ζωής του ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με το καλό και το κακό και καλείται διαδοχικά να ελέγξει, αξιολογήσει, κρίνει και επιλέξει ανάμεσα τους.

Όπως ο Σωκράτης, έτσι και ο μαθητής του Πλάτων πίστευε ότι όποιος έχει επίγνωση του Καλού, είναι καλός και πράττει καλά και ότι επομένως κανείς δεν είναι κακός θεληματικά, αλλά μόνο από άγνοια. Έτσι η πραγματική αρετή για τον Πλάτωνα βρίσκεται στην πραγματική γνώση και βέβαια αυτή δεν είναι άλλη από τη γνώση των Ιδεών. Αυτό οδηγεί τον Πλάτωνα στο συμπέρασμα ότι η ουσία της αρετής, που θα πρέπει να θεωρείται ενιαία, μπορεί να ταυτιστεί με τη Γνώση του Καλού. Στην αρετή, μας λέει ο φιλόσοφος, δίδουμε διάφορα ονόματα ανάλογα με τον τομέα που αναφέρεται η γνώση και η σχετική με αυτήν πράξη. Γι’ αυτό ο Πλάτων πίστευε ότι όποιος κατέχει μια από τις βασικές αρετές, μπορεί να κατακτήσει και τις άλλες. Επίσης υποστήριζε ότι η αρετή είναι διδακτή, αρκεί να βρεθεί ο κατάλληλος δάσκαλος. Μέσω της αρετής θα επιτευχθεί η εντελέχεια, όπως την παρουσιάζει ο Πανεπιστήμων Αριστο-τέλης, του οποίου το όνομα περιέργως (;) συνοψίζει και την πεμπτουσία της φιλοσοφίας του Έλληνος φιλοσόφου: ότι ενυπάρχει έμφυτα σε κάθε έμβιο ον (και πολύ περισσότερο στον άνθρωπο που είναι το τελειότερο όλων) ένα τελεολογικό κριτήριο, ώστε σκόπιμα να οδηγείται στην αυτοπραγμάτωση κινούμενο σε μια καθορισμένη κλίμακα ειδών από τις ατελέστερες προς τις τελειότερες δομές, το οποίο καλείται εντελέχεια. Όπως με πολύ νόημα τονίζει «Η ψυχή εστίν εντελέχειαν η πρώτη σώματος φυσικού δυνάμει ζωήν έχοντος» (=η στέγαση ψυχής είναι ο πρώτος αυτοσκοπός ενός φυσικού σώματος που δύναται να φέρει ζωή). Ο νοών νοείτω... ].

Ο Άρχων, στην ιδανική του έκφραση, δεν είναι άλλος από εκείνον τον σοφό-αρχιδιοικούντα, ο οποίος λόγω της καλλιέργειας και της ισοβίου εκπαιδεύσεώς του κατάφερε να κατακτήσει τη Γνώση των Αιώνιων Αρχών (=Ιδεών) και ο οποίος οφείλει, από το Ιερό Ηθικό Καθήκον που του επιβάλλει η συνειδητοποίησή αυτών των Αρχών, να τις μεταλαμπαδεύσει στο λαό του με τρόπο συστηματικό και πειθαρχημένο, ώστε να επέλθει το μέγιστα θετικό αποτέλεσμα. Εξαιτίας αυτού του καθοριστικά σημαντικού ρόλου, ο Ανώτατος Άρχων ονομάστηκε και Βασι-λεύς (Η Βάσις του Λαού, το θεμέλιο πάνω στην οποία στηρίζεται για να μπορέσει να αποβάλει τη ζωώδη κατάσταση, να εμβαπτιστεί μέσω της πολιτείας με αξίες, ιδανικά και αρχές ώστε να μετατραπεί σε άνω θρώσκοντα ήτοι άνθρωπο). Για αυτό αρχικά ο ρόλος των ανώτατων αρχόντων-βασιλέων εμπεριέκλειε και τον Ιερατικό χαρακτήρα. Κι επειδή ρίζα της λέξεως Αρχή είναι το περίφημο αρχαιότατο Πελασγικό Αρκ, που δηλοί την Κιβωτό-Αρχείο (βλέπε και στα αγγλικά Arc, arc-hon και arc-hive) η λέξη «Άρχων» κυριολεκτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι σημαίνει τον Θεματοφύλακα-Διασφαλιστή-Διαδότη-Μεταλαμπαδευτή των Αρχείων (ετυμολογία από τα Αρκ και έχειν) της Γνώσεως του Καλού μέσω των θεσμών του κράτους και πολιτείας. Προς επίρρωση των παραπάνω, μας έρχεται από τα βάθη του παρελθόντος η πληροφορία ότι ο υιός του Γενάρχη και δεύτερος Άρχων των Πελασγών ήτο ο Αρκ-άς, από όπου πήρε η Γη της Αρκαδίας το όνομά της.

Αν θέλουμε να προεκτείνουμε λίγο το συλλογισμό αυτό κατά μη εμφανώς (αλλά ουχί ανυπάρκτως) καρτεσιανό τρόπο, ο ίδιος ο Έλλην Άρχων, όπως ΕΓΕΝΝΗΘΗ μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, στην ιδανική του μορφή ενσαρκώνει στην αγνότερη ενσάρκωση ενός Μέγιστου Ιδεώδους: Του Βασιλέα-Αρχιερέα-ΘεματοΦύλακος-Πολεμιστού-Υπερασπιστού των Ιερών Αρχών-Αρχείων του Ενός, Μόνου και Αληθινού Φωτοδότου Λαού τα οποία φέρουν και ο οποίος φέρει από κοινού το θειοφόρο σπέρμα της Κοσμικής Μήτρας του Κυνός (που κρυπτογραφεί το κύω – ο κύνας, σκύλος, αποτελεί ένα εκ των ζώων που κύουν=κυοφορούν, εξ ου και η ονομασία του). Όταν ο Σωκράτης ορκιζόταν έμπροσθεν του Γοργία στο όνομα του Κυνός, δεν εννοούσε μόνο τον Αιγυπτιακό Άνουβη (=Άνω Βαίνων, που κι αυτός κρυπτογραφεί τα Μυστήρια του Άδου και την Επάνοδο στην Κοσμική Μήτρα), αλλά Ίσως κάτι παραπάνω από τα συμβατικά εγνώριζε ο Αριστοτέλης όταν έλεγε πως «Ουδέν μείζον κακόν αναρχίας» (=δεν υπάρχει μεγαλύτερο κακό, συμφορά από την αναρχία..δηλαδή την έλλειψη και απουσία Αρχών).

Το οικοδόμημα των πολιτικών ιδεών του Πλάτωνα βασίζεται στη πίστη της δύναμης των Ιδεών (Αιωνίων Αρχετυπικών Αξιών με νομοτελειακή δύναμη που προέρχονται από άλλες, ανώτερες σφαίρες υπάρξεως και οι οποίες στον κόσμο μας φθάνουν ως εξασθενημένη αντανάκλαση-απείκασμα για να μας βοηθήσουν την αθάνατη ψυχή μας, στη ζωή-εξορία-δοκιμασία που για διαφόρους λόγους διάγει, να προσεγγίσει εκ νέου το θείο). Πρόκειται ουσιαστικά για την εισήγηση μιας αριστο-κρατίας «φιλοσόφων-βασιλέων», που λειτούργησε πειραματικά τον 17ο-18ο αιώνα ως καθεστώς της Πεφωτισμένης Δεσποτείας (βλ. Μολδοβλαχία και Παραδουνάβιες Ηγεμονίες) αλλά απέτυχε να παγιωθεί λόγω της εκτεταμένης παρερμηνείας των πλατωνικών απόψεων, ενώ έγινε αντικείμενο έντονης επίκρισης από τον στείρο και μονοδιάστατα γραμμικό διαλεκτικό υλισμό των αριστερών ιδεολογιών του 19ου και 20ου αιώνα, οι οποίες με τη σειρά τους δεν κατόρθωσαν να συλλάβουν την ευρύτητα και σημαντικότητα των αιτιάσεων πίσω από το οραματισμό του Πλάτωνος, που μόνο ουτοπικός δεν υπήρξε. Αν αναλογιστούμε εν προκειμένω ότι όλα είναι θέμα πραγματικής, βαθιάς και συνειδητοποιημένης βουλήσεως και αποφάσεως, κάθε μορφή πολιτεύματος είναι εφικτή ακόμη κι αν η επιβολή του επιδιωχθεί κάτω από αντιξοότατες συνθήκες. Το ζητούμενο πάντως, όπως θα δούμε και παρακάτω, είναι η εύρυθμη λειτουργία του και όχι τόσο η μορφή του, που ανάλογα με τους επιμέρους συσχετισμούς δύναται να ποικίλλει.

Επιστρέφοντας στο πρακτικό επίπεδο τώρα, ο Αριστοτέλης διέκρινε ότι το Πολίτευμα, μέσα από το οποίο εκφράζεται μια Πολιτεία, εκδηλώνεται σε τρεις κύριες μορφές (οι οποίες δύνανται να αναμειχθούν συνδυαστικά):

1. Η Βασιλεία, όπου η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του ενός, με αρνητική εκτροπή της την Τυραννίδα.
2. Η Αριστοκρατία, όπου η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των λίγων, με εκτροπή της την Ολιγαρχία.
3. Η Δημοκρατία, όπου η εξουσία βρίσκεται στα χέρια των πολλών, με εκτροπή της την Οχλοκρατία.

Οι εκτροπές συνιστούν κατάχρηση της εξουσίας και προέρχονται από άτομα που από ελλιπή κατανόηση των Αρχών καπηλεύονται το εκάστοτε πολίτευμα για ίδιον κοντόφθαλμο όφελος. Αρνητική συνέπεια αυτού είναι βραχυπρόθεσμα η δυσλειτουργία του κράτους, που μακροπρόθεσμα ενδέχεται να οδηγήσει ακόμα και στην κατάρρευσή του. Είναι σημαντικό να τονίσουμε εδώ ότι σε γενικές γραμμές οι Αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν εξίσου θετικές εκφάνσεις του Πολιτεύματος τόσο τη Βασιλεία, όσο την Αριστοκρατία και τη Δημοκρατία. Η «δαιμονοποίηση» των δυο πρώτων στα χρόνια που μεσολάβησαν έως σήμερα οφείλεται κυρίως στην αντίδραση προς τις καταχρήσεις στις οποίες επιδόθηκαν τα διάφορα απολυταρχικά καθεστώτα και σε καμμία περίπτωση δε θα πρέπει να συγχέεται με την Αρχετυπικές τους Μορφές. Οι 3 διαβαθμίσεις δηλούν την καλύτερη δυνατή διακυβέρνηση της πολιτείας ανάλογα με τον αριθμό των εμπλεκόμενων ατόμων και δε σημαίνουν απαραίτητα ότι κάποια είναι ιδανικότερη από την άλλη. Παρόλα ταύτα, ο Αριστοτέλης προτείνει το λεγόμενο «Μέσο Πολίτευμα» ως το άριστο, μια μορφή αστικής δημοκρατίας [αυτή βέβαια με τα σημερινά δεδομένα ισοδυναμεί με μια διευρυμένη αριστοκρατία παρά με μια συνεπτυγμένη δημοκρατία. Θυμίζουμε ότι στην αρχαιοελληνική δημοκρατία κατά κανόνα δεν είχαν δικαίωμα ψήφου ούτε οι δούλοι, ούτε οι γυναίκες ούτε οι περισσότεροι από τους μετανάστες ή τους νόθους κλπ κλπ. Πολλώ δε μάλλω, δε σχετιζόταν αυτού του είδους δημοκρατία με την εκ βρεταννικής κιμβροσαξωνίας εκπορευόμενη κοινοβουλετική - αντιπροσωπευτική «δημοκρατία»]. Στη «Μέση Πολιτεία», όλοι είναι ίσοι απέναντι στους Νόμους-Αρχές, η μεσαία οικονομικοκοινωνικά τάξη εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα σε πλουσίους και φτωχούς – μάλιστα με καλύτερο τρόπο αν είναι ισχυρότερη από τις δυο άλλες τάξεις ή τουλάχιστον από την καθεμιά τους, ενώ αν απειληθεί σύγκρουση ανάμεσα στις δυο τάξεις, η μεσαία κρατά το κέντρο βάρους στο κέντρο κι έτσι εμποδίζεται η δημιουργία ταξικού μίσους και ο κίνδυνος ανατροπής. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι ο Αριστοτέλης διατύπωσε για πρώτη φορά την αρχή της πλειοψηφίας και τη διάκριση των εξουσιών (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική) που ισχύουν σήμερα στην πολιτική σε παγκόσμια κλίμακα.

 ΜΕΡΟΣ Β’ – ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ, ΗΓΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΕΤΗΡΕΣ

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι Έλληνες, λόγω της εμφύτου ηγεμονικής-εγωϊστικής προσωπικότητος που τους διακρίνει, μπορεί μεν όταν βρίσκονται ανάμεσα σε ξένους να διαπρέπουν και να μεγαλουργούν, ανάμεσα όμως στους ομογενείς τους (και λόγω του έντονου ανταγωνισμού που χαρακτηρίζει τις μεταξύ τους σχέσεις) έτσι και συμβεί να βρεθούν ακυβέρνητοι από ισχυρή και πειθαρχημένη εξουσία, καταλήγουν να φθείρονται σε μια ατέρμονη σειρά εσωτερικών προστριβών. Ο φαύλος κύκλος της δεύτερης περιπτώσεως, όταν με τη σειρά του διαιωνίζεται, αποτελεί αιτία παρακμής, χαοτικών αναταραχών, εμφύλιων αλληλοσπαραγμών και εμποδίζει τη συγκρότηση ευρύθμου, ευνομουμένης και αποτελεσματικής πολιτείας.

Αυτή η διαχρονική αμαρτία του Γένους μας, η διχόνοια, προκύπτει από την εκ μέρους του ακούσια ή εκούσια εγκατάλειψη-λησμόνηση των Αρχετυπικών Αρχών, Ιδεών, Αξιών, Ιδανικών, για τις οποίες έχει γίνει μνεία στο πρώτο μέρος. Έχουμε εν πολλοίς επιτρέψει να ξεχαστεί - και η ευθύνη λαθών ή παραλείψεων βαραίνει πολλές γενιές - ότι υπάρχουν Νόμοι στο Σύμπαν (αρκετοί εκ των οποίων είναι άγραφοι-Ηθικοί) οι οποίοι είναι Αληθινοί και Ισχύοντες άσχετα από την εκάστοτε υποκειμενική ερμηνεία που σε διάφορες εποχές εμείς τους δίδουμε. Η παράβαση τους συνιστά ύβρη, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου (βλ. π.χ. την ατόνηση του Οικογενειακού θεσμού και απόρριψη κάθε είδους ιεραρχίας), και οδηγεί πάντοτε, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα, στην αδυσώπητη Τιμωρία-Νέμεση, η οποία είναι ανάλογη κάθε φορά της σοβαρότητος του παραπτώματος. Κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένοι Νόμοι δεν είναι παρά μια απόρροια της ίδιας της Λογική(=Λόγου) που κυβερνά το Παν, διαθέτουν δηλαδή μια ιδιότυπη ιερότητα. Η ίδια η Δικαιοσύνη, που συνεπώς βρίσκεται ενσωματωμένη παντού μέσα στη Δημιουργία, μας υποδεικνύει τρόπους να την ακολουθήσουμε και υπηρετήσουμε. Αυτό που υπολείπεται από μέρους μας είναι, παρατηρώντας και μελετώντας τους τρόπους με τους οποίους αυτή Εκφράζεται-Λειτουργεί-Νέμεται, να θεσπίσουμε ανθρωπίνους νόμους Ορθούς και Δίκαιους, υπό την έννοια ότι αυτοί θα είναι όσο το δυνατόν τελειότερα εναρμονισμένοι με την παγκόσμια λογική που ρυθμίζει τα πράγματα. Η ιστορία είναι πλούσια από λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένες προσπάθειες ατόμων να συγκροτήσουν ένα ουσιαστικό Κράτος Δικαίου. Οι επιτυχίες και τα σφάλματα που κατά καιρούς σημειώθηκαν μέσα από αυτήν την μακροχρόνια διαδικασία μας βοηθούν σε μεγάλο βαθμό να αντλήσουμε εμπνευσμένα παραδείγματα προς αυτήν την κατεύθυνση, αρκεί να υπάρχει ειλικρινής πρόθεση, υπομονή και επιμονή από πλευράς μας να τα αναζητήσουμε και να τα κατανοήσουμε προσθέτοντας το δικό μας μικρό ή μεγαλύτερο λιθαράκι στο όλο εγχείρημα.

Ο Ένας και Φωτοδότης Λαός, ο Λαός των Ελλήνων, για να αγγίξει τα πεπρωμένα του εκφράστηκε εξ αρχής μέσω των Ιερέων-Ιερουργών (αρχαίο ιερατείο, ορθόδοξο ιερατείο, φιλόσοφοι, επιστήμονες διεπόμενοι από ήθος) και των Ηρώων (πολεμιστές, στρατηγοί, οπλαρχηγοί, αγωνιστές) μέσω δηλαδή των ισχυρών στην πυγμή και των καλλιεργημένων στους θείους και επίγειους Νόμους που κατόρθωσαν εξαιτίας των χαρισματικών προσωπικοτήτων τους να αναδυθούν και ξεχωρίσουν μέσα από το (πάντα αλληλοσυγκρουόμενο) Γένος Τους, αναδεικνυόμενοι σε Ηγέτες. Ο Βίος και η Πολιτεία τους, που συνιστούν ταυτόχρονα την Ιερή μας Κληρονομιά, θα πρέπει να μας παραδειγματίζουν σε κάθε μας βήμα και ως Φάρος να φωταγωγούν το διάβα μας. Ας μη γελιόμαστε, ανέκαθεν οι Ισχυροί στη Δύναμη και ή στη Γνώση (ή, στην καλύτερη περίπτωση, αμφοτέρως στη Γνώση και τη Δύναμη) υπήρξαν εκείνοι που πήραν στα χέρια τους ακόμα και την τύχη της οικουμένης σηματοδοτώντας, σφραγίζοντας και αλλάζοντας την ιστορία με πράξεις και έργα ορόσημα. Οι σημαίνουσες προσωπικότητές ήταν εκείνες που αναδύονταν ακτινοβολώντας μέσα από τη δίνη της απρόσωπης μάζας και που έκαναν πάντα τη διαφορά, αναλαμβάνοντας ηνία και ωθώντας τις εξελίξεις πέρα από το τέλμα και τα αδιέξοδα της εποχής τους. Οι μάζες με τη σειρά τους, με τη χαρακτηριστική ψυχολογία που τις διέπει και ορμώμενες από αυτό που θεωρούσαν ως συλλογικό συμφέρον, συσπειρώνονταν γύρω από τέτοιες ηγετικές μορφές αποθέτοντας στους λόγους και τα έργα τους το σύνολο κοινών πόθων και ελπίδων, εγκαταλείποντας έστω και προσωρινά τις διαφορές που τις χωρίζουν για να συστρατευτούν κάτω από ένα κοινό σκοπό. Αρκετοί εξ αυτών των ηγετών, αντλώντας δύναμη από το παρελθόν (αξίες, ιδανικά, συνειδητοποίηση των πεπρωμένων του Ελληνισμού, παραδείγματα προγενεστέρων), έμπνευση από το παρόν (τα σύγχρονά τους δεδομένα και ανάγκες) και προβάλλοντας ένα όραμα για το μέλλον (ενοποίηση των Ελλήνων, αέναη συνέχιση του εκπολιτιστικού-εξανθρωπιστικού τους έργου, κατανίκηση του ερέβους σε όλες του τις εκφάνσεις) κατόρθωναν να καταργήσουν τα φαινομενικά δεσμά του χρόνου που έδειχναν να τους περιορίζουν και, αφήνοντας την ποθούμενη υστεροφημία, να περάσουν για πάντα στη σφαίρα της αθανασίας, του μύθου και του θρύλου. (π.χ. Ηρακλής, Διόνυσος, Περσέας, Λεωνίδας, Αλέξανδρος ο Μέγας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος).

Οφείλουμε όμως να κάνουμε έναν καθοριστικό διαχωρισμό ανάμεσα στους πηγαίους ηγέτες και στα κακέκτυπά τους. Η ιστορία βρίθει δυστυχώς παραδειγμάτων από λαοπλάνους, δημαγωγούς, δημοκόπους και δημεγέρτες, άτομα με τυχοδιωκτικό χαρακτήρα και πλήρως ελλειπόντων σε ήθος, που ως γνώμονα είχαν μόνο το προσωπικό υλικό συμφέρον και ως μεθοδολογία επιτεύξεώς του το ρητό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εκμεταλλευόμενοι την ευφράδειά τους ή άλλα αποσπασματικά τους χαρίσματα, και επιδεικνύοντας πλήρη ανακολουθία λόγων και έργων, παρέσυραν λαούς ολόκληρους στο χείλος του γκρεμού. Ειδικά για την Ελλάδα, θα μπορούσε κανείς να αναφέρει από τους εντόπιους υποκινητές των αλληλοσπαραγμών που οδήγησαν τελικά τις πόλεις-κράτη στη Ρωμαϊκή κατοχή, τους Βυζαντινούς «διαπλεκόμενους» ηγέτες της τότε εποχής που παρέδωσαν σχεδόν αμαχητί τον ευρύτερο ελλαδικό χώρο στις ορδές των τουρανομογγόλων, τους πρωταίτιους του 1897 και της μικρασιατικής καταστροφής ή ακόμα και τους υποδαυλιστές του Μεταπολεμικού Εμφυλίου, που παίζοντας δουλικά το παιχνίδι ξένων δυνάμεων οδήγησαν αδελφό με αδελφό στη σφαγή. Τέτοιου είδους άτομα ευδοκίμησαν πάντοτε σε περιόδους γενικευμένης ηθικής παρακμής και συγχύσεως. Βρίσκοντας «πάτημα» στην έλλειψη βαθιάς παιδείας (που εσκεμμένα κατά καιρούς επιβλήθηκε) στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, στην εξαθλίωση-αποχώρηση από τις πρωταρχικές Αρχές του Γένους και παίρνοντας λαβή από τις συγκυριακές αδυναμίες ή ανάγκες που παρουσιάζονταν, ασελγούσαν απέναντι στην ίδια τη φύση και τον προορισμό του Ελληνισμού μετατρέποντας τον από δύναμη φωτισμού σε αβέλτερο χάος. Όπως αναφέρθηκε όμως και νωρίτερα, υπάρχουν Κριτές πέρα και πάνω από εμάς που μέσω των επίγειων εκφραστών τους φροντίζουν για την μακροπρόθεσμη και ολική απονομή δικαιοσύνης (Νέμεση) απέναντι προς όλους τους υβριστές.

ΜΕΡΟΣ Γ’ – H ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ, ΤΟ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΟ ΕΛΛHNIKO ΚΡΑΤΙΔΙΟ

Οφείλουμε να ξεκινήσουμε από μια απλή, θλιβερή, αλλά καθοριστική παραδοχή. Η Επανάσταση του ’21, παρόλες τις αιματηρές και πολύχρονες θυσίες των αγωνιστών που έλαβαν μέρος, οδήγησε σε μια ταπεινωτική κηδεμονία από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) που εξελίχθηκε με την πάροδο των δεκαετιών σε αποκλειστικό σχεδόν πατρονάρισμα της Αγγλίας. Η χώρα, εξασφαλίζοντας διομολογήσεις και δάνεια με εξευτελιστικούς όρους από τους αγγλοεβραίους τραπεζίτες-τοκογλύφους προκειμένου να καλύψει τα έξοδα της Επαναστάσεως, βρέθηκε από την αρχή χρεωμένη και οικονομικά εξαρτημένη. Λίγο αργότερα, με τον ατυχή πόλεμο του 1897 και την προκύψασα πτώχευση, ετέθη σε Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (Δ.Ο.Ε.), οι συνέπειες του οποίου κράτησαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Κατόπιν δε του Β’ Παγκοσμίου και τη νίκη των Συμμάχων επί του Άξονα, οδηγηθήκε στην τυπική υποτέλεια κάτω από την μπότα των Η.Π.Α. (σχέδιο Marshall).

Οι προαναφερθείσες δυνάμεις (και όσες παρασκηνιακά τις υποβοηθούσαν), κινούμενες με αποκλειστικό γνώμονα τα μονομερή τους συμφέροντα, φρόντισαν για τη συστηματική απομύζηση και αποδυνάμωση των παρακαταθηκών μιας μάλλον...πετσοκομένης «ανεξάρτητης Ελλάδος», όπως επίσης και για τη στέρηση της από την ικανότητα να ορθοποδήσει και να μετατραπεί ξανά σε ισχυρή γεωπολιτική δύναμη στο χώρο της ευρύτερης Μεσογειακής Λεκάνης και της Μέσης Ανατολής ως αντικαταστάτης της θνήσκουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η πρωτοβουλία και η δυνατότητα διεύρυνσης των ελλαδικών συνόρων περνούσε πάντοτε από την έγκρισή τους. Το ίδιο ισχύει και για τον διορισμό των εκάστοτε κρατούντων και τον προσδιορισμό του πολιτεύματος. Οι ελλαδίτες εκπρόσωποι κάθε χώρας-κηδεμόνος συχνά συγκροτούσαν φατρίες και συγκρούονταν μεταξύ τους για μια επίπλαστη επικράτηση, συναγωνιζόμενοι για το ποιός θα πρωτοπροσφέρει στους πατρόνους του τις καλύτερες (και συνήθως πιο προδοτικές) υπηρεσίες. Έτσι όμως μειώναν, έστω και ασυνείδητα, ακόμη περισσότερο τις ελάχιστες δυνατότητες του κρατιδίου να αποκτήσει κάποιας μορφής αυτοδυναμία ή αυτοκυριαρχία.

Τα εδάφη που σταδιακά εκχωρήθηκαν στο νεοσύστατο κρατίδιο περιελάμβαναν ελάχιστο μόνο μέρος από το ζωτικό γεωγραφικό χώρο που κατείχαν ανέκαθεν οι Έλληνες, είτε επί της αρχαιοελληνικής επικράτειας είτε επί της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Κατ’ ουσίαν, αυτό που πέτυχαν οι άτυποι διοικητές του κατασκευασμένου «ελληνικού» προτεκτοράτου ήταν να διευκολύνουν την πληθυσμιακή και γεωγραφική συρρίκνωση του Ελληνισμού (παραστατικότατος είναι ο συμπεριλαμβανόμενος χάρτης που απεικονίζει τα στάδια του τεράστιου ξεριζωμού του Ελληνισμού κατά τους 2 τελευταίους αιώνες). Κατά συνέπεια, το όνομα του σύγχρονου κρατιδίου «Ελλάς» ή «Ελλάδα» αποδειχθηκε εκ των πραγμάτων παντελώς ψευδεπίγραφο και καταχρηστικό, εφόσον αυτό που επεχείρησε να περιγράψει δε συνιστούσε παρά ένα αισχρό ανελεύθερο έκτρωμα, οικτρό ικρίωμα και ύβρη ως προς την υψηλή Ιδέα που αντιπροσώπευε η λέξη «Ελλάς» ανά τις χιλιετίες.



Το βάρος της ευθύνης όμως δε βαραίνει αποκλειστικά τους ξένους επικυρίαρχους. Επιβαρύνει πρωτίστως και κυρίως τους ίδιους τους Έλληνες που τους προσέφεραν λαβή και αφορμή να παρέμβουν. Οποιοσδήποτε επιχειρήσει έναν συνολικό απολογισμό της ελληνικής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής από τις απαρχές του κρατιδίου, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα και χωρίς τις παρωπίδες της όποιας κομματικής σκοπιμότητας, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το μόνο που έχουν να επιδείξουμε είναι μια ατελείωτη σειρά από στρατηγικά λάθη, αποτυχιών και λανθασμένων χειρισμών. Ως συνέπεια αυτών ακριβώς των αδυναμιών, δημιουργήθηκε στα μεγάλα στρώματα του ελληνικού λαού, κατά τρόπο εγκληματικό και ολέθριο, ένα συναίσθημα εντεινόμενης αδιαφορίας, απογοήτευσης και απαξίωσης που έχει την αντανάκλασή του περισσότερο σήμερα από οποτεδήποτε άλλοτε στον πολιτικό κόσμο της χώρας, καθώς και στον κοινωνικό της ιστό. Ο νεοέλλην πολιτικός εγκατέλειψε την επιδίωξη του εθνικού συμφέροντος και εξέπεσε στο κυνήγι του εύκολου πλουτισμού, του εφησυχασμού, του βολέματος δίδοντας ρεσιτάλ μειοδοσίας και παλιανθρωπιάς. Ο υπάλληλος, ο τεχνίτης, ο έμπορος και ο επαγγελματίας, διακρίνοντας την απροσχημάτιστη ασυδοσία του κράτους και όντας βουτηγμένοι στην ηθική απαιδευσιά, μετεβλήθησαν σε όρνια, τυφλά αρπακτικά, για να προλάβουν να γευματίσουν πάνω από το πτώμα μιας ψυχορραγούσας κρατικής οντότητας, δίχως να λογαριάζουν και να συνειδητοποιούν τις συνέπειες των πράξεών τους.

Οι ανάξιοι ηγέτες του σήμερα μοιράζονται την ευθύνη με τους εκπαιδευτικούς για την κατάντια της παιδείας, της πνευματικής και πολιτισμικής αλλοτρίωσης και την εσκεμμένη παραπληροφόρηση, τον ηθικό εκμαυλισμό της νεολαίας και την προώθηση εσφαλμένων προτύπων. Οι δυνατότητες πραγματικής έρευνας στα πανεπιστήμια χάθηκε μέσα στις κλίκες, στα κυκλώματα συμφερόντων, την ευνοιοκρατία και στην προσφορά εκδουλεύσεων των φοιτητών στους συμβεβλημένους με συμφέροντα καθηγητές (ειδικά στο κρίσιμο επίπεδο μεταπτυχιακών και διδακτορικών). Η δωρεάν παιδεία αποτελεί πλέον μάλλον κακόγουστο ανέκδοτο, την ίδια ώρα που η παραπαιδεία ανθεί και απομυζεί οικονομικά τις περισσότερες ελληνικές οικογένειες. Τα εκπαιδευτικά βιβλία και η διδακτέα ύλη κανονίζονται και προσαρμόζεται ώστε να είναι σύμφωνα με τις πεποιθήσεις εκάστοτε κυβέρνησεις και να εξαιρούνται όσες πληροφορίες «ενοχλούν» το καθεστώς.

Η άμυνα, η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική από την αρχή είχαν μετατραπεί αντί για όργανο προάσπισης και διεκδικήσεως των εθνικών δικαίων σε μηχανισμό κατακερματισμού, εκχωρήσεων και υποχωρήσεων. Χρειάζεται να θυμίσουμε την ανεκδιήγητη πολιτική των εκάστοτε ελληνικών κυβερνήσεων στην αντιμετώπιση της Μουσουλμανικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη; Τα τραγικά λάθη, την απαράδεκτη υποχωρητικότητα, την εθελοτύφλωση και αβελτηρία μπροστά στην εξόντωση του Ελληνισμού της Πόλης, της Ανατολικής Ρωμυλίας, αλλά και του Πόντου, της Ιωνίας και του λοιπού Μικρασιατικού Ελληνισμού; Την ανυπαρξία στρατηγικής για την πρόληψη και αντιμετώπιση της προπαγάνδας των Σκοπίων στο δήθεν «Μακεδονικό»; Το ξερίζωμα του Ελληνισμού της Αιγύπτου; Τους αυτοκαταστροφικούς χειρισμούς του Κυπριακού και Βορειοηπειρωτικού; Τη δημιουργία και συντήρηση «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο; Πραγματικά από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς...

Τα ξένα και εντόπια οικονομικά συμφέροντα ευνόησαν τη σύσταση ενός υδροκέφαλου (και επομένως εύκολα ελεγχόμενου) Αθηνοκεντρικού κράτους. Ειδικά μεταπολεμικά, οι ποικιλώνυμες κυβερνήσεις δρούσαν μάλλον ως διαχειριστές περιορισμένου χρόνου και ευθύνης περισσότερο ενός Αθηναϊκού κράτους που συγκέντρωνε σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού της χώρας, παρά ως εθνικοί κυβερνήτες του τμήματος εκείνου του Ελληνισμού που είχε υποτιθέμενα αποκτήσει τη δική του κρατική υπόσταση και ανεξαρτησία. Πως αντιδρά, μέσα στη δίνη τον κρίσεων αυτό το υδροκεφαλικό τερατούργημα; Παραζαλισμένο μάλλον από τα διεθνή γεγονότα και τις έντονες μεταβολές που σημειώνονται σε παγκόσμια κλίμακα, απορροφημένο από τα τεράστια δημοσιονομικά προβλήματα που είναι υποχρεωμένο να επιλύσει σε σύντομο χρονικό διάστημα, με μια οικονομία υπό διάλυση, παραπαίει ανάμεσα στις συμπληγάδες του διπολισμού, του μικροκομματισμού και της εξάρτησης από τον εξωτερικό παράγοντα λόγω των επειγουσών δανεικών συνθηκών.

Αναρωτώμεθα αλήθεια αν η πολυδιαφημισμένη και υπερεξωραϊσμένη Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και μετέπειτα Ένωση, στην οποία σύρθηκε να συμμετάσχει ο λαός του κρατιδίου δίχως καν να ερωτηθεί με δημοψήφισμα (όπως «δημοκρατικά» υποτίθεται ότι εδικαιούτο) θα οφελήσει ή θα βλάψει μακροπρόθεσμα την Ελλάδα; Aπαιτεί τόση πολύ σκέψη για να συλλάβουμε, ότι όλες αυτές οι υπερεθνικές ομοσπονδίες δε συγκροτούν παρά μια ακόμη μέθοδο μαντρώματος για αποτελεσματικότερο έλεγχο και εκμετάλλευση από τους σύγχρονους διεθνείς εξουσιαστές; Ποιά απατηλή ασφάλεια μας προσφέρει έναντι των εθνικών μας αντιπάλων; Που οδήγησε την αγροτική παραγωγή του τόπου; Σε ποιό απελπιστικό σημείο έχει ωθήσει την αποβιομηχάνιση; Είναι εμφανές ότι το κρατίδιο στο οποίο κατοικούμε προορίζεται από τους μέντορες της Παγκοσμιοποίησης στην καλύτερη περίπτωση για τουριστικό θέρετρο και κέντρο παροχής σχετικών υπηρεσιών, ενώ στην χειρότερη σε ένα κατακερματισμένο πολυφυλετικό και πολυπολιτισμικό συνοθύλευμα, απόλυτα υποταγμένο και χωρις καμμία απολύτως δυνατότητα να καταφέρει να ορθώσει ξανά ανάστημα. Ποιός ο ρόλος και οι ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών; Ποιές των ψηφοφόρων που τους εξέλεξαν;

Σύντομα δε εξανεμίζονται ή διακόπτονται τα περίφημα χρηματοδοτικά βοηθήματα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες της προς ανατολάς διευρύνσεώς της, αφήνοντας το φερέφωνο κρατίδιο μας στα πρόθυρα μιας νέας εντονότατης οικονομικής κρίσεως, τιθέμενο πιθανότατα αντιμέτωπο με εκφυλιστικά φαινόμενα τύπου Αργεντινής, συστηματικές πτωχεύσεις και συνολική κατάρρευση εκ των έσω. Τα πρώτα συμπτώματα έχουν αρχίσει να διαφαίνονται και κλιμάκωση τους προβλέπεται μετά το πέρας των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 (αν τελικά πραγματοποιηθούν, όπως λέει κάποια γνωστή φυσιογνωμία) . Μένει ίσως μονάχα να διαφανεί αν η «Ελλάδα» θα φθάσει να γίνει για άλλη μια φορά αντικείμενο Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (από την πλήρως σιωνοκίνητη Παγκόσμια Τράπεζα και με όλες τις αλυσιδωτές συνέπειες για την εθνική ακεραιότητα του κράτους) ή αν υπάρξει δυνατότητα να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο-χαριστική βολή.

Η τελευταία δεκαετία, με την ανάληψη της φαινομενικής Πλανηταρχίας από τις Η.Π.Α. (εφόσον ουσιαστικά τον νευραλγικό έλεγχο της Ομοσπονδίας τον κατέχουν παρασκηνιακά τα περίφημα λόμπυ -προεξάρχοντος του σιωνιστικού- μαζί με τις διάφορες ομάδες συμφερόντων), η υποτέλεια του ελλαδικού κράτους στα κελεύσματα των εξουσιαστών του έχει καταστεί σχεδόν ολοκληρωτική. Τα σύνορα άνοιξαν από τα εγχώρια πειθήνια όργανά τους και εκατοντάδες χιλιάδων Αλβανών, κυρίως, λαθρομεταναστών κατέκλυσαν τη χώρα. Αντί να εκδιωχθούν πάραυτα, ενθαρρύνθηκε από διάφορα κέντρα η πάσει θυσία παραμονή τους ως δήθεν φθηνό εργατικό δυναμικό. Το αποτέλεσμα; H κατακόρυφη άνοδος της εγκληματικότητας, οι ληστροσυμμοριακές επιδρομές, οι φόνοι, η αύξηση της ανασφάλειας των ελλαδιτών, η συγκρότηση διαφόρων ειδών μαφίας-προστατών και εκβιαστών, η τρομοκράτηση του πληθυσμού και πάνω από όλα η δημιουργία μιας άνευ προηγουμένου δημογραφικής παγίδας: Οι Αλβανοί, με γεννητικότητα 1 προς 4 (σε αντίθεση με την 1 προς 0.85 υπογεννητικότητα των Ελλήνων) κινδυνεύουν σε διάστημα πολύ λιγότερο του μισού αιώνα να αποτελούν το ήμισυ του ελλαδικού πληθυσμού... με την εφιαλτική προοπτική έως τα τέλη του 21ου αιώνα οι Έλληνες στην καταγωγή να συνιστούν μοναχά μια απειροελάχιστη μειονότητα στον ίδιο τους τον τόπο. Έχουμε να κάνουμε με μια πρωτοφανή άλωση εκ των έσω, δια της μορφής του Δούρειου Ίππου, που πολύ μεθοδευμένα επέβαλαν τα ξένα κέντρα και που πολύ αβασάνιστα έσπευσαν να εξυπηρετήσουν οι πρόθυμοι εγχώριοι προδότες τόσων αγώνων για ανεξαρτησία. Οι ψηφοθηρικές «ελληνοποιήσεις» Αλβανών, κατοίκων όμορου δηλαδή κράτους με σαφώς διατυπωμένες μειονοτικές διεκδικήσεις προς τον σημερινό ελλαδικό χώρο (Τσαμουριά, τσάμικο κλπ) αποτελούν ίσως την πιο καλοκουρδισμένη βόμβα που ετέθη έως σήμερα στα θεμέλια αυτού του θνησιγενούς μορφώματος, που εσφαλμένα καλείται «Ελλάς».

Το σκηνικό γίνεται δυστυχώς εξίσου ζοφερό αν θελήσουμε να ανατρέξουμε στο φαινόμενο των εντοπίων διαπλεκομένων οικονομικών συμφερόντων με τις σύγχρονες κυβερνήσεις, που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις τείνει να επιβληθεί ως πάγια οικονομικοπολιτική τακτική για την διαιώνιση της εξουσιαστικής μέγγενης που προσπαθούν να επιβάλλουν εις βάρος των πολιτών αυτού του τόπου. Εταιρείες και «ευνοούμενοι» της Νέας Τάξης διοχετεύουν εκβιαστικούς όρους σε ένα υπό ομηρία πολιτικό κατεστημένο. Oι κανόνες του παιχνιδιού ορίζονται εδώ και καιρό από μια ιδιότυπη ολιγαρχία πλουτοκρατών. Σκιωδώς ο τόπος εναρμονίζεται με τα επιχειρηματικά συμφέροντα μιας ανήθικης νομενκλατούρας, η οποία έχει πλέον στα χέρια της μεγάλη μερίδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης(=χειραγώγησης απαίδευτων μαζών). Αυτή είναι που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις στις μέρες μας, ως πιστός και διορισμένος με τη σειρά της εντολοδόχος των κελευσμάτων της πνευματικής (και ουχί μόνο) μητρός της Σιών.

Κι ενώ όλα αυτά συνέβησαν, συμβαίνουν και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, με σαφείς τάσεις επιδεινώσεως, ο μέσος «νεοέλλην» πολίτης του ελλαδικού κρατιδίου μοιάζει σαν να θέλει να αποστασιοποιηθεί από κάθε επαφή με την πραγματικότητα, καταφεύγει στην εθελοτυφλία, αναλίσκει συστηματικά τον φθίνοντα και υπερπολύτιμο χρόνο (και χρήμα) του στις καφετέριες, τα κέντρα διασκέδασης, τον «ψευτοχαβαλέ», τις ατέρμονες ανούσιες συζητήσεις, την ωραιοπάθεια, την αυταρέσκεια, τα κουτσομπολιά, τις κατινιές, την υποκρισία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τον ωχαδελφισμό και την μοιρολατρία, ενώ μεταχειρίζεται την οικογένεια, τους προγόνους και την πατρίδα του περίπου ως σκουπίδι. Η αυτοσυνειδησία έχει αγγίξει επίπεδα ναδίρ, ενώ το σκηνικό όπου παίζεται το δράμα του θυμίζει τελευταίες μέρες της Πομπηίας και του Βυζαντίου μαζί, αλλά σε μια χειρότερη, πιο παρατεταμένη, μίζερη και βασανιστική έκδοση. Λέξεις όπως χρέος, τιμή, καθήκον, αξιοπρέπεια, φιλότιμο, αρετή, ήθος ακούγονται περίπου κινέζικες στα αυτιά του νεοέλληνα, αυτής της άβουλης καταναλωτικής μαριονέτας, αυτού του παρωπιδικού ερμάριου που έντεχνα έχει αφεθεί να πνίγεται από την εξαθλιωμένη καθημερινότητά του. Ας αναλογιστούμε την κατάσταση που βρισκόμαστε και ας προβληματιστούμε σοβαρά, έστω και για μια φορά στη ζωή μας... Μήπως κάποτε πρέπει να περάσουμε στην ουσιαστική δράση και να πάρουμε στα χέρια μας τη μοίρα αυτού του τόπου; Μήπως πρέπει έστω και στην έσχατη στιγμή να παύσουμε να τρώμε τις σάρκες των επερχομένων γενεών, να ξυπνήσουμε και να αναζητήσουμε τρόπους για να διασώσουμε ότι μπορεί πια να διασωθεί από το «Ελ-ληνικόν» αυτού του τόπου; Υπάρχει ορατή ελπίδα μέσα σε αυτόν τον ασφυκτικό κλοιό;

Μωροί κι ανήθικοι θνητοί και άξεστοι ραγιάδες
Πως καταντήσατε έτσι ωρέ την ένδοξη Ελλάδα...
Στα γόνατα να εκλιπαρεί, χιλιοκουρελιασμένη...
Να κλωτσούν τον πόνο της, να πέφτει ντροπιασμένη...

Δεν είναι πια ο τόπος μου, δεν τον χωρά ο νους μου
Δεν είναι εδώ που λάτρεψα τους άγιους, τους θεούς μου

Ας ήταν να τον δω ξανά, μια μέρα ν’αναπνέει
Και τη ζωή μου θα ‘δινα, όση κι αν απομένει

Με όσους πια αντέχουνε και όσους πια μπορούνε
Μαζί να συμμαχήσουμε, το όρος ν’ανεβούμε
Μαζί να υποφέρουμε, για όσους μας πονέσαν
Τον Ήλιο να ‘βρουμε κορφή, το δίκιο που μας κλέψαν

 Δημοθοίνια

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"