ο Κύριος (καπιταλιστής) είναι κότα

 Αθανάσιος Δρατζίδης, Αλεξανδρούπολη

Εάν, φίλες και φίλοι, κλείσουμε σε ένα περιορισμένο χώρο δέκα (10) κότες για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα αγχωθούν και θα αρχίσουν να τσιμπάνε η μια την άλλη. 

Προφανώς, το τσίμπημα της άλλης κότας είναι αγχολυτικό. Και θα θέλουν βέβαια να τσιμπάνε χωρίς να τσιμπιούνται: να μεταβιβάζουν το άγχος τους παρά να υφίστανται αυτό των άλλων. Κάθε κότα θα δημιουργήσει με κάθε άλλη μια σχέση: μόνο σε τσιμπάω, και τσιμπάω και τσιμπιέμαι, μόνο τσιμπιέμαι. 

Έτσι, λοιπόν, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός θα εγκαθιδρύσει μια ιεραρχία: στην κορυφή της θα είναι η κότα που μόνο τσιμπάει, η κ1, ενώ στο πάτο της αυτή που μόνο τσιμπιέται, η κ10. 

Μεταξύ αυτών θα υπαρξουν οι άλλες κότες: λ.χ., η κ2 θα τσιμπιέται από την κ1 και θα τσιμπάει όλες τις άλλες, η κ3 κλπ. 

Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε Κυρία κότα την κ1, την κ2 Υποτελή Κυρία Κότα, κλπ. και την κ10, Υποτελή Κότα.

Συνήθως, η κ10 πεθαίνει και τη θέση της τη παίρνει η κ9, η οποία ήταν Υποτελής Κυρία Κότα και υποβιβάστηκε σε Υποτελή Κότα. Το πόσες κότες θα μείνουν, θα εξαρτηθεί από τον υπάρχοντα χώρο.

Ο Μαρξ και ο Λένιν μας είπαν ότι το κεφάλαιο δεν είναι χρήματα ή εργαλειομηχανές ή οτιδήποτε άλλο αλλά είναι μια κοινωνική σχέση που βασίζεται στη διαταγή: ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος διατάζει τον παραγωγό του κοινωνικού πλούτου. Οι Κύριοι ...
καπιταλιστές όμως δεν έχουν την ίδια ισχύ, δεν θα φτάσουμε ποτέ σε έναν καπιταλισμό που οι Κύριοι, τα Κεφάλαια, θα έχουν την ίδια ισχύ. [Άρα, η θεωρία της παγκοσμιοποίησης είναι πατάτα - περιφρονούμε την πατάτα και την χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε περιφρόνηση επειδή αλλοιώνεται (σαπίζει, φυτρώνει) γρήγορα].  Δεν θα έχουν ποτέ την ίδια ισχύ διότι ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Και επειδή ανταγωνίζονται και έχουν μια δοσμένη ισχύ, θα δημιουργηθεί μεταξύ τους μια ιεραρχία: θα υπάρχει ένας Κύριος που μόνο θα διατάζει, θα τον πούμε Κ1, ένας που μόνο θα διατάζεται, ο Κ10, και άλλοι που θα διατάζουν και θα διατάζονται. Ο Κ2 θα διατάζεται από τον Κι και θα διατάζει όλους τους άλλους. Επειδή ο Κ2 θα διατάζεται από τον Κ1 θα τον ονομάσουμε Υποτελή Κύριο 2, ΥΚ3,  κλπ. Εννοείται ότι κάθε υποτελής Κύριος θέλει να ανέβει στην ιεραρχία, την οποία θα ονομάσουμε ιμπεριαλιστική αλυσίδα: να διατάζεται από λιγότερους και να διατάζει περισσότερους. Και επειδή το περιεχόμενο της διαταγής είναι η αρπαγή και καταστροφή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, διατάζω περισσότερους σημαίνει αρπάζω περισσότερα, άρα γίνομαι πιο ισχυρός. Και,  βέβαια, εάν ανακατέψουμε δόσεις Αριστοτέλη, αναρχισμού, ψυχανάλυσης και του απαραίτητου μεταδομισμού, θα βγει μια σάλτσα που θα λέγεται ‘η διαταγή είναι εκτόνωση άγχους’. Όταν διατάζουμε, εκτονώνουμε, διοχετεύουμε  το άγχος μας. Η διαταγή είναι καυλωτική. Ο φόνος, η  απόλυτη διαταγή, είναι άκρως καυλωτικός, ακαριαία αγχολυτικός και εφιαλτικά αγχογόνος;

Ο ΥΚ10, αυτός που διατάζεται από τους άλλους παραμένει Κύριος, παρόλο που δεν διατάζει άλλον Κύριο; Ναι, παραμένει Κύριος. Διότι, όπως είπαμε, το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση, άρα ο ΥΚ10 δεν σχετίζεται μόνο με τους άλλους εγχώριους Κυρίους αλλά και με το άλλο μέλος της κεφαλαιακής σχέσης, τον παραγωγό του κοινωνικού πλούτου. Αλλά σε ένα δοσμένο σημερινό κοινωνικό σχηματισμό, στον οποίο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής και αρπαγής του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου είναι ο καπιταλιστικός ( η εργασιακή δύναμη αγοράζεται ως εμπόρευμα. δηλαδή το χρήμα γεννάει χρήμα, δηλαδή χρησιμοποιείται ως μέσον αρπαγής), οι Κύριοι δεν έχουν την ίδια ισχύ, ανταγωνίζονται μεταξύ τους και εγκαθιδρύουν μια ιεραρχία, στη κορυφή της οποίας είναι ο ΥΚ10, ο οποίος διατάζεται από όλους τους ξένους Κυρίους, διατάζει όμως όλους τους εγχώριους και γι αυτό θα τον ονόμασουμε κυρ1. (ΥΚ10 = κυρ1) Ο κυρ2 διατάζεται από τον κυρ1 και θα διατάζει όλους τους άλλους, ο κυρ3 κοκ. Από τον μεγαλύτερο Κύριο (αστό) κατεβαίνουμε όλο και σε πιο μικρούς Κυρίους, τους μικροαστούς. Στο πάτο της ιεραρχίας βρίσκεται ο υ.π.10, ο υποτελής Παραγωγός. Ανάμεσα στους Κυρίους και τον υποτελή Παραγωγό βρίσκονται κάποιοι που είναι και Κύριοι και Υποτελείς, είναι οι γνωστοί (αυταπασχολούμενοι) πολίτες (π).(Μπλιάχ!)

Μετα από όλα αυτά που είπαμε, θα μπορούσαμε να ανταπαραβάλλουμε και να συγκρίνουμε τις παραπάνω ιεραρχίες. Θα έχουμε λοιπόν:

κι           Κ1            κυρ1

κ2          Κ2            κυρ2

κ3          Κ3            κυρ3

κ4          Κ4            κυρ4

κ5          Κ5            κυρ5

κ6          Κ6           κυρ6

κ7          Κ7           κυρ7

κ8          Κ8           κυρ8

κ9          Κ9           π9

κ10        Κ10         υ.π. 1ο

Με κριτήριο σύγκρισης τη θέση στην φυσική ιεραρχία του κοτετσιού, στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα και στην κοινωνικη ιεραρχία,  μπορούμε να πούμε ότι κ1 = Κ1  = κυρ1. Ο Κύριος1 και ο κυριος1 συμπεριφέρονται όπως ακριβώς η έγκλειστη κότα1. Η διαπίστωση αυτή μας ωθεί να αναρωτηθούμε εάν ο Κύριος1 καιο κυριος1μ και όλοι οι άλλοι, είναι έγκλειστοι.

Μετά από όλα αυτά, ας διαβάσουμε με τη βοήθεια του παραπάνω πίνακα την σημερινή οικονομική, κοινωνική, πολιτική, στρατιωτική κατάσταση. Που θα βάλω εγώ τον εαυτό μου, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, οικοδόμος, καλουπατζής, άνεργος, με άνεργη γυναίκα και δυο μικρά παιδιά; Είναι σαφές, είμαι ο υ.π.10: όλοι με τσιμπάνε, όλοι με διατάζουν, δεν τσιμπάω κανέναν, δεν διατάζω κανέναν. Προς το παρόν, δεν έχει σημασία εάν δεν μπορώ ή δεν θέλω. Που θα βάζαμε τον Γιώργο Παπανδρέου, τον πρωθυπουργό μας, το καμάρι μας, τον ισχυρότερο σήμερα πολιτικά Κύριο (με μουστάκι); Είναι ο κυρ10 άρα ο Κ10. Που θα βάζαμε το ελληνικό κεφάλαιο; Στη θέση του Κ10. Ήταν στην Κ9, με Κ10 τις χώρες των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης αλλά υποβιβάστηκαν και τώρα το τσιμπούνε όλοι – αν και συνεχίζει να ψιλοτσιμπάει αριστερά δεξιά. Ο Κ1ο δεν παύει να είναι ιμπεριαλιστής Κύριος.

Και τελικά, υπάρχει μόνο ένας που όλοι τον τσιμπάνε και τον διατάζουν αλλά δεν τσιμπάει και δεν διατάζει κανέναν. Δεν είναι ένας, είναι δισεκατομμύρια, είναι το πλήθος των υποτελών Παραγωγών ολόκληρου του πλανήτη. Γιατί μας τσιμπάνε; Μας τσιμπάνε και αποσπούν κομμάτια από την ύπαρξή μας διότι για να ξεπεράσουν το άγχος τους, την κρίση τους, που είναι η μείωση των κερδών τους, της λείας τους, δεν φτάνει που μας κλέβουν όταν εργαζόμαστε (απλήρωτη εργασία, υπεραξία), δεν φτάνει που δεν μας δίνουν αυτά που μας έδιναν (περικοπες) , αλλά δε προλαβαίνουν να μας πληρώσουν, μας την πέφτουν να αρπάξουν ότι μας έδωσαν (μεροκάματο, μισθός),  χρησιμοποιώτας τα εμπορεύματα και το χρήμα ως μέσον αρπαγής. Σε λίγο θα βγάλουν και τα όπλα, θα αποκαλυφθεί ότι είναι ένοπλοι ζητιάνοι. Ο σκοπός τους, η κομβική τους επιθυμία, ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουν τη κρίση τους είναι να μας πάρουν και τα σώβρακα, να μας βάλουν να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί, σε όλη μας τη ζωή. Εκείνο το ανέκδοτο με το τρελό που νόμιζε ότι είναι καλαμπόκι, τελείωνε ως εξής: ο θεραπευμένος τρελός αναρωτήθηκε: εγώ ξέρω ότι δεν είμαι καλαμπόκι, οι κότες το ξέρουν;

Τώρα, τώρα που μπορούμε να εργαζόμαστε, όλοι και όλες,  λίγους μήνες το χρόνο, χωρίς καμιά απολύτως (καπιταλιστική ή σοσιαλιστική) ανάπτυξη – η οποία είναι παντελώς ανέφικτη, εξ αιτίας της φύσης της κρίσης (υπερσυσσώρευσης) -  αλλά μέσω της διεύρυνσης του εμμενούς κομμουνισμού και της  κομμουνιστικής αναδιάρθρωσης της παραγωγής, τώρα επιχειρούν να μας κάνουν δούλους. Γνωρίζοντας λοιπόν την βασική επιδίωξη του Κυρίου, που δεν είναι παρά μια αντίστασή του στις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες, μπορούμε να καθορίσουμε και την δική μας διπλή κομβική επιδίωξη, την οποία όλες οι άλλες θα πλαισιώσουν:

εξάμηνη εργασία, όπως βολεύει στον καθένα και στη καθεμιά (μέρα πάρα μέρα, βδομάδα παρά βδομάδα, μήνα παρά μήνα, εξάμηνο παρά εξάμηνο) για να εργαζόμαστε όλοι και χωρίς να εξαντλούμαστε, και

μισθός για όλους και όλες, μιας και ο παραγόμενος πλούτος είναι τεράστιος.

badarts

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"