Οικονομία κλίμακας

Δεν ενεργούμε εμείς, το σύστημα είναι που σημαίνει

Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Οικονομία κλίμακας είναι όταν πολλές μονάδες ενώνονται μαζί περιορίζοντας τις απώλειές τους, παράγοντας έργο κατά μια εξελικτική πορεία.

Η αρχή του γεγονότος αυτού μοιάζει σαν τα πολλά σπίτια ή άτομα που ενώνονται μεταξύ τους όταν είναι στην ανάγκη. Η στενή επαφή τους μειώνει τις ενεργειακές δαπάνες σαν μια πολυκατοικία ή οικογένεια όπου το ένα διαμέρισμα ή άτομο ζεσταίνεται από το άλλο, ως εκ τούτου κατεβάζουν σε χαμηλότερη στάθμη τα ατομικά τους καλοριφέρ. 

Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι η σύμπραξη αυτή δομείται από τον εξαναγκασμό και καταρρέει από την απραξία, καθώς αυξάνεται μεν η ισχύς του συστήματος αλλά μειούται παράλληλα και αυτή των μονάδων. 

Ο λόγος που επιφέρει την όποια γέννηση είναι ο θάνατος και ο λόγος της ύπαρξης του θανάτου είναι η ζωή. Θα έλεγε, κάποιος, ότι ζωή και θάνατος κυλιούνται σφιχταγκαλιασμένοι πάνω σε σκληρά αλώνια, προσδίδοντας η ζωή στο θάνατο χτυπήματα αθανασίας και ο θάνατος στη ζωή τα χάδια του ταρτάρου. Έχουμε, δηλαδή, γάμο με κηδεία, όπου το γέννημα που θα προκύπτει θα είναι πάντα θνησιγέννητο.

Αυτό όμως που δεν είναι θνησιγέννητο είναι το σύστημα το οποίο παράγει το γεγονός αυτό, εξ αρχής του κόσμου. Η οικονομία κλίμακας αποτελεί το νομοθετικό πλαίσιο της συναλλαγής της φύσης. Μιας συναλλαγής κατά την οποία επαναλαμβάνονται αρχέτυπα πάνω σε εναλλασσόμενο σταθερό μοτίβο.
...

Η οικονομία κλίμακας είναι η αρχή της φυσικής οικονομίας. Οικονομώ, σημαίνει νέμω-κατανέμω τα του οίκου μου εντός του οίκου μου με δικαιοπραξία, η οποία βασίζεται στην τίση, που σημαίνει πεπρωμένο και νέμεση, ασαφείς προσδιορισμοί που παραπέμπουν ότι το δίκαιο στη φύση δεν υπάρχει κατά τα ανθρώπινα δεδομένα αλλά από τα ακαθόριστα γεγονότα. Αλληλο-κατανέμω, επομένως, κατά την οικονομία, τα του οίκου μου στον οίκο μου, «σωστά» και φυσικά με φόβο για αυτή τη δικαιοπραξία, ως εκ τούτου περιορίζομαι στα απαραίτητα, σταθμίζοντας διαρκώς ανάγκες. Αυτή είναι η αρχή της φυσικής οικονομίας, η πρόβλεψη για το προσδοκώμενο απρόβλεπτο.

Βιολογικά, το φαινόμενο της οικονομίας κλίμακας που αρχίζει από την αλληλεξάρτηση, ξεκινά σε πρώτη φάση όταν μαζεύονται πολλά κύτταρα μαζί περιορίζοντας τις θερμιδικές απώλειές τους. Σε δεύτερη φάση, η σύμπραξη αυτή τους αποδίδει όφελος καθώς παράγουν μεγαλύτερο έργο με μικρότερο ενεργειακό κόστος. Σε τρίτη φάση, θα κάνουν στην ακμή τους την υπέρβαση, γενώντας ένα ον ανάλογο προς τον εαυτό τους, αλλά αυτό το νέο ον θα είναι όχι μόνο η ζωή αλλά και ο θάνατός τους. Ο σπόρος του καρπού της λίμπιντο είναι ζωή και θάνατος, συγχρόνως. 

Εξελικτικά, από τη συνεργία των μονάδων στην οικονομία κλίμακας, το κάθε κύτταρο, ον ή σύστημα, καθώς ευνοείται από τη σύμπραξη αυτή θα ζει περισσότερο, αλλά καθόσον περιορίζεται η εντροπία του θα υποβαθμίζεται η ενέργειά του. Κατά τον τρόπο αυτό γίνεται μακροβιότερο μεν αλλά λιγότερο ενεργό, μεγαλύτερο σε έκταση αλλά και περιορισμένο σε δυνατότητες, ισχυρό ολιστικά αλλά αδύναμο ανά μονάδα, ως εκ τούτου ευρύτερο, πολύπλοκο και αργοκίνητο, όπου στο τέλος, μετά ενός ορίου, καταρρέει, ενώ η φύση μεταλλάσσει ένα άλλο. Παράδειγμα, η φάλαινα μεγάπτερος και ο ελέφαντας που είναι τα μεγαλύτερα όντα στη γη με μεγάλη δύναμη, παίρνουν ελάχιστη τροφή πράγμα που τους προσδίδει μικρή ισχύ ανά κυτταρική μονάδα, γενόμενα καταθλιπτικά, νοιώθοντας ότι η ζωή συνάγει πια με την αντιοξείδωση και αυτή με την ακινησία, οδεύοντας προς το κινούν ακίνητο. Καλό και κακό, είπε ο Ηράκλειτος, στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα. 

Γενικώς, η οικονομία κλίμακας μπορεί να ιδωθεί ως μια εξελικτική διαδικασία μιας παρτίδας εντολών εναλλαγής ζωής - θανάτου, η οποία στο άριστον ή στην ακμή της αναπαράγεται, διατηρώντας τις ισορροπίες. Το σύστημα, δηλαδή, είναι αυτοδημιούργητο, αυτορυθμιζόμενο και αυτοαναπαραγόμενο με νόμους γειτονίας που προέρχονται από έναν μηχανισμό φυσικής επιλογής ο οποίος βρίσκεται στα άνωγα (πέραν της νόησης). Αυτός και δημιουργεί και ισιώνει τις στρεβλώσεις. 

Τα πολιτικά συστήματα και οι μεταλλαγές τους είναι μια τέτοια εντολή και εναλλαγή ισιωμάτων και στρεβλώσεων, οι οποίες βασίζονται στη φυσική οικονομία και δη στην οικονομία κλίμακας, όπου ο άνθρωπος δεν είναι ενεργός αλλά ενεργούμενο. Ο καπιταλισμός «της δικιάς μου σπηλιάς» δημιούργησε τον κουμμουνισμό ως διόρθωση μιας στρέβλωσης που βασίστηκε στην απληστία, τον οποίο προσπάθησε να διορθώσει ο σοσιαλισμός, στον οποίο με τη σειρά του έτεινε να διορθώσει ο διεθνισμός επί του οποίου υποθέτουμε να επιδράει ο οικουμενισμός, με μια διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος «νομίζει» πως μετέχει, μη έχοντας επίγνωση πως είναι ένα πιόνι. Το σύστημα διορθώνει μόνο του τις στρεβλώσεις τις οποίες το ίδιο τις δημιουργεί για να βιώνει, χρησιμοποιώντας εδώ τον άνθρωπο ως μέσον καθώς είναι το ον που κυριάρχησε στη γη. 

Το όποιο σύστημα είναι πολύ ευρύτερο και προγενέστερο του ανθρώπου, επομένως, είμαστε όντως το μέσον ενός συστήματος, δεμένοι στη ροή του, εντασσόμενοι στα οικονομικά μεγέθη, γενόμενοι μιμίδια, πρόσκαιρες βιοαναδραστικές μονάδες ενός παιχνιδιού σικέ, ισόπαλου, που συνεχίζεται αιωνίως, στο οποίο μετέχουμε όχι για τη νίκη, αλλά από το παιχνίδι για το ίδιο το παιχνίδι.

Κλείνοντας με πολιτική χροιά, καθόσον οικονομία = πολιτική, σκεφτόμενοι την κρίση που περνάμε σαν λαός, μπορούμε να πούμε προς τους δικαστές μας… Είμαστε τα ευαίσθητα όντα του συστήματος, αιρετικά, νοητικά, συναισθηματικά, όσο γίνεται αδέσμευτα, ενός ευρύτερου πολιτικο-οικονομικού πλαισίου που πνέει τα λοίσθια ενώ αναγεννάται, πιο ράθυμο και τραγικό. Για το λόγο αυτό, καθώς από τις πράξεις μας σημαίνουμε, πρέπει να μας τρέφετε με τιμές στο πρυτανείο. 

Διότι, δεν διαφθείρουμε εμείς το σύστημα, το σύστημα είναι που διαφθείρει. Στον τόπο ετούτο που υπάρχουν σε κλίμακα και αντιθέσεις σχεδόν τα πάντα, κρίνονται ανάλογα τα πάντα. Ο χώρος μας αποτελεί ένα σπερματολήπτη που παράγει, και αυτό που παράγεται εδώ είναι η πτώση ενός συστήματος, η παρακμή της Δυτικής μας κοινωνίας. Αφήστε τα κιτάπια σας με τα μαθηματικά και δουλέψτε το μυαλό σας. Αντί να μας καταδικάζετε θα έπρεπε να μας προσκυνάτε ή έστω να γινόμαστε αντικείμενο περισυλλογής, βάζοντας το σύστημα στο μικροσκόπιο. Είμαστε ο ευαίσθητος και όχι ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης. Εάν πτωχεύσουμε εμείς, θα είστε ήδη πτωχευμένοι. 

Ελπίζουμε αυτό να γίνει κατανοητό. Ο κοινός νους ανακαλύπτει πάντα το σωστό, το θέμα είναι οι χρονο-καθυστερήσεις. Και στις χρονο-καθυστερήσεις η Ελλάδα δια των Ελλήνων καίγεται. Σε αυτήν την ιερή τη γη, τα γεγονότα τρέχουν γρηγορότερα από τις εξελίξεις. 

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"