Σωτήρης Γλυκοφρύδης: Τσικνοπέμπτη. Ας μιλήσουμε για κρεοφαγία

Άρθρο του Σωτήρη Γλυκοφρύδη 

Ο άνθρωπος είναι παμφάγο ον. Από τα πιθηκοειδή που κατάγεται είναι το μόνο υποείδος που καταναλώνει σε τόσο μεγάλες ποσότητες ζωική πρωτεΐνη. Η ζωική πρωτεΐνη είναι ο ανώτερος τύπος της, καθώς περιέχει στοιχεία και ουσίες που βρίσκονται σε ίχνη μόνο ή και καθόλου στις φυτικές πρωτεΐνες, όπως, υψηλής ποιότητας σίδηρος, εξελιγμένο ιώδιο, Ω3 λιπαρά, βιταμίνες Β12 και D3, καρσιτίνη, κρεατίνη, ταυρίνη, είναι μερικές από αυτές. Τα κρέατα και τα θαλασσινά προκύπτουν οι αναντικατάστατες πηγές τους.

Υπάρχουν ικανές ενδείξεις πως άνθρωπος έγινε αυτό που είναι από την κατανάλωση κρέατος. Το υποστηρίζουν θερμά οι βιολόγοι, επικεντρούμενοι στο ανεπαρκές του γονίδιο της ουρικάσης, μιας ουσίας που υπάρχει έντονα στα σαρκοφάγα ζώα, η οποία μετατρέπει τις πουρίνες, τοξικές ουσίες που προέρχονται από διάσπαση της ζωικής κυρίως πρωτεΐνης να απεκκριθούν από το σώμα με μορφή αμμωνίας. Ο άνθρωπος δεν ισχυροποίησε το γονίδιο αυτό ή το υποβάθμισε κατά την εξελικτική διαδρομή του, πιθανόν επιστρέφοντας στην εποχή των παγετώνων πίσω στην Αφρική.

Είναι σε ισχύ η θεώρηση ότι σε περιόδους πείνας κάποιοι ¨πίθηκοι¨ στράφηκαν στις ζωικές πρωτεΐνες, και αυτό τους έδωσε κάποιο επιβιωτικό πλεονέκτημα. Άσχετα σε ποια προανθρώπινη φάση αυτό συνέβη, δεν μπόρεσαν λόγω έλλειψης στον οργανισμό τους του ενζύμου της ουρικάσης, να παράγουν στις απεκκρίσεις τους την τελική διύλιση, όπως συμβαίνει στα σαρκοφάγα, και αυτή έμεινε στο στάδιο παραγωγής κρυσταλλικού ουρικού οξέος στα ούρα. Η εμφάνιση του οξέος αυτού στον άνθρωπο σηματοδοτεί το ανεπαρκές ή απολεσθέν γονίδιο της ουρικάσης.

Γενικώς ισχύσει και στη φύση το ¨ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό¨. 

Η αύξηση του ουρικού οξέος επέφερε στον άνθρωπο, καθώς δεν μπορεί να το διασπάσει, ένα είδος ¨ντοπαρίσματος¨ ...

Σωτήρης Γλυκοφρίδης: “Άνθρωποι του θεάτρου και θέατρα ανθρώπων” [Εξουσία και σεξισμός, είναι ο κρυμμένος άσσος στη διδασκαλία του θεάτρου]

Άρθρο του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Κάποτε, όταν ο Θέσπης εισήγαγε στο δράμα το θεσμό του πρώτου ηθοποιού – υποκριτή, όταν το έργο τελείωσε και ενώ οι παριστάμενοι έτρεχαν να τον συγχαρούν, ο Σόλων με τη μαγκούρα του τον πήρε στο κυνήγι, φωνάζοντας ¨αυτά σου τα καμώματα θα τα βρούμε στα συμβόλαιά μας¨. Και είχε δίκιο, ενώ ο θεσμός του ηθοποιού καθιερώθηκε στο θέατρο, καθιερώθηκε συγχρόνως και το θέατρο της ηθοποιίας μέσα στη ζωή μας.

Η υποκριτική τέχνη είναι η κινούσα δύναμη του κάθε ηθοποιού. Ηθοποιός σημαίνει αυτός που ποιεί ήθος, έθος ή συνήθεια. Κάποτε όλοι οι ηθοποιοί δημιουργούσαν εικονικούς και ηθοποιητικούς ρόλους ζωής, έχοντας ο καθείς το στίγμα του. 

Με τα χρόνια, η ηθοποιία αντί για τάση – κλίση και ικανότητα απεπλατύνθη σε επάγγελμα, και έγινε κλίση και ικανότητα και στον απλό λαό, μεταποιώντας το θέατρο της ηθοποιίας σε θέατρο ανθρώπου. 

Κοινώς, από κλίση ήθος και εικόνα, έγινε επάγγελμα. Κατά τον τρόπο αυτό μπορεί κανείς να πει ότι από την ηθοποιία και την κατάντια του τελικά, μετά τους 4 μεγάλους τραγικούς, το θέατρο παρήκμασε ως μήνυμα – σχολειό, γενόμενο θεατρικό σχολειό ανθρώπων. 

Μετά τον Αισχύλο, με τα μεγάλα χορικά, όσο το αρχαίο θέατρο ως εικονικό σχολειό ζωής και μελέτης χαρακτήρων βάδισε ατομικά, συνέτεινε και στη διαμόρφωση της παρακμής του. Σε τεμαχισμό χαρακτήρων και όχι ως συλλογική ανθρωπιστική δομή. Η τραγωδία, με την ανάπτυξη του πρώτου τραγωδού, βάδισε προς την καταστροφή της.

Τι έδειξε το θέατρο με τους ηθοποιούς στο βάθος του; Την επιμέρους ανάπτυξη των χαρακτήρων από τον εξαναγκασμό των θεών που συντείνουν στις πράξεις των ανθρώπων να δημιουργούν απωθημένα. 

Κατά πόσο όμως φταίνε οι θεοί και κατά πόσο η ευθύνη ανήκει στους ανθρώπους, η αρχαία τραγωδία ή σατυρικό δράμα το αφήνει ανεπηρέαστο, μη δίνοντας τις εξηγήσεις. Την εξήγηση θα τη βγάλει από μέσα του ο θεατής. Θα δημιουργήσει κρίση. Η δημιουργία της κρίσης είναι η πεμπτουσία του δεύτερου κύκλου (μετα την πρώτη με τα μεγάλα χορικά) της διδασκαλίας του θεάτρου.

Ένα στοιχείο για την κρίση που παρέχεται υποβόσκων στο αρχαίο θέατρο είναι ο εξαναγκασμός της σκοπιμότητας που καλείται ο τραγικός (ή και κωμικός) άνθρωπος να εισπράξει. Και ένα είδος αυτής της είσπραξης καλείται αίμα (ή γέλως) και εν τω βάθει σεξισμός που παράγεται από την τάση της προσδοκώμενης, στη ανθρώπινη ύπαρξη, εξουσίας. 

Από τους Αχαρνείς έως τον Αισχύλο με το μεγάλο βάθος, το σύνδρομο της εξουσίας και του απόκρυφου λανθάνοντος σεξισμού, είναι υπαρκτό και συνηθέστατα υπάρχον. 

Ο Οιδίποδας σε όλο του το μεγαλείο, και η Αντιγόνη, και ο Κρέων, και τα πάντα, διαχέονται από σεξισμό στην εξουσία. ...

Μια προτεινόμενη μέθοδος κατά του Covid: Παλμικά Μαγνητικά Πεδία στο θύμο αδένα (Τranssternial PEMF)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Στις πρόσφατες ημέρες του εγκλεισμού μου εκ της πανδημίας, ασχολήθηκα με τον Covid. Σε μια κατάσταση υπερέντασης, προσπαθώντας να ¨καταλάβω¨, έπεσα πάνω στο ¨κλειδί¨. Είναι ο θύμος αδένας. Και μετά προέκυψε ένα μέσον που μπορεί να βοηθήσει τον οργανισμό για να καταπολεμήσει τον ιό αυτόν, τα παλμικά μαγνητικά πεδία.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή, λέγοντας ότι το κείμενο έχει γραφτεί με τρόπο που να αποτείνεται στο ευρύ κοινό αλλά και στον ειδικό. Προσπάθησα ως εκ τούτου να κρατήσω την ισορροπία.

Όλα ξεκίνησαν όταν φρεσκάροντας τις γνώσεις μου στην ανατομία προέκυψε η διαμόρφωση του βάρους του θύμου αδένα στις διάφορες ηλικιακές περιόδους της ζωής. Για να γίνω πιο σαφής, ο θύμος, που ευθύνεται για το ανοσοποιητικό, στη γέννηση είναι 15gr περίπου, αυξάνει ως την εφηβεία φθάνοντας στην ακμή της στα 35, και σύντομα αρχίζει να μικραίνει, γενόμενος 25gr στην ηλικία των 25 ετών, λιγότερο από 15 στα 60, καταλήγοντας κοντά 5gr στα 70 έτη. Οπότε, σύμφωνα με έναν ιδεατό μέσο όρο βάρους σώματος, προκύπτουν οι κάτωθι αναλογίες:

Γέννηση (Βάρος σώματος: 3,3kgr): 0,015/3,3 = 0,045 (4,5%)

17 ετών (Βάρος σώματος: 60kgr): 0,035/60 = 0,0006 (0,06%)

25 ετών (Βάρος σώματος: 70kgr): 0,025/70 = 0,00036 (0,035%)

60 ετών (Βάρος σώματος: 85kgr): 0,014/85 = 0,00016 (0,016%)

70 ετών (Βάρος σώματος: 85kgr): 0,005/85 = 0,00006 (0,006%)

Παρατηρούμε πόσο πιο μικρός γίνεται ο θύμος αδένας σε σχέση με ένα μέσο όρο βάρους σώματος κατά τη διάρκεια της ζωής. Και καθώς είναι ο κύριος υπεύθυνος για την ανοσολογική ικανότητα του οργανισμού, δεν πρέπει να μας κάνει εντύπωση πως όσο μεγαλύτερη γίνεται η ηλικία του ανθρώπου τόσο δυσκολότερα καταπολεμά νόσους και λοιμώξεις. Επόμενο είναι λοιπόν να υπάρχει αντίστοιχη συνάφεια με όσους προσβάλλει ο Covid στις διάφορες ηλικιακές περιόδους. Ο θύμος αδένας προκύπτει ¨σημαιοφόρος¨ της ζωής και σηματοδότης.

Ο θύμος είναι ο εκπαιδευτής και διαμορφωτής του ανοσοποιητικού. Μέσα του διαμορφώνονται τα Τ λεμφοκύτταρα που είναι η αιχμή του δόρατος της ανοσοαπόκρισης του ανθρώπου. Προκύπτει δυσανάλογα μικρός σε σχέση με την αποστολή του. Βρίσκεται πίσω από το στέρνο, λίγο πιο πάνω και καπό την καρδιά, εκεί που συνήθως βάζουμε το χέρι μας για να δείξουμε πού είναι η ¨ψυχή¨ μας. Είναι η πηγή του ¨Θυμικού¨ της φλόγας δηλαδή της ζωτικής ενέργειας, της βούλησης και του συναισθήματος που έχει ο άνθρωπος για να ζήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη ¨επιθυμώ¨ σχετίζεται με το θύμο. Τα κύτταρά του, συγγενεύοντας στενά με τα αρχέγονα αιμοποιητικά, βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχική βλαστική βαθμίδα. Το όνομά του προέρχεται από τη λέξη ¨θυμός¨ αλλά και σχετίζεται με την ανάμνηση και μνήμη, με μια λέξη, τη ¨θύμηση¨. Μια θύμηση ίσως προδιαγραφών ζωής, και γιατί όχι και προοπτικών της.

Ο Covid-19 προκύπτει αρχέγονος ιός (ρετρο-ιός), μονόκλωνος δείκτης γονιδιώματος που καλείται RNA, ¨κάτι μη ζωντανό και ζωντανό¨, που μόνο μέσα σε ένα κύτταρο μπορεί ξενιστικά να ζήσει, να αναπαραχθεί και να επεκταθεί. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί, είναι πως ο θάνατος δεν επέρχεται από τον ιό, αλλά από το ότι ο οργανισμός δεν μπορεί να επικρατήσει. ¨Αυτοκαταστρέφεται¨, προσπαθώντας να τον καταβάλλει, δεν παραδίδεται. Με την εισβολή του ιού στο σώμα αρχίζει άμεσα η άμυνα του οργανισμού που μάχεται ως και λυσσωδώς εκεί που αυτός εγκαθίσταται, με μοναδικό σκοπό να τον εξοντώσει. Και αν δεν τα καταφέρει, αν από τον αγώνα αυτό δεν ¨γονατίσουν¨ πρώτα τα νεφρά και η καρδιά, το τετελεσμένο επέρχεται μέσα από μια καταιγίδα ενισχυτικών της άμυνας ουσιών που καλούνται κυτταροκίνες ή κυτοκίνες (ιντερφερόνη, κλπ). Αυτές, στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν τα Τ (λεμφο)κύτταρα κ.τ.λ. που μάχονται, και αν είναι ¨γερασμένα¨, ανεπιτυχώς, μαζεύονται συνεχώς και περισσότερες, ενώ ο ιός προχωρά προς τα πνευμόνια. Και ο θάνατος επέρχεται σαν καμένος τόπος από πυρκαγιά που επεκτάθηκε στον πέραν της μάχης πρώτο χώρο. Χαρακτηρίζεται ως ¨Σοβαρό Οξύ Πνευμονικό Σύνδρομο (SARS – Cov2)¨. Ιστολογικά προκύπτει ¨Διάχυτη Κυψελιδική Βλάβη¨ (DAD).

Επομένως, σημαντική πράξη είναι να δυναμώσουμε το θύμο, που αρχίζει να καταπίπτει μετά την αυξητική ανάπτυξη του ανθρώπου, για να μην πω ότι κατά κύτταρο πολύ νωρίτερα. Κατά κύτταρο η ζωή προκύπτει ισχυρότερη όσο βρίσκεται πλησιέστερα στη γέννηση, ίσως και βαθύτερα, στη μήτρα.

Ας ξεκινήσουμε από τη διατήρηση της καλής φυσικής κατάστασης του θύμου. Αυτή προϋποθέτει αρχικά να τα ¨πηγαίνουμε καλά με τον εαυτό μας¨, και αν υπάρχει πρόβλημα, ο διαλογισμός και η φιλοσοφία μπορούν να βοηθήσουν. Στην καλή του κατάσταση επίσης συντελούν: η ισορροπημένη φυσική διατροφή, η ήπια άσκηση, σημαντικά η αποφυγή της παχυσαρκίας, καπνίσματος, (υπερ)κατανάλωσης αλκοόλ, και ειδικά η αποφυγή του stress – άγχους και ιδίως της κατάθλιψης. Από συμπληρώματα διατροφής μπορούν να βοηθήσουν: οι βιταμίνες A, B3, C, D, το μαγνήσιο, ο ψευδάργυρος, το σελήνιο, οι Β γλυκάνες (κριθάρι, βρόμη, σίκαλη, φασόλια…), το ωμό μέλι και σκόρδο, τα μανιτάρια και προβιοτικά (ωφέλιμα βακτήρια και μύκητες που βρίσκονται στο γιαούρτι, ξυνόγαλα, άσπρα μαλακά τυριά…), οι σουλφοραφάνες (στο κάρδαμο, λάχανο, μπρόκολο, κ.α), τα elderberry (σαμπούκος, βατόμουρα, μουροειδή), και φυσικά οι πρωτεΐνες. Στα δύσκολα είναι επιβεβλημένη η βοήθεια ενός ιατρού.

Υπάρχει άραγε τρόπος που μπορούμε να δυναμώσουμε, να ισχυροποιήσουμε ¨δομικά¨ το θύμο; Η γενετική επιστήμη θα μπορούσε να του κάνει ένα ¨refresh¨, αλλά βρισκόμαστε μακριά ακόμα. Υπάρχει όμως μια άλλη μέθοδος που μπορεί κατά ¨φυσικό¨ τρόπο να τον ενισχύσει, χωρίς δυσάρεστες παρενέργειες. Είναι τα παλμικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία (Pulsed ElectroMagnetic Field) ή PEMF. Αλλά ας κάνουμε τα πράγματα πιο επεξηγηματικά.

Είμαστε όπως είμαστε επειδή ζούμε εδώ, κι ένα σημαντικό στοιχείο είναι η βαρύτητα. Βασικό στοιχείο της βαρύτητας είναι ο μαγνητισμός. Η γη, τα μέταλλα που υπάρχουν στο μανδύα της, κι εν γένει η κόλαση του Δάντη στον πυρήνα, αλλά και η κίνησή της στον κοσμικό χώρο, την κάνουν να συμπεριφέρεται σαν ένας ηλεκτρομαγνήτης, με ένταση πεδίου περί τα 4,5 gauss (0,25 – 0,65) και με πολύ χαμηλές συχνότητες (ULF). Αν αλλάζει ο μαγνητισμός, αλλάζει και ο μεταβολισμός μας. Κάποτε τα διαστημικά προγράμματα της Αμερικής και της Ρωσίας τέθηκαν σε κίνδυνο, καθώς είχε διαπιστωθεί ότι καθώς οι αστροναύτες έμεναν για πολύ καιρό στο διάστημα με έλλειψη βαρύτητας, υποχωρούσε η πυκνότητα των οστών αλλά και των λοιπών ιστών τους. Η κατάσταση αυτή της διαστημικής ¨εξαΰλωσης¨ καθιερώθηκε να λέγεται ¨οστεοπόρωση των αστροναυτών¨, από τον ιστό που προσβάλλεται εμφανέστερα και πρώτος. Η NASA τα χρησιμοποιεί και μετέχει ενεργά στην έρευνά τους.

Από την εποχή των Κινέζων που είχαν διαπιστώσει πως ορισμένες ¨πέτρες¨ έχουν ενέργεια ¨yin και yang¨ και οι Έλληνες τις ονόμασαν ¨μαγνήτη¨ (προς τιμή του Μάγνη, εποικιστού της Μαγνησίας, όπου πρωτοβρέθηκαν εκεί) και τον Θαλή να...

Σωτήρης Γλυκοφρίδης: Σκέψεις με αφορμή μια πυροβασία

Γράφει ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Σκέψεις με αφορμή μια πυροβασία

Από παιδί αισθανόμουν μια ιδιαίτερη έλξη για το μεταφυσικό, υπό την έννοια του ό,τι δεν καταλαβαίνουμε και είναι θαυμαστό το ονομάζουμε ¨μεταφυσικό¨. Αυτό όμως καθώς ως γεγονός αποτελεί κάποιες φορές αναντίρρητη πραγματικότητα, μπορούμε να πούμε ότι ¨μεταφυσικό¨ είναι το πέραν του κατανοητού ορίου του κόσμου μας, συμβάν, μιας φύσης που παρουσιάζεται κίβδηλη και με καλύπτρες.

Ο Αριστοτέλης θεωρεί το μεταφυσικό σχετιζόμενο του φυσικού, δηλαδή ¨φυσικό¨ ανεξερεύνητο ακόμα. Ο Πλάτων στηριζόμενος στον ιδεαλισμό, υποστηρίζει την ύπαρξη ενός εκτεταμένου στο επέκεινα υπέρ φωτεινού κόσμου που παρουσιάζεται εδώ σκιώδης. Ο δημιουργός της λογικής και δη της μεταφυσικής λογικής, ο Παρμενίδης, ονομάζει την δημιουργική πηγή ¨αιθέριο πνεύμα του φωτός¨, και ο μοναχικός Ηράκλειτος, ευγενές αείζωον πυρ. ¨Και ο γηραιότερος, Αναξίμανδρος, ουσιαστικό στοιχείο θεωρεί τη θερμική ενέργεια που εκτείνεται στο άπειρον και με τις μεταπτώσεις της δημιουργεί τα πάντα. Στα ιρανικά πεδία οι Ζωροαστριστές πιστεύουν ως πηγή του κόσμου την άσβεστη φωτιά, και οι Ινδουιστές ότι ο κόσμος αποτελείται από διαφορετικής υφής φωτεινά πεδία. Οι ιερείς του Ρα, οι Ορφιστές, ο Άττης, ο Διόνυσος Ζαγρεύς, και οι μεσοποτάμιοι ημίθεοι - θεοί, καλύπτονται με τον μανδύα ότι το φως είναι δύναμη και η φωτιά η επί γης αρχή της. Οι Κινέζοι ότι η πυρά είναι η πιο ¨yang - θετική- αρσενική¨ ενέργεια.

Στη γλώσσα, οι σημαντικότερες λέξεις σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το φως, πχ, ¨βλέπω¨ – είδα - ρίζα: (β)οίδα (σχετ. σανσκριτ.: Βέδες = φωτεινά βιβλία , Βούδας = φωτισμένος), με αιχμή την Ιωνική κατάληξη – ιδης (πχ Ατρίδης = το φως του Ατρέα - υιός). Το γράμμα Φ σχετίζεται το φως ή φάος (φως από κάτι που καίγεται) , όπως και η λέξη φύσημα, αλλά και το φίλος με τα παράγωγά του (π.χ. φιλί) που σημαίνει ζέστη ψυχής και σώματος (δίγαμμα f + ήλιος). Και η Ψυχή ακόμα, παρότι λεκτικά συγγενεύει με το ψύχος, παραπέμπει σε ¨ψυχόμενη φωτιά¨.

Κατά τη κοσμολογία όλα δημιουργήθηκαν από μια έκρηξη. Είμαστε όντα της φωτιάς; Την απάντηση την αφήνω σε εσάς, επισημαίνοντας απλώς ότι το μηδέν στη φύση είναι το –(μείον) 273,15… βαθμοί Κελσίου, οπότε, σύμφωνα με τα φυσικά πρότυπα ζούμε σε ένα πυρωμένο σύμπαν. Και ο άνθρωπος φυσιολογικά περί τους 310 βαθμούς άνωθεν του φυσικού μηδενός (-273,15 έως + 36,6). Όταν ερμηνεύουμε τη φύση πρέπει να την ερμηνεύουμε και με τα δικά της σταθμά και μέτρα. Δεν είναι έτσι;

Την αρχή της εκτροπής του ανθρώπου από τη δημιουργική πυρά, ως τη μοναδική ουσία, την περιγράφει θαυμάσια ο Παρμενίδης στο έργο του ¨Περί Φύσεως¨, όταν η Θεά Αλήθεια επεξηγεί: ¨Για να κατηγοριοποιήσουν (οι άνθρωποι) τα μορφώματα στηρίχτηκαν σε δυο θέσεις, θεωρώντας πως δεν έπρεπε να είναι μια. Τα αντίθετα έκριναν από κάθε κατασκευή και έβαλαν διακριτικά μη ταυτόσημα μεταξύ τους. Το μεν ένα όρισαν το αιθέριο πυρ της φλόγας που είναι ήπιο ον, πολύ ελαφρύ και παντού ίδιο με τον εαυτό του, και το άλλο κάτι που δεν είναι το ίδιο με τον εαυτό του, αλλά και αυτό κατά τον ίδιο τρόπο τον αντίθετο το έθεσαν, την αγνωστική νύχτα που έχει πυκνό σώμα και βάρος. Όλα αυτά στα αποκαλώ Φαινομενικό διάκοσμο, για να μη σε παρασύρει ποτέ κάποια τέτοια γνώμη των θνητών¨. Δηλαδή, για λόγους πρακτικής ευκολίας ο άνθρωπος σχηματοποίησε δυο δυνάμεις να ενεργούν στη φύση, ενώ αυτή είναι μόνο μια. Το Φως.

Ας εντοπίσουμε τώρα τη σύγχρονη αρχή της παρεκτροπής. Θυμάστε τον Πλάτωνα που μάζευε τα βιβλία του Δημόκριτου για να τα κάψει όταν ο Αβδηρίτης είχε έλθει στην Αθήνα; Το έκανε διότι ο Δημόκριτος είχε πάρει το άτμητο ον του Παρμενίδη και το προσδιόρισε με υλιστική μόνο υφή, σπρώχνοντας την κατανόηση της φύσης προς στον υλισμό. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αγνόησε τη φωτεινή υπόστασή του. Το άτμητο ον του Παρμενίδη, που πρωτο-περιγράφεται 150 χρόνια πριν τον Δημόκριτο, συγγενεύει προς το φωτόνιο. Αυτό δημιουργεί ενέργεια και μάζα. Ας επικαλεστούμε κάποιον ειδικό για να ισχυροποιήσουμε αυτή τη θέση: “I have spoken to Einstein and he admitted to me that his theory was in fact no different from the one of Parmenides – Κarl Popper ”.

Επομένως, πώς υπάρχουν δυο αντίθετες δυνάμεις να ενεργούν στη φύση; Λέει για αυτό πρώτος πάλι ο Παρμενίδης: ¨Αν υπήρχαν, και σύμφωνα με τις ίδιες δυνάμεις τους μετείχε η μια στην άλλη, τότε το Παν ως σύνολο θα αποτελείτο με ίση των δυο αναλογία, επομένως θα ήταν ουδέτερο, άρα μηδέν¨. Κατά τους Ελεάτες και δη τους Παρμενιδιστές, το κακό δεν είναι παρά η έλλειψη του καλού, το σκότος, της ημέρας. Ακόμα το (+) και το (-) είναι μια δύναμη με γείωση.

Πάμε στην πυροβασία. Σημαίνει βάδισμα στη φωτιά, με γυμνά πόδια φυσικά. Είναι ¨γιορτή περάσματος¨ κυρίως προς το θάρρος και την ανδρεία, αλλά εκτελείται πια και από γυναίκες (όπως το ζεϊμπέκικο- στους άνδρες θα μείνει τελικά το τσιφτετέλι). Τα χνάρια της χάνονται στο χρόνο και τα στοιχεία της είναι εκτενή, σε σημείο να πούμε πως ανιχνεύεται ¨παντού¨ .Το θαυμαστό σε αυτήν είναι η ακαΐα.

Εκτελείται κυρίως με τελετουργικό και συχνά με συνοδεία θρησκευτικών στοιχείων πίστης, βοήθειας και προστασίας, Από κοινωνικής πλευράς πρεσβεύει την ενότητα. Το μεταφυσικό κομμάτι της στηρίζεται στο συντονισμό. Η χριστιανική θρησκεία αρχικά δεν την αποδέχθηκε ως έθιμο ¨ειδωλολατρικό¨, όταν όμως τα φυλαχτά και ¨τάλισμαν¨ έγιναν χριστιανικές εικόνες, άλλαξε η στάση της.

Πάμε τώρα στο φαινόμενο της ακαΐας.

Κατά την επιστήμη, στην πυροβασία δεν υπάρχει κάτι μεταφυσικό και μπορεί να την εκτελέσει ο οποιοσδήποτε αρκεί να τηρήσει ορισμένες προδιαγραφές. Το είδος του ξύλου που θα καεί, το στρώσιμο της χόβολης όπου πάνω να υπάρξει στάχτη (μονωτικό), και τα κάρβουνα να έχουν χάσει τα πτητικά τους αέρια (μείωση θερμότητας εξ αγωγής) και κυρίως το πώς θα περπατήσει κανείς πάνω σε αυτά (πόση ώρα το πέλμα θα πατά και πόση θα αιωρείται) αφού πρώτα θα έχει υγρανθεί από το γκαζόν ή τον ιδρώτα (μόνωση από το φαινόμενο Leidenfrost). Είναι όμως μόνο έτσι;

Η απάντηση που προκύπτει έχει δυισμό. Και ναι και όχι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πυροβασία έχει υποβαθμιστεί προς μια εκδήλωση ¨φολκλόρ¨. Σημασία όμως έχει, μέσα από μια τέτοια κατάσταση να εξάγονται τα χρήσιμα στοιχεία. Και αυτό που μπορεί να εξαχθεί άμεσα είναι η πίστη προς υπέρβαση. Πίστη στις δυνάμεις σου και υπέρβαση πως μπορείς να υπερβείς τις θεωρούμενες δυνατότητές σου.

Κατά την ¨πραγματική¨ πυροβασία υπάρχει εξιταρισμός. Όταν ένα σώμα, μια ¨ψυχή¨ εξιτάρεται, βιολογικές δραστηριότητες ανάγονται. Οι ορμόνες του κυνηγού και ¨πολεμιστή¨ ανέρχονται, μαζί και η τεστοστερόνη. Οι χτύποι τα καρδιάς επιταχύνονται, τα οπιούχα του εγκεφάλου αρχίζουν να ρέουν στη σπονδυλική στήλη. Η αντλία νατρίου – καλίου στις κυτταρικές μεμβράνες ενισχύεται, χημικά στοιχεία αλλάζουν σθένος. Το αίσθημα του πόνου αμβλύνεται, ενεργοποιείται το ανοσοποιητικό. Ο άνθρωπος κοινώς δεν πονά και αντέχει.

Ναι, συμβαίνουν τα προηγούμενα ¨τρικ¨ που κατά την επιστήμη περιγράψαμε, αλλά συμβαίνουν και ετούτα, η άνοδος της ζωτικής ενέργειας και προστασίας. Πάντα κάθε τι που βλέπουμε πρέπει να εξάγονται τα ωφέλιμα στοιχεία. Ναι, η πυροβασία είναι ένα έθιμο περάσματος προς την υπέρβαση, και τόνωσης της εσωτερικής ¨φωτιάς μας¨, που κατά κάποιους σοφούς γερο-σαμάνους και φιλοσόφους, ο δρόμος της φωτιάς βρίσκεται και μέσα μας, και η διαχείρισή του βοηθά να αντεπεξέλθουμε και αυτόν που είναι έξω.

Αυτή είναι η παιδεία της, αυτός είναι ο συμβολισμός της.

https://www.facebook.com/sotiris.glykofridis/posts/10219000272617383

===================== 

"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Aποκαθιστούμε τον βασιλιά Κλεομένη: ΔΙΑΒΑ-ΖΩ : ΚΛΕΟΜΕΝΗΣ Α, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ

Άρθρα του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Aποκαθιστούμε τον βασιλιά Κλεομένη. Μέσα στη συνέντευξη αυτή θα ακούσετε
ορισμένα άγνωστα εν πολλοίς πράγματα, όπως: Πυλώνες του Ελληνισμού είναι
οι δωρικές φυλές των Σπαρτιατών και των Μακεδόνων. Όταν μιλούμε για
αυτούς πρέπει να είμαστε όρθιοι. Η Αθήνα υπήρξε ελκυστής του Χάους...

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

O Aλλόπιστος και η Νεφελοκοκκυγία

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Κατά τα μέσα του Πελοποννησιακού πολέμου, όταν οι Αθηναίοι ψάχνανε για πόρους στη Σικελία, δυο Αθηναίοι πολίτες, ο Αλλόπιστος και ο Καλοελπίδης, πονηρός ο πρώτος, αγαθός ο δεύτερος και παρασυρμένος, καβαλούν δυο πτηνά της συμφοράς και πάνε να χτίσουν πόλη. Επιλέγουν μια κατά το χώρο των Πρεσπών που την ονομάζουν Μακεδονοκοκκυγία. Επειδή όμως εκεί βρίσκονται και πουλιά, τα πείθουν να τη χτίσουνε στα σύννεφα, στο χώρο τους.

Ο Αλλόπιστος, που λέγεται και Πεισθέταιρος, έχει λέγειν ισχυρό, και τον νοιάζει να γίνει βασιλιάς, εκεί στα σύννεφα όπου πετάει και πατάει. Τα βρίσκει με τους ιερείς όπου τους δίνει κάτι, καθώς είναι από τους πρώτους που έρχονται ως διαφωνούντες. Και τελικά η ουτοπική αυτή πόλη καταλήγει με γιορτή, που ως είθισται σφάζονται ερίφια και παίρνουν οι θεοί την τσίκνα, την οποία εξ αρχής ο αλλόπιστος Πεισθέταιρος δεν ήθελε να έχουν. Αλλά ανάγκα και θεοί πείθονται, καθώς και αυτοί έχουνε ανάγκες.

‘Έψαξα να βρω το όνομα αυτού του επαναστάτη αριστερού που κατέληξε βασιλιάς να γίνει, σηκώνοντας τον πέπλο του εσαεί υπάρχοντος σατυρικού ή κυνικού απόκρυφου στοχαστή που λέγεται Αριστοφάνης. Προς τη σημερινή χρονολογία ο ουτοπιστής Πεισθέταιρος λέγεται Αλέξης.

Η ουτοπία, όμως, ο Αισχύλιος κωμικός λέει πως είναι απαραίτητη για τη ζωή όταν αυτή βρίσκεται σε κρίση. Εκεί η ουτοπία βασιλεύει μαζί με την ελπίδα. Το σύστημα όμως γυρνάει εκεί που είναι η φυσική επιλογή. Και μένει η ουτοπία δώρο ζωτικό για τους ουτοπικούς ανθρώπους ενώ για τους ρεαλιστές προκύπτει χρήσιμη ιδίως αν έχουνε βλακεία.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Οι εκδόσεις Μένανδρος / Αλκυών και η Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων Συλλογικών (Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ.) παρουσιάζουν στον ΙΑΝΟ το βιβλίο 6ος π.Χ. Αιών-Η Αρχή της Μετακύλησης των Ιδεών σε Ανατολή και Δύση του Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

Οι εκδόσεις Μένανδρος / Αλκυών και η Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων Συλλογικών (Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ.) παρουσιάζουν στον ΙΑΝΟ το βιβλίο 6ος π.Χ. Αιών-Η Αρχή της Μετακύλησης των Ιδεών σε Ανατολή και Δύση του Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Πέτρος Δούκας οικονομολόγος-πρ. υφυπουργός

Δημήτρης Ιατρόπουλος ποιητής

Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης συγγραφέας

Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μιχαλέλης.

Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσουν οι ηθοποιοί:

Αντιγόνη Γλυκοφρύδη, Γιώργος Κωνσταντής, Τζωρτζίνα Κώνστα και Μίνα Χειμώνα.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ως ένας από τους σύγχρονους φιλόσοφους, ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης, ερευνά με κριτικό προσανατολισμό την Ιδεοληψία που προσδιορίζει μέχρι σήμερα την Ανθρωπότητα, εντοπίζοντας πως είναι αποτέλεσμα της εξάρτησής της από ένα συνονθύλευμα ιδεών που το εφαλτήριό τους εντοπίζεται στον 6ο π.Χ αιώνα.

Έτσι, ξεκινώντας από τον μεγαλοιδεατισμό και παρέχοντας σημαντικά πληροφοριακά στοιχεία, ο Σ. Γλυκοφρύδης με το έργο του: «6ος π.Χ. Αιών-η Αρχή της Μετακύλησης των Ιδεών σε Ανατολή και Δύση» ωθεί τον αναγνώστη στην ανάγκη μιας σφαιρικής γνωσιολογικής επανατροφοδότησης προς μια νέα ουμανιστική αντίληψη.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα και το έργο του:

Ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης γεννήθηκε στην Αθήνα.

Η ενασχόλησή του με τον ανθρώπινο πόνο τον έκανε να στραφεί σε ένα παράγοντα που επηρεάζει τη βιολογική συμπεριφορά, τη ζωτική ανησυχία. Αυτή με τη σειρά της τον οδήγησε στο ότι ο άνθρωπος εμφορείται από ένα πλήθος ιδεών, η αρχή των οποίων εντοπίζεται τον 6ο π.Χ. αιώνα. Αναλύοντας τα τότε γεγονότα μέσα από τις πηγές, διαπίστωσε πως υπάρχουν 2 πόλοι που καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά: Ο ένας, σε υψόμετρο 2-3οοο μέτρα, τα Ιμαλάια, όπου ο ¨Θεός¨ βρίσκεται στον ουρανό, και ο άλλος σε υψόμετρο 0, στη θάλασσα της Μεσογαίας, όπου ο άνθρωπος θέλει τους ΄θεούς¨ δίπλα του, δημιουργούς ή ολετήρες. Και οι δυο αυτοί πόλοι βρίσκονται στη λεγόμενη εύκρατη ζώνη, περί τον 36ο παράλληλο.

Έτσι ο άνθρωπος μέχρι σήμερα κυριαρχείται από αυτές τις ιδέες, που λαμβάνουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της ζωής του, κι εν γένει στον πολιτισμό του, επενεργώντας έως και στον πόνο, του πιο ανασφαλούς αλλά και πιο δυναμικού όντος, του Σισύφειου ανθρώπου.

Σε αυτή την έρευνα, που έγινε βιβλίο με τίτλο «6ος π.Χ. αιώνας – η αρχή της μετακύλησης των Ιδεών σε Ανατολή και Δύση», μπαίνουν και οι νεότερες εκτιμήσεις της επιστήμης, οδηγώντας αυτό το πόνημα, στη θεώρηση μιας νέας ουμανιστικής αντίληψης, δίδοντας στο συγγραφέα τον τίτλο του σύγχρονου νεοέλληνα στοχαστή. Αλλά και στον αναγνώστη ένα πληροφοριακό θησαυρό επαναπροσδιορισμού προς την πραγματικότητα χωρίς να χάνει το χρήσιμο «παραμύθι» της ζωής.

Άλλα έργα του συγγραφέα, είναι: «Το Φως του Παρμενίδη» και το «Σπουδή στον Παρμενίδη», που τον κατατάσσουν στους πιο ενδελεχείς Παρμενιδικούς ερμηνευτές.

Ετοιμάζεται προς έκδοση και βιβλίο για τη Σπάρτη, αποκαθιστώντας μια τεράστια προσωπικότητα της εποχής, τον Σπαρτιάτη βασιλέα Κλεομένη Α΄, επαναπροσδιορίζοντας και ιστορικά δεδομένα.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Αγώνας για εξουσία (Πρόβατα και λύκοι)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Ένα από τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους είναι η προσπάθειά του για δύναμη και εξουσία. Η προσπάθεια αυτή που γίνεται υποσυνείδητα έχει δυο κύριες εκφάνσεις:
α) την πολιτική, και
β) τη θρησκεία.
Η θρησκεία πρώτα και μετά η πολιτική μπορούν να ιδωθούν και ως πράξεις επιβίωσης που δείχνει κάποιος στους άλλους τι πιστεύει ώστε να τον εμπιστευτούν και αυτός να κάνει το αντίθετο για να επικρατήσει. Έχουμε δηλαδή ένα δαρβινικό χαμελαιοντισμό που παρέχει ασφάλεια, αποσόβηση του πόνου και ελπίδα, αλλά και για τους οργανωτές τη δυνατότητα να γίνουν άρχουσα τάξη στον επιβιωτικό ορυμαγδό του ανθρωπίνου είδους. Επιβίωση εξάλλου σημαίνει ζωή πάνω στη ζωή, και στη ζωή πάνω στην οποία ζεις, τη φροντίζεις, δεν την καταστρέφεις.
Ένας από τους πιο παλιούς που διαπιστώσανε, ίσως έμμεσα, την ανθρώπινη αυτή δραστηριότητα - τέχνασμα είναι ο Ηράκλειτος, σαφώς όμως το ανέδειξε ο Νίτσε.
Ο Νίτσε στο έργο του περί αφέντη και δούλου (¨Η Γενεαλογία της Ηθικής¨) αναφέρει ότι μεταξύ των δυο αυτών ομάδων, εξουσιαζόντων και εξουσιαζομένων, υπάρχει ένας ακήρυκτος πόλεμος όπου οι μεν εξουσιαστές προάγουν την ηθική των κυρίων – κυρίαρχων με στοιχεία την υπερηφάνεια και την αρχοντιά, και οι εξουσιασμένοι τα ¨καπάκια τους¨ που είναι η ταπεινότητα και η ευγένεια.
Στους αφεντάδες αναγνωρίζει την ηθική, την αξιοκρατία, στους εξουσιασμένους την πονηριά, την...

Περί της Μακεδονικής Γλώσσας - Το μεγάλο λάθος

Tου Σωτ. Γλυκοφρύδη

Το 1977 αναγνωρίσαμε την ύπαρξη στη βόρεια περιοχή της Μακεδονίας της μακεδονικής γλώσσας. Υπήρχε πράγματι μακεδονική γλώσσα;
Η απάντηση που προκύπτει είναι Ναι, την αναφέρει ο Πλούταρχος όταν ο Αλέξανδρος τσακώθηκε με τον Κλείτο. Τότε μίλησε μακεδονιστί. " Αναπηδήσας ανεβόα μακεδονιστί (Πλουτ. 51.6 - Βίοι παράλληλοι, Αλέξανδρος).¨
Υπήρχε όντως ένα διαφορετικό γλωσσικό ιδίωμα στους Μακεδόνες, μια τοπική, διαφορετική της ελληνικής, λαλιά.
Οι περισσότεροι ερευνητές συγκλίνουν πως ήταν διάλεκτος ελληνική αλλά υπάρχουν και διαφορετικές θέσεις.
Κάτι που δημιουργεί εθνική συνείδηση είναι πρωτίστως η ιστορία ενός τόπου αλλά περισσότερο η γλώσσα. Κοντά σε αυτά τα δύο υπάρχει ένας τρίτος παράγων δημιουργικός που λέγεται Ιδεαλισμός. Από τον ιδεαλισμό είναι πολύ δύσκολο κάποιος να απεγκλωβιστεί.
Έχει όμως σχέση η σημερινή γλώσσα των Σκοπίων με την αρχαία μακεδονική, ασχέτως αν ήταν ένα γλωσσικό ιδίωμα ελληνιστικό ή μια άλλη γλώσσα όπως θρακοφρυγική ή Ιλλυροθρακική ή κάποια άλλη; Η απάντηση είναι πως η σημερινή παρουσιαζόμενη γλώσσα των Σκοπίων που θεωρείται ¨Μακεδονική¨ έχει τόση σχέση με την αρχαία μακεδονική όσο το κύμβαλο με το τουλουπάνι.
Η γλώσσα της ΠΓΔΜ που ορίστηκε σαν ¨Μακεδονική¨ και στην πραγματικότητα είναι Σερβοβουλγαρική με πλήθος ελληνιστικών στοιχείων, έχει σχέση με την λεγόμενη αρχαία Μακεδονική όσο υπάρχουν ελληνικά ή έστω ελληνιστικά στοιχεία.
Οπότε, το μεγάλο λάθος μας, η αχίλλειος πτέρνα μας, είναι που αποδεχτήκαμε τον όρο να θεωρηθεί γλώσσα Μακεδονική μια γλώσσα που δεν έχει σχέση με τα όποια παλαιά Μακεδονικά φύλα.
Το γεγονός αυτό θα χρησιμοποιηθεί σαν δούρειος ίππος για την εθνική ταυτότητα της Μακεδονίας με επίπτωση μικρή στη Βουλγαρία και τεράστια σε εμάς.

=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ο Φάουστ, ο Ευφορίων, ο Σρέντιγκερ και η γάτα

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Δίνει ο ελληνισμός κάτι βιώσιμο σε σχέση με την Ευρωπαϊκή κουλτούρα;

Διαβάζω τον Φάουστ του Γκαίτε. Το δεύτερο μέρος του είναι οι γάμοι του Φάουστ με την ωραία Ελένη, ή αν θες αν θες η συνύπαρξη του ελληνοκλασικού ιδεώδους με τον αναγεννησιακό ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Οι Γάμοι τελούνται, πού άλλου; στον Μυστρά. Αποτέλεσμα τους είναι ένας υπέροχος γιος, ο Ευφορίων, που όμως δεν προορίζεται να ζήσει. Ο Γκαίτε, αν και λάτρης του ελληνισμού, λέει ότι ο Γερμανικού τύπου διαφωτισμός σε παντρειά με το ελληνικό δωρικό πνεύμα, η ανδρεία αν θες με την ομορφιά της ζωής, δεν δίνουν αποτέλεσμα βιώσιμο. Ευφορίων λέγεται και το παιδί της ένωσης του Αχιλλέα με την Ελένη που έγινε στον κάτω κόσμο. Τον κεραυνοβολεί όμως αυτόν ο Δίας, στο άνθος της ακμής του. Ελληνισμός και Ευρώπη δεν δίνουν κάτι βιώσιμο…. Μέχρι όμως τον Σρέντιγκερ, ο οποίος με το παράδειγμα της γάτας, αποδεικνύει θεωρητικά πως είμαστε τόσο ζωντανοί όσο και πεθαμένοι. Και οι νεκροί έχουν τις ίδιες πιθανότητες να είναι ζωντανοί. Η κβαντική φύση μπορεί να έχει άλλους νόμους από τη φυσική ζωή, αλλά η απροσδιοριστία και στα δυο συστήματα είναι ισομοιρασμένη. Αυτό σημαίνει ότι, η εντάφια συντροφία του Σολωμού, που βγήκε από τη γη και έσφαξε τους Τουρκόγυφτους στην Τριπολιτσά, πέραν από τα συμφωνηθέντα, είναι ζώσα. Στην ουσία ο Σρέντιγκερ διαψεύσει τον Γκαίτε λέγοντας εμμέσως πως ο Ευφορίων έχει τόσες πιθανότητες να ζει όσο και το απροσδιόριστο της γάτας. Και ο ελληνισμός είναι τόσο θνησιγέννητος όσο και η ευρωπαϊκή κουλτούρα.

* Εικόνα από την παράσταση Φάουστ του Γκαιτε στο Δημ. Θέταρο Πειραιά το 2016.

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Περί της απόχρωσης των φύλων, των γονεϊκών ρόλων και της φυσικής κρυπτείας

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Η φύση αγαπά να κρύβεται - Ηράκλειτος
Τυπική μορφή του αρσενικού κατά τον Αριστοφάνη είναι ο βάρβαρος που κραδαίνει το φαλλό, φαντάζει μεγαλοπρεπής και όπου λάχει φτύνει.
Το μεγαλύτερο προσόν του Έλληνα είναι ότι έζησε σύμφωνα με τη φύση - Λιαντίνης

Ο προσδιορισμός του φύλου είναι μια ετικέτα γενικόλογη που απέχει της εν πράγματι αλήθειας.
Κατ΄ αρχήν, εάν εξετάσουμε τα πράγματα από επιστημονικής σκοπιάς, η διαφορά τεστοστερόνης και οιστρογόνων μας κάνει να νοιώθουμε πόσο τοις εκατό άνδρες είμαστε και πόσο τοις εκατό γυναίκες. Στη φύση δεν υπάρχει διχρωμία αλλά αποχρώσεις ενός φάσματος που είναι κόκκινο και μπλε στα άκρα. Από δομική σκοπιά η φύση είναι θηλυκή, εφόσον το έστω ¨ουδέτερο¨ κύτταρο δύναται να αυτοαναπαραχθεί. Επομένως, πυρήνας της αναπαραγωγικής ικανότητας είναι το κυτταρικό ωόν, που ονομάζεται ωάριο. Κατά την εξέλιξη, η φύση θυσίασε ένα μέρος της θηλυκής της βάσης δημιουργώντας ον ¨αρσενικό¨ για να συμπράττει στην αυξημένη λόγω της εξελικτικής πολυπλοκότητας δυσκολότερη αναπαραγωγή (βλ. περί της ανθρώπινης φύσης, Wilson -βραβείο Pulitzer- και απλοδιπλοειδία). Και το ον παραμένει ¨αρσενικό¨ εφόσον παρέχει την απαραίτητη ασφάλεια στην αναπαραγωγή, κυρίως στη μακρόχρονη πλέον απροστάτευτη κυοφορούσα μάνα και το τέκνο της ώσπου αυτό να μεγαλώσει.
Και σε αντιστάθμισμα η φύση δίνει στο αρσενικό ένα ξεροκόμματο, να δώσει στα παιδιά ¨κάποια¨ από τα χαρακτηριστικά του, βάζοντας και τη ζάχαρη που ονομάζεται ¨μεγαλοϊδεατισμός¨. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως τα μιτοχόνδρια, που είναι ο ενεργειακός παράγων του κυττάρου, υπεύθυνα για τη δημιουργία του νευρικού συστήματος, στο γονιμοποιημένο κύτταρο προέρχονται μόνο από τη μητέρα. Επομένως, το γεγονός πως το άρρεν μετέχει κατά το ήμισυ στην αναπαραγωγή είναι ιδεαλιστική φαινάκη.
Αυτό που αγνοούν οι περισσότεροι είναι και ότι τον πρώτο καιρό της κύησης το αρσενικό έμβρυο είναι θηλυκό. Το χρωμόσωμα Υ, που προσδιορίζει το άρρεν, μοιάζει με το θηλυκό Χ, που του λείπει ένα πόδι. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το αρσενικό έμβρυο θα γίνει όντως αρσενικό, αρχικά στο σώμα όταν κατά την 5η εβδομάδα της κύησης θα δεχθεί ένα κύμα ορμονών, και δη...

Ιδιώτες, idiotes και Τσίπρας

Κατά την επίσκεψη του Μακρόν, στην ομιλία του Τσίπρα στην Πνύκα ο έλλην

πρωθυπουργός ανσφέρθηκε με τρόπο απαξιωτικό στον θεωρούμενο πολίτη που

δεν συμμετέχει στα κοινά, χαρακτηρίζοντάς τον με τη φράση του Αριστοτέλη

"ιδιώτη¨ η οποία είμαι υποτιμητική με εγωκεντρική κατεύθυνση. Η φράση

αυτή πήρε με την πάροδο του χρόνου την έννοια του απολιτικού και βλάκα -

του ηλίθιου διανοητικά (idiot).

Ο κύριος πρωθυπουργός αγνοεί ίσως πως ετυμολογικά η λέξη προέρχεται από

το ¨ίδιος¨και σημαίνει και σημαίνει ¨κοινός¨. Αλλά όμως και

"ιδιαιτερότητα" σημαίνει κάτι πέραν από την κοινοτυπία. Ιδιαίτερος

άνθρωπος είναι από πανέξυπνος έως πανύβλαξ. Εξαρτάται από ποια μεριά

κάθεσαι εσύ και τον βλέπεις. Επίσης ο Αριστοτέλης απεχθανόταν τη

δημοκρατία, αυτό είναι γεγονός. Υπέρ του πολιτεύματος της Σπάρτης ήταν.

Διότι η δημοκρατία μας θέλει όλους ίδιους, κατά κάτω ίσους, όπως ωρυόταν

κατά αυτής στα χρόνια της δημιουργίας της στην Έφεσο ο Ηράκλειτος. Το

θέμα όμως δεν είναι η δημοκρατία και η μογκολοειδής ιδιωτία ούτε η

διαστροφή της γλώσσας. Είναι ο Τσίπρος και η νοοτροπία του, που σε

εποχές που ψάχνουμε με το φανάρι του Διογένη για ιδιώτες επενδυτές, σε

δημόσιο λόγο τους χαρακτηρίζει ηλίθιους - idiotes.

Kάποτε πρέπει να μάθει αυτό το παιδί να μη χ@@ει εκεί που τρώει.

Σωτ. Γλυκ.


=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η σχέση της σύγχρονης Ελλάδας με την πτώση του Βυζαντίου (και οι υποθήκες του Πλήθωνος)

 του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Πριν μερικές ημέρες βρέθηκα ως ομιλητής στο Μυστρά, στα Παλαιολόγεια 2017. Το πρωί που καθόμουν στο μπαλκόνι και ¨χτένιζα¨ την ομιλία μου, μου φάνηκαν από τις υπερώες του Ταΰγετου να ξεπετάγονται κάποιες μορφές και να με κοιτάνε βλοσυρά. «Οι νεκροζώντανοι του Σολωμού»…, ψιθύρισα.

Για όσους δεν έχουν διαβάσει όλο τον εθνικό ύμνο, και είναι ως φαίνεται πολλοί, επισημαίνω ότι ο Σολωμός με τον Ύμνο προς την Ελευθερία έσωσε τον ¨μύθο του 21¨, όπως λέει ο Λιαντίνης. Όταν οι Έλληνες, παρά τις συμφωνίες που είχαν κάνει με τους Τούρκους να εγκαταλείψουν την Τριπολιτσά, τους επιτεθηκαν αιφνιδιαστικά και τους έσφαξαν, όλους. 25.000 άνδρες, γυναίκες, γέροι και παιδιά, κατασφάχτηκαν. Γέμισε ο τόπος πτώματα και αίμα. Τότε φρύαξε η Ευρώπη. «Αυτοί είναι οι Έλληνες; Αυτοί μωρέ είναι χειρότεροι και από τους Τούρκους», είπαν. Τότε ο Σολωμός έσωσε την κατάσταση, γράφοντας τον ύμνο της ελευθερίας. Η «εντάφια συντροφιά» είπε, το έκανε, όταν «τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη…» (25^ο τετράστιχο) . Οι νεκροζώντανοι είπε, τα στοιχειά, ο καταπιεσμένος και αδικοσφαγμένος ελληνισμός που βγήκε απο τους τάφους του κι έγινε ένα με τους επαναστατημένους, τους έσφαξε.

Παρά το γεγονός ότι η ομιλία μου είχε σχέση με το Βυζάντιο, εξετάζοντας τους δυο κύκλους του, τον ανθελληνικό του Χριστιανισμού που κράτησε 6-7 αιώνες, όπου προσπάθησε ανεπιτυχώς ο χριστιανισμός να δημιουργήσει εθνική συνείδηση, και τον δεύτερο, που έφτασε ως την άλωση όπου με την αναβίωση της γλώσσας αναγεννήθηκε ο Ελληνισμός, η σημερινή κατάσταση παρουσιάζει τεράστιες ομοιότητες με την παρακμή του Βυζαντίου.

Τότε, υπήρχαν ομοίως τρεις ομάδες κατεύθυνσης της παρακμής, λίγο πριν την άλωση. Οι ανθενωτικοί που πίστευαν πως ¨ανήκουμε στην Ανατολή¨, ότι εκεί είναι το συμφέρον μας, με πρωεξάρχοντα τον Γεννάδιο και το ιερατείο, το ¨ανήκουμε στη Δύση¨, με πρωτεργάτη τον αιρετικό επίσκοπο Βησσαρίωνα, και το ¨δεν ανήκουμε σε κανέναν, οι άλλοι ανήκουνε σε εμάς¨, με ιδρυτή τον αναγεννησιακό δάσκαλο Πλήθωνα Γεμιστό.

Ας εξετάσουμε επ’ ολίγον το τι δίδασκε, απ’ όσα διεσώθηκαν από την καύση των «Νόμων» του, που διέπραξε ο Γεννάδιος, όταν έγινε από τους Τούρκους πατριάρχης. ...

Ηθικές Αξίες, κοινωνία και επιστημονική έρευνα

Σκέψεις ενός κυνικού επιστήμονα

Ηθική, κοινωνία, έργο. Ποιά είναι η σειρά; Ποιό έρχεται πρώτο, πώς ακολουθούν τα επόμενα, και γιατί αυτό έχει κάποια σημασία; Θα απαντήσω αντιφατικά: δεν ξέρω. Δύναμαι όμως να υποθέσω. Και για να υποθέσω αρκούν μονάχα μερικά δεδομένα τα οποία ο άνθρωπος διαρκώς βρίσκει λόγω της άγνοιάς του εφόσον διαχωρίσει την προσωπική του πραγματικότητα από την απόλυτη αλήθεια, καθώς και η λογική συνεπαγωγική σκέψη. Μπορώ να υποθέσω όντας ικανοποιητικά σίγουρος πως διαθέτω τουλάχιστον το πρώτο.

Περί ανθρώπινης ηθικής

Η πρωταρχική ιδέα περί απόκτησης γνώσης ηθικών και κοινωνικών αξιών από το υπόλοιπο, μη-ανθρώπινο ζωικό βασίλειο υπονοεί την παράφυση της ανθρώπινης ύπαρξης. Μολονότι ζωντανές οντότητες, είτε αυτές είναι μονά κύτταρα ή πολυκύτταροι οργανισμοί, οργανώνονται σε πολυμερείς ομάδες (αγέλες, σμήνη, ιστούς, αποικίες, βιοφίλμ κ.τ.λ.), καμία αίσθηση ηθικής (μια ανθρώπινη ιδέα/θεώρηση) δεν υφίσταται ως κινητήριος δύναμη στην αύξηση της πολυπλοκότητας. Εξελικτικά, κάθε αλλαγή εξαπλώνεται και σταθεροποιείται, κατά το δοκούν, κατά το αναγκαίο, η πιο συγκεκριμένα, κατά το ευνοούμενο. Και σαφέστατα, το ευνοούμενο για κάθε οργανισμό, μονοκύτταρο ή μη, είναι η ζωική επιτυχία η οποία επιτυγχάνεται σε πρώτο στάδιο μέσω της επιβίωσης μέχρι την αναπαραγωγική ηλικία, και σε δεύτερο στάδιο μέσω της διαιώνισης της γενετικής του σύστασης δια της αναπαραγωγής. Η ανάμειξη και η ποικιλομορφία, πραγματοποιείται επίσης κατά το συμφέρον, μονάχα όταν ένα σκληροτράχηλα δυναμικό περιβάλλον απαιτεί ταχύτατη προσαρμογή, ή σπανιότερα κατά τύχη, όταν η συνάθροιση τυχαίων αλλαγών δημιουργούν μια αναπάντεχη, συμφέρουσα καινοτομία. Ωστόσο πουθενά δεν τίθεται η αίσθηση της κοινωνικής ηθικής.

Ένα απλό παράδειγμα μπορεί να αντληθεί από έναν πληθυσμό βακτηρίων, ο οποίος αποτελείται από δυο σχεδόν πανομοιότυπα βακτηριακά γένη:

Η δημοκρατία του Σωκράτη και η δημοκρατία του Ομπάμα (βίοι παράλληλοι, διαφορετικοί)

 του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρόεδρος Ομπάμα είναι ένας δημοκράτης, όπως και το ότι η δημοκρατία στην Αθήνα έχει εχθρούς - αμφισβητίες - όπως ήταν ο Σωκράτης.

Ας κάνουμε όμως μια σύγκριση περί του τι είναι δημοκρατία κατά τους Αμερικάνους και το τι είναι κατά τους Έλληνες, τη σύγχρονη εποχή από την παλαιά αρχομένη.

Η δημοκρατία στην Αθήνα σημαίνει το κράτος του δήμου, κατά τη σύγχρονη εποχή σημαίνει το κράτος των κομμάτων. Επομένως το πολίτευμα που κακώς λέγεται δημοκρατία τώρα, πρέπει να λέγεται κομματικοκρατία.

Η δημοκρατία στην Αμερική πέρασε φίλτρα ασφάλειας. Η κάθε πολιτεία διοικείται σαν να είναι δήμος και το κυριότερο στοιχείο είναι πως στη δημοκρατία εκεί δεν ψηφίζει άμεσα ο λαός, αλλά οι εκλέκτορες. Ο κόσμος νομίζει πως τον πρόεδρο τον ψηφίζει ο λαός, η αλήθεια είναι ότι ψηφίζει τους εκλέκτορες, και αν οι εκλέκτορες της μιας παράταξης υπερισχύουν τους παίρνει όλους αυτή που υπερίσχυσε. Επομένως το πολίτευμα της Αμερικής είναι έμμεση δημοκρατία και όχι άμεση.

Άλλο φίλτρο είναι η Ρωμαϊκού τύπου δικαιοσύνη της Αμερικής, σε αντιστάθμισμα με την Αθηναϊκή που ήταν για τα κλάματα ή τα γέλια. Ποτέ στη Ρώμη και κατ’ επέκταση στην Αμερική δεν θα δικαιωνόταν μια Φρύνη επειδή είχε σώμα δόλωμα για δικαστές λιγούρια. Στη Ρώμη υπήρχε δικαιοσύνη, στην Αθήνα όχι. Ποτέ η δημοκρατία της Αθήνας δεν επέδειξε κώδικες συμπεριφοράς πολίτη και κοινωνικής δικαιοσύνης.

Μια μεγάλη ¨τρύπα¨ για τη δημοκρατία των Αθηνών, την οποία πολεμά με πάθος ο Πλάτων και πιο ήπια αλλά σκληρότερα ο Αριστοτέλης, είναι η απόρριψη της αριστοκρατίας, των επαϊόντων κατά τον Σωκράτη. Αντίθετα, η δημοκρατία της Αμερικής αρπάζει από παντού αυτούς που είναι άξιοι. Όπως έκανε και η Ρώμη, που το πολίτευμά της ήταν η ρώμη της δημοκρατίας.

Το Αμερικανικό σύστημα διακυβέρνησης που καλείται Αμερικανικού τύπου δημοκρατία προέρχεται από τη Ρώμη, και αυτή το εξέλιξε από το πρώτο σύστημα δημοκρατικής διακυβέρνησης που ήταν της Σπάρτης. Το πολίτευμα της Σπάρτης υπήρξε η πρώτη δημοκρατία. Οι Σπαρτιάτες πολίτες ήταν όμοιοι, ισάξιοι, έχοντας κατά πρώτον υποχρεώσεις και εξ αυτών προέκυπταν τα δικαιώματα. Είχαν εκκλησία του δήμου, που καλείτο Απέλλα, αποτελώντας την πρώτη ¨βουλή¨, έως την εποχή του Χίλωνα που της έβαλε φίλτρα με τους εφόρους. Είχε αξιοκρατία, τους 28 γέροντες, τη Γερουσία, και δυο βασιλείς, που εμπόδιζαν την παντοδυναμία του ενός, αρχιστρατήγους κατά βάση στον πόλεμο. Η Αθηναϊκή δημοκρατία δεν είχε γερουσία, της έλλειπε αυτό το φίλτρο.

Ο Ομπάμα ήταν σαφής. Είπε ότι η δημοκρατία των Αθηνών είχε αδυναμίες, και αυτό εννοούσε, την έλλειψη φίλτρων. Η Ρώμη που αντέγραψε τη Σπαρτιατική δημοκρατία, έβαλε πρώτη φίλτρα, και η Αμερικανική τα ισχυροποίησε. Διότι και οι δυο κατάλαβαν ότι οι Έλληνες ποιούν κάτι μοναδικό. Παίρνουν κάτι ελάχιστο από τη γη και το ανεβάζουν στα ουράνια, ξεφτιλίζοντας το κατόπιν με τον παραδοσιακότερο τρόπο μέσα στα πλαίσια της ζωής που είναι το σατυρικό δράμα. Αυτή είναι η μεγαλοσύνη τους.         

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

«Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος» Πρωταγόρας (η ιστορία της ρήσεως αυτής και επεκτάσεις)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Στις αρχές του 5ου π.Χ αιώνα ο Ελεάτης στοχαστής Παρμενίδης δημιούργησε ένα κείμενο φιλοσοφικό περί της αρχής (πρωτογενούς ουσίας) της φύσης που έφερε σε απόγνωση την Ιωνική φιλοσοφία. Κατά το κείμενο αυτό, στη βάση, στην πρωτογενή ουσία της φύσεως, την δισυπόστατη υλικο-πνευματική, υπήρχε κάτι αιώνιο, αγέννητο και άχρονο που δεν κινείτο.
Η κίνηση είναι αποτέλεσμα του χρόνου της ταχύτητας του φωτός, υπονοούσε. Το ίδιο όμως το φως, στην αιθέρια και υλική βάση του η οποία δημιουργούσε τη ζωή δεν παρουσίαζε κίνηση. Παρουσίαζε σφαιρικότητα μεν, και δυισμό, αλλά κατά τα φαινόμενα. Στο όντως όντι του φωτός, στον πυρήνα της συνυπάρχουσας αλήθειας, υπήρχε η άχρονη ακινησία.
Ο Παρμενίδης με τη φιλοσοφική του θέση αυτή γκρέμιζε την κίνηση της Ιωνικής φιλοσοφίας που ήταν συνυφασμένη με τη ζωή, θέτοντας ως βάση το μυστηριώδες κινούν ακίνητο.
Η προχωρημένη όμως σκέψη του έφερε σε αμφιβολία τον κόσμο για την κατάληξη της φιλοσοφίας, η οποία τελικά δεν παρουσίαζε κάτι το εποικοδομητικό για τη ζωή του ανθρώπου, λόγω της οποίας ξεκίνησε. Ο κόσμος άρχισε να βλέπει με ερωτηματικά τους φιλοσόφους οι οποίοι αντί να κάνουν τη ζωή καλύτερη τον πήγαιναν σε έναν κόσμο άλλο.
Ο πιο ακριβοπληρωμένος δάσκαλος φιλοσοφίας, ο Πρωταγόρας, βλέποντας τον κόσμο να αμφιβάλλει για την πρακτική χρησιμότητα της φιλοσοφικής σκέψης, πράγμα που είχε επίπτωση και στην εικόνα του και στα μαθήματά του, μη μπορώντας να διαψεύσει τον Παρμενίδη (γιατί κανείς δεν μπορούσε να διαψεύσει το αιτιολογημένο ακίνητο δημιούργημά του), έριξε πρώτος το σύνθημα της στροφής της φιλοσοφημένης σκέψης στον άνθρωπο. Ο Παρμενίδης είχε πάει πολύ μακριά το πράγμα.
¨Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος» ήταν το φραγκμέντο αυτής της στροφής της φιλοσοφίας στον άνθρωπο, από τον Πρωταγόρα. Ήταν μια ρήση που σήμαινε «επίκεντρο της σκέψης του ανθρώπου πρέπει να είναι ο άνθρωπος». Η ανθρωποκεντρική αυτή στροφή της φιλοσοφίας από την άδολη φυσικοκεντρική, έδειχνε και το πέρας της ακμής της φιλοσοφίας.
Ας πάμε όμως να ερμηνεύσουμε ετυμολογικά αυτή την Πρωταγόρεια φράση, διότι πίσω από τη γλώσσα βρίσκεται μια άλλη γλώσσα και διαφορετική αλήθεια για τους Παρμενιδιστές, δυο των οποίων ήταν ο Αντισθένης («αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις») και ο ¨κολλητός του¨, ο πρώτος εννοιολόγος κατά τον Αριστοτέλη και πιο σοφός και καλύτερος άνθρωπος κατά το μαντείο των Δελφών και τον Πλάτωνα, ο Σωκράτης.
Η λέξη «χρημάτων πάντων…» προέρχεται από το χρη μαθών = αυτό που πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος…». Χρήματα ή χρήμαθα είναι σχεδόν το ίδιο (βλ. θάλασσα – θάλαττα). Η λέξη «χρήμα» προέρχεται από το «χρώμαι» που σημαίνει «αυτό που υποκειμενικά (νομίζω πως) κατέχω» (στη φιλοσοφία η απολυτότητα δεν υπάρχει παρά μόνο στο πρώτο ον. Το πρώτο ον, το οποίο κατά τον Παρμενίδη είναι και άτμητο, ερμηνεύστε το όπως θέλετε).
Επομένως, το χρήμα είναι συνδεδεμένο με το νομίζω (πως κατέχω) και έμμεσα τη γνώση. Χρη μαθών – χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος = αυτά που πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος πρέπει να μετριούνται με ανθρώπινες αναλογίες ή έχοντας επίκεντρο τον ίδιο. Αυτό σημαίνει κυριολεκτικά η φράση.
Άρα, το «χρήμα» σχετίζεται με το «χρη» – την πρέπουσα θεώρηση, και στην εξέλιξή του, με τη γνώση. Η γνώση μόνο ωφελεί τον άνθρωπο.
Ένα παράγωγο του «χρήματος» είναι η σημερινή λέξη «λεφτά». Η λέξη αυτή σχετίζεται και με το χρόνο. Χρόνος και γνώση αλληλοσυνδέονται, συνυπάρχουν και συνεννοούνται.
Άλλο παράγωγο είναι η λέξη «χρέος = οφειλή». Η οφειλή σου, φίλε αναγνώστη, είναι και χρέος για να μάθεις.
Άλλη λέξη παρεμφερής είναι το «νόμισμα», που σχετίζεται με το «νομίζω». Έχεις, λ.χ. νόμισμα - τί νομίζεις ότι έχεις; Κάτι απόλυτο και σταθερό; Ένα μέσον για το σκοπό σου, έχεις, την κατανόηση της γνώσης, που χωρίς να το γνωρίζεις, στοιχεία της βρίσκονται ως άχρονο, ακίνητο και ακλόνητο, εντός σου.
«Χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος» σημαίνει «Όλων των θεωρήσεων προσμετρητής είναι ο άνθρωπος», κατά κυριολεξία. Πάρτο όπως θες, φίλε αναγνώστη, το χρήμα ως ύλη και το χρήμα ως γνώση. Είναι το αυτό, που όταν φτάνει στη μια μεριά, την ύλη, η άλλη του πλευρά μεταστρέφεται ως γνώση. Μέτρησέ τα αυτά και θέσε τον εαυτό σου σε σωστή δυναμική ισορροπία, φίλε μου αγαπητέ και Άνθρωπε, μέτρο πάντων των χρημάτων…

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Από το «Γνώθι σαυτόν» στη Θρησκευτική εμπάθεια

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Η θρησκεία σύμφωνα με τη Δαρβινική θεώρηση είναι μια πράξη επιβίωσης που δείχνει κάποιος στους άλλους τι πιστεύει για να του συμπεριφερθούν ανάλογα και να κάνει το αντίθετο για να επικρατήσει. Είναι δηλαδή ένα είδος ¨χαμελαιοντισμού¨.

Η θρησκεία διαμορφώθηκε από το θρόισμα και τον ίσκιο (θρήσκω), πρεσβεύοντας στη δικαιοσύνη και την ελπίδα. Κοινωνικά είναι μια ένωση ανόμοιων ¨ομοίων¨ που τους ενώνει η κοινή περί του Θεού ιδεολογία. Άρχισε να διαμορφώνεται με βάση τις φωνές και τα οράματα, μια εποχή που θεωρούντο θεία εκδήλωση. Κατά τα σημερινά δεδομένα οι ακούγοντες θείες φωνές και αντικρίζοντας θείες προβολές θα βρισκόντουσαν στο ψυχιατρείο. Παρά ταύτα, τα αρχέγονα πρότυπα κυριαρχούνε. Αρκετά όμως έχει πληρώσει η ανθρωπότητα τους οραματιστές. Εκ τούτου κάνω έκκληση η λέξη Όραμα που χρησιμοποιείται στα επιχειρησιακά προγράμματα να αντικατασταθεί με τη λέξη Στόχος ή το ¨ Όραμα¨ να μπει σε εισαγωγικά.

Ο άνθρωπος είναι ένα ιδεοληπτικό ον που τον ενώνει η κοινή θρησκεία, όπως και η γλώσσα. Λόγω της εξέλιξης και του υπερπληθυσμού η θρησκεία και γλώσσα αντιπροσωπεύουν σήμερα τις μεγαλύτερες ανθρώπινες διαφορές. ...

« 2016: Έτος αφιερωμένο στον Αριστοτέλη »

Μετείχε ο Αριστοτέλης στη δηλητηρίαση του Αλεξάνδρου, και     

                                   ποια πράγματι η σχέση τους ;

                                                         

                     του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

  

Επ’ ευκαιρία του 2016 που είναι χρόνος αφιερωμένος στον Αριστοτέλη, αγγίζουμε ένα θέμα που για λόγους σκοπιμότητας βρίσκεται κάτω από το χαλί της ιστορίας: Ήταν ο  Σταγειρίτης συντελεστής της δηλητηρίασης του Αλεξάνδρου, ο υπ’ αριθμ 1 ύποπτος, όπως αναφέρουν οι βιογράφοι του Μακεδόνα στρατηλάτη, Πλούταρχος  Αρριανός και Διόδωρος Σικελιώτης [*]; Αν ναι, τί λόγους είχε να το κάνει; ¨Ξεθάβουμε¨ λοιπόν αυτό το ζήτημα, λέγοντας κατ’ αρχή πως δεν νοείται η μεγαλοιδεατική σκοπιμότητα να καλύπτει τα καταγεγραμμένα γεγονότα. Συμπληρώνουμε για να μη παρεξηγηθούμε πως εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές και η πρώτη αλήθεια που προκύπτει είναι ότι οι άνθρωποι στον τόπο αυτό, το πιο διαχρονικό που ανακάλυψαν είναι πως οι πράξεις τους συνδέονται με τραγωδία.   

Στο θέμα μας: πέραν απ’ ότι θεωρείται, η σχέση Αλέξανδρου και Αριστοτέλη προκύπτει τουλάχιστον στην αρχική της φάση, διφορούμενη. Από τη μια ο Αλέξανδρος έλεγε πως στους δασκάλους χρωστά ο άνθρωπος το ευ ζειν, αλλά και από την άλλη πως θα κριθούν σαν έλθει η ώρα. Κατά τα φαινόμενα, ο Αριστοτέλης λίγο πρόλαβε να διδάξει τον Αλέξανδρο, καθώς ήταν μαθητής του στην ηλικία των 13-16 ετών, μόνο, διότι μετά ο Αλέξανδρος έφυγε από τους σκιερούς περιπάτους του διδασκαλίου της Μίεζας εισαγόμενος στα στρατιωτικά καθήκοντα της Πέλλας. Αν ο Σταγειρίτης πήγαινε εκεί κάνοντάς του ¨φροντιστήριο¨, είναι άλλο θέμα. Πάντως, βασικός  παιδαγωγός του Αλέξανδρου αναφέρεται ο έμπιστος της Ολυμπιάδας, Λεωνίδης, ενώ ο Φιλιππικός Αριστοτέλης εμφανίζεται σαν ένας από τους πιο συμαντικούς δάσκαλους του, που δεν ήταν βέβαια ο μόνος (επιπλέον, Λυσίμαχος, Φιλίσκος, Μέναιχμος…).

Κατά την πορεία, η σχέση Αλέξανδρου και Αριστοτέλη δείχνει να εξελίσσεται σε άσχημη, ίσως αρχής γενομένης εκ μέρους του Αριστοτέλη από το θάνατο του Φιλίππου, εμφανώς πάντως πρέπει μετά τις πρώτες κατακτήσεις του Μακεδόνα στρατηλάτη και τη συμπεριφορά του (εκτέλεση του Παρμενίωνα, κλπ). Πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι  ο Αριστοτέλης δεν αναφέρει ούτε μια φορά το όνομα του Αλεξάνδρου στα γραπτά του, σαν να μην υπάρχει, σαν να μη θέλει να τον ξέρει.  ...

Ημερίδα για την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα

Σχετικό: Ημερίδα για την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα - Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 6.30 στο ξενοδοχείο Αquamarina στο Μάτι Αττικής

[Πατήστε κάθε έναν από τους παρακάτω συνδέσμους (links):

1. Εναρκτήριος Ομιλία: Ημερίδα για την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα 


2. ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗΣ
Η επομένη της πανσελήνου του Σεπτέμβρη: επέτειος της μάχης του Μαραθώνα
(κρυφές πτυχές της ιστορίας)


3. ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΚΑΡΓΑΚΟΣ
"Η Διεξαγωγή της μάχης του Μαραθώνα και η Στρατηγική της σημασία"


4. ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Στρατηγική και τακτική της μάχης του Μαραθώνα


5. ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΙΕΡΡΗΣ
Η Μάχη του Μαραθώνα και ο Άξονας της Ιστορίας
Ή
η Άνοδος της Αθήνας στην Ηγεμονία του Ελληνισμού
Γεωπολιτικές, Οικονομικές, Πολιτικές και Πολιτισμικές Συνιστώσες της Νίκης και του Χρυσού Αιώνα

6. Το τέλος της ημερίδας για την επέτειο της μάχης του Μαραθώνα 

ΜΟΜΦΕΡΑΤΟΥ SOL ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑ εμέιλ: emom58@otenet.gr

        Πανελλήνια Οργάνωση Γυναικών "Παναθηναϊκή"

              πρόεδρος παραρτήματος Μαραθώνος 

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ημερίδα για την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα - Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 6.30 στο ξενοδοχείο Αquamarina στο Μάτι Αττικής

Πότε πρέπει να εορτάζεται η επέτειος της μάχης του Μαραθώνα;
Θέλετε να μάθετε ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος που οι Σπαρτιάτες έφτασαν εκεί καθυστερημένοι; Πολέμησαν όλες οι μερίδες των Αθηναίων κατά των Περσών;  

Αυτά και άλλα ερωτήματα θα απαντηθούν στην Ημερίδα για την επέτειο της Μάχης του Μαραθώνα, που θα διεξαχθεί την Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 6.30 στο ξενοδοχείο Αquamarina στο Μάτι Αττικής.

Ομιλητές θα είναι ο Σωτ. Γλυκοφρύδης, ο Σαράντος Καργάκος, ο Απόστολος Πιερρής και ο Νικόλαος Κυριαζής.  Η ημερίδα τελεί υπό την αιγίδα της «Παναθηναϊκής» Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών, συνεπικουρούμενη από την Εταιρία Μελέτης προβλημάτων Συλλογικών (Ε.Μ.ΠΡΟ.Σ.) με τη συμβολή του Δήμου Μαραθώνα.

Οι πληροφορίες που έχουμε είναι ότι η ιστορία θα συμπληρωθεί με νέα στοιχεία στο γεγονός αυτό που σηματοδότησε τη νίκη της Δημοκρατίας κατά του Δεσποτισμού, την αρχή της ιστορίας και την απαρχή της Κλασικής μας εποχής.

Καλή επιτυχία. Θα πρέπει να είμαστε όλοι εκεί.

Για τα "Στοχαστικά Γονατογραφήματα"

Νάσος

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"