Γράφει ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης
Επιτρέψτε μου να σας πω για κάτι που μου έτυχε καθώς σκεφτόμουν τα προβλήματά μας και προσπαθούσα να βρω διέξοδο ώστε να γράψω κάτι. Μην παραξενευτείτε αν το κείμενο είναι πρώτης όψεως σατυρικό, ίσως βγήκε έτσι για να δώσει λίγο χαμόγελο στα χείλη μας. Βρισκόμουν εχθές το βράδυ με τη σκέψη μου σε αδιέξοδο ξύνοντας το κεφάλι μου, όταν…
- Καλημέρα θου…
Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, είχα ακούσει πάλι μέσα στο κρανίο μου ένα παλιό ψευδό δαιμόνιο του παραδόξου.
- Άκουσα καλά;
- Θου είπα, καλημέρα.
- Τι θες εδώ; Τι θέλεις εδώ πέρα, πάλι;
- Είδα πως ξανακθυνόσουνα και είπα να σε ξύθσω.
- Έχω πρόβλημα.
- Όλο προβλήματα έχεις, αφού είσαι προβληματικός τι προσπαθάεις μωρέ να γράψεις;
- Προσπαθείς, λέγεται.
- Προσπαθάεις, από το σπαθί και την προσπάθεια. Το προβληματικός, δεν σε ενόχλησε… Ένας δον Κιχώτης, είσαι, χωρίς τον Πάντσο σου.
- Ποιόν;
- Τον Πάντσο, είπα, τι νόμισες; Εγώ πθεβδό, εσύ κουφός, άντε να συνεννοηθούμε, αλλά θα τα βρούμε σιγα-σιγά.
- Ρε συ, έχω μεγάλο πρόβλημα, δεν μπορούμε να πτωχεύσουμε αξιοπρεπώς, πρέπει να μας τα πάρουνε όλα και να πτωχεύσουμε πτωχοί; Δεν γίνεται να πτωχεύσουμε πλούσιοι, σαν ένα έργο με τον Κωσταντάρα;
- Καλά, είσαι ψευδός στο μυαλό, στο έχω ξαναπεί αυτό, μάρτυς μου ο Βιντγκενστάιν. Εγώ δυσκολεύομαι να εκφραστώ κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, αλλά χρειάζεται κοινή προσπάθεια. Κατ’ αρχάς, παιδί μου, να πτωχεύσεις πτωχός δεν γίνεται, διότι ο πτωχός δεν πτωχεύει, επομένως, μην ανησυχείς, θα πτωχεύσεις πλούσιος. ...
- Α, καλά, δεν ανησυχώ... Μα τι λες, τώρα, με δουλεύεις;
- Εσύ με δουλεύεις, και γιατί παρακαλώ να πτωχεύσεις;
- Γιατί το κράτος έπεσε έξω.
- Ε, το κράτος να πτωχεύσει. Εσύ, τι δουλειά έχεις;
- Μα αν πτωχεύσει το κράτος θα πτωχεύσω κι εγώ.
- Εσύ είσαι το κράτος;
- Δεν καταλαβαίνεις, εδώ έχουμε μια πολιτεία που έγινε κράτος. Αν φαλήρει το κράτος θα φαληρήσουμε κι εμείς.
- Εννοείς προφανώς πως τα κάνατε σαν το Φάληρο, που εκεί αγκυροβόλαγε ο εχθρικός ο στόλος.
- Ε, πες το έτσι.
- Μμμ, σοβαρό το πρόβλημά σας, να κάνετε τότε ότι έκανε ο Σόλωνας.
- Τι έκανε;
- Έκοψε το νόμισμα στα δυο και έκανε δημοκρατία.
- Μα δεν μπορούμε να κόψουμε το νόμισμα.
- Γιατί, μπορείτε να κάνετε δημοκρατία;
- Έχεις δίκιο… Έχεις δίκιο, ρε.
- Ρε και του παππού σου τα βόδια. Στο έχω ξαναπεί, ούτε να μιλήσετε δεν ξέρετε ούτε να συμπεριφερθείτε, αλλά ούτε να σκεφτείτε. Κατ’ αρχάς δεν λέγεται ρε, λέγεται μωρέ, ολόκληρο, που σημαίνει ανόητος, σα μικρό παιδί. Έπειτα, η λύση παιδί μου στο πολύπλοκο είναι το απλό. Όταν στην εποχή μου μια πόλη ξέμενε από λεφτά, έπαιρνε το χρυσάφι και το βιός από τους ναούς της.
- Αυτό, δεν γίνεται…
- Γιατί, είσαστε περισσότερο θρήσκοι από παλιά;
- Πες το έτσι.
Ακολούθησε σιωπή. Πρώτο την έσπασε το δαιμόνιο.
- Τι σκατά έχετε κάνει, δημοκρατία δεν έχετε, να σκεφτείτε δεν μπορείτε, είσαστε περισσότερο θρησκευόμενοι από παλιά, έχετε μια γλώσσα νερωμένη, και φυσικά ούτε να δουλέψετε μπορείτε γιατί κακοσυνηθίσατε, σας έφαγε το Χάρβαρντ.
- Πού το ξέρεις αυτό;
- Είχα εκεί ένα Παπανδρέου που τον βοήθαγα στη γραμματική του.
- Τώρα γιατί δεν τον βοηθάς;
- Τον έφαγε το Χάρβαρντ. Παιδί μου, για να τα βάλεις με το σύστημα δεν χρειάζεται να ξαπλώσεις με δυο χαρβαρντικούς πάνω σε αεροδιάδρομο, αλλά να τινάξεις μόνος σου τον πύργο του ελέγχου. Έτσι παραλύει το σύστημα, αλλιώς θα σε πατήσει το αεροπλάνο ή θα σε πάρουν σηκωτό. Εγώ, του το είχα πει κάποια φορά, αν είσαι αρνητής του κατεστημένου με αρχές, τίναξε το σύστημα. Ένα ωραίο βράδυ που δε θάχει παρά το φύλακα, δώστου ένα κοχίμπα υγραμένο από τα μπούτια μιας μικρής και κάψε τη βιβλιοθήκη.
- Και τι έκανε;
- Μου είπε ότι δεν καπνίζει…
- Κι εσύ τι έκανες;
- Πήγα στον Aντώνη.
- Κι αυτός τι έκανε;
- Με ρώτησε πού είναι η βιβλιοθήκη. Αθσε με τώρα που συγχύστηκα…
- Μα…
- Μούνια. Άκου με, γιδοβοσκέ. Για να βγείτε από τη στενωπό βρείτε δυο αλάνια της πολιτικής που να έχουνε συναίσθημα για να θυσιαστούνε. Που δεν θα δουλεύουνε με το μυαλό αλλά με την καρδιά, το ένστικτό τους. Το ένστικτο κάνει τον αρχηγό, αλλά τον ηγέτη…
- Γιατί δυο;
- Ο ένας να είναι ο επίσημος, ο άλλος η ρεζέρβα. Γιατί κόλλησες εκεί, ούτε δυο δεν έχετε; Το σύστημα απ’ ότι καταλαβαίνω πρέπει να σας διαλύεται. Μόνοι σας είστε που φαλήρετε;
- Όχι, ναι, τώρα ναι, αλλά κατά διαστήματα υπάρχουν και άλλοι
- Και ποιος τα πήρε τα λεφτά;
- Οι τράπεζες.
- Και γιατί δεν τους πάτε στα δικαστήρια;
- Γιατί είναι νόμιμες.
- Εσύ θα με τρελάνεις. Είναι νόμιμοι οι κλέφτες;
- Έτσι φαίνεται.
Ακολούθησε σιωπή. Πρώτος την έσπασα εγώ.
- Και τι να κάνουμε;
- Τι να σου πω, παιδί μου, σκατά τα έχετε κάνει, πιο διεφθαρμένη κοινωνία δεν έχω ξαναδεί. Η λύση στο πιο περίπλοκο είναι πιο εύκολη, να κλέψετε τους κλέφτες, να μην πληρώσετε τις τράπεζες.
- Δεν γίνεται, θα βρεθούμε υπό κατοχή.
- Ποιος θα σας επιτεθεί;
- Τα ισχυρά κράτη.
- Έχουν οι τράπεζες κράτη και στρατό;
- Έτσι φαίνεται.
Ακολούθησε σιωπή. Πρώτο το δαιμόνιο την έσπασε.
- Άκουσε να σου πω, μικρέ. Μπορεί να είμαι δαιμόνιο αλλά δεν είμαι και μαλακιασμένο. Ο εχθρός του εξαιρετικά πολύπλοκου είναι το εξαπλά απλό. Είστε κωλόφαρδοι, προγονικά, κωλόφαρδοι.
- Πραγματικά, θες να πεις.
- Ξέρω τι λέω. Άκουσέ με…
- Τι;
- Καλά, δεν ακούς;
- Όχι
- Ε, τότε πως θα σου πω;
- Εννοώ ότι ακούω.
- Αει στο διάολο, ρε, σε τρελό έμπλεξα και με τυραννάει. Αει σιχτίρι, ρε και νόμιζα ότι μίλαγες σοβαρά, άει σιχτίρι.
Και το δαιμόνιο, έφυγε.
Πάντως σκέφτηκα τα λόγια του, η δημοκρατία είναι πολίτευμα ορισμένης κλίμακας, η γλώσσα μας αποδομείται, οι αρχές μας είναι φαινομενικές και νοιαζόμαστε για χρήματα αντί για σταθερές αξίες. Οι τράπεζες κατέληξαν να έχουν κράτος και στρατό. Δεν χρεοκόπησε το σύστημα, ο άνθρωπος είναι χρεοκοπημένος. Το έχει πει και ένας δάσκαλος, αυτό.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To μπλόκ " Στοχσμός-Πολιτική" είναι υπεύθυνο μόνο για τα δικά του σχόλια κι όχι για αυτά των αναγνωστών του...Eπίσης δεν υιοθετεί απόψεις από καταγγελίες και σχόλια αναγνωστών καθώς και άρθρα που το περιεχόμενο τους προέρχεται από άλλες σελίδες και αναδημοσιεύονται στον παρόντα ιστότοπο και ως εκ τούτου δεν φέρει οποιασδήποτε φύσεως ευθύνη.