Η τρόικα, ο Παπαδόπουλος και οι «προοδευτικοί»

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Θυμάμαι, πριν από τρία χρόνια, έναν ταξιτζή που με αναγνώρισε, παραλαμβάνοντάς με από το αεροδρόμιο, να μου λέει: « τι τα θες κύριέ μου, ο Έλληνας δεν αλλάζει. Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται». Ο ίδιος λόγος παρατηρώ να διατυπώνεται σήμερα και στο διαδίκτυο από όλους τους συντηρητικούς που εμφανίζονται ως προοδευτικοί: « Βρε, δεν λες που υπάρχει και η τρόικα, να γίνει ο Έλληνας άνθρωπος, να σοβαρευτούμε, να γίνουμε υπεύθυνοι, να μπει μια τάξη…», σημειώνουν.

Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος, ο οποίος εκφράζεται από τον Γιώργο Παπανδρέου και όλους τους νεοφιλελευθέρους, ασχέτως αν ανατοποθετούνται στην εθνικιστική δεξιά, στο κέντρο ή και αριστερότερα. Η αλλαγή που διαρκώς αναμασά ο Πρωθυπουργός και προπαγανδίζουν τα ΜΜΕ....
και οι συνοδοιπόροι του, από όλους τους τυποποιημένους πολιτικούς χώρους, προϋποθέτει την βίαιη συμμόρφωση των απείθαρχων Ελλήνων σε αξίες και νόμους που αναπαριστώνται σαν η υπέρτατη αλήθεια για την πρόοδο και την ευημερία, αν και εμφανώς αντιστρατεύονται και τα δύο. Η τρόικα είναι ο σύγχρονος Παπαδόπουλος, που μας βάζει στο γύψο για το καλό μας και μεσολαβεί για την υπέρβαση της φαυλοκρατίας, όπως ισχυριζόταν ότι έκανε και εκείνος το 1967 για να οδηγηθούμε στην μεταπολίτευση. Η χώρα, όπως  ...
εμφανίζονται να πιστεύουν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι «προοδευτικοί», έχει ανάγκη την τρόικα για να περάσει σε μια άλλη μεταπολίτευση. Όχι πια με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση», αλλά με το «η Ελλάδα ανήκει στο ΔΝΤ», το οποίο ο Γιώργος με λεπτότητα εκφράζει ως « η Ελλάδα ανήκει στην παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση».

Όλες οι δυνάμεις της κυβέρνησης και αυτών των «προοδευτικών» συμμάχων της αναλώνονται σε μια εκστρατεία δήθεν πειθούς προς τις αγορές, τους ετέρους μας στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και γενικότερα στη διεθνή κοινότητα, μέσω της οποίας οι Έλληνες αναπαριστώνται ως μετανοούντες αμαρτωλοί, οι οποίοι τώρα με την παρέμβαση των εγγυητριών δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την εμπνευσμένη ηγεσία του Γιώργου, συνειδητοποιούν ότι πρέπει να αλλάξουν για να υπάρξουν.

Αν κάποιος είχε την θεωρητική κατάρτιση να κατανοήσει το συντηρητικό βάθος και την επικίνδυνη για την κοινωνία και την χώρα κανονιστική διάσταση αυτής της προσέγγισης των αυτοπροβαλλόμενων σήμερα «προοδευτικών» θα τρόμαζε - όπως τρομαγμένος είναι και ο συντάκτης αυτών των γραμμών. Αυτό, αγαπητοί φίλοι, είναι η επιτομή του λόγου της εξάρτησης και της υποταγής, συνδυασμένος με κανονιστική βαρβαρότητα, στο βαθμό που το «μνημόνιο» θεωρείται από αυτούς ως η υπέρτατη αλήθεια για να εξέλθει η χώρα από την κρίση, την οποία οι ίδιοι κατασκεύασαν.

Η τρόικα δεν προσφέρει καμία απολύτως «λύση» οικονομικού χαρακτήρα , όπως πολλοί οικονομολόγοι Έλληνες και ξένοι, έχουν δείξει. Εγώ προσπάθησα αρχικά - ανεπιτυχώς - να εμποδίσω αυτή την καταστροφική πορεία, συμβάλλοντας στην αποδόμηση αυτής της στρατηγικής. Εκλαϊκεύοντας όσο μπορούσα τα θεωρητικά και εμπειρικά δεδομένα που έκαναν εμφανές το οικονομικό αδιέξοδο αυτής της μεθόδου, που υιοθέτησε η κυβέρνηση, επιχείρησα εγκαίρως να ευαισθητοποιήσω πολίτες και πολιτικούς φορείς. Δεν τα κατάφερα. Το αίτιο της αποτυχίας μου σχετίζεται κυρίως με το «ιδεολόγημα του…γύψου», το οποίο εντέχνως έχουν «φυτέψει» για τα καλά στο υποσυνείδητο των πολιτών τα ΜΜΕ. Κάθε κοινωνικό πρόβλημα εμφανίζεται ως παθολογικό πρόβλημα που απαιτεί κάποια θεραπεία (με την διαδεδομένη και κυρίαρχη ιατρική discourse, ασφαλώς). Έτσι ο σύγχρονος «γύψος» στον οποίο τοποθετείται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται ως φυσιολογική θεραπευτική αντιμετώπιση.

Οικονομικά αποδεδείχθηκε ότι ο Γιώργος και το καθεστώς ψεύδονται και παραπλανούν, όπως παγίως πράττουν όλοι οι κυβερνήτες της χώρας. Σε επίπεδο μικρο-πολιτικής, όμως, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Το απίθανα λαϊκιστικό δίλλημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», το οποίο οικονομικά δείχνει απατηλό, καθώς μπορούμε και να αλλάζουμε και να βουλιάζουμε, όπως πράγματι συμβαίνει, θεσμικά φανερώνει την μορφή της αλλαγής: το καθεστώς διαλύει το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, παραχωρώντας στην αγορά αυτόν τον ρόλο, ενώ παράλληλα έρχεται να υποστηρίξει τις χυδαιότερες μορφές κοινωνικής αλητείας, όπως την νομιμοποίηση της μέχρι σήμερα φοροκλοπής και φοροδιαφυγής, καθώς και κάθε είδους αυθαιρεσίας και απάτης σε βάρους του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό βάλλει ευθέως εναντίον της λεγόμενης κοινωνικής δικαιοσύνης και κλονίζει την πολιτική νομιμοποίηση και το αίσθημα δικαίου στην χώρα, το οποίο συνδυάζεται με την αντίληψη του «γενικού καλού».

Η «αλλαγή» που επαγγέλλεται το καθεστώς, δεν είναι απλώς μια συντηρητή στροφή με όρους πολιτικής οικονομίας, αλλά κυρίως μια θεσμική διαστροφή, που οδηγεί στην αναπαραγωγή του ατομισμού και στην καταστροφή και των τελευταίων ψηγμάτων κοινωνικής συνείδησης που είχαν απομείνει στον τόπο. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της στρατηγικής νομιμοποίησης της εξάρτησης της χώρας από τις σύγχρονες «εγγυήτριες δυνάμεις» της Ελλάδας, όπως τις θεμελίωσε στον πολιτικό λόγο ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοί προφανώς είναι που γνωρίζουν καλύτερα το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας και έχουν τον τρόπο να σώσουν την χώρα από την διαφθορά, που μέχρι τώρα ανέχθηκαν όταν δεν προήγαγαν οι ίδιοι!

Ο γράφων, φίλοι, δεν έχει κάτι εναντίον του Γιώργου, όπως δεν είχε και κάτι προσωπικό εναντίον του Καραμανλή, όταν ασκούσε κριτική στην πολιτεία του. Δεν πάσχω από τέτοιου είδους εμμονές, σας διαβεβαιώνω και πάψτε να με κατηγορείτε ορισμένοι. Τον Γιώργο μάλιστα τον συμπαθώ κιόλας…δεν είναι αυτό. Το ζήτημα είναι βαθύτατα πολιτικό και όχι προσωπικό. Ο Γιώργος είναι φορέας μιας καταστροφικής για την χώρα πολιτικής κουλτούρας, η οποία μασκαρεύει την βαρβαρότητα, μετατρέποντάς την σε αναγκαιότητα, ουδετερότητα, φυσιολογικότητα, προσδίδοντάς της, διαλεκτικά, προοδευτικά χαρακτηριστικά, ενώ στην ουσία αυτή εξυπηρετεί την μαύρη συντήρηση. Αυτό με την σειρά του εμποδίζει την πολιτική και κοινωνική χειραφέτηση στην χώρα και ενισχύει το καθεστώς των νταβάδων. Με αυστηρά πολιτικούς όρους ο Γιώργος κάνει κάτι ίσως χειρότερο από τον Παπαδόπουλο, υπηρετώντας τώρα πια, ουσιαστικά, την ίδια discursive στρατηγική με τον δεύτερο. Ο «γύψος» πονάει, είναι επώδυνη θεραπεία, αλλά η μόνη ικανή να εξυγιάνει την άρρωστη ελληνική κοινωνία και πολιτική, καθημερινά ισχυρίζεται.

Οι Έλληνες, όμως, δεν χρειάζονται θεραπεία. Από μια σοβαρή ηγεσία έχουν ανάγκη, να ξανακάνει τον ελληνικό πληθυσμό και τους ξένους πολίτες της χώρας μας κοινωνία. Ο Γιώργος, ενώ κατηγορεί δήθεν τις αγορές, ταυτόχρονα μετατρέπει ταχύτερα την ελληνική κοινωνία σε αγορά - και μάλιστα υποβαθμισμένη αγορά - έτοιμη να προσφέρει νέες διομολογήσεις σε κάθε τυχοδιώκτη, μέσω του κράτους. Αυτή η ελεεινή πολιτική κουλτούρα, είναι η μεγάλη ντροπή της χώρας και η αιτία της οπισθοδρόμησης και της παρατηρούμενης αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού μετά από εκείνης του παραγωγικού ιστού. Ανάπτυξη σε βάθος, με αυτή την κουλτούρα. μην περιμένετε, όσο και να φτωχύνουν προηγουμένως τα δύο τρίτα της κοινωνίας.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"