Εκλογές 2010 - ΑΝΑΛΥΣΗ : Η πολιτική προς το απόσπασμα

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Αποφεύγουμε να χαρακτηρίσουμε τις εκλογές του 2010 ως Δημοτικές, διότι ήταν εκβιαστικά «πολιτικές». Ο Δήμος, αντί να οριοθετήσει τα του οίκου του, έγινε προσπάθεια να οριοθετηθεί απο αυτόν. Υπήρξε, δηλαδή, μια αντιστροφή των γεγονότων.

Μετά τα αποτελέσματα, τα κόμματα θεώρησαν τους εαυτούς τους κερδισμένους, το κάθε ένα κάτω απο μιαν ιδιαίτερη λογική, «περιπτωσιακή» θα τη χαρακτηρίζαμε, ενώ κρίθηκαν θεσμοί. Στην κρίση αυτών των θεσμών τα κόμματα είδαν το επιφανειακό, ξεσπώντας σε ικανοποίηση ενώ θα έπρεπε να ανησυχήσουν. «Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» αρέσκεται να λέει ο πρωθυπουργός, συμφωνούμε απόλυτα, υπό την αίρεση ότι δεν επιδέχεται και εκβιασμούς. Ο εκβιασμός δεν τη φέρνει σε αδιέξοδο, άρα, εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι για πρώτη φορά στα νεότερα χρόνια η Δημοκρατία λειτούργησε σοφά, «παίζοντας» με την πολιτική το πολιτικό της παιχνίδι. Η δημοκρατία ως σύστημα προέκυψε ανώτερη απο την πολιτική.  ...

Όταν σε 4 άρθρα μας στο παρελθόν «Η τραγωδία ξαναγυρνά στον τόπο που γεννήθηκε- είμαστε έτοιμοι;» προβλέποντας το ΔΝΤ, «Δημοτικές εκλογές 2010 – Από τον Καποδίστρια στον Καλλικράτη» με αφορμή την κρίση των θεσμών, «Η οικονομία κλίμακας» και «Εκλογές 2010 - Αρνούμαι» υπό το σκεπτικό του εξαναγκασμού της Δημοκρατίας  στην αναγωγή ενός συστήματος το οποίο πάει να την «καπελώσει», αποδείχτηκε ότι είμαστε προνοητικοί. Η Δημοκρατία δεν φαλκιδεύεται, στην κρίση των θεσμών απο ένα άλλο σύστημα εξαναγκασμού, σκοπιμότητας και έμμεσου εκβιασμού, η Δημοκρατία βγήκε κερδισμένη.

Η Δημοκρατία δημιούργησε τη δική της λογική στη λογική του εξαναγκασμού ενός επιφανειακού συστήματος, δείχνοντας ότι είναι βαθύτερη και γίνεται βαθύτερη απο τα διλλήματα. Έδρασε, κοινώς, «σοφά» στέλνοντας μήνυμα στους πάτρονες ότι αναμένει, ξέρει να αναμένει. Σε αυτές τις εκλογές για πρώτη φορά η αποχή και το άκυρο - λευκό ορίστηκαν ως οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνες πολιτικές πράξεις, στέλνοντας στην κυβέρνηση και προς όλα τα κόμματα το μήνυμα ότι τους δίνει περίοδο ανοχής αλλά και απόσταση - την αρμόζουσα απόσταση - απο συγκεκριμένες θέσεις. Για πρώτη φορά η πολιτική τίθεται με τα μάτια κλειστά στον τοίχο, έτοιμη να ελευθερωθεί ή να καταλήξει στο απόσπασμα απο ένα λαό που ξέρει να περιμένει. Για πρώτη φορά η πολιτική και οι πολιτικοί βρίσκονται απέναντι στη Δημοκρατία. Αντί οι πολιτικοί να βγαίνουν στα κανάλια και να λένε αερολογίες, περί της υποτιθέμενης νίκης τους, θα έπρεπε να ανησυχούν που η λέξη πολιτική ευθύνη αρχίζει να αποκτά νόημα. Για πρώτη, ξανά, φορά, η Δημοκρατία, τουλάχιστον όσον αφορά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν τίθεται στο περιθώριο, αλλά, ετοιμάζεται για να είναι το απόσπασμα. Και οι πολιτικοί, οι οποίοι θα βρεθούν στημένοι στον τοίχο, με ένα τρόπο ξέρουν ότι θα γλυτώσουν: από την υπεύθυνη στάση τους. Αλλιώς, η Δημοκρατία, θα δείξει ότι είναι το πιο αιμοβόρο πολίτευμα.

Η αιμάτινη αυτή γυνή και μάνα, το πολίτευμα αυτό που ξεχνάει συχνά και συγχωράει μεγαλόκαρδα, θα δείξει - κι έχει δείξει -  ότι όταν ζοριστεί τρέφεται με αίμα. Η κρίση της πολιτικής -  «η πολιτική προς το απόσπασμα» -  είναι το μήνυμα αυτό των εκλογών, με τη Δημοκρατία να έχει φτάσει στα όρια της ανοχής της.

Από τις εκλογές αυτές υπάρχουνε μηνύματα - ο κάθε στοχαστής οφείλει να τα ανακαλύψει - ότι πίσω από την  έννοια της αποχής η αστική τάξη φθάνοντας σε όρια απόγνωσης προετοιμάζεται να οπλίσει τα παιδιά της.    

     ==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"