Μη μιλάς, κινδυνεύει η Ελλάς!...

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου μέσω Press-GR

Επιτέλους αυτή η επαρχιώτικη διαλεκτική των κουτοπόνηρων κυβερνώντων πρέπει να σταματήσει. Οι Έλληνες μπορεί να εμφανίζονται αμήχανοι και παγωμένοι, από την πολυδιάστατη κρίση που πλήττει την κοινωνία τους. Μπορεί να έχουν οι περισσότεροι αποβλακωθεί από τις τηλεπολιτικές, αλλά δεν είναι ηλίθιοι, ούτε αστοιχείωτοι. Η πολιτισμική τους συγκρότηση και η γενική τους εκπαίδευση δεν διαφέρει ουσιαστικά από εκείνη των υπολοίπων Ευρωπαίων. Δεν το λέω για να «χαϊδέψω αυτιά». Το υποστηρίζω επειδή είμαι σε θέση εμπειρικά να το επιβεβαιώσω.
Δεν μπορεί, λοιπόν, σε αυτόν τον λαό να συμπεριφέρεται η κυβέρνηση σαν να είναι κακομαθημένα ανήλικα, τα οποία δεν είναι ικανά να κρίνουν πιο είναι το συμφέρον της χώρας τους, της κοινωνίας τους και των ιδίων. Είναι απολύτως προβληματική, αν όχι ηλίθια, η εν τέλει βαθύτατα λαϊκιστική και αντιδημοκρατική προσέγγιση της κυβέρνησης, ότι έχει να κάνει με έναν λαό διεφθαρμένων υποκειμένων, που μη διαθέτοντας ιδιαίτερη γνώση μπορεί εύκολα να άγεται και να φέρεται, από επιτήδειους πολιτικάντηδες και διαπλεκόμενα ΜΜΕ. ...
Ας πάψουν επιπροσθέτως τα όργανα του καθεστώτος να διώκουν με χουντικές μεθόδους όλους όσοι δίχως τις πλάτες στοιχείων της πολιτικής τάξης της χώρας, μιλάμε γι’ αυτά που οι Έλληνες οφείλουν να γνωρίζουν. Η φωνή της αλήθειας και της αξιοπρέπειας θα τους καταδιώκει και θα αντηχεί όσο βαθειά και αν πετύχουν να θάψουν τους φορείς της. Δεν θα υποχωρήσουμε αυτήν την κρίσιμη ώρα για τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από την υπεύθυνη φωνή μας, αλλά από την τυχοδιωκτική πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης που πολιτεύεται με κανόνα την διαφθορά, την διαπλοκή και την εξαπάτηση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.
Ο ανεκδιήγητος για τον ρόλο και την θέση του, υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνταντίνου, δήλωσε πάλι ότι είναι «επιζήμιες οι συζητήσεις για την ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους». Αν και ο ίδιος συνέχισε, αναφερόμενος στο είδος της αναδιάρθρωσης που επιδιώκει η κυβέρνηση, λέγοντας: «η παράταση, αν γίνει, θα πρέπει να αποτελεί ανταμοιβή για όσα έχουν επιτευχθεί, δεν θα είναι υποκατάστατο γι' αυτά που θα έπρεπε να γίνουν». Ενώ, σύμφωνα με το Dow Jones Newswires, ο υπουργός φέρεται να είπε ότι «η σύσταση ενός μόνιμου μηχανισμού δημιουργεί θέματα ηθικής, τα οποία θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Επί της αρχής, κάποια μορφή συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα είναι απολύτως λογική».
Με δυο λόγια, μετά τους απανταχού συμβούλους της κυβέρνησης, τις δηλώσεις Πάγκαλου και άλλων κυβερνητικών παραγόντων που εμφανίζονται ως ανώνυμες πηγές του διεθνούς κυρίως Τύπου και των διεθνών πρακτορείων ειδήσεων, έρχεται ο κατεξοχήν αρμόδιος υπουργός και προϊδεάζει για την προφανώς επιθυμητή αναδιάρθρωση του χρέους, θεωρώντας παράλληλα ότι δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό.
Όχι, κύριοι, θα συνεχίσουμε να μιλάμε, μήπως και επιτύχουμε να σας χαλάσουμε τα σχέδια που κατατείνουν στην υποδούλωση της ελληνικής κοινωνίας στο διεθνές τραπεζικό λόμπι που υπηρετείτε! Όταν εμείς σας ικετεύαμε να πάψετε να περιφέρεστε στα διεθνή δίκτυα συκοφαντώντας την χώρα και προκαλώντας αναταραχή στις αγορές μέσω προκλητικών δηλώσεων περί παγόβουνων, ναυαγίων, επικείμενης πτώχευσης και άλλων πολλών, εσείς «κελαηδούσατε» με απόλυτη ανευθυνότητα. Τα όργανα της προπαγάνδας σας δε, μας αποκαλούσαν μίζερους, λέγοντας ότι εσείς γνωρίζετε πολύ καλά τι κάνετε, απειλώντας την ΕΕ με το ΔΝΤ και αργότερα τις αγορές με έναν μηχανισμό που ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των τοκογλύφων. Σε αυτούς προφανώς απευθύνεται και ο υπουργός Οικονομικών, κλείνοντάς τους πονηρά το μάτι, καθώς με ήδη «κουρεμένα» τα ελληνικά ομόλογα κατά 30% έως 45%, είναι πρόδηλο ότι αν ακολουθήσει ένα ήπιο «κουρεματάκι» του δημόσιου χρέους (10% - 15%), με το οποίο θα επιβαρυνθούν όσοι έχουν συγκεντρώσει τα υποτιμημένα ελληνικά ομόλογα, πάλι κερδισμένοι θα βγουν και μάλιστα με το παραπάνω.
Αν στην Ελλάδα υπήρχαν αξιοπρεπείς πολιτικοί και στην κυβέρνηση στοιχειωδώς υπεύθυνοι άνθρωποι, θα έπρεπε να απαιτήσουν αναδιάρθρωση του χρέους προτού η Ελλάδα συζητήσει για οποιονδήποτε μηχανισμό υποστήριξης από την πλευρά της ΕΕ. Αυτό δεν θα επέφερε σε καμία περίπτωση την έξοδό μας από την ευρωζώνη, εάν ασφαλώς προηγουμένως είχε φροντίσει η κυβέρνηση να εξασφαλίσει για έναν περίπου χρόνο την απαραίτητη δανειακή κάλυψη. Με επιτόκιο μάλιστα εκείνη την περίοδο ασφαλώς χαμηλότερο από αυτό με το οποίο μας χρεώνει η τρόικα για το τρέχον εξευτελιστικό δάνειο, που επιπλέον, για να εκταμιευθεί απαιτείται κάθε φορά κι ένα νέο μνημόνιο φτωχοποίησης. Τότε ήταν που αν υπήρχε αξιοπρεπής κυβέρνηση στον τόπο, θα έπρεπε να τεθεί το ζήτημα σε διλημματική μορφή προς τις αγορές και την ΕΕ: Είτε αναδιάρθρωση και μετά ένας μηχανισμός διαφορετικός ασφαλώς από τον σημερινό με παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, είτε άρνηση του χρέους και έξοδός μας από αυτήν. Αυτά τα είχαμε γράψει τότε, έγκαιρα και με σαφήνεια, αλλά το καθεστώς φρόντισε να τα «σκεπάσει», αναπαράγοντας τον πανικό που προκάλεσε η κυβέρνηση για να θεμελιώσει το μήνυμα «μνημόνιο ή πτώχευση». Η προσέγγισή μας δεν θα έλεγα ότι ήταν ιδιαίτερα ριζοσπαστική. Μάλλον μετριοπαθής θα μπορούσε να κριθεί με αντικειμενικά κριτήρια, καθώς δεν αποσκοπούσε αξιωματικά στην έξοδο από το ευρώ, ούτε θεωρούσε ότι θα έπρεπε να πληρώσουμε δυο φορές το μάρμαρο για την ένταξή μας στην ευρωζώνη. Όμως η προπαγάνδα ήταν τόσο ισχυρή που η άποψή μας φάνταζε «επαναστατική».
Σήμερα αυτοί που μας ειρωνεύονταν εκείνη την περίοδο αναρωτιούνται «πού πάμε». Μα, εκεί για όπου χάραξε πορεία ο κ. Παπανδρέου και οι σύμμαχοί του τραπεζίτες, χρηματιστές και οι Έλληνες νταβατζήδες κατά Καραμανλή. Ίσως και ο τελευταίος, αν κάποτε αποφασίσει να μιλήσει για την κρίση, τολμήσει να πει και μια κουβέντα για τον ρόλο των νταβάδων στο «μεγάλο κόλπο» που στήθηκε εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Εμείς τολμάμε, με πολύ μεγαλύτερο κόστος από τον ίδιο, να μη συμμορφωνόμαστε στις «νουθεσίες», δηλαδή στις διώξεις του καθεστώτος. Ο ίδιος τι ακριβώς φοβάται; Δεν θα έλεγα τίποτα σχετικό για παντελόνια καθώς σέβομαι τα αξιοπρεπή φουστάνια. Είναι ένα ζήτημα, όμως! Όπως ακόμη σοβαρότερο ζήτημα είναι ότι ο πρωθυπουργός οδηγεί την χώρα σε ένα «Σχέδιο Β» που ασφαλώς αναφέρεται σε κάποια μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους, παραπλανώντας συνειδητά τους Έλληνες, καθώς δεν νομίζω ότι έχει την ικανότητα να εξαπατήσει τους συμβούλους των αγορών. Έχω σημειώσει τον κ. Παπανδρέου να δηλώνει: «την αναδιάρθρωση του χρέους την κάνει κανείς στην αρχή ή δεν την κάνει καθόλου». Άρα γνώριζε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει, όπως ήξερε πολύ καλά από την αρχή ότι θα καταλήξει σε κάποια μορφή αναδιάρθρωσης. Απλώς επιθυμούσε η μορφή αυτή να μη θίξει τους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και να πληρώσει η ελληνική κοινωνία τα σπασμένα αυτών που τα τρώγανε όλοι μαζί τόσα χρόνια και το γιόρταζαν με φιέστες τύπου Ολυμπιάδας.
Μετά από αυτά ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του, γνωρίζοντας ότι τα μνημόνια, όχι απλώς απορρυθμίζουν την οικονομία, αλλά καταστρέφουν κάθε πιθανότητα ανάκαμψης με όρους γνήσιας ανάπτυξης, εκτοξεύοντας μάλιστα το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη, δεν μπορεί παρά να αντιλαμβάνονται ότι η χώρα οδηγείται ή υπό μακροχρόνιο καθεστώς διακυβέρνησης από τους δανειστές μας, ή σε αναγκαστική παύση πληρωμών πριν ίσως λήξει η παρούσα σύμβαση με την τρόικα, καθώς είναι προφανές ότι κάθε τρίμηνο θα υπάρχει απόκλιση από τα συμπεφωνημένα. Άρα για το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, την ευθύνη θα έχει η σημερινή κυβέρνηση και όσοι ψήφισαν στην βουλή υπέρ του μνημονίου και κανείς άλλος. Η σκηνοθετημένη σύγκρουση του κ. Παπανδρέου με την κ. Μέρκελ αποσκοπεί, πέραν της στήριξης των θέσεων του αμερικανο-εβραϊκού λόμπι, και στην νομιμοποίηση μίας τέτοιας εξέλιξης. Αλλιώς η συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου θα θεωρείτο παραλογισμός, αλλά απ’ ότι πλέον είναι εμφανές, ο πρωθυπουργός δεν είναι καθόλου παράλογος. Ακολουθεί κατά γράμμα μία λογική, η οποία όμως ούτε σοσιαλιστική είναι, ούτε υπέρ των συμφερόντων της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι επίσης βέβαιο ότι ο κ. Παπανδρέου δεν θα είναι πρωθυπουργός όταν εφαρμοστεί το «Σχέδιο Β» του ΔΝΤ. Στο πλαίσιο αυτό θα αναπτύξει τις επόμενες μέρες το «συναινετικό προφίλ του», προσκαλώντας τους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά απ’ ότι διαβάζω κατάπληκτος, και τον Φώτη Κουβέλη και την Ντόρα Μπακογιάννη, σε ιδιαίτερες συσκέψεις. Από το αποτέλεσμα αυτών των συσκέψεων θα κρίνει αν θα πάει σε γενικές εκλογές ή όχι, ρίχνοντας προφανώς στους υπόλοιπους την ευθύνη των δικών του επιλογών, όπως συνηθίζει.
Το τι θα πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι αρχηγοί δεν επιθυμώ να υποδείξω. Δεν έχω καμία δουλειά και δεν μου πέφτει λόγος. Στην θέση τους, όμως, εγώ δεν θα πήγαινα, καθώς ο πρωθυπουργός όχι μόνο εκβίασε το εκλογικό σώμα με βουλευτικές εκλογές αν δεν τον ικανοποιούσαν τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών που κατέστρεψε, αλλά επιπλέον θεώρησε ότι με την υποστήριξη του 20% του λαού χαίρει πολιτικής νομιμοποίησης. Πράγμα που επιβεβαίωσε με ιδιαίτερη ικανοποίηση και το ΔΝΤ. Εάν πάνε σε αυτές τις συσκέψεις σημαίνει ότι αποδέχονται την αμοραλιστική αυτή τακτική του πρωθυπουργού και έτσι θα προκληθεί μάλλον μεγαλύτερη δυσαρέσκεια προς το πρόσωπό τους από αυτούς που ήδη φρόντισαν να δείξουν την απέχθειά τους στο σύστημα. Πέραν αυτού, δεν φαντάζομαι ότι ο έντιμος αγωνιστής για τα δημοκρατικά δικαιώματα, Φώτης Κουβέλης, θα δεχόταν ποτέ να εμφανιστεί, διαπραγματευόμενος με τον πρωθυπουργό, ως αρχηγός ενός κόμματος, που, όμως, δεν έχει ακόμα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην κάλπη.
Ήρθε ο καιρός να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Οποιαδήποτε μορφή συγκυβέρνησης, διακομματικής κυβέρνησης, ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, δεν μπορεί να υπάρξει εάν προηγουμένως δεν διεξαχθούν εκλογές και υπάρξει επικαιροποιημένη πολιτική νομιμοποίηση της βουλής. Σε άλλη περίπτωση θα θεωρηθεί ότι οι φορείς που θα συμμετέχουν σ’ αυτήν και τα πρόσωπα που θα στηρίξουν μία «κυβέρνηση ανάγκης», κινούνται στο πλαίσιο του μικροκομματικού ή προσωπικού συμφέροντός τους, αδιαφορώντας για την ουσία της λαϊκής κυριαρχίας στην χώρα. Εάν δε, ισχυριστεί κάποιος ότι οι εκλογές βλάπτουν την οικονομία, θα τον παραπέμψω στις επανειλημμένες δηλώσεις του πρωθυπουργού, που επιχειρώντας να πετάξει μακριά την καυτή παράτα που ο ίδιος παραζεμάτισε, ανέμιζε πριν από λίγες μέρες το γάντι προς την ελληνική κοινωνία, ισχυριζόμενος ότι η προσφυγή στον λαό είναι παράγοντας σταθερότητας.

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"