Ανθρωποι και θέσεις εργασίας

Tου Πασχου Mανδραβελη

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Δουλειά μιας σοσιαλιστικής κυβέρνησης δεν είναι να προασπίζεται θέσεις εργασίας. Είναι να προασπίζεται ανθρώπους των οποίων η θέση εργασίας χάνεται επειδή αλλάζει η οικονομική πραγματικότητα. Αλλιώς θα είχαμε ακόμη σελοποιούς, πεταλωτήδες, και βιομηχανίες χαλιναριών. Αυτές οι επιχειρήσεις θα ήταν κρατικές, διότι κανείς δεν θα ήθελε τις υπηρεσίες τους.
Με την ίδια λογική, δουλειά των συνδικάτων δεν είναι να προασπίζονται την προηγούμενη οικονομική πραγματικότητα, αλλά τη μελλοντική. Δεν πρέπει να προσπαθούν να συντηρήσουν θέσεις εργασίας και οργανισμούς που προσφέρουν ελάχιστες ώς καμία υπηρεσία στον πολίτη, αλλά να εξασφαλίσουν τη δικαιότερη δυνατή μετάβαση στη νέα πραγματικότητα.
Από τη στιγμή που ένας οργανισμός δεν χρειάζεται, δεν χρειάζονται και οι θέσεις εργασίας του. Χρειάζονται όμως οι άνθρωποι, που θα αναπτύξουν νέες δεξιότητες οικονομικά χρήσιμες στην υπόλοιπη κοινωνία. Συνεπώς, ένα συνδικαλιστικό κίνημα δεν πρέπει να δίνει μάχες οπισθοφυλακής. Πρέπει να παλεύει για την επόμενη μέρα. ...
Πρέπει να παλέψει για να εξασφαλίσει το (διαφορετικό) μέλλον των ανθρώπων που θα χάσουν τη δουλειά τους. Οι τελευταίοι χρειάζονται ένα διάστημα προσαρμογής στα νέα δεδομένα (με κρατικά λεφτά), χρειάζονται επανεκπαίδευση (πάλι με κρατικά λεφτά).
Οσο υπάρχουν ακόμη κρατικά λεφτά. Διότι αντιδρώντας διαρκώς στις αλλαγές το μόνο που εξασφαλίζουμε είναι να μην υπάρξουν στο μέλλον κρατικά λεφτά, αναγκαία σε εκείνους τους ανθρώπους που εκ των πραγμάτων θα χάσουν τη δουλειά τους.
Ενα πράγμα πρέπει να καταλάβουμε. Στην κατάσταση που φτάσαμε το μόνο σίγουρο είναι ότι το οικονομικό μας πρόβλημα θα λυθεί. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπορεί να λυθεί σταδιακά και με την αρωγή του κράτους που θα απαλύνει κάπως τις δύσκολες αλλαγές ή μπορεί να λυθεί διά της χρεοκοπίας. Η χρεοκοπία είναι μια λύση στο πρόβλημα, απλώς είναι η πιο οδυνηρή απ’ όλες. Δεν θα έχουμε τα λεφτά να συνδράμουμε τους ανθρώπους που θα χρειαστούν τη βοήθεια της κοινωνίας. Θα έχουμε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά δεν θα έχουμε λεφτά να τους πληρώσουμε. Δεν είναι, λοιπόν, προτιμότερο να έχουμε λεφτά να τους πληρώνουμε (για ένα μεγάλο διάστημα τουλάχιστον), μέχρι να βρουν κάτι καινούργιο αντί να διατηρούμε τις θέσεις τους και κάποια στιγμή να μην έχουμε τα λεφτά να τους πληρώνουμε;
Τώρα, κι ελέω Μνημονίου, έχουμε ακόμη κάποια περιθώρια ευελιξίας. Πριν από πέντε χρόνια είχαμε ακόμη μεγαλύτερα. Σε έναν χρόνο θα έχουμε μικρότερα. Σε πέντε χρόνια πιθανώς να μην έχουμε καθόλου. Συντηρώντας οργανισμούς και θέσεις εργασίας που δεν χρειάζονται, τρώμε από τα λεφτά που πρέπει να δώσουμε σε εκείνους τους ανθρώπους που πραγματικά θα τα έχουν ανάγκη στο μέλλον.
Γι’ αυτό είναι λάθος να μιλάμε για «το οικονομικό πρόβλημα της χώρας». Αυτό είναι μεν υπαρκτό, αλλά θα λυθεί, έστω αυτόματα από την ίδια τη ζωή. Σημαντικότερο είναι να μιλάμε για «το κοινωνικό πρόβλημα της χώρας», το οποίο θα εκραγεί μόλις λείψουν τα τελευταία λεφτά του Μνημονίου. Αν δεν διασφαλίσουμε σήμερα την ομαλή και την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη μετάβαση, εξασφαλίζουμε τον εκρηκτικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. «Είναι κι αυτή μια κάποια λύσις», που θα έλεγε ο ποιητής, αλλά σίγουρα δεν είναι η λύση που θέλουμε. Είναι προτιμότερο να δώσουμε εμείς τις λύσεις, παρά να τις δώσει η ίδια η ζωή.
==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"