«Όταν ο εχθρός σου σε επαινεί…»

Γράφει ο προβοκάτορας,

ΔΕΝ θα γράψω σήμερα... απλά θα "υπαινιχθώ" δύο κείμενα:
Το πρώτο αφορά γεγονότα που έγιναν, δηλ ένα κείμενο που γράφτηκε μετά το αποτέλεσμα και έκρινε συμπεριφορές, το άλλο γράφτηκε για να δημιουργήσει εντυπώσεις και μέλλει να κριθεί... τα συμπεράσματα δικά σας...

1ο. "...Όσο ήταν στην ηγεσία του κόμματος που σκάρωσαν οι Ρώσοι αναθεωρητές στο εξωτερικό, ο Φλωράκης, προχώρησε σε μια σειρά αντεπαναστατικές συμμαχίες με τις αστικές κυβερνήσεις της Ελλάδας, πότε με Μητσοτάκηδες, πότε με Παπανδρέου. Και δήλωνε χαρακτηριστικά ότι θα συνεργαστεί και με το διάβολο αν χρειαστεί. Το μεγαλύτερο όμως εγκληματικό λάθος του Φλωράκη, συνειδητή επιλογή του κατά τη γνώμη μου, ήταν η υπεύθυνη δήλωση που έκανε στον ΄Αρειο Πάγο για να πάρει το κόμμα του μέρος στις βουλευτικές εκλογές. Η αποκήρυξη της επανάστασης και των κομμουνιστικών ιδεών, η δήλωση υποταγής στους αστικούς νόμους και συντάγματα. Τα ίδια συνεχίζει και η Παπαρήγα και το κόμμα της μέχρι τις μέρες μας. ...

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι όλοι αυτοί, οι αρχηγοί των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, μιλούν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν το «μεγάλο ηγέτη» το Χαρίλαο Φλωράκη. Το «μαρξιστή-λενινιστή», τον «πιστό» όπως λένε στις επαναστατικές ιδέες. Μητσοτάκης, Καραμανλής, Παπανδρέου και σία τον παρουσιάζουν σαν τον κομμουνιστή ηγέτη που πάλεψε για τον εκδημοκρατισμό του σύγχρονου ελληνικού πολιτεύματος και έβαλε τέλος στη διχόνοια του ελληνικού λαού.
Όταν οι πιο άσπονδοι εχθροί της εργατικής τάξης και του λαού μας τον βραβεύουν για την προσφορά του, τι να πω εγώ για το μακαρίτη τον Χαρίλαο; Ας τον κρίνουν οι οπαδοί του και ο λαός της χώρας.
Ο μεγάλος Λένιν έλεγε στους συντρόφους του: «όταν ο εχθρός σου σε επαινεί, γύρνα πίσω σου και κοίταξε που έχεις κάνει λάθος». Ο Φλωράκης και το ρεφορμιστικό του κόμμα δεν έκανε απλά λάθη. Συμμαχούσε συνειδητά με τους άσπονδους εχθρούς της εργατικής τάξης και του λαού μας και βοηθούσε τα αστικά κόμματα και τις κυβερνήσεις τους για να ξεζουμίζουν και να ρουφούν το αίμα του λαού μας. Η κρίση δική σας." (ekke.net)

2ο. Γιατί τώρα Γιώργος Παπανδρέου...
Αυτή τη χρονική στιγμή, οι περισσότεροι πολίτες ζουν με το άγχος της επιβίωσης και την αγωνία του μέλλοντος.

Αρης Πορτοσάλτε (ΣΚΑΙ)

Εξηγούμαι γιατί είναι βέβαιο πως θα παρεξηγηθώ. ΠΑΣΟΚ δεν θα έλεγα τον εαυτό μου. Ποτέ ως τώρα, ούτε και στο μέλλον, φαντάζομαι. Αν και από μια ηλικία και μετά καλό είναι να μην απλώνεσαι σε μεγάλες κουβέντες.

Εξηγούμαι, γιατί πιστεύω πως πρέπει να μιλάμε ειλικρινά. Μπορείς να το αποκαλέσεις και λεβεντιά αλλά είναι έννοια παρεξηγήσιμη. Ειδικά αν κολλήσεις μια κατάληξη της καθομιλουμένης.

Όπως το λέει ο τίτλος. « Γιατί τώρα Γιώργος Παπανδρέου». Απαντάται και ερωτηματικά και καταφατικά.

Πολλές στιγμές έχεις την αίσθηση ότι δεν το πιστεύει ούτε και ο Γιώργος. Ότι πρέπει να παλέψει, να δώσουμε τα μέγιστα και γιατί όχι, με την πιθανότητα να βγούμε νικητές. Τα τελευταία 24ωρα η εικόνα του είναι παντελώς διαφορετική. Εμφανίζεται και ελπίζω να μην είναι απλώς εικόνα και επικοινωνιακή πολιτική, πως θα δώσει τη μάχη. Είναι, άλλωστε όπως πολλές φορές έχει σημειωθεί, ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που τολμά και εναντιώνεται με πολλές επαγγελματικές ομάδες και συντεχνίες. Τα βάζει με πολλές νησίδες της κοινωνίας. Για πράγματα που αν τα είχαμε κάνει με μια σειρά θα αποφεύγαμε τώρα τη μεγάλη αντάρα. Όμως αν τα καταφέρει, η προσπάθεια για την ανάκαμψη θα έχει πόδια για να τρέξει.

Δεν ξέρω πόσοι ακριβώς από το υπουργικό συμβούλιο συμμερίζονται τις αγωνίες και συμμετέχουν στις προσπάθειες του Γιώργου. Συνολικώς, η εικόνα του υπουργικού είναι αποθαρρυντική. Για τον πολίτη που βάζει κατά μέρος την ιδεολογική και πολιτική του άποψη και λέει «Ναι, στην ανάγκη με τον Γιώργο, και με τον Αντώνη, αν ήταν εκείνος μπροστά και με όποιον άλλο έχει την πεποίθηση πως πρέπει να σώσουμε την Ελλάδα από κοινού.» Από την άλλη, ακόμη υπάρχουν κυβερνητικοί που παραμένουν «κολλημένοι» στη λογική «έχουμε 30δις και θα μοιράσουμε». Υπουργοί που γαλουχήθηκαν και πολιτεύτηκαν με το κράτος του ΠΑΣΟΚ και ειδικά το «σοσιαλιστικό» κατασκεύασμα. Να το νιώθουν σαν υπέρτατο αρχηγό που ρυθμίζει τα πάντα. Ανείπωτη για αυτούς η συντριβή. Αισθάνονται, προφανώς, πως είναι κάποιοι άλλοι και όχι ο εαυτός τους. Ανθρώπινο και κατανοητό. Τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου όμως δεν επιτρέπεται να λιποψυχούν μπροστά στο κοινό. Αν δεν αντέχουν την πίεση, απολύτως λογικό, μπορούν να επιλέξουν την οδό της αποχώρησης. Αλλά, όπως έχουμε πολλαπλώς πει, η ειλικρίνεια δεν ανταποκρίνεται στα προσόντα του κοινοβουλευτικού και του κομματικού που κάνει καριέρα πολιτικού.

Ο ηγέτης όμως έστω και μόνος πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή του «βομβαρδιζόμενου» λόφου και να τον βλέπει ο πολίτης. Άλλος για να υβρίζει, άλλος για να κοροϊδεύει, άλλος για να ειρωνεύεται, άλλος για να απειλεί, άλλος για να εξοργίζεται περισσότεροι και οι πολλοί για να παίρνουν θάρρος. Ο ηγεμόνας πρέπει να εκτίθεται στον κίνδυνο. Να φαίνεται. Να δηλώνει την ύπαρξη του, μέσα στον κίνδυνο. Να βλέπουν οι πολίτες πώς μάχεται. Και αν ο ηγέτης είναι και «πριγκιπόπουλο», όπως λέγεται για τον Γιώργο Παπανδρέου, τότε τα πράγματα είναι μονόδρομος. Σ' αυτόν βρίσκεται ο πρωθυπουργός τις τελευταίες ημέρες. Ειλικρινά, να δούμε τη συνέχεια. Την περιμένουμε.

Εδώ, ανοίγω παρένθεση. Για να μην έχουμε πολλαπλή παρεξήγηση σε σχέση με τα προηγηθέντα. Επαναλαμβάνω και γραπτά, εννοείται πως η διερεύνηση για το πώς φθάσαμε έως εδώ είναι πάντα ζητούμενο. Όμως αποτελεί ιστορία. Πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση για την περαιτέρω πορεία μας αλλά ιστορία.

Και «γιατί τώρα Γιώργο Παπανδρέου»; Διότι οι έξι πρώτοι μήνες του 2011 αναμένεται να είναι σκληροί και δύσκολοι. Μια ανηφοριά σε κακοτράχαλο πεδίο θέλει ισχυρή θέληση, αποφασιστικότητα και πίστη. Θέλει ενότητα στη βάση μιας κοινωνικής συμφωνίας. Δεν είναι από την άλλη απαραίτητο να ακυρώσεις όποια γνώμη έχεις για τον πρωθυπουργό. Δε σημαίνει δηλαδή πως τον αθωώνεις για τα λάθη του, ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή και αυτά που συνέχισε μέχρι πρότινος. Δε συζητώ ότι αυτή η στάση μπορεί να σημαίνει προσχώρηση στο ΠΑΣΟΚ και στον «σοσιαλισμό» του. Ούτε φυσικά και οποιαδήποτε δέσμευση για μελλοντική υποστήριξη. Κανείς δεν καλείται να απεμπολήσει την ιδεολογική του άποψη, την κομματική του τοποθέτηση και φυσικά τη γνώμη του.

Αυτή τη χρονική στιγμή, οι περισσότεροι πολίτες ζουν με το άγχος της επιβίωσης και την αγωνία του μέλλοντος. Εκείνοι, που δεν σκέφτονται ακραία, που δεν είναι φανατισμένοι με τις επιλογές τους, που αγωνιούν για την οικογένεια και τα υπάρχοντα τους, με κόπο αποκτηθέντα, δεν θέλουν να νιώθουν μόνοι και απροστάτευτοι. Για να μην πω πιθανότατα βγαίνουν ήδη μπροστά από το πολιτικό προσωπικό στην υπεράσπιση της πατρίδας.

Στη δημοκρατία περισσεύει χώρος και στους συμπολίτες που διαφωνούν σφοδρότατα και μάλιστα, όπως διαβάζω, προετοιμάζονται για τη δίκη με «κατηγορούμενους» τους υπογράψαντες το μνημόνιο για «εσχάτη προδοσία». Και η Ελλάδα είναι από τις λίγες δημοκρατίες, που ο φυσικός μας δικαστής, ένας πρωτοδίκης δηλαδή μπορεί να κρίνει το Σύνταγμα μας. Δηλαδή τα πάντα. Αυτό το δημοκρατικό πολίτευμα προφανώς δεν το εκχωρούμε.

Αναβαθμίζουμε το πολιτικό προσωπικό. Κάνουμε ποιοτικότερο το παραγόμενο έργο, προσπαθούμε να περιορίσουμε τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την παραγωγή της απατεωνιάς. Όλα ΝΑΙ.

Ξέρω, από την άλλη πολίτες που σπάνε το κεφάλι τους για να ανταποκριθούν στη μισθοδοσία του προσωπικού τους. Έχουν λαμβάνειν από την αγορά, αλλά αυτή έχει ήδη στερέψει. Καταλογίζουν ευθύνες στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για την κρατική επιδρομή εναντίον τους και στο άκουσμα του Παπανδρέου απαντούν με υβρεολόγιο. Έχουν δίκιο. Όπως οι εργαζόμενοι, με το μισθό κουτσουρεμένο, όπως οι συνταξιούχοι που ζουν γιορτές πρωτόγνωρες, μετά από κάποια χρόνια «ευημερίας», όπως οι άνεργοι που είναι στη χειρότερη μοίρα απ' όλους. Όλοι έχουμε δίκιο.

Ένας όμως κάνει τις επιλογές και παίρνει τις αποφάσεις. Και αυτή τη φορά, πέρα από δημοσιογραφικούς βερμπαλισμούς είναι πραγματικά κρίσιμες. Αυτός είναι ο Γιώργος. Για αυτό είπα τώρα με τον Γιώργο.

Σας εύχομαι και γραπτώς Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πορεία στο 2011. Αν το πρώτο μισό θεωρείται δύσκολο και το άλλο μισό δεν θα είναι αυτό που ξέραμε."

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"