Επέτειος θανάτου του Περικλή Γιαννόπουλου

Σαν σήμερα 8 Απριλίου 1910 έχασε τη ζωή του ο μεγάλος Έλληνας Πατριώτης Περικλής Γιαννόπουλος (γέννημα του 1869). Πάψετε σαπιοδάσκαλοι και σαπιορήτορες, αναφορατζήδες να ξευτιλίζετε τη φυλή. Πάψετε παλιόγριες τις κλάψες, τα σάλια, τα μελάνια, και πιάστε το σπαθί. Τα πάντα στη ζωή, η φύσις το λέει, κατακτιώνται με το σπαθί. Και έτσι είναι και μόνο έτσι πρέπει να είναι!»
O Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1869 και αυτοκτόνησε στον κόλπο του Σκαραμαγκά στις 8 Απριλίου 1910.
Παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής για ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και άλλα δύο χρόνια στο Παρίσι. Μετά το θάνατο του πατέρα του, όμως, εγκατέλειψε τις σπουδές του και πήγε για οχτώ μήνες στον αδελφό του στο Λονδίνο, όπου μελέτησε αγγλική και γαλλική λογοτεχνία. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Άρχισε από το 1894 να δημοσιεύει μεταφράσεις ποιημάτων των Ντίκενς, Πόε, Λοτί, Ουάιλντ, Μποντλέρ, Μιρμπό, Τελιέ, καθώς και δικά του “πεζά ποιήματα”. Από το 1899 αρθρογραφεί στις εφημερίδες Ακρόπολις, Το Αστυ, Εστία κ.ά. και στα περιοδικά Κριτική, Παναθήναια, Ο Νουμάς κ.ά., χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα όπως Λωτός, Απολλώνιος, Νεοέλλην, Μαίανδρος, Θ. Θάνατος. Με εντελώς προσωπικό ύφος και γλώσσα, και ασυγκράτητο πάθος, εκφράζει τις ελληνοκεντρικές του ιδέες και καταγγέλλει τα κατ’ αυτόν αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας – προπαντός την ξενομανία, τον “φραγκοραγιαδισμό” όπως τον ονόμασε ο ίδιος. Το 1906 εκδίδει ως αυτόνομο βιβλίο το “Νέον Πνεύμα”, και το 1907 την εκτενέστερη “Έκκλησι προς το Πανελλήνιον Κοινόν” – τα ιδεολογικά του μανιφέστα. Οι “περικλογιαννοπούλειες” ιδέες, σε σύγκρουση με κάθε κατεστημένο, προκαλούν αντιδράσεις στην Αθήνα της εποχής. Από άλλους θεωρείται απλώς ρομαντικός και ωραίος τρελός, από άλλους υβριστής, άλλοι όμως αναγνωρίζουν από την πρώτη στιγμή την πρωτοτυπία του και εμπνέονται από αυτόν. ...
(Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ο Αριστος Καμπάνης, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Σπύρος Μελάς δημοσιεύουν πολύ εγκωμιαστικές κριτικές. Ο Ίων Δραγούμης γίνεται αδελφικός του φίλος, και μάχεται μετά τον θάνατο του Γιαννόπουλου να κάνει το όραμα του φίλου του πολιτική πράξη. Ο Άγγελος Σικελιανός θα ακολουθήσει δική του, πρωτότυπη ελληνοκεντρική πορεία, θα υμνήσει όμως και αυτός τον Γιαννόπουλο και βεβαίως δεν θα μείνει ανεπηρέαστος από αυτόν.)
Αν και ο Γιαννόπουλος ευτύχησε να είναι πολύ γνωστός και να έχει αφοσιωμένους φίλους στον πνευματικό κόσμο των Αθηνών (τόσο για το πρωτότυπο, ελληνοκεντρικό, παθιασμένο πνεύμα του, αλλά επίσης και για τον “μποέμικο” και άκρως φιλελεύθερο για τα συντηρητικά ήθη της εποχής τρόπο ζωής του – κατά τις μαρτυρίες μάλιστα υπήρξε και ωραιότατος άνδρας), εν τούτοις δεν ευτύχησε να έχει την ευρύτερη αποδοχή που ποθούσε ως συγγραφέας, πόσο μάλλον να αναμορφώσει κατά το όραμά του την ελληνική κοινωνία.
Δεν ήθελε, αυτός ο λάτρης του ωραίου, να γεράσει (όπως υπέθεσε ο Ίων Δραγούμης); Ένιωσε ότι έφθανε στην εξάντληση της καλλιτεχνικής του δημιουργίας; Ότι δεν είχε άλλο τίποτε πια να προσφέρει πια, ούτε μπορούσε να αναμορφώσει την ελληνική κοινωνία; Απογοήτευση από την μη ευόδωση με γάμο της ερωτικής σχέσης του με την Σοφία Λασκαρίδου, ζωγράφο και χειραφετημένη γυναίκα της εποχής; Ρομαντικός και “ερασιθάνατος” (η λέξη του Ιωάννη Συκουτρή, του επίσης μεγάλου ελληνολάτρη αυτόχειρα); Όλα αυτά μαζί, σημειώνει ο ψυχίατρος και λογοτέχνης Πέτρος Χαρτοκόλλης.
Στις 8 Απριλίου 1910, ο Περικλής Γιαννόπουλος δημιούργησε και εκτέλεσε το τελευταίο έργο του – κατά πολλούς το αποκορύφωμα του έργου του. Όπως είχε προσχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια πολύ καιρό πριν, στεφανωμένος, καβάλησε το άσπρο άλογό του και μπήκε μαζί του στην θάλασσα του Σκαραμαγκά. Με μία σφαίρα στο κεφάλι, ενώθηκε για πάντα με την ελληνική φύση που τόσο είχε αγαπήσει. Προηγουμένως είχε κάψει πολλά ανέκδοτα έργα του (κατά μαρτυρίες μια εργασία περί της αρχιτεκτονικής, καθώς και διηγήματα φαντασίας), σημειώνοντας ότι αφού η Ελληνική Φύση τα ενέπνευσε στον ίδιο, θα τα ενέπνεε και σε άλλους στο μέλλον. Το νεκρό σώμα του το έβγαλαν τα κύματα στην στεριά δέκα μέρες μετά. Πριν ταφεί, δύο άγνωστες κυρίες, σαν νύμφες της Αττικής γης, στόλισαν τον νεκρό με λουλούδια (πιθανότατα η Σοφία Λασκαρίδου).
Ο θάνατος, ο τρόπος μάλιστα του θανάτου του Περικλή Γιαννόπουλου συγκλόνισε την κοινωνία και τον τύπο της εποχής, τόσο που δεν είχε γίνει για τα έργα του όσο ζούσε. Για πολλές ημέρες δημοσιεύονταν λεπτομέρειες για τον τρόπο του θανάτου του, ενώ ποιητές όπως ο Παλαμάς, ο Σικελιανός, ο Μαλακάσης και η Μυρτιώτισσα του αφιέρωσαν ποιήματα.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ: Ίων Δραγούμης: «Είναι όμορφη η Αττική νύχτα μα δεν είναι ο Γιαννόπουλος εδώ να την ιδεί, λάμπουν μάταια τα άστρα, μάταια ευωδιάζουν οι πορτοκαλιές του κήπου, και το αηδόνι μάταια τραγουδεί. [...] Και τα δειλινά, η θλίψη της ομορφιάς των χρωμάτων με πιάνει στο λαιμό, με πνίγει. Γιατί χάθηκε; Γιατί δεν τα βλέπει πια; Τι λόγο έχουν και υπάρχουν τα πράγματα που αγάπησε αυτός, αφού αυτός που τ’ αγάπησε δεν είναι πια εδώ να τα ιδεί; Τι λάμπει το άστρο άσκοπα; Τι φέγγει το φεγγάρι; Τι καίει ο ήλιος; Τι φυσάει τ’ αεράκι τα μεσημέρια; Και βιάζομαι, βιάζομαι τρομερά για να φύγω κ’ εγώ εκεί που πήγε κείνος να κατοικήσει. Μ’ αρέσει ο θάνατος, τον ερωτεύομαι. Τόσο τον αγαπώ που όλα τ’ άλλα μου φαίνονται σαχλά και ανούσια και μέτρια, οι άνθρωποι και τα μικροσυμφέροντά τους και τα μικροκαμώματά τους και όλη τους η μικρότητα και φρονιμάδα. Βία τρελλή με παίρνει κατά το θάνατο. Πότε να τελειώσω τις δουλειές μου όλες, όσες ανάγκασα τον εαυτό μου να φορτωθεί; Πότε να τελειώσω για να φύγω; Τι όμορφος που είναι ο θάνατος! Πώς με τραβά! Αισθάνομαι αηδία για τα πράματα της ζωής. Και όμως την αηδία αυτή θέλω να νικήσω. Θέλω να ζήσω.»

Αντιπαρακμή από Olympiada 

Περικλής Γιαννόπουλος: Ελληνική Φυλή ο μεγαλύτερος Εχθρός Σου είναι Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

Ελληνική Φυλή ο μεγαλύτερος Εχθρός Σου είναι: Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. [...] Ελληνική Φυλή τι φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μανδρί; Εάν Σου βαστά έμπα διώχτους. [...]
Ελληνική Φυλή είσαι ΑΝΗΘΙΚΟΣ: διότι θέλεις οι Φραγκικοί Στρατοί και Στόλοι να Σου φυλάν τ’ αμπέλια ΣΟΥ. [...]
Ελληνική Φυλή δε μας λες; ΚΟΚΟΤΑ κατάντησες και δε Σε μέλλει και δε μιλάς για τίποτε άλλο παρά ποιος Φράγκος σε χάιδεψε και ποιος σε φίλησε και τίνος αρέσεις; [...]
Η ίδρυσις του Χριστιανικού μας Κράτους είναι όχι μόνον Πραγμάτωσις και Κορύφωσις του φυσικού Αλεξανδρινού Έργου, αλλά και η βροντώδης Απόδειξις δι’ αυτής ταύτης της Νέας Θρησκείας, δι’ ανεξαιρέτως όλων της των εκδηλώσεων, της εντελούς ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΟΣ και ΕΛΛΗΝΟΣ και ΕΛΛΗΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ότι όχι μόνον δεν ανεμίχθη με τίποτε, αλλ’ δη επολέμησε δυνατότατα και κατά την Αλεξανδρινήν και κατά την Ρωμαϊκήν περίοδον, όλας τας Ανατολικός Ιδέας και επιδράσεις και αυτή δε ακόμη η υπό των καιρών και των φορών των Ανθρώπειων, παρουσιασθεί -Η Εβραϊκή Ίδέα- ως πραγματική ανάμιξις, είναι απλώς, φανερότατη πολιτική ΣΥΓΚΟΛΛΗΣΙΣ δύο πραγμάτων εντελώς διαφορετικής φύσεως, ακριβώς διότι ήτο αδύνατον να αναμιχθούν ή συγχωνευθούν. Και η Συγκόλλησις δε αυτή βροντοφωνεί και την ζωτικότητα και την γνησιότητα ημών των τότε, διότι δια να κατορθωθή και αυτή, εδέησε και εις τον Πνευματικόν Κόσμον και εις τον Πραγματικόν, να μεταμορφωθή ριζικώς ολόκληρος η Εβραϊκή Ιδέα. [...]
Ζωντόβολα, μη φοβάσθε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Η Αλήθεια δεν σκοτώνει, τα ΨΕΜΜΑΤΑ καταθάπτουν τους Λαούς. [...]
Ελληνική Φυλή, πάση θυσία πρέπει να μάθης δια παν ότι σε αφορά ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ. Ελληνική Φυλή, δια να αισθανθής τον Ελληνισμόν Σου πρέπει να περιορίσης το Χριστιανικό Σου συναίσθημα εις τα λογικά και πραγματικά του όρια. Όπως στην αρχή της Νέας Σου θρησκείας, εκατέβασες και κατεπίεσες το Συναίσθημα Έλλην, δια ν’ ανύψωσης το Συναίσθημα Χριστιανός, τώρα πλέον που η Χριστιανικότης Σου δεν έχει να πάθη τίποτε, μόνον δε η Ελληνικότης Σου κινδυνεύει πρέπει να κατεβάσης εις δευτέραν μοίραν το συναίσθημα Χριστιανός και ν’ ανύψωσης Κυρίαρχον Απόλυτον το Συναίσθημα ΕΛΛΗΝ. [...]
Ντροπή σας Έλληνες, να λέγεσθε Σεις Χριστιανοί, σαν την Κοινήν αγέλην των Ανθρωποειδών. Σεις πρέπει να λέγεσθε ότι είσθε: Χριστιανοποιοί: ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΤΑΙ.
Εάν δεν μπορείτε να αισθάνεσθε ότι είσθε Έλληνες, παρά μόνον από μέσα από το πάπλωμα του Χριστιανισμού Σας, τότε ΕΡΡΕΤΩ τέτοιος Ελληνισμός. Διότι τότε ο Ελληνισμός Σας είναι Νεκρός. [...]
Όπως εδέχθημεν εμείς τότε τον Χριστιανισμόν, τώρα πρέπει να δεχθή και ο Ελληνοχριστιανισμός, τον Ανασταινόμενον ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ Ελληνισμόν μας. [...]
Εδώ δεν θίγεται η Ελληνική Εκκλησία, αλλ’ η ΞΕΝΗ Εβραϊκή Ιδέα. Και κάθε ξένον πρέπει να μας είναι ζήτημα δευτερεύον, εις το βάθος της συνειδήσεως μας. [...]
Το εδώ ζήτημα, πρέπει να μείνη εις τον Πάτον της συνειδήσεως του καθενός μας. [...]
Ο κάθε Έλλην πρέπει να αναλύση και λύση με τον Εαυτόν του την σκέψιν του δια το εδώ ζήτημα, χωρίς ανόητες φωνές. [...]
Κύριοι που παίζετε τον Έλληνα και την Ελλάδα και ψάλλετε όλην την ώρα… ΚΟΙΤΙΔΑ… ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ… Και τα άλλα όμοια, πρέπει να θέλετε το ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΠΝΕΥΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ. [...]
Ως Χριστιανοί είσθε Χαμένοι μεταξύ της αγέλης των θηριωδών Χριστιανικών Λαών. Ως Έλληνες ξεχωριζόμενοι δυνατόν να σωθείτε. [...]
Εγώ Παπά μου που είμαι πειό Έλλην από σένα Σου λέω: Είμαι εντελώς Έλλην και ολότελα Χριστιανός. Μπορείς γι’ αυτό να μη μου δώσης λίγη γη να κοιμηθώ; [...]
Κοντός Ψαλμός Αλληλούια: Πας Παπάς αισθανόμενος δη είναι Πρώτα Χριστιανός και Δεύτερα Έλλην, ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ. [...]
Ο Ελληνισμός δεν έχει να πολεμήσει την Εκκλησίαν του, όπως έγινε και γίνεται αναγκαστικώς εις όλα τα Κράτη που θέλουν να προοδεύσουν, δια τον απλούστατον λόγον, ότι δεν έχει να πολεμήσει κατά του Παπά. Ο Έλλην Παπάς δεν έχει, Δόξα το Θεώ, καμμίαν σχέσιν με τον Φραγκόπαπα. Ο Ελληνόπαπας, απαραλλακτότατος και κοινωνικότατος πολίτης είναι υπάλληλος του Κράτους, σαν κάθε άλλον υπάλληλον. Και είναι τόσο λίγο φλάρης ή Αγγλογερμανομουρλόπαπας, ώστε αν ένας ταγματάρχης κι ένας Παπάς ανταλλάξουν τα ρούχα των, αδύνατον να διακριθή ποιος ο Παπάς και ποιος ο Στρατιώτης.
Ο Χριστιανισμός μαζύ με το άλλοτε Πολιτικό Καλό μας έκαμε και τρομερώτατο Κακό. [...]
Πας Έλλην έχει το δικαίωμα αγρίας υπερηφάνειας προ των σημερινών Λαών και των Παληανθρωπισμών των Βασιλιάδων των με τα εμετικώς Μπακάλικα και αναιδώς λωποδυτικά Ιδανικά των. [...]
Ουδαμού αλλού φαίνεται καθαρότερα, συλλαμβάνεται χειροπιαστότερα, η μανιακή πάλη Έλληνος και Ελληνικού Πνεύματος κατά του βαθύτερον θέλοντος να εισχώρηση Ξενισμού, από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνας. [...]
Τα πάντα πρέπει να κατασιγασθούν μέσα μας δια να συναισθανθώμεν και αναγνωρίσωμεν οία πραγματικώς είναι, την Πραγματικην ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ. [...]
Αδύνατον πλέον να ψευδώμεθα και να αυτοκτονούμεν Εθνικώς, κρύβοντες την δύναμιν του Ελληνισμού μας χάριν του Χριστιανισμού μας. [...]
Και Αδύνατον πλέον το Ελληνικόν Πνεύμα, να επιτρέψη εις τον Έλληνα, χάριν ανοητάτων λόγων, να στερείται της συναισθήσεως ακριβώς της Τρισμεγίστης του Δυνάμεως: ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ. [...]
Η Βυζαντινή μας Περίοδος δεν έφερεν εις πέρας ουτε το Πνευματικόν, οΰτε το Πραγμσπκόν της Έργον. Άγνωστον εντελώς εις ποίον Τύπον θα κατέληγε. [...]
Όπως όταν ήλθεν η ώρα, επετάξαμεν το Πολιτικόν πρόσχημα και εφωνάξαμεν: είμεθα ΕΛΛΗΝΕΣ, ούτω και τώρα ο Έλλην πρέπει να είναι έτοιμος δια την ώραν της ΑΝΑΓΚΗΣ να πετάξη και τον Πνευματικόν Εβραϊσμόν και να ξαναφωνάξη -αν θέλη να γλυτώση- από το ΣΛΑΥΙΚΟ ΠΟΤΑΜΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ. [...]
Από της Πτώσεως ο Ελληνισμός περιπατεί στον Κόσμο με το ΕΝΑ μόνον Εγκεφαλικό Ημισφαίριο, σαν άνθρωπος που του πριόνισαν στη μέση και καθέτως το κεφάλι. [...]
Το βέβαιον είναι ότι εκαταντήσαμεν τόσον αηδία, όντες και ποιούντες το Παν μέχρι του 15ου αίώνος, ώστε δικαίως μας εζήλευσσν και μας εσυχάθησαν και μας εμίσησαν όλοι οι Λαοί. [...]
Εις το Βυζαντινόν Σημείον και Σταθμόν, πρέπει να στέκεται ο Έλλην, δια να εννοή σωστά τα πριν του, τα έκτοτε και τα τώρα. [...]
Η μόνη διαφορά που υπάρχει μεταξύ Τούρκου και Καλόγερου είναι μόνον ότι ο ένας φορεί μαύρο και ο άλλος κόκκινο Φέσι. Εάν ο Τούρκος επείραζε τον ΚΑΛΟΓΕΡΟΝ ο Ζυγός θα ήτο αδύνατον να συγκρατηθή, θα ανετινάσετο τάχιστα εις τον αέρα. [...]
Ο Χριστιανισμός ενώ αφ’ ενός εφαίνετο σώζων την Φυλήν και την διέσωζε πράγματι εν μέρει αφ’ έτερου όμως υπήρξε και είναι και τώρα γενικώς: ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Ο Εγκληματίας Καλογερισμός ο πάντοτε εμπνέων την αποθάρρυνσιν εις την φυλήν και υπό τους Αυτοκράτορας, ο φωνάζων και εξηγών όλα ως Τιμωρίαν Θεϊκήν, ο ξεσβερκωμένος ότι επέσαμεν ένεκα των αμαρτιών μας, ήτο ευτυχής να απαλλαχθή του Αυτοκράτορος και να ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΗΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ και κατά το μέγα μέρος Πραγματικώς, πραγματοποίησις ονείρου του, που δεν την εφαντάσθη ποτέ του από της Ιδρύσεως του Χριστιανισμού μέχρι της ημέρας της Πτώσεως. Τον Τούρκο δεν τον έμελλε τίποτε, διότι ο Τούρκος θέλει μόνον να δουλεύης και να μην τον ανησυχής. Όταν τον παρασκοτίσης, σύντομα σου κόβει το κεφάλι και ησυχάζεις και συ κι αυτός μαζύ. Ούτω ο Καλογερισμός ευρέθη περίφημα, θαυμάσια, διδάσκων ότι εκ Θεοΰ το Κακόν, λέγων γύρισε κι απ’ άλλο μέρος να σε χαστουκίσουν, και λέγων εις τον Ελληνισμόν Κύριε δεν είμαι μόνον ιδικός Σου αντιπρόσωπος, δεν ανήκω μόνον σε σένα, εγώ είμαι Κύριος και Αντιπρόσωπος και προστάτης όλων των Χριστιανών της Ανατολής. Αυτός είναι ο μοναδικός Λόγος, της εντελώς απιστεύτου και αφαντάστου ΔΟΥΛΕΙΑΣ της φυλής επί τόσους αιώνας. Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.
Ελληνική Φυλή δεν σε έσωσε ο Χριστιανισμός, αλλ’ ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΟΥ όπως και αυτός θα σε σώσει εις το Μέλλον. Και μόνος ΑΥΤΟΣ. [...]
Ελληνική Φυλή ουδέποτε ο Αγών Σου θα καταστή ΣΕΒΑΣΤΟΣ, εάν δεν γίνη ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ. [...]
ΜΙΣΗΣΕΤΕ ΜΙΣΗΣΕΤΕ τους Ανθρώπους που θα θελήσουν να Σας ανοίξουν τα μάτια, αλλά γίνεται Σεις ΑΝΘΡΩΠΟΙ. [...]
Ο Ζυγός έπλασε και απεκρυστάλλωσε τους τρεις Κυριωτάτους, γενικώτατα και βαθύτατα κυριαρχούντας Πανελληνίους Τύπους που διευθύνουν κατά βάθος την φυλήν, Προ, Κατά και Μετά του Αγώνα, έως τώρα, δίδουν έκτοτε έως τώρα την μορφήν του Πνεύματος και της ψυχής του καθενός και του συνόλου των Ελλήνων:
ΤΟΝ ΚΑΛΟΓΕΡΟ.
ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ.
ΤΟΝ ΕΜΠΟΡΟ.
Και ο Καλόγερος κατά βάθος είναι:
Ο Θεός μας ετιμώρησε Εθνικώς διά τις αμαρτίες μας.
Πίστευε.
Μην εξετάζης.
Νήστευε.
Προσεύχου.
Φέρνε λάδι, κερί, ψωμί, στάρι και κρασί.
Σ’ έκλεψαν; Υπομονή.
Σ’ έδειραν; Υπομονή.
Σε ατίμασαν; Υπομονή.
Σε σφάζουν; Υπομονή.
Ο Βούλγαρος, ο Ρώσος, ο Σέρβος, ο Ρουμούνος, ο Αρμένης, είναι ΑΔΕΛΦΟΙ ΣΟΥ…
Μην κουνιέσαι, μη σιέσαι, μη φωνάζεις, μη μιλάς και σ’ ακούσουν οι ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ και σε πουν Απολίτιστο Βάρβαρο. Κάθου φρόνημα• βουβαίνου και προσκυνά τον Φράγκο, η Σωτηρία μας είναι η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ. Αυτή θα μας δώση το δίκηο μας, άμα καθούμαοτε φρόνημα κι ακούμε τις προσταγές της.
Ευχαρίστει τον Θεό για ότι έχεις, για ότι είναι, μην αποθυμώση και πάθης χειρότερα. [...]
Αι Επιστήμαι, τα Γράμματα, αι Τέχναι εφυγαδεύθησαν δια παντός. Αλλοίμονον. Γλώσσα και Θρησκεία, Θρησκεία και Γλώσσα η μόνη άγκυρα κι αμάν. Η μόνη μας Ελπίς και Σωτηρία η Χριστιανική Ευρώπη. Αχ Αλλοίμονον! Παιδί… ένα ούζο.
Διά να είναι η Φυλή εις το Χάλι που είναι, φανερόν ότι οι Τωρινοί Έλληνες είσθε οι χειρότεροι που υπήρξαν ποτέ. [...]
Ελληνική Φυλή, πάψε τις Ψευτιές και τους ΨΕΥΤΕΣ κι αρχήνα να σκεφθής. [...]
ΕΡΩΤΑΤΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΦΥΛΗ: ΕΧΕΙ ΟΡΕΞΙΝ ΝΑ ΣΚΕΦΘΗ;
Περικλής Γιαννόπουλος (αποσπάσματα -με διατήρηση της πρωτότυπης ορθογραφίας- από το βιβλίο «Έκκλησις προς το Πανελλήνιον Κοινόν»)
Σημείωση: Καθώς ίσως κάποιοι, προτρέξουν και πουν ότι ο Γιαννόπουλος στην πραγματικότητα ταυτίζει τον Ελληνισμό με τον Βυζαντινισμό, θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι κάτι τέτοιο γίνεται αρκετά σαφές αν διαβάσει κάποιος ολόκληρο το βιβλίο του. Ο λόγος που δημοσιεύονται τ’ αποσπάσματα, είναι ότι ο Γιαννόπουλος φαίνεται να διαγνώσκει τα πιο σύγχρονα σ’ αυτόν κακώς κείμενα του Χριστιανισμού και της Εκκλησίας, ειδικά σε σχέση με τον Ελληνισμό, και δεν διστάζει να τα καυτηριάσει με γλώσσα αρκετά αιχμηρή.
Κάποια εξήγηση (υποκειμενική) που θα μπορούσε να δοθεί στην αντιφατική ταύτιση που επιχειρεί ταυτόχρονα ανάμεσα στον Ελληνισμό και τον Βυζαντινισμό, είναι πως είναι επηρεασμένος από την πλαστή ιστορία που επιβλήθηκε τον 19ο αιώνα με την αγαστή συνεργασία Εκκλησίας και Κράτους, και με κύριο εκφραστή τον «εθνικό ιστορικό» Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, έναν εκ των βασικών συντελεστών του ιστορικού ψεύδους του Ελληνοχριστιανισμού και της ανύπαρκτης Ελληνικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

pare-dose.net

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"