Νομική Αθηνών vs Πραγματικότητα - Όταν τα φώτα σβήνουν… αρχίζει το πάρτι

Η πλήρης αποσάθρωση των εννοιών και των συναισθηματικών αντιδράσεων που αυτές δημιουργούν είναι σύνηθες φαινόμενο σε μια δυτικού τύπου αντιπροσωπευτική δημοκρατία και σε μια οικονομία της αγοράς. Όταν όλα πωλούνται και αγοράζονται τριγύρω δύσκολα μπορεί να ξεφύγει απ’ αυτήν την οικονομίστικη θεώρηση των πάντων το πανεπιστήμιο.

 Ένας χώρος σοφίας, έκφρασης και δημιουργίας για τους περισσότερους που με υποκρισία το προβάλλουν και  το υπερασπίζονται, ένα αντεστραμμένο αντικείμενο πολιτικής και οικονομικής προπαγάνδισης για τους περισσότερο ρεαλιστές παρατηρητές του.

Εύκολα, λοιπόν, γίνεται άθυρμα σ’ ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι μικροπολιτικής συνδιαλλαγής στο οποίο συμμετέχουν φυσικά οι παρατάξεις των πανεπιστημίων που αποτελούν(οι περισσότερες και οι κυρίαρχες) μικρές καρικατούρες των μεγάλων κομμάτων εξουσίας και αγωνίζονται καθημερινά να τα προσεγγίσουν στην πρακτική τους. Παράδειγμα τρανό οι διενέξεις και αλληλοκατηγορίες για τις υπογραφές  στα Δ.Σ. που έδωσαν τυπικά το πράσινο φως για την είσοδο των 300 μεταναστών – απεργών πείνας.

 Το δράμα των μεταναστών πριν από 1 μήνα στη Νομική συγκλόνισε όλη τη χώρα και προβλήθηκε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο από τους ‘’ανθρωπιστές’’ και τα μέσα μαζικής καθοδήγησης που αναπαρήγαγαν με καυστικό τρόπο την ανυπαρξία της πολιτείας αλλά και ταυτόχρονα την ίδια την παρουσία των μεταναστών γενικότερα στην ελληνική επικράτεια.  Βεβαίως όμως κανείς δεν μίλησε τότε για το τι συμβαίνει ακριβώς έξω από τη Νομική, όχι τώρα, αλλά εδώ και χρόνια με αστέγους, εξαθλιωμένους ανθρώπους και μικροπωλητές στην συντριπτική πλειονότητα μετανάστες. ...

Όταν λοιπόν βρίσκονται καθημερινά και φυτοζωούν στα όρια της επιβίωσης εκτός της Νομικής στον προάυλιο χώρο του πάρκου δεν επεμβαίνει και δεν συνταράσσεται κανείς, όταν όμως το πρόβλημα γίνεται πανταχόθεν εμφανές και κατά συνέπεια παρακωλύει τη λειτουργία ενός γραφειοκρατικού οργάνου της κρατικής εξουσίας τότε όλοι γίνονται αυτόκλητοι μάρτυρες και προστάτες της νομιμότητας και του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Ακόμα δε χειρότερα άλλοι μάχονται για το ποια οργάνωση ή ποια δημόσια πρόσωπα είναι πιο ανθρωπιστές, οι ίδιοι - σε μεγάλο βαθμό -που στην καθημερινότητά τους δεν παιρνούν από το κέντρο της Αθήνας και δεν γυρίζουν να κοιτάξουν τέτοιους ανθρώπους.

Μετά από 1 μήνα τα πράγματα στη Νομική είναι διαφορετικά. Τα μαθήματα γίνονται κανονικά, η γραμματεία λειτουργεί, οι καθηγητές είναι στα γραφεία τους, οι υπάλληλοι επιτελούν την υπηρεσία τους και οι παρατάξεις συνεχίζουν ακατάπαυστα το πελατειακό και ψηφοθηρικό έργο τους αφισοκολλώντας τα πάντα και διαλύοντας η μια τα τραπέζια της άλλης στο όνομα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, πάντοτε. Τίποτα δεν θυμίζει ότι ακριβώς εκεί όχι πολύ καιρό πριν διεξαγόταν μια ιδιότυπη ‘’μάχη’’ μεταξύ των μεταναστών, των αυτόκλητων υπερασπιστών τους και των εκπροσώπων του κράτους με διαμεσολαβητές τα έντυπα των εφημερίδων και τα τηλεοπτικά κανάλια. Φαίνεται να έχει ξεχαστεί το γεγονός που μονοπωλούσε τις πολιτικές διενέξεις και τις βαρύγδουπες κομματικές εξαγγελίες. Κάτι που γίνεται καθαρότερο από τα σημερινά πάρτι που διεξάγονται από τις φοιτητικές παρατάξεις, εκεί ακριβώς που είχαν τοποθετήσει τις κουβέρτες και τα σεντόνια τους, φτιάχνοντας τα πρόχειρα κρεβάτια τους, οι μετανάστες. Η απονοηματοδότηση των εννοιών και των καταστάσεων είναι προφανής.

 Όταν τα πάντα τριγύρω δε θυμίζουν τι συνέβη, όταν τα φώτα από τις τηλεοπτικές κάμερες σβήνουν, όταν ικανοποιείται η δραματολαγνεία του μαύρου κουτιού εκεί γίνεται πάρτι ή χοροεσπερίδα επί το ελληνικότερον, σαν ένα μαγικό ραβδάκι να ρύθμισε τα προβλήματα κι όλοι πρέπει να ξεκουραστούν διασκεδάζοντας, αφήνοντας πίσω το άσχημο παρελθόν. Η σημερινή κατάσταση προβληματίζει και καταδεικνύει ειδικότερα πως πέρα από το ενδιαφέρον για συγκεκριμένους σκοπούς, πέρα από τα φώτα υπάρχει το σκοτάδι, η ρουτίνα της καθημερινότητας που αποθεώνεται και ωθεί να σβηστούν οι κακές παρενθέσεις που συνταράσσουν τον πλασμένο μικρόκοσμό μας επεκτείνοντας την αδιαφορία για τα έξω γενόμενα και μη μπορώντας να εξευρεθεί μια βιώσιμη λύση γι’ αυτά.

Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκε μια επίσκεψη στην Νομική Αθηνών και η θέαση μιας γερής αφισοκόλλησης για το πάρτι της ΠΑΣΠ ΝΟΠΕ το Σάββατο 2/4/2011. Βεβαίως δεν είναι κακό οι νέοι, οι φοιτητές να διασκεδάζουν, βεβαίως όμως δεν πρέπει να μην παρατηρούμε πως στα ίδια μέρη η κυρίαρχη συστημική αντίληψη τα παραλλάσσει και τα νοηματοδοτεί ως συμφέρει την ίδια. Αυτό που μένει είναι τα προβλήματα και ο πόνος των ανθρώπων που υποφέρουν και ακολούθως η άρρωστη κοινωνία αφού αυτή αποτελεί έναν οργανισμό που νοσεί. Σε έναν άρρωστο οργανισμό δεν φταίνε τα μέρη που νοσούν, αλλά η αρρώστια και αυτή χρειάζεται θεραπεία και αυτή επέρχεται με ευθέως επίλυση και όχι με γιατροσόφια και κομπογιαννίτικα κόλπα.

Γιώργος Αργυρόπουλος φοιτητής Γ΄έτος Νομικής Κομοτηνής

Τασιόπουλος Σταύρος επί πτυχίω Νομικής Κομοτηνής

Αnte Portas – Eλευθεριακή Κίνηση Έκφρασης Φοιτητών & Νέων Επιστημόνων

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"