Καλή η φωτιά, μα δεν είναι παιχνίδι

Σήμερα διοργανώθηκε στην πλατεία Συντάγματος η πρώτη μεγάλη ακομμάτιστη διαδήλωση πολιτών μέσω facebook ενάντια στο εθνικό μας κατάντημα. Επίσημα το κίνημα που γεννήθηκε απόψε κατά τα πρότυπα του αντίστοιχου ισπανικού στρέφεται κατά του πολιτικού κατεστημένου που οδήγησε τον ελληνικό λαό να ζητιανεύει δανεικά από τις "μεγάλες δυνάμεις" ξεπουλώντας την περιουσία του ελληνικού δημοσίου.
Αυτό που έγινε απόψε είναι από μόνο του κάτι μεγάλο. Την ίδια μέρα που μάθαμε ότι η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών ενδέχεται να δώσει υπουργεία στον ακροδεξιό ΛΑ.Ο.Σ. και την πρώην υπουργό εξωτερικών της ΝΔ, κα Μπακογιάννη -χωρίς τυπικά να ηγείται ακόμη η ίδια κάποιου κόμματος (η Δημοκρατική Συμμαχία ιδρύεται επίσημα την ερχόμενη Παρασκευή)- για να εξαγοράσει τη συγκατάθεσή τους στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και ξένοι, που μένουν στη χώρα μας, κατ έκλεισαν ειρηνικά τα κεντρικότερα σημεία των μεγαλύτερων πόλεων. 

 Τα συνθήματα πολλά:
"Αέρα αέρα να φύγει η χολέρα", "ουστ-ουστ", "φέρτε πίσω τα λεφτά", κλέφτες-κλέφτες" κλπ επενδεδυμένα με γεμάτες φάσκελα παλάμες νέων, γέρων και παιδιών που κοιτούσαν την Βουλή. Στην πλειοψηφία τους συνειδητοποιημένοι και "φιλήσυχοι" πολίτες οι σημερινοί διαδηλωτές έδειξαν ότι όταν θέλουμε, μπορούμε να αυτοοργανωθούμε και να διαμαρτυρηθούμε. Ωστόσο, υπάρχουν πράγματα που προσωπικά με προβληματίζουν.

Το πλήθος των διαδηλωτών μου φάνηκε τελείως ετερόκλητο. Υπήρχαν πηγαδάκια που φώναζαν υπέρ του "να καεί να καεί... η Βουλή" και άλλα που έδειχναν να αποδοκιμάζουν τέτοιες λογικές. Αλλού ελληνικές σημαίες, αλλού μαυροντυμένοι. Αλλού να βρίζουν τις αστυνομικές δυνάμεις, αλλού να συζητούν μαζί τους. Ακόμα και στα ίδια πηγαδάκια έβλεπες κάποιους που αναρωτιούνταν: 

"έστω πως ρίχνουμε το κατεστημένο, μετά τι θα έρθει;" και κάποιους που απαντούσαν "δε με νοιάζει ποιος θα έρθει μετά, αλλά ποιος θα πληρώσει τώρα". 

Αυτό που παρατήρησα δηλαδή είναι το ότι όχι απλά δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη αντιπρόταση, αλλά ούτε καν συμφωνία για τα αίτια της κατάστασης και άρα της διαδήλωσης. Με απλά λόγια, δεν ξέρουμε τι θέλουμε να πετύχουμε. Μόνο συγκολλητικό σημείο των διαδηλωτών είναι η αγανάκτησή τους για τα κόμματα που στήριζαν και -κατά την άποψή μου- θα συνεχίσουν να στηρίζουν. Παράλληλα, δεν υπήρχε οργανωμένη περιφρούρηση από κάποια ομάδα διαδηλωτών, γεγονός που σε συνδυασμό με το ότι -απ' ότι κατάλαβα- ορισμένες εταιρίες τηλεφωνίας έκοψαν το σήμα, καθιστά το κίνημα ευάλωτο στην προβοκάτσια.

Κατά την άποψή μου, πρόκειται για μια ιδιαίτερα φερέλπιδα κίνηση, η οποία όμως πρέπει ήδη από σήμερα να διδαχθεί από την ιστορία αντίστοιχων κινημάτων σε όλη τη Μεσόγειο την τελευταία δεκαετία. Η ιστορία αυτών των κινημάτων προσωπικά μου δίνει τις εξής προτάσεις για τους Έλληνες Αγανακτισμένους: 1) πρέπει να δημιουργηθεί μια επιτροπή από τους πρωτεργάτες της κίνησης, η οποία θα εκπονεί έναν πλήρη σχεδιασμό των εκδηλώσεών της με ικανή αυτο-περιφρούρηση 2) να ανοίξει διαδικτυακή σελίδα ελεύθερης κατάθεσης προτάσεων για υποβολή ψηφισμάτων στο Κοινοβούλιο 3) να κατατεθούν αιτήματα υπέρ μιας άμεσης μορφής δημοκρατίας και μιας στροφής της εθνικής οικονομίας μας προς την αυτάρκεια και την ελαχιστοποίηση -αν όχι κατάργηση- της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Καταλαβαίνω ότι στόχος είναι να μην καπελωθεί το κίνημα από κάποιο κόμμα. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να μην υπάρχει ιδεολογία μέσα σε όλο αυτό. Πως να το κάνουμε; Την κρίση δεν την δημιούργησε η φοροδιαφυγή του περιπτερά, αλλά η πρακτική των πολυεθνικών τύπου siemens, τα statistics των τραπεζών τύπου goldman sachs και οι κοινές αγροτικές πολιτικές της Ε.Ε.. Αυτοί που σήμερα ζητούν από την Τουρκία -όπως ζητούσαν από εμάς πριν 40 χρόνια- εκδημοκρατισμό ως προϋπόθεση εισόδου στην Ε.Ε. είναι εκείνοι που βάζουν όρους στο Μνημόνιο να κλείσουμε σχολεία και υποχρεώνουν την δικαιοσύνη να προσαρμόζει τα ανθρώπινα δικαιώματα στις οικονομικές συγκυρίες του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτοί που μας ζητούν να πληρώσουμε επαχθή χρέη είναι οι ίδιοι που μας σέρνουν σε πολέμους -στη Λιβύη έχουμε ήδη ξοδέψει 350 εκατ. ευρώ περίπου. Αυτοί που μας ζητούν να πληρώσουμε στις τράπεζές τους είναι εκείνοι που μας χρωστούν πολεμικές αποζημιώσεις. Αυτοί που ζητούν από το συνταξιούχο να δεχτεί περικοπές είναι οι ίδιοι που δίνουν άσυλο στις offshore και σε όσους διαθέτουν ικανά ποσά για να τα εξάγουν σε τράπεζες του εξωτερικού. Αυτοί που μας επιβάλλουν πρόστιμα επειδή μας ξεφεύγουν λίγοι μετανάστες προς τις χώρες τους είναι οι ίδιοι που με το "Δουβλίνο ΙΙ" τους εγκλώβισαν σε χώρες όπως η Ελλάδα κι η Ιταλία. Όλα αυτά πρέπει να τεθούν από τους Αγανακτισμένους των Αθηνών, αν δεν θέλουν ένα θνησιγενές και απόλυτα ενσωματώσιμο -στο σύστημα που μας έφερε εδώ- κίνημα. Αλλιώς θα καταλήξουν από "Αγανακτισμένοι" σε "Απογοητευμένοι (πασοκο-νεοδημοκράτες)".

 foititikospalmos

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"