Ρίκνωση – Έκπτυξη, το βιολογικό προτσές της φύσης (μερικά_λόγια_για_την_παγκοσμιοποίηση)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

 Η βιολογική ανταπόκριση ενός συστήματος ή μορφώματος είναι παντού η ίδια και κινείται στους φυσικούς νόμους. Και οι φυσικοί νόμοι είναι ανώτεροι της βιολογικής συμπεριφοράς και της ιδεοληψίας.

Εξηγούμαστε: Ο πρώτος μηχανισμός που δομεί τα έμβια όντα είναι η αντανάκλαση, η πολιτική του όλου ή του τίποτα. Ο αντανακλαστικός μηχανισμός δεν υφίσταται στον εγκέφαλο, υφίσταται στα νευρολογικά όντα στη σπονδυλική στήλη, και ούτε καν σε αυτήν΄ υπάρχει μέσα στα κύτταρά μας ως έκπτυξη και ρίκνωση.

Η επέκταση ή έκπτυξη είναι μια τάση της απόκτησης, που κατ’ αυτήν το κύτταρο - έμβιος οργανισμός υπό συνθήκες ευμενείς εκπτύσσεται, ενώ υπό συνθήκες δυσμενείς, ρικνούται.  Βρισκόμαστε τώρα σε συνθήκες ευμενείς; Η απάντηση είναι, ναι, ακόμα. Η υπάρχουσα οικονομική κατάσταση δεν είναι άλλο παρά μια δράση του συστήματος – ερέθισμα αυτής της δράσης προς επέκταση. Αν το σκεφτούμε καλά, το ίδιο γινόταν και στη μικρογραφία του τότε κόσμου, στον Ελληνικό χώρο την εποχή που άρχισαν οι αποικίες. Οι άνθρωποι λόγω της μεγάλης ύπαρξης πληθυσμού που απέρρεε από ευμενείς συνθήκες διαβίωσης, οι οποίες λόγω του υπερπληθυσμού υποβαθμίζοντο, έφευγαν για αποικίες. Φαινομενικά ήταν μια πράξη φτώχιας, στην πραγματικότητα ήταν το αποτέλεσμα του expansion ενός συστήματος που εκδηλωνόταν από την ανέχεια η οποία βασιζόταν στο ότι αυτοί που πέρναγαν καλά δεν ήθελαν να χάσουν τα κεκτημένα τους.

Μιλάμε πολλές φορές αρνητικά και άλλες θετικά για την παγκοσμιοποίηση.  ...
Θετικά διότι οι άνθρωποι έχουν περισσότερα κοινά να τους συνδέουν απ’ ότι τους χωρίζουν και πρέπει κάποτε να καταπέσουν οι φραγμοί της θρησκείας, της αντίληψης περί της ουσίας των πραγμάτων και ειδικότερα της γλώσσας. Και να επέλθει η ειρήνη, έστω κάτω από τον χαρακτήρα μιας global (σφαιροειδούς παγκόσμιας) διακυβέρνησης. Από την ‘άλλη μεριά οι αρνητές της παγκοσμιοποίησης και της όποιας ανάλογης κυβέρνησης διαμαρτύρονται με το δίκιο τους ότι θα χαθεί η πλουραλιστική ταυτότητα των λαών και ότι αυτό είναι ένα σκαρίφημα επικράτησης μιας μερίδας ισχυρών οι οποίοι θα μας κάτσουνε στο σβέρκο. Και να μας κάτσει βέβαια ένας Παπανδρέου είναι εν μέρει αποδεκτό, αλλά να μας κάτσει ένας Γερμανός ή Εβραίος θεωρείται ανεπίτρεπτο.

Και οι δυο ομάδες έχουν το δίκιο τους, αλλά από πότε η ζωή δεν ήτανε Δαρβινισμός, δεν ίσχυε δηλαδή το δίκαιο του ισχυρότερου; Ας δούμε το λόγο των Αθηναίων προς τους Μήλειους για το δίκαιο, στην αρχή της ακμής των Αθηνών, και μετά ας το ξανασκεφτούμε. Ας αναλογιστούμε πού βασίστηκε η χρυσή εποχή των Αθηνών, για την οποία είμαστε περήφανοι, κάνοντας το μηχανισμό της δόμησης της εποχής αυτής γαργάρα. Ο ωφελισμός και ο ιδεαλισμός, τα δυο αυτά πότε συνεργαζόμενα πότε αντικρουόμενα συστήματα, διέπουν τη ζωή μας. Οι αντιπαρατιθέμενοι της παγκοσμιοποίησης κρατάνε Θερμοπύλες, μια εποχή που οι Μήδοι είχαν διαβεί πότε ως Διόνυσος Ζαγρέας πότε ως Μήδεια. Εμείς τους είχαμε φέρει, εμείς τους ξαναστείλαμε εκεί αν δεν τους δημιουργήσαμε επανερχόμενοι ως δάνειο που είναι αδύνατο μέσα στον ιστό της ιστορίας να εντοπίσουμε πατρίδα και καταγωγή του κάθε νομάδα. Είμαστε υποχείριο του συστήματος, δεν είμαστε οι δημιουργοί του.

Η Ρωσία ως Σοβιετική Ένωση μια κάποια στιγμή όταν έφτασε στα όριά της διαλύθηκε και επανασυντέθηκε στον πυρήνα της, αφού έδωσε τους απογόνους της και αυτά που έπρεπε να δώσει. Το ίδιο συνέβη και με άλλα γεωπολιτικά κοινωνικά μορφώματα που κατ’ ουσία είναι ένα: Ο άνθρωπος. Και πίσω από τον άνθρωπο βρίσκεται το πρωτοκύτταρο της ζωής της φύσης το οποίο διαμορφώθηκε και επεκτάθηκε και κυρίευσε τη γη μέσα από μηχανισμούς ρίκνωσης – εξάπλωσης.        

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"