Δώρος Λοΐζου: «Μοίρασα σα Ψωμί την καρδιά μου, και δε μού’μεινε ούτε ψίχουλο»

‘Φιλελεύθερος‘

«Προς Πεπεισμένους»
30 Αυγούστου 2011
Γιώργος Σέρτης, στήλη ‘Χαιρετίσματα στην εξουσία’

Όπως, ακριβώς, εκείνη την ημέρα. Με το πουκάμισο γεμάτο αίματα από τις σφαίρες που - αντ’ αυτού - δολοφόνησαν τον ποιητή Δώρο Λοΐζου, ο Βάσος Λυσσαρίδης δήλωνε: -Οι ιδέες δεν δολοφονούνται!Οι ιδεολόγοι όμως; Και δολοφονούνται,  και λοιδορούνται, και καπηλεύονται. (Από σεβασμό στην 30ή Αυγούστου, ας μη δηλητηριάσουμε - κι εμείς - τους πλανημένους νέους με τις προσωπικές μας μαρτυρίες για όσους έφυγαν νωρίς: τον Τσε Γκεβάρα, τον Δώρο Λοΐζου, τον Γιώργο - Ξάνθο Τσικουρή κ.ά.π.) Αντί άλλου λόγου, οι στίχοι του Γιατρού, που επιμένει ως έφηβος ότι «Αυτή η γη δεν ανέχεται πια την ανέχεια»:

«Γέμισαν οι πλατείες ρυτιδωμένα πρόσωπα,νέους οργισμένους,
μάνες που ουρλιάζουν “φτάνει πια”,
εργάτες με ροζιασμένα χέρια και αρυτίδωτες ψυχές,
ποιητές και φιλόσοφους που ρωτούν “γιατί”, ...

πόλεις με πολιορκημένους άρχοντες σε πολιορκημένα παλάτια που τώρα αγωνιούν από την ασταμάτητη οργή,
πεινασμένους που αμήχανοι οραματίζονται ακόμα και τα περισσεύματα της τραπέζης, που όμως ετοιμάζονται για τη μεγάλη πορεία.
Αυτή η γη δεν ανέχεται πια την ανέχεια.vΑυτοί οι κτίστες δεν δέχονται να ζουν χωρίς κτίσματα. Αυτή η οργή δεν τιθασσεύεται.
Ναι. Όπου να ‘ναι θα κτυπήσουν οι καμπάνες. Ναι. Όπου να ‘ναι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος».

Να ζήσεις όσα έζησε ο Βάσος Λυσσαρίδης, να ξέρεις όσα γνώρισε ο Γιατρός, και να έχεις την πεποίθηση πως κάθε μέρα είναι - άλλη μιά -ελπίδα και «όπου να ‘ναι γεννιέται ένας καινούργιος κόσμος», αποτελεί - άλλο ένα - μάθημα αντοχής· ιδιαίτερα για ένα χρονογράφο!..

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

‘Δ.Κ.Κ.Φ. Αγώνας‘
«Barbara Bell Λοΐζου για το σύζυγο της, Δώρο»
30 Αυγούστου 2011

Καλησπέρα, στην αγαπημένη μου οικογένεια:
Την Αθηνούλα και τον Χαρίλαο
Το Γιώργο, την Έλενα και τα παιδιά
Το Δώρο.

Καλησπέρα και σε όλους τους φίλους μου που έχουν μαζευτεί σήμερα εδώ.

Δεν είναι δυνατόν να χωρέσουν σε μια ομιλία, όλα όσα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας για τον αγαπημένο μου Δώρο.
Βιβλία ολόκληρα δεν θα ήταν ποτέ αρκετά.

Έτσι θ’αποφύγω να αναλωθώ σε συναισθηματισμούς.

Επειδή και ο ίδιος ο Δώρος θα προτιμούσε μέσα από οτιδήποτε τον αφορά, να υπάρχει κάποιο σημαντικό και ουσιαστικό όφελος.

Κάποτε ο Δώρος έγραψε:

«Μοίρασα σα Ψωμί την καρδιά μου
Και δε μού’μεινε ούτε ψίχουλο»

Τα κομμάτια της καρδιάς του Δώρου, τα κομμάτια που μοίρασε,  ήταν κατ’ακρίβειαν τα ποιήματα του.
Αυτά μοίρασε σα Ψωμί.

Κι αφού ο Δώρος δεν κράτησε τίποτε για τον εαυτό του, αρκεί κάποιος να μελετήσει την ποίηση του, για να αποκτήσει μια ξεκάθαρη εικόνα, για το ποιός πραγματικά ήταν ο Δώρος.

Φεύγοντας το 1974 από την Κύπρο, άφησα πίσω ένα μεγάλο κομμάτι από την καρδιά μου. Και στο κομμάτι αυτό της καρδιάς μου κρατώ την αγάπη μου για την Κύπρο…
Για την Κύπρο ΜΑΣ!

Αν είχα μόνο μια ευχή, θα ήταν η εξής:
Θα ήθελα όλοι εσείς που είστε σήμερα εδώ,
Να κρατήσετε τη Μνήμη του Δώρου ζωντανή.
Όχι με ανούσια λόγια. Με έργα!

Θα καλούσα όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ, να Αγωνιστείτε για όλα όσα πιστεύετε πως είναι Δίκαια και Αληθινά, ανεξαρτήτως κόστους.

Ο Δώρος μου έμαθε το πιο σημαντικό μάθημα απ’όλα:
Και σήμερα, θέλω να μοιραστώ αυτό το μάθημα με όλους εσάς…
Το μάθημα είναι:
Μην αποδεχτείτε ποτέ τα υλικά και τα ασήμαντα.
Μην αποδεχτείτε ποτέ την καταπίεση…

Ο κόσμος μας πλέον είναι ένα καζάνι που βράζει.
Φλέγεται!
Κάθε καταπιεσμένος λαός, κάθε καταπιεσμένος άνθρωπος, αντιλαμβάνεται πλέον ότι για να κερδίσει το δικαίωμα στα αυτονόητα, οφείλει ο ίδιος να το διεκδικήσει.

Και το γεγονός αυτό καθιστά τα ποιήματα του Δώρου προφητικά και πιο σχετικά και πιο επίκαιρα από ποτέ.

Ο ίδιος ο Δώρος, αν ζούσε σήμερα, θα οργάνωνε και θα πρωτοστατούσε στον Αγώνα για Απελευθέρωση της αγαπημένης του πατρίδας, της Κύπρου. Θα πρωτοστατούσε στον Αγώνα κάθε λαού και κάθε ανθρώπου.
Ο Δώρος θα αγωνιζόταν μέχρι το τέλος, για Ψωμί, Παιδεία και Ελευθερία!

Νομίζω το χρέος όλων μας είναι ξεκάθαρο:

Και θα είμαι πάντα στο πλευρό σας.
Μαζί με τον Δώρο.
Σε όποιο δρόμο και σε όποια πλατεία χρειαστεί.
Για να διεκδικήσουμε το Δικαίωμα κάθε ανθρώπου για Ψωμί και Λευτεριά!

Υποσχέθηκα ότι θα αποφύγω τους συναισθηματισμούς, όμως κλείνοντας αυτή τη σύντομη ομιλία, θα ήθελα να αφιερώσω κάτι καθαρά προσωπικό, στον αγαπημένο μου Δώρο:

Άγγιξα το Θάνατο και ήταν κρύος…

Κι έτσι,
τώρα καταλαβαίνω
τι είναι ζωή και τι όχι.

Και το καταλαβαίνω,
γιατί είχα την ευκαιρία να αγγίξω τα παγωμένα χέρια του…
Το γλυκό του πρόσωπο…
Να αφήσω το τρεμάμενο μου δάχτυλο να γλιστρήσει στο μάγουλο του…

Ω, Θάνατε!

Όντως είσαι κρύος!

Μόνο τα γένια,
μόνο τα μαλλιά ήταν αληθινά…

Έμεινα δίπλα σου,
προσπαθώντας να περάσω λίγες ακόμα στιγμές,
πριν με απομακρύνουν από εκεί που δεν ήθελα να φύγω.

«Μόνο δύο λεπτά ακόμα,
σας παρακαλώ…»

«Όχι αγαπητή μου.
Υπέφερες αρκετά,
δεν σου κάνει καλό»

Μετατράπηκες σε μια παραγεμισμένη κούκλα,
παλιά μου αγάπη,
σύντροφε μου…

Γιατί δεν ήσουν εσύ ξαπλωμένος στο τραπέζι,
ένα βουβό, άψυχο σώμα,
που η ψυχή του πέταξε έξω,
και πάνω
μέχρι τον Παράδεισο…

Αφήνοντας κάτω
το άλλοτε καμωμένο από σάρκα κορμί σου
σε ένα κουτί.

Άδειο ανθρώπινο όστρακο!

Δεν θα αποδεχτώ ποτέ ξανά τα υλικά και τα ασήμαντα!

Γιατί βλέπεις,
τώρα καταλαβαίνω…

Άγγιξα τον Θάνατο
και ήταν κρύος…

Σας ευχαριστώ…
Όλους σας!
Και σας προσφέρω όλη την αγάπη που διαθέτω…

Barbara Bell Loizou

Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/9543 ==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"