Έσσεται ήμαρ που οι αθάνατοι νεκροί θα κληθούν να μας δικάσουν...

 

«ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ»

Ώστε υπάρχουν ακόμα πυροσβέστες που ορμούν με αυταπάρνηση στην φωτιά που άναψε ο κρετινισμός των πολιτικών τους ηγετών, αψηφώντας τα νειάτα τους και την ύπαρξή τους; Υπάρχουν λοιπόν. Στην Κύπρο.

Εφημερίς ΆλφαΕΝΑ, 20 Αυγούστου 2011

Στην Κύπρο και στη Μάνη. Πριν προλάβει να σβήσει το μελάνι από τα γραφόμενά μου για τα γεγονότα της μεγάλης έκρηξης στην Κύπρο, που ανέδειξαν τις πράξεις ηρωισμού του διοικητή της ναυτικής βάσης και των νεοσύλλεκτων Κύπριων πυροσβεστών, ο Διοικητής Πυροσβεστικής Γυθείου, αντιπύραρχος Κώστας Καστρής έχασε την ζωή του (στις 22 Αυγούστου 2011) μαχόμενος στην πρώτη γραμμή του πυρός, μόνος του, «ωραίος σαν Έλληνας», πιστός στο καθήκον, στην πατρίδα του, και στην γενέτειρά του, την εύανδρο Λακωνία. Όλοι μιλούν για το «μοιραίο λάθος» που διέπραξε, νη ηγηθεί αυτός, πρώτος και μόνος, στον αγώνα για την διάσωση της ελληνικής φύσης που μας γέννησε και τον γέννησε, ενάντια στα ανθρώπινα κατακάθια που πυρπολούν τα δάση μας, τα σπίτια μας, και τους ανθρώπους μας. ...

Ένας διοικητής, και μάλιστα υψηλόβαθμος, δεν αναμένεται, στα πλαίσια της κρατούσης νοοτροπίας, να βρίσκεται στο πεδίο της μάχης. Αναμένεται να βρίσκεται στα μετόπισθεν, στο γραφείο του με το κλιματιστικό του, συντονίζοντας από μακριά τις προσπάθειες κατάσβεσης του πυρός, εκτοξεύοντας διαταγές (ίσως και ύβρεις ή και απειλές) και αποστέλλοντας τους απλούς στρατιώτες να δουν το Χάρο με τα μάτια τους. Το «ή θα νικήσουμε ή θα πεθάνετε» το ζήσαμε άλλωστε και στην Κύπρο το 1974, με την αυτοθυσία του Μανιάτη αξιωματικού Σωτήρη Σταυριανάκου, και στα Ίμια με τους πεσόντες εθελοντές αξιωματικούς σε εκείνη την πτήση αυτοκτονίας, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο επίσης Μανιάτης αξιωματικός Παναγιώτης Βλαχάκος. Καλά κρατεί αυτή η αρχή σε όλους εκείνους τους περιφερόμενους στα κομματικά γραφεία γαλονάδες και αναρριχητές βαθμών στους ώμους των πραγματικών και σιωπηλών αγωνιστών, σε όλες τις τάξεις των Ενόπλων μας Δυνάμεων, της Αστυνομίας και της Πυροσβεστικής. Έλα όμως που η Ιστορία δεν συγκράτησε κανέναν από δαύτους;

Η Ιστορία κράτησε και τίμησε και σεβάστηκε τον ηρωισμό, την αυτοθυσία και τα ολοκαυτώματα ενός Λεωνίδα, ενός Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ενός Αθανάσιου Διάκου, ενός Γεωργάκη Ολύμπιου, ενός Ηλία και ενός Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ενός Μάρκου Μπότσαρη και ενός Γεώργιου Καραϊσκάκη, για να αναφερθώ μόνο σε πρόσωπα μέχρι και την Ελληνική Επανάσταση, και να μην προχωρήσω στις νεότερες σελίδες της. Για τους απάτριδες, και υπάρχουν πολλοί, όλοι αυτοί ήταν τα «κορόιδα της υποθέσεως». Έπεσαν, και πέφτουν ακόμα, όπως κατέδειξε η τωρινή περίπτωση του Λάκωνα Αντιπύραρχου, εις υγείαν των φελλών, των σκυβάλων, των αστράτευτων ουτιδανών και των μεγαλόσχημων τενεκέδων που περισσεύουν σ’ αυτόν τον τόπο. Ως πότε όμως; Έσσεται ήμαρ που οι αθάνατοι νεκροί θα κληθούν να μας δικάσουν. Γιατί αυτοί είναι οι μόνοι ζωντανοί στην ψυχή, την καρδιά, την μνήμη και την συνείδησή μας. Αυτούς θέλουμε οδηγούς. Γιατί «εμείς την Ελλάδα θέλομεν, και ας τρώγομεν πέτρες, και ας καιόμαστεν ζωντανοί σαν λαμπάδες. Εμείς την Ελλάδα θέλομεν».

Χρίστος Γούδης

Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών

«Ίων Δραγούμης»

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"