Η κοσμολογία του Αλκμάνα, του Αναξίμανδρου, του Παρμενίδη

(Η Σπάρτη κλαίει, σαν λύκαινα που χάθηκε, για τα θλιβερά παιδιά της)

                                                                                  

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

 Το 1957 δημοσιεύτηκε ο πάπυρος 2390 που είχε βρεθεί στην πόλη Οξύρρυγχο της κάτω Αιγύπτου. Αναφέρεται στην κοσμογονία του Σπαρτιάτη ποιητή Αλκμάνα. Ο Αλκμάν ο οποίος έζησε τον 7^ο π.Χ. αιώνα, αναφέρεται σε μια δημιουργία κόσμου που μπορεί να οριστεί ως αντιστροφή της μαύρης τρύπας, ¨σκουλικότρυπα¨ και σημειολογική μορφή της κβαντικότητας του Big-Bang της δημιουργίας. Περισσότερα στοιχεία μπορεί κάποιος να αναζητήσει:

στο ΒΗΜΑ - Αλκμάν ο αρχαίος Στίβεν Χόκινγκ - πολιτισμός και στην εργασία των αστροφυσικών Μάρκου Δανέζη και Ευστρ. Θεοδοσίου και συν. Σε γενικές γραμμές η κοσμογονία του Αλκμάνα ταιριάζει με αυτή του Αϊνστάιν και του Χώκινγκ.

Τον 6^ο π.Χ. αιώνα έζησε στη Μίλητο, ο Αναξίμανδρος, μαθητής του Θαλή. Περιέγραψε τη γη ότι στέκεται μετώρη ενώ γύρω της υπάρχουν αναρίθμητες από παραπλήσιες κοσμικές μονάδες. Η θεωρία του της κοσμογονίας, την οποία ο Ράσελ την περιέγραψε ¨σουρεαλιστική¨ είναι του αέναου μεταβαλλόμενου σύμπαντος, με πρώτη ουσία το άπειρο, λέξη που παραπέμπει στο απροσδιόριστο και όχι στο απεριόριστο. Η σκέψη του Αναξίμανδρου μοιάζει με του συνεχιστή του Χώκινγκ, τον Neil Turok . Ο Αναξίμανδρος είχε επισκεφτεί τη Σπάρτη κατά το 550. ...

Μισό αιώνα σχεδόν αργότερα, περιγράφει μια κοσμογονία μέσα από το διασωθέν κείμενό του, ο Ελεάτης Παρμενίδης, αφού ξεκαθαρίζει στην αρχή ότι η κατανόηση προκύπτει δύσκολη λόγω της εκτροπής της γλώσσας. Τα περιγραφόμενα του παραπέμπουν σε μια έκρηξη σούπερ νόβα μιας γειτονιάς ενός μεταβαλλόμενου παντός. Ενδιάμεση θεωρία, συνδετικός κρίκος μεταξύ Αναξίμανδρου και Παρμενίδη, είναι η κοσμολογία της εκπύρωσης και αποπύρωσης του Ηράκλειτου.

Οι κοσμογονίες αυτές υπήρξαν κοινές στα φωτισμένα μυαλά της λεγόμενης μεγάλης Ελλάδας, και σαν σπερματέγχυση βρίσκονται στις σύγχρονες θεωρίες. Αυτό είναι γνωστό, Αυτό όμως που είναι λιγότερο γνωστό, ξεκινώντας από την παλαιότερη κβαντική θεωρία του Αλκμάνα, είναι κατά πόσον ο Δωρικός τρόπος της σκέψης που δημιούργησε τους κίονες του Παρθενώνα, υπήρξε κίονας της Ιωνικής δομής του οικοδομήματος της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Η αρχαία Ισπάρτα στη Λυκία και η Σπάρτη της Λυκαιδαιμόνιας πολιτείας, όπως μου αρέσει να την αποκαλώ εκ του νομοθέτη της του Λυκούργου (αυτός που κάνει λύκους) έχουν γλωσσικές και πολιτιστικές κοινές καταβολές. Πρέπει να αναθεωρήσουμε, φωνάζει από τον τάφο της αθανασίας του ο Λάκωνας Λιαντίνης, την αρχαία Σπάρτη, και να την τείνουμε να την ορίσουμε τροφό, εκτός από τον ηρωισμό, του πνευματικού μεγαλείου κάποιων άγνωστων προγόνων, των οποίων είμαστε, της ξεφτίλας, πια, οι τιμητές.

Η Σπάρτη κλαίει, σαν λύκαινα που χάθηκε, για τα θλιβερά παιδιά της. 

==========================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"